ฉันมีชื่อว่า เรน เป็นแค่คนปกติที่หาได้ทั่วไป ฉันสูญเสีย พ่อ แม่ไปตั้งแต่อายุ 10 ขวบ หลังจากวันนั้นก็ผ่านมา 7 ปีจนตอนนี้ฉันอายุได้ 17 ปีจนถึงตอนนี้แม้ว่าจุดมุ่งหมายในการมีชีวิตของฉันมันเริ่มหายไปฉันก็ยังคงดิ้นรนในการใช้ชีวิตต่อไป ฉันเดินออกไปจากหน้าประตูทันใดนั้นรถบรรทุกได้วิ่งเข้ามาชนตัวฉันอย่างจังๆ ร่างฉันกระเด็น ฉันนอนจมกองเลือดดวงตามืดสนิดราวกับหลุมดำ ร่างกายที่ขยับไม่ได้อีกแล้ว เสียงที่แผ่วเบาดังจากปากของใครบางคนดังขื้นมาในหัว (*******) เสียงนั่นถึงจะฟังไม่รู้ว่า พูดถืงอะไรแต่เป็นเสียงที่นุ่มนวนแต่เต็มไปด้วยความเศร้า

เธอเป็นใคร ฉันอยากจะถามออกไปแบบนี้แต่ว่าปากของฉันไม่ขยับแต่ เสียงนั่นก็ได้พูดอะไรบางอย่างขื้นมาเป็นคำที่ฉันอยากได้ยินมันอีกคลั้ง (ไม่ว่าเราจะสิ้นหวัง จะท้อแท้ให้เราสู้ต่อไป) อ่า…. นานแล้วนะที่ไม่มีใครพูดแบบนี้กันฉัน

ร่างกายของฉันเหมือนกันจมดิ่งลงก้นมหาสมุทรโดยไร้ที่สิ้นสุด แต่เสียงของใครบางคนทำให้ฉันต้องลืมตาขื้นมา

ฉันตื่นขื้นมาในห้องสีขาว.. ฉันมองดูรอบๆ ฉันนั่งลงแล้วกลุ้มคิดว่าเราตายไปแล้ว แล้วที่นี่คือที่ไหน

“นี่นาย”

ฉันตรวจร่างกายของตัวเองเพิ่อหาจุดที่ว่าฉันตายไปแล้วแต่ก็ยังไม่แต่สิ่งที่ผิดปกติไปจากเดิม รึว่าฉันคงจะฝันไปเป็นแบบนั้นก็คงจะดี ฉันเริ่มเอานิ้วจิกขาของตัวเองแต่ความเจ็บก็ยังไงมีอยู่

ความฝันที่ยังมีความเจ็บปวดอยู่หรอเรื่องนี้น่าคิดเอาไปเป็นหัวข้อในการเขียนวิจัยใด้เลยนะเนี้ย อะจริงสิเอาไปเขียนนิยายคงจะดีกว่า

“นี่นาย อย่าเมินกันสิ!”

ฉันหันไปยังต้นทางของเสียงก็เห็นหญิงคนหนึ่งทำหน้าอย่างกันจะร้องไห้ชะเดียวนี้ เธอร้องไห้หรอ?

“ไม่ได้ร้องชักหน่อย ฮือ ฮือ”

ฉันว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่แน่ๆ ว่าแต่ที่นี้คือที่ไหนความฝัน? หรือ โลกหลังความตาย? แต่มันคงจะแฟนตาซีไปหน่อยละมั้ง

“ไม่ใช่ ทั้งโลกความฝัน หรือ โลกหลังความตัวทั้งนั้นละ ที่นี่เป็นโลกที่อยู่บนจุดสูงที่สุดของวิหารเทพเป็นโลกของเทพพระเจ้า แล้วหน้าที่ฉันตอนนี้คือนำดวงวิญญาณ กลับไปยังโลกเดิมแต่เธอเป็นดวงวิญญาณ พิเศษ แม้ว่าร่างกายของเธอจะถูกทำลายไปแล้วดวงวิญญาณ ของเธอก็ยังคงลอยไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย แต่ไม่เพียงแต่นั้นยังสามารถ ข้ามมิติมายังโลกใบนี้ได้”

สรุปก็คือ ดวงวิญญาณ ความจริงต้องย้อนกลับลงไปเกิดใหม่ในโลกเดิมสินะ แต่ของฉันได้ทะลุเข้ามายังโลกแห่งอื่นโดยที่ไม่ยอมลงกลับไปยังโลกเดิมสินะ แล้วจะเอายังไงต่อจะทิ้งให้ดวงวิญญาณของฉันลอยแบบนี้ต่อไปงั้นหรอ

“ข้าไม่ใด้ใจร้ายขนาดนั้นซะหน่อย ข้าจะเอาดวงวิญญาณดวงนี้ลงกลับไปเกิดใหญ่ให้แต่โลกที่กลับไปไม่ใช่โลกที่เดิมที่เคยอยู่ เป็นโลกที่เต็มไปด้วย พลังเวทย์ แต่จำไว้ว่า พลังเวทย์ไม่ไข่ทุกสิ่ง ความรู้ต่างหากที่เป็นทุกสิ่ง 

เธอยกมือแล้วชี้นิ้วลงมาหาฉัน ร่างกายของฉันเริ่มที่จะโปร่งใสแสงสีขาวขนานใหญ่ปรากฏบนร่างของฉัน

“จริงสิ! อาจซ้าไปนิดในการแนะนำตัว ผู้ทำทางดวงวิญญาณกลับไปยังโลกมีนามว่า คาริน เธอจะใด้ลงกลับไปกลับไปเกิดใหญ่แต่ความทรงจำบางส่วนจะหายไปนิดหน่อย เอาละแล้วเจอกันใหม่”

ท่ามกลางกองศพนับพันเรียงราย พื้นแผ่นดินถูกย้อมไปด้วยเลือด มีเด็กสาวคนหนึ่งสภาพร่างกายมีบาดแผลเต็มตัวสภาพของเธอตอนนี้พร้อมที่จะล้มลงที่เมื่อ ดาบในมือของเธอใช้พยุงเธอมีรอยร้าวทั่วทั้งดาบ ใบหน้าที่สิ้นหวังดวงตาที่เจ็บปวด ข้างหน้าของเธอมีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเดินมาหาเธอ ดาบสีดำทมิฬที่ถูกย้อมไปด้วยเลือด เธอคนนั้นยกคางขื้นเธอมองเข้ามาในดวงตาของเต็กสาวคนนั้นด้วยสีหน้าตามีความสุข ดวงตาสีแดง ที่จ้องหน้าเด็กสาวอย่างน่าขนลุก เธอคนนั้นค่อยๆ เอามือล้วงเข้าไปข้างในลูกตาของเด็กสาว เสียงกรีดร้องเริ่มดังขื้นท่ามกลางดินแดนสีเลือด ความเจ็บปวดมหาศาลพุ่งเข้ามาข้างในดวงตาเด็กสาว ทำให้เธอหัวเราะ ออกมาอย่างบ้าคลั่ง

“เป็นถึงผู้กล้า แต่ก็ทนความเจ็บแคนี้ไม่ไหวเสียชื่อผู้กล้าจริงๆ”

“อ้ากก!” ฉันสะดุงตื่นขื้นมาพร้อมกับหัวใจของเต้นระรัว นี่ฉันฝันไปงั้นหรอ ความฝันนั่นมันอะไร ความเจ็บปวดที่แทบทนไม่ได้เหมือนกับไม่ใช่ความฝัน

ในตอนที่ฉันพยามนึกถึงความฝันตะกี้ แต่มีใครบางคนรีบพุ่งเข้าเปิดประตูเข้ามาดัง “ปั่ง”

“เรย์ เป็นอะไรรีเปล่าฉันเป็นห่วงแทบแย่จู่ๆ เธอก็ล้มลง” เธอมีสีหน้าด้วยเป็นห่วง

เธอที่ไม่รีรอเข้าโผกอด ไม่รู้ด้วยเหตุผลอะไรน้ำตาบนใบหน้าของฉันค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างทั้งที่ไม่เคยเจอเธอมาก่อน

เรย์ คนที่เธอกำลังพูดถึงอยู่นั่นมันใครเธอหมายถึงเรา? ฉันมองเธอคนนั้นในระหว่างที่เธอกำลังกอดบนตัวของฉันอยู่เธอมี ผมสีเงิน ใส่ชุดเปิดไหล่ ฉันมองรอบๆห้องที่ฉันนอนอยู่เป็นบ้านที่ผุ พังแทบที่จะพังลงมาทุกเมื่อ

“โครกก……”

“หิวแล้วสินะ พวกเรารีบไปกินข้าวกันเถอะ”

พูดจบเธอก็นั่งลงพร้อมกับหันหลังให้ จะให้ฉันขื้นหลังไป? แต่ฉันไม่ใช้เด็กแล้วนะตอนนี้ก็อายุจะขื้น 18 แล้วน้ำหลังก็เยอะแล้วจะให้ขื้นบนหลังเธอก็ยังไงอยู่

“เป็นอะไรไปละ รีบขื้นมาสิ”

ได้แต่อย่าหาว่าหนักละกัน ฉันลุกขื้นมาเดินไปยังเธอที่กำลังนั่งพร้อมที่จะให้ขื้นหลังแต่ฉันก็สะดุดเข้ากับกระจกที่อยู่ข้างๆ เด็กสาวที่มีผมสีดำพร้อมกับดวงตาสีแดง นั่นไม่ใช่ร่างกายของฉันแน่ๆนี่มันเกิดอะไรขื้นกันฉัน

“รีบขื้นมาสิ ฉันก็หิวข้าวแล้วเหมือนกันนะ”

หลังจากพอผ่านประตูห้องไปฉันก็ถูกพาไปยังโต็ะอาหาร บนโต็ะมีเด็กผู้หญิงอีกคนนั่งอยู่อายุของเธอไม่ต่างจาก เรย์ อาหารที่วางอยู่ไม่ใช่อาหารหรูหรูหรามันคือ หัวมัน ที่ถูกต้มด้วยน้ำร้อนที่มีแค่ห้าลูก เธอวางฉันลงโต็ะข้างๆ

“พี่ แอนนา วันนี้เราก็กินหัวมันอีกแล้วหรอ หัวของหนูจะกลายเป็นหัวมันอยู่แล้วเนี้ย……!?”

“…..นี้ฟังอยู่รึเปล่า?”

“เรามากินกันเถอะ….. ก่อนที่มันจะเย็น”

“นี้ เรย์ ไม่รีบกินเดียว ลาเชีย จอมตะกละคนนี้ก็กินให้หมดไม่เหลือเลย”

ลาเซีย ยืนมือมาจะหยิบหัวมันไปอีกลูกแต่ก็ถูกสกัดโดย แอนนา 

ฉันนั่งมองดูเธอสองคนพูดคุยกันอย่างและหัวเราะ สนุกสนาน

“หยุดเลยนะ ลาเซีย เธอจะตะกละเกินไปแล้ว”

แอนนา เธอยิ้มแล้วยืนหัวมันมาให้ฉันก่อนที่จะถูก ลาเชีย แย่งเอาไป

“เอ้า เรย์ เธอไม่รีบเดียวก็คงจะถูกตกไปอยู่ในมือของ ลาเซีย แน่”

ฉันรับหัวมันมาแล้วนั่งกินมันถึงมันจะไม่ค่อยมีรสชาติแค่ฉันก็กินมันจนหมด

“อะ…. ป่านนี้แล้วต้องรีบไปแล้ว ลาเซีย ฝากเล่นกับ เรย์ ด้วย”

แอนนา หยิบของที่เตรียมอยู่แล้วก่อนแล้ว

“…เอ๋! จะไปที่นั่นอีกแล้วป่าหน้ากลัวจะตาย”

เธอยิ้มให้แล้วเดินออกจากประตูไปฉันที่กำลังนั่งมองหลังของเธอ ลาเซีย ใด้สกิดแขนของ เรย์

“เราเล่นอะไรกันดี ลาเซีย อยากเล่นซ่อนหา”