ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 241 ความวุ่นวายในคฤหาสน์ ① บอลเนื้อบุกโลก

 

 

–มุมมองเอเกอร์–

คลอเดียและคลาร่าตื่นขึ้นด้วยกันเลยบ่ายไป

ผมคิดเกิดขึ้นเมื่อเย็นๆ ที่พวกเธอนอนทั้งวัน

จากที่ผมเห็น มันไม่ได้แค่คลาร่าที่อ่อนแอมากหลังเดินทางนาน แต่คลอเดียด้วยแม้ว่าเธอเอะอะ แม่บ้านที่ดูพวกเธอกังวลเมื่อเธอเห็นว่าพวกเธอหลับไปนานแค่ไหน

「สวัสดี」

แม้พูดอย่างนั้น คลอเดียปรากฏในห้องนอนใส่ชุดสบายๆไม่หรูที่ผมเตรียมไว้

เธอไม่ได้ใส่เครื่องประดับอะไรและแค่จัดทรงผมหลังนอน ผมเลยเห็นเธอเป็นผู้หญิงอ้วนนิดหน่อย

แม้อย่างนั้น เธอยังมีออรารอบเธอที่ทำให้แม่บ้านนอกจากผมทุกคนถอยไปเอง

นั่นคือที่คนเรียกว่า ‘ความยิ่งใหญ่ของขุนนาง’ หรือ?

「มีเวลาที่พี่รู้ได้จากนนน่า แต่คลอเดียอีกระดับไปเลย」

「อ๊าน พูดแบบนั้นทำให้หนูสุขใจมาก」

เธอวิ่งเหยาะๆแล้วกระโดดเข้าอกผม

ผมจับเธอให้มั่นๆเพราะแรงกด

ดันทำให้ผมถอย

ตอนผมลูบคลอเดียระหว่างเธอซบหน้าลงบนอกผม ผมก็สนใจคลาร่าด้วย

ผมกังวลคลาร่าที่ผอมมากกว่าคุณหญิงเด้งๆเหมือนเยลลี่

คลาร่ายิ้มเมื่อเธอเห็นว่าผมมองเธอ

「เราหลับจนหายเหนื่อยแล้วเมื่อวาน แต่จริงๆแล้วเราหิว」

「โอ้ จะกินมากเท่าไหร่ก็ได้เลย กินเยอะๆ มันฟังดูเหมือนท้องร้องด้วย」

ผมได้ยินเสียงท้องร้องมาสักพักแล้ว

ผมทำบางอย่างไม่ดีแล้วสิ ผมควรรีบให้คลาร่ากินเร็วกว่านี้

「……ไม่ เพราะคุณ-」 「โอ้คลาร่าของฉัน เธอไม่มีมารยาทเลย! มารีบไปห้องทานอาหารเถอะ」

สายตาของคลาร่าที่ส่งมาให้ผมเหมือนขอผมช่วย และเมื่อผมยิ้มกลับ เธอพองแก้ม

ผมไม่รู้ว่าบรรยายบรรยากาศห้องกินข้าวอย่างไรดี

นนน่าต้อนรับคุณหญิงและคลาร่าแครเพื่อมารยาทและจ้องสองคนระหว่างเมลไม่ได้ซ่อนความรู้สึกของเธอเลย

แคทเธอรีน, มิตี้, และมาเรียดูเหมือนตั้งใจเปิดท้องใหญ่ๆด้วยการถู

ซีเลียไม่ได้นั่งที่เธอเลย เธอยืนข้างผมเป็นผู้คุ้มกันและแยกเขี้ยว

ผมว่าทุกคนไม่ชอบคลอเดีย

「หั่บ! หั่บ หั่บ! ฮ่าก ฮ่าก…… โกะโฮ่ะ! งื้อ…… น-น้ำ……」

คลอเดียไม่ได้สนใจการจ้องทั้งหมดหรือไม่สนพวกเธอทั้งหมดตอนเธอกินต่อไปแบบไม่สน วิธีที่เธอกินเหลือเชื่อ

เธอท่าทางเรียบร้อยของการกินแบบขุนนาง แต่ความเร็วมันเร็วไม่ปรกติ

แก้มเธอไม่ได้ปูดออกมาเมื่อเธอยัดอาหารใส่ปาก…… ไม่ บางทีนั่นเพราะเธออวบอ้วนอยู่แล้ว

คลาร่าดูเหมือนกินที่ความเร็วยอดเยี่ยม น่าจะเพราะเธอหิว แต่ไม่โดดเด่นเพราะคลอเดียดูดความสนใจข้างเธอ

เห็นได้ชัดว่าเธอโล่งใจ

「……เธอแดกเหมือนหมู」

เมลพึมพำเสียงเบาๆ

「เฮ้…… เธอเพิ่งแบ่งขนมปังครึ่งนึงแล้วกินมันทั้งอันเหรอ?」

คาร์ล่าตกใจจริงๆ

「ไม่มีเวลาที่ส้อมเธอหยุดเลย ฉันตกใจว่าเธอไม่ได้ไปเสียบตัวเองเข้า」

ซีเลียพูดเพราะไม่เชื่อ

เซบาสเตียนเตรียมเนื้อเพิ่ม

มากกว่า 1 กิโลแบบปรกติถูกเตรียมมา

「ฟฟฟู่…… ฉันว่าฉันใจเย็นแล้ว มาคุยสักพักก่อนจานหลักมาเถอะ」

ขนมปัง, สลัด, ซุป, และเนื้อ…… ไม่มีอาหารหลักที่ไหนดีกว่าแแล้ว

เมื่อผมยิ้มเบี้ยวๆ นนน่าโกรธทันที

「ขออภัยอย่างมากที่ได้รับประสบการณ์ความเลวร้ายของสงคราม…… และที่เสียสามีไป หลังจากพักในบ้านเรา จะกลับไปบ้านเธอเองมั้ย?」

เธอสื่อบอกให้เธอกลับบ้าน เมลและซีเลียพยักหน้าเห็นด้วย

「ร่างกายนี้ที่ควรสิ้นไปกับสามีในสงครามกลับบ้านอย่างไม่อายไม่ได้แล้ว ตอนนี้ ทางไปต่อเดียวของฉันที่จะอยู่ต่อคือ…… พึ่งควาเมตตาและปราณีลอร์ดฮาร์ดเลตต์」

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบ้านเธอปลอดภัยไหม

「ถ-ถ้าอย่างนั้น จะอยู่นานเท่าไหร?」

「「จนกว่าความตายจะพรากเรา」-ฉันว่า」

นนน่ากระแทกส้อมมีดใส่โตะ

「จึ เธอน่าตายไปเชื่องๆเป็นหมูไหม้」

「ม-แม่?」

เมลพึมพำและคุสะดุ้งตกใจ

「อะร้า หยาบจริงเชียว」

คลอเดียยกจานซุปด้วยมือและกินน้ำในไม่กี่วินาที

「ไม่ว่าแบบไหน ฉัน ในฐานะเมียไม่เห็นด้วยที่เธออยู่ที่นี่! มันอึดอัดพอแล้วแม้ไม่มีเธอ」

ในที่สุดนนน่าก็แสดงเจตนาไม่เป็นมิตรให้ทุกคนเห็น

「อะร้า เธอมีคฤหาสน์สวยและใหญ่ไม่ใช่เหรอ? เธอให้ห้องให้คลาร่าและฉันได้เป็นอย่างน้อย ไม่ใช่เหรอ? มันพูดยากแต่พวกเธอด​ูบางเกินไปและจะไม่เหมาะกับความหรูหราของคฤหาสน์หรอก」

คำพูดนั้นติดไฟในนนน่าอีกครั้ง

「โอ้ มึงพูดแล้วนะ…… ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้วเมื่อเธอเสียคนสนับสนุน! ให้ฉันโยนใส่คุกใต้ดินมั้ย?」

「อะร้า ภรรยาตระกูลฮาร์ดเลตต์จะโยนคนสองคนที่หนีและมาไกลลงคุกใต้ดินเหรอ? ช่างเป็นคนไม่มีอารยธรรม เธอล่อเอเกอร์ซามะด้วยบอลลูนนั่นเหรอ?」

「อีนี่! กูไม่ไหวแล้ว!」

ทั้งสองยืนขึ้นและจ้องกัน เสียงของจานแตกยิ่งทำให้บรรยากาศอันตรายขึ้น

ถ้าผมไม่หยุดตอนนี้ เธออาจตบกัน

พูดถึงแล้ว เคซีเป็นคนที่ทำจานแตก เธอทนอารมณ์ต่อสู้ไม่ได้และทิ้งมันแล้ววิ่งออกห้องกินอาหารด้วยความตื่นตกใจ

「ขอโทษนะเมล ขอยืมมีดได้มั้ย ฉันจะทำเป็นเหตุการเลือดสาด」

ทำให้ผมไม่มีทางเลือก ผมก้าวเข้าขวางทั้งสองคน

「นนน่า เธอก็ได้รับประสบการณ์ไปมากก่อนมา เธอจะถอนคำพูด ได้โปรดมองข้าม」

「อออุ…… แต่อีนั่น……」

น้ำตาขึ้นมาในตานนน่าและเธอกอดผม จากนั้นเธอแลบลิ้นใส่คลอเดีย

「คลอเดีย นนน่าเป็นภรรยาที่รักของฉัน ถ้าหยาบคายกับเธอ มันก็ทำให้ฉันโกรธด้วยเหมือนกัน เราจะอยู่ด้วยกันไม่ได้ถ้าเธอทำอย่างนั้น」

「……ฉันถอนคำพูดก่อนหน้า…… และขอโทษจากใจ」

คลอเดียดูอิจฉานนน่า

พูดตรงๆ ผมไม่สนว่าพวกเธออยู่ที่ไหน

เพราะคลอเดียและคลาร่าไม่มีสัมภาระ พวกเธอหนีมาโดยไม่มีอะไรเลย

「ระหว่างเวลาที่อยู่เธอจะเอาเงินฉัน…… อะแฮ่ม จะดูดสินทรัพย์เอเกอร์ซามะ」

นั่นจริง

คลอเดียเป็นจขุนนางในสหพันธรัฐและการใข้เงินอย่างไม่คิดทำให้มาร์เควส มาร์ลอดอลไม่แน่ใจว่าจะทำอะไร

ถ้าเธออยากใช้ชีวิตหรูต่อผมจะสนับสนุนเธอไม่ได้กับที่ผมเป็นตอนนี้

「พี่ไม่ต้องกังวล! ตอนนี้อยู่ในที่ของชายที่รัก หนูจะไม่ใช้ฟุ่มเฟือยอีกแล้ว นอกจากนี้ หนูมีเงินเก็บสำหรับชีวิตใหม่」

เมื่อเธอพูดอย่างนั้น คลาร่าที่กำลังกินเหมือนไม่มีอะไรเกี่ยวกับเธอยืนขึ้นอย่างเร็ว และไปด้วยกันกับแม่บ้านเพื่อขนบางอย่างที่ดูหนักเข้ามาในห้อง

「นี่ พลอยหรือ……?」

「มีเยอะมากเลยอ่ะ」

เหมือนที่ซีเลียและคาร์ล่าพูด มันเป็นพลอยเป็นภูเขา

มีทับทิม, ไพลิน, มรกต และอัญมณีที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนน

「อา- อะว้าว้า….. ช่างมีพลอยใหญ่จริงๆ」

ไม่เหมือนคาร์ล่าและคนอื่นที่เห็นมันเป็นแค่พลอยเป็นภูเขา นนน่าทึ่งมากจนสะโพกเปลี้ย

「หยิบส่องได้ถ้าอยากทำนะ」

คลอเดียพองอกภาคภูมิใจและวางพลอยในมือนนน่า

ตอนแรก เธอดูด้วยความโมโหและสุดท้ายเอาชนะความหลงไหลพลอยไม่ได้

「นี่…… ไพลิน? ไม่…… มรกต……」

「ฟุ่ฟุ่ฟุ่ ฉันสงสัยว่าอะไร」

ผมโหม่ดูหลังนนน่าที่เอียงหัวสับสน

เห็นได้ชัดว่าพลอยเปลี่ยนสีขึ้นอยู่กับมุมที่แสงส่องใส่มัน

มากกว่านนั้น สีจะเปลี่ยนเมื่ออยู่ใต้แสงอาทิตย์หรือตะเกียง

「มหัศจรรย์ ฉันไม่เคยเห็นอะไรเหมือนมันเลย」

ผมไม่เคยได้มีโอกาสดูพลอยมากก่อนแต่อันที่เปลี่ยนสีน่าสนใจดี

「อุฟุ่ฟุ่ มันเป็นสมบัติยิ่งใหญ่ที่สุดของตระกูลมาร์ลอดอล ซึ่งไม่มีราคา แต่มันมีค่ามากกว่าคฤหาสน์หลังหนึ่ง」

「แต่มันไม่เป็นไรจริงเหรอ? ตระกูลสามีหายไปแล้ว…… และนี่คือสมบัติที่เหลือชิ้นสสุดท้ายถูกมั้ย?」

นนน่าเห็นค่าตระกูลและดาบมรดกที่ถูกทิ้งไว้โดยครอบครัวเธอ

คลอเดียไม่ควรสามารถขายพลอยได้ง่ายๆ

「โฮ่โฮ่โฮ่! มันจะเปลี่ยนเป็นอาหารสำหรับลูกที่รักของฉัน ฉันไม่มีปัญหากับการทำอย่างนั้น! มาขายมันทันทีเถอะ!」

ผมไม่รู้จะพูดอะไร

ผมคิดว่าเธอไม่ได้เอาอะไรมากับเธอเมื่อเธอหนีมา ผมสงสัยว่าเธอขนมาอย่างไร

มันไม่ได้ดูเหมือนเธอแบกขึ้นหลังใหญ่ๆของเธอ

「เพื่อให้แน่ใจว่ามันไม่ได้ถูกขโมยไประหว่างทางมาที่นี่ หนูเอามันรัดไว้รอบกายตลอดเววลา หนูซ่อนมันในช่องว่างและร่องทั้งหมด」

นนน่าที่จ้องพลอยอย่างตั้งใจหยุดเคลื่อนไหว

「ทั้งหมดนี่เหรอ……?」

มันฟังดูเหมือนเธอแบกน้ำหนักพลอยมากกว่าที่คลาร่าขนเดินทางโหดร้ายได้

ร่างกายใต้เสื้อผ้าต้องดูเหลือเชื่อแน่

หลังจากนั้น นนน่าดื่มด่ำกับพลอยจนบรรยากาศผ่อนคลาย

เมลยังดูเหมือนเธอมีความรู้สึกหลายอย่าง แต่เธอทำตัวคนเดียวไม่ได้

พี่น้องคุและรุพยายามสุดตัวเพื่อยั้งเธอไว้ด้วย

เมื่อเห็นบรรยากาศเปลี่ยน เคซี่ก็กลับมา

และตอนนี้กลับมากินต่อ

「นั่นถูกแล้ว คลอเดีย จริงๆแล้วเรามีอาหารอร่อย」

「โอ้แหม มันเป็นอะไรได้?」

ผมมอบสัญญาณให้เซบาสเตียน

เนื้อแห้งถูกเสิร์ฟ…… มันเป็นเนื้อมังกรที่ผมเอากลับมาลับๆ

「ฮฮฮฮิ๊!」 「ม่ายย!」

ซีเลียและลีอาห์กระโดดออกจากที่นั่งพวกเธอ

「อะร้า…… เนื้อแห้งเหรอ?」

คลอเดียทำหน้าเหมือนเธอไม่ได้คิดไว้

มันจริงที่เนื้อแห้งมันอาหารพกพาหรือขนมเคี้ยวตอนว่างมากว่าและไม่ใช่บางอย่างที่ปรกติแล้วถูกเสิร์ฟเป็นอาหารหลัก

「อืม แค่กินมันเหมือนเธอโดนหลอก」

ยกเว้นซีเลีย, ลีอาห์, และลูน่าที่ปฏิเสธไม่กินเนื้อ ทุกคนเคี้ยวเนื้อแห้งทันที ตาทุกคนเปิดกว้าง

「อร่อย! น-นี่อะไร!?」

นนน่าก็พูดตกใจ และพร้อมกัดคำต่อไป

「อุว้า…… ฉันคิดว่าเนื้อสัตว์ดำมันดีแล้วแต่นี่คนละระดับเลย」

คาร์ล่ากินจานที่สอง

แม้แต่อลิสที่ปรกติกินไม่เยอะยังเขมือบเนื้ออย่างมูมมาม กินเยอะๆมันดี

「เรากินพอแล้ว」

「มันค่อนข้างสร้างความทรงจำที่ไม่ดี」

ซีเลียและลีอาห์ไม่กิน

มันค่อนข้างเสียเปล่าเมื่อรู้ว่ามันอร่อยแค่ไหน

「มันอร่อยยยยยยมากกกกกก!!」

「กย๊า!」

เสียงดังมาจากคลอเดีย

ความอร่อยของเนื้อทำเธอลืมตัวและตะโกน

น้ำมันและเนื้อแห้งฉีดใส่ปากและกระเด็นไปโดนเมล

「แม่ หยุดก่อน! เธอไม่ได้คิดร้าย!」

「แม่อยู่หน้าเอเกอร์ซัง! แม่อยู่ในคฤหาสน์!」

เมลทำหน้าที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนและพยายามยืนระหว่าสองลูกสาวทำเต็มที่เพื่อยั้งเธอไว้

คลอเดียไม่ได้สนใจเลยระหว่างกระเดือกเนื้อลงคอ

สาวคนอื่นก็กินเนื้ออย่างดุดันและเนื้อมังกรที่ผมเอากับมาไม่ทันไรก็หายไป

「อาา มันดี แต่หนูอยากกินอีก」

「ใช่ ฉันด้วย ฉันรู้สึกเหมือนฉันกินเนื้อนี้ได้ตลอดกาล」

นนน่ากินเต็มอิ่มและดูเหมือนเธอใจเย็นลง

ขณะที่เมลที่เห็นชัดว่ากระหายเลือด ผมจะโอบกอดเธอทันทีและทำให้เธอใจเย็น

อย่างไรก็ตาม มีผู้หญิงคนหนึ่งที่รับความจริงไม่ได้ว่าไม่มีเนื้ออีก

มันคือคลอเดีย

「ม-ไม่มีอีกแล้ว?」

「ขอโทษ เพราะมันเป็นอาหารโอชะ ปรกติเราไม่ได้อะไรแบบนั้น」

ผมรู้สึกผิดนิดหนึ่งเมื่อคลอเดียห่อไหล่สลดใจ

เธอไม่ได้แม้แต่ทำสีหน้านี้เลยเมื่อพูดเกี่ยวกับตระกูลที่ล่มสลายและสามีที่ตาย

「อาหารจารอื่นถูกเตรียมมาแล้ว กินสารอาหารให้เต็มอิ่ม」

เมื่อจานเนื้อ, ซุป, และพาสต้าถูกวางหน้าคลอเดีย รอยยิ้มกลับมาบนหน้าเธอ

 

 

สามสิบนาทีหลังจากนั้น

「เอเกอร์ซามะ หนูอารมณ์ไม่ดีนะ」

「ฉันด้วย…… มันเป็นไปไม่ได้นิดหน่อยที่หนูจะทน」

「บ้ามากๆเลย อีหมูนั่น」

นนน่า, คาร์ล่า, และเมลข้างผมมองสิ่งนั้นระหว่างชาหลังอาหาร

มันไม่ต้องนำมาพูดว่า ‘สิ่งนั้น’ คือคลอเดีย

เธอยังกินไม่เสร็จ

เธอยังกินเหมือนเนื้อมังกรทำให้เธอหิวขึ้นอีก

「……เนื้ออันนั้นเกือบ 5 ขีดใช่มั้ย? เธอกลืนทั้งชิ้นเลย」

ผมถามแลมมี่มาก่อนว่าเธอกลืนอะไรทั้งอันเหมือนงูหรือเปล่า

「อย่าบื้อน่า หนูมีฟันแถมครึ่งบนเป็นมนุษย์ หนูเลยทำไม่ได้」

นั่นคือที่เธอตอบ แต่เธอดูเหมือนผิดพลาด

มนุษย์กลืนทั้งอันได้

「เฮ้ ไม่ใช่มันดูเหมือนเธออ้วนขึ้นเหรอ? ทั้งตัวเธอบวมอ่ะ」

「เธอพูดถูก…..」

รูปลักษณ์คลลอเดียดูไม่เหมือนเดิมก่อนเธอกินชัดๆ

มันดูเหมือนเธอยังใหญ่ขึ้นอยู่

「ฉันเข้าใจว่าท้องใหญ่ขึ้นเมื่อกินมากไป….. แต่ทำไมต้นขาเธอและแขนใหญ่ขึ้นด้วยล่ะ?」

「เพราะเธอเป็นหมู」

เมลยังคงเย็นชาเต็มที่

คลอเดียอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่หลังเธอกินเสร็จ

มันเหมือนแขน, ขา, และหัวโตจากก้อนเนื้อไขมันส่วนเกิน……

จะไม่มีเสื้อผ้าที่เธอใส่ได้เยอะเธอเลยต้องใส่เสื้อผ้าที่เธอเดินทางหลังพวกมันซัก

「คุณหญิง…… ท่านกลับไปเหมือนที่ท่านเคยเป็น」

「บอลเนื้อ…..」

「เธอไม่มีคอ」

「แต่เธอเคลื่อนที่ได้เร็ว」

ผมชอบผู้หญิงที่อวบมากกว่า

พวกเธอนุ่มและน่ารัก

แต่ผมไม่แช่น้ำร้อนแค่เพราะผมชอบอาบน้ำอุ่น

「คลอเดีย」

「มีอะไรคะ ที่รัก?」

「มีสิ่งหนึ่งในโลกที่เรียกว่าขีดจำกัด ฉันคิดว่ามันจะดีที่เธอออกกำลังกายพรุ่งนี้」

พูดถึงแล้ว คลาร่าซ่อนอยู่ในเงาของคลอเดียตัวใหญ่และกินอย่างกระฉับกระเฉง

เธอดูสุขภาพดีขึ้นแล้วตอนนี้

「อืม ได้เวลาเปิดหน้าต่างนิดหน่อยและลดความร้อนเตาผิง มันรู้สึกร้อนขึ้นกระทันหัน」

 

 

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูหนาว แค่เปลี่ยนอย่างเดียว

ครอบครัว: นนน่า (ระวังตัว), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (อยากสังหาร), เคซี่ (ผี อิ่ม), เซบาสเตียน (เหนื่อย), คลอเดีย (บอลเนื้อ), คลาร่า (ผู้ช่วยหญิง)

ไม่ใช่มนุษย์: อราวเน่ (กำลังโต)

ทรัพย์สิน: 35,820 ทอง (ค่าอาหาร -20)

คู่นอน: 288, ลูกเกิดแล้ว: 54 + ปลา 555 ตัว

 

แปลโดย: wayuwayu

tipme : tipme.in.th/wayuwayutl

patreon (Ebook): patreon.com/wayuwayu

ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ด้วยการช่วยเหลือของท่านจะทำให้แปลต่อไปได้เรื่อยๆ ขอบคุณครับ

ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: ​http://linktr.ee/wayuwayu