ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 238 เหตุโจรวุ่นวาย
–มุมมองบุคคลที่สาม–
กลางดึก คฤหาสน์ใหม่
บนค่ำคืนไร้จันทราผู้ชายและผู้หญิงปกคลุมในผ้าคลุมดำสนิทซ่อนใกล้คฤหาสน์ใหม่ของฮาร์ดเลตต์
พวกเขาสองคนไต่พื้นที่ชันด้านข้างคฤหาสน์ที่คนไม่คิดว่าฝ่าได้
คู่หูหายใจหลังจากไปถึงยอดและดูกำแพงคฤหาสน์หน้าพวกเขา……. พวกเขาพร้อมท้าทายอุปสรรค์สี่เมตร
「โดรว พร้อมรึยัง?」
「แน่นอน แต่นั่นทักษะเหลือเชื่อไปเลยนะ อย่างที่คาดกับโตติป้า ตีนแมวใช่มั้ย?」
สาวตัวเล็กๆที่ชื่อโตติป้าขมวดคิ้วตอบความเห็นชายตัวใหญ่ชื่อโดรว
เธอปรับผ้าปิดตาดำที่ปิดตาซ้ายเธอเล็กน้อย
「นี่ไม่ใช่เวลามาคุยไร้สาระกัน เราจะแอบเข้าไปคฤหาสน์ฮาร์ดเลตต์ดังนั้นพลาดเดียวถูกแขวนคอแน่」
ผู้หญิงกระซิบเบาๆเหมือนเสียงใบไม้แห้งโดนกันและยื่นหินใหญ่ที่มีเชือกเทาอ่อนติดกันให้โดรว
「มันจะไม่เป็นไร นี่คือคฤหาสน์ใหม่ที่ยังไม่ได้ใช้ ความปลอดภัยเลยจะอ่อนไป ดีจัง เจ้าศักดินา พื้นฐานแล้วเขามอบเงินให้เราโดยที่ขนทองเยอะเป็นภูเขามาที่นี่」
โดรวหมุนหินช้าๆเพื่อที่มันไม่ทำเสียงตัดผ่านลมและจากนั้นโยนมันข้ามกำแพงที่ล้อมคฤหาสน์
เสียงตุ้บเกิดขึ้นโดยหินตอนมันโดนหญ้าอีกฝั่งดังชัดมาในตอนกลางคืน
ทั้งคู่กลั้นหายใจและหมอบต่ำสักพัก ยกตัวหลังยืนยันว่าไม่มีใครตอบ
「ไปล่ะนะ」
โตติป้าจับเชือกและขึ้นกำแพงอย่างเร็ว
「กายกรรมได้น่าทึ่ง……」
หินที่โยนทำเป็นที่ถ่วงน้ำหนักไม่ได้หนักเป็นสิบๆกิโล
โตติป้าพิจารณาได้ว่าเป็นสาวตัวเล็กๆ แต่การไต่ขึ้นปรกติเลี่ยงไม่ได้ที่จะให้หินเลื่อนและลอย
นั่นทำไมเธอเกาะขาบนช่องว่างเล็กๆในกำแพงเพื่อทำให้น้ำหนักน้อยลงกับหินมากเท่าที่เป็นไปได้ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่เธอไต่
ทุกคนที่เห็นเธอไต่จะบอกได้ว่าเธอทำจนชินแล้ว
「ชชชู่ว!」
ทันใดนั้น ยามสองคนที่ถือคบเพลิงกำลังมาตรวจประจำ
โดรวลงไปนอนคว่ำบนพื้นและโตติป้าหยุดเชือกและเกาะชิดกับกำแพง
「พวกเขาไปแล้ว……」
ยามที่ลาดตระเวนสองคนผ่านไประหว่างคุยเรื่องพวกเขาจะพักร้อนที่ไหนดี
ด้วยเชือกที่สีเดียวกับกำแพง เวลามันชิดกับกำแพงมันทำให้มองเห็นยากตอนกลางคืน
「……ทางโล่ง」
โตติป้าผูกเชือกกับไม้ที่อยู่ถูกที่ในลานและส่งสัญญาณให้คู่หูของเธอเบาๆ
หลังจากรู้ โดรวเริ่มไต่เชือก
การที่เป็นชายกล้ามโต เขาหวังแต่หินถ่วงน้ำหนักให้ยกน้ำหนักเขาไม่ได้
「กุ! ฮึ่มม!」
โตติป้าถอนหายใจตอนเธอมองชายดึงตัวเองขึ้นอย่างซุ่มซ่ามด้วยแรงอย่างเดียว
(โดรว นายมันเงอะงะจริงๆ…… ถ้านายไม่ทำมันดีๆ เราจะถูกเจอ)
มันชัดๆว่าผู้ชายไม่เหมาะสำหรับภารกิจลับ
อย่างไรก็ตาม สาวน้ำหนักเบาตัวเล็กๆที่เชี่ยวชาญเคลื่อนที่กายกรรมด้วยมันอ่อนแอไปที่จะโยนหินที่หนักที่ใช้เป็นหินถ่วงข้ามกำแพงและเอาเชือกไปกับเธอด้วย
แน่นอน ตอนแรกโตติป้าเสนอให้โดรวอยู่เฉยๆหน้าคฤหาสน์ระหว่างมีแค่เธอคนเดียวแทรกซึมเข้าไป……
「……นายรอตรงนั้นก็ได้นี่」
「ฮี่ฮี่ฮี่ ลองได้ดีแต่ฉันจะไม่ให้เธอเก็บของไว้คนเดียวหมดหรอก」
กังวลเรื่องเก็บเงินไว้คนเดียว โดรวบ่นให้ได้มาให้ได้
พวกเธอไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทกัน แต่คนรู้จักกันในสังคนโลกใต้ดินที่แค่จับคู่เพราะงานนนี้
ระดับความไว้ใจไม่มีอยู่ระหว่างสองคนดังนั้นทั้งคู่คอยระวังให้อีกคนไม่กระโดดใส่อย่างเป็นธรรมชาติ
มากกว่านั้น เพราะเหยื่อเป็นทองจำนวนมาก สาวเกราะเบาขนทุกอย่างเองไม่ได้โดยไม่มีผู้ชายแข็งแรง งานจะเสี่ยงเยอะรางวัลน้อย
「เมื่อเราเสร็จที่นี่ โดดเข้าท่อน้ำทิ้งข้างหลัง ทางน้ำของเมืองนำออกไปนอกเมือง วิ่งถ้าถูกยามเจอระหว่างทาง ฆ่าโดยไม่จำเป็นนั้นทำไม่ได้เด็ดขาด」
「ฉันได้ยินมันตั้งไม่รู้กี่ครั้งแล้วน่า มาทำให้เสร็จๆเหอะ」
โดรวทำตัวใจร้อนที่แทรกซึมคฤหาสเสร็จ
มันทำให้โตติป้าปวดหัวเพราะเธอรู้ว่าส่วนที่ยากยังไม่มาถึง แต่เธอก็รู้ว่าการถกเถียงกันในความสัมพันธ์พวกเธอจะสะกดว่าหายนะ
มันอาจเที่ยงคืน แต่จำนวนยามไม่ได้น้อยเลย
แสงจากคบเพลิงหลายอันมองเห็นได้จากไกลๆ
ตรงกันข้าม
ไฟบอกตำแหน่งและจำนวนยาม
「ไปกันเถอะ」
ผู้หญิงเอาผ้าปิดตาออก ซึ่งปิดไว้ทั้งวันทั้งคืนก่อนสามวัน เมื่อไม่ใส่ผ้าปิดตาเลยเห็นได้ไกลแม้ว่ากลางคืนไร้จันทรา
โตติป้าวิ่งอย่างราบรื่นตอนกลางคืน ตรงไปยังทางเข้าคฤหาสน์
เธอเรียนรู้โครงสร้างคฤหาสน์คร่าวๆจากคนงานที่เกี่ยวกับการสร้างแลกกับเหล้า
แน่นอนว่ามียามที่ทางเข้าหลัง ……แต่มีแค่คนเดียว
แม้ว่าเป็นที่เก็บคลังสมบัติ ความปลอดภัยคฤหาสน์ใหม่ไม่ได้เข้มงวดเพราะเจ้าศักดินายังไม่อยู่ที่นี่ มันเหมือนที่ข้อมูลที่เธอได้รับบอกเธอมา
เธอหยุดสองก้าวก่อนบริเวณที่สว่างโดยคบเพลิงทหารและเอาหนูออกมาจากกระเป๋า
จากนั้นเธอโยนสัตว์ไปตรงข้ามกับที่เธออยู่
ตอนหนูโดนพื้น มันร้องเสียงแหลมก่อนวิ่งไปทำหญ้าไหว
「ใคร!?」
ทหารที่ปกป้องทางเข้าหลังเอาคบเพลิงไปบริเวณที่เขาได้ยินเสียง
ณ เวลาเดียวกัน โตติป้าวิ่งไปข้างหน้า
เธอเทียบเวลาฝีเท้าลงกับทหารเธอเลยเดินได้โดยไม่ถูกเห็นแม้ว่าก้าวเท้าของเธอไม่ได้เงียบกริบที่สุด
นี่เป็นเหตุผลที่เธอถูกเรียก ‘ตีนแมว’
สาวเกาะประตูและใส่ลวดเหล็กในรูกุญแจ
「ฉันได้ยินว่ามาจากตรงนี้นี่หว่า…… บัดซบ มืดโคตรๆเลยว่ะ」
ขณะทหารลากเท้าตามหญ้า เสียงกุกกักตอนโดรววิ่งมาประตูอย่างกระอักกระอ่วน
เมื่อชายไปถึงประตูมิเสียงคลิกและประตูเปิด
มันไม่ได้ใช้มากกว่าไม่กี่วินาทีสำหรับเธอที่จะงัดกุญแจ
「……จึ แค่หนู!」
เมื่อถึงเวลาที่ยามด่าและกลับประจำที่ โจรสองคนเข้าคฤหาสน์ไปแล้ว
พวกเธอเปลี่ยนรองเท้าและเสื้อผ้าที่เป็นรองเท้าให้พวกเธอเดินบนทางเดินหินได้โดยไม่มีเสียง
โดยที่ไม่มีใครอยู่ในคฤหาสน์ ข้างในนั้นไม่น่าดู
มียามข้างในน้อยกว่าข้างนอกด้วยเหมือนกัน
「มันเป็นของเราแล้วแหละ」
「……คลังสมบัติ ศัตรูที่น่าเกรงขาม ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับการสร้างดังมากจนหวังพึ่งเหล้าเพื่อรู้สักอย่างไม่ได้ เราจะต้องด้นสด」
「มันจะยากกับทักษะสะเดาะกุญแจของเธอ นอกจากนี้ ถ้าแย่สุดๆ ฉันใช้ดาบเพื่อทำลายประตูได้……」
โตติป้าถอนหายใจเมื่อเธอเห็นโดรวชักดาบ
(มีไอ้บ้าคนไหนที่เอาดาบไปกับพวกเขาเมื่องัดเข้าบ้านเนี่ย?)
เทียบกัน ผู้หญิงมีมีดคมๆอยู่ที่เอวที่เบาและเล็กพอไม่รบกวนการเคลื่อนไหวของเธอ
「ถ้าอย่างนี้น นี่คลัง ยาม…… มีพวกเขาสี่คน!」
พวกเธอสองคนทำหน้ายู่
(เราเก็บทีลละคนได้ด้วยโจมตีไม่ทันตั้งตัวได้…… จากนั้นอีกหนึ่งคนที่ตอบสนองช้า แต่ทั้งหมดสี่คนน่าจะเป็นไปไม่ได้)
ถ้าแม้แต่ยามคนเดียวไม่ได้ถูกฆ่าและเขาส่งเสียงเตือน ทหารจะวิ่งมาทันที
「มารอดูก่อนตอนนี้ ถ้าพวกเขาสักคนไปห้องน้ำ นั่นนจะเป็นโอกาสเรา……」
โตติป้าซ่อนในห้องใกล้ๆ รอโอกาสโจมตีดีๆ แต่โดรวยั้งตัวเองด้วยทองที่อยู่ตรงหน้าเขาเห็นๆแล้วไม่ได้
「ไม่เราจัดการได้โดยไม่มีปัญหา! ฉันบอกเธอแล้วว่าฉันเป็นทหารรับจ้างครั้งนึง!」
「จ-เจ้าโง่เอ๊ย!」
โดรววิ่งชักดาบออกไป
โตติป้าพยายามหยุดเขาแต่สายไป กลายเป็นไม่มีทางเลือก สาววิ่งออกไประหว่างก้มต่ำๆเกือบติดพื้น
「หืม……? ก-แกเป็นใคร กุเอ้!」
ตกใจกับโตติป้าที่ปรากฏอย่างไร้รอยต่อออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้มืดๆ ทหารพยายามชักดาบอย่างว้าวุ่น
ก่อนเขาทำได้ โตติป้าเตะไข่เขาและเขาล้มจับส่วนลับด้วยความเจ็บ
「โจร…… กย๊า!」
โดรวต่อยหารและทำเขาสลบก่อนเขาติดอาวุธได้
「ไอ้เจ้า-! อุว้า!」
ทหารคนที่สามทิ้งคบเพลิงเพื่อชักอาวุธ
อย่างไรก็ตามเขาเล็งไม่ได้กับโตติป้าที่กระโจนจากความมืดหลังจากตาเขาชินแสง จากนั้นเขาโดนเตะเข้าก้านคอและสลบ
「บัดซบ! เขาหนีได้!」
ทหารคนที่สี่หันไปอีกทางและวิ่งให้นานที่สุดที่เขาทำได้
แน่นอน เขาตะโกนตลอดเวลา ถ้าปล่อยไว้คนเดียว ทหารทั่วคฤหาสน์จะวิ่งมา
「อย่า! โดรว!!」
「ไอ้บัดซบ!」
โดรวพยายามจับทหารแต่พลาด เขาเลยยกดาบและฟันหลังทหาร
「กย๊าาาาาาาาา!!」
ใบมีดทิ้งแผลลึกไว้ในไหล่และทหารร้องส่งเสียงร้องแห่งความตายก่อนทรุดไปนอนกับพื้น
มันเป็นแผลถึงตายชัดๆ
「แกฆ่าเขาทำไม!?」
「หุบปาก! เปิดประตูเร็วเข้า」
เสียงตะโกนวิ้งหูเตือนคนเฝ้าจากนอกคฤหาสน์และทหารทั้งหมดเริ่มมาต้นเสียงอย่างเสียงดัง
มันเป็นร้องกระทันหันแค่ทีเดียวทหารเลยไม่รู้ว่าตรงไหนแน่
「เปิดมันได้แล้ว! หรืออยากกลับมือเปล่าและกลายเป็นนักโทษ!?」
「……ฉันไม่ควรพานายมากับฉันเลย!」
โตติป้าด่ากลับระหว่างใส่ลวดในรูกุญแจคลังสมบัติ
โดรวเดินไปเดินมาอย่างวิตกกังวลอยู่ข้างๆ
「ยังไม่เสร็จอีกเหรอ!?」
「อย่าเทียบนี่กับกุญแจประตูหลัง! นี่มัน…… แบบสปริง พินสิบตัวและสองรู มันจะใช้เวลา!」
「เสียงร้องไม่ได้มาจากข้างในเหรอ!?」
「เป็นไปไม่ได้ ทางเข้าไม่มีอะไรผิดปรกติ!」
「ดู! มีเชือกตรงนี้! โจรเข้ามาข้างใน!!」
คู่หูกลายเป็นตื่นตกใจตอนพวกเธอได้ยินเสียงทหารวิ่งผ่านประตูหลัง
「เร็วเข้าสิวะ!!」
「อย่าเร่งฉัน! ล็อกแรกเปิดแล้ว! ตอนนี้ล็อกที่สอง……」
หน้าโตติป้าเบี้ยวทันทีที่เธอจิ้มเข้าไปในล็อก
(โครงสร้างต่างจากอันแรกหมดเลย! มันทำเพื่อกุญแจที่คนละประเภทเลย!)
เสียงฝีเท้าวิ่งลงทางเดินทำให้โตติป้ายิ่งรีบขึ้น
พวกเธอบุกคฤหาสน์เจ้าศักดินาและฆ่าทหาร
ถ้าพวกเธอโดนจับ พวกเธอจะไม่ตายเร็วๆ
「ไม่ดีแล้ว ฉันจะทำไม่ทัน! วิ่งหนีเถอะ
「อย่าไร้สาระน่า! เรามาไกลขนาดนี้แล้ว……」
「โจรงั้นเหรอ?」
โดรวที่กำลังจะตะคอก หายไปต่อหน้าต่อตาโตติป้า
「เอ๋?」
ตาเธอพยายามไล่ตามโครงร่างชายเกือบ 190 ซม.ที่บินไปง่ายๆไปสุดทางเดิน
「นนน่า, คาร์ล่า, อยู่หลังพี่」
「「ได้!」」
「ฟุเอ๋?」
อะไรที่ยืนข้างหน้าสาวคือก้อนกล้าม
ความสูงของชายไม่ได้ต่างมากกับโดรว แต่ความหนากล้ามมันต่างจากโตติป้า ที่เกือบ 140 ซม มันเทียบได้กับกำแพงกล้าม
ที่เห็นชัดกว่านั้น……
「ล-ล่อนจ้อน?」
ชายไม่ได้เพียงแค่มือเปล่า เขาเปลือยเต็มที่
มันดูเหมือนโดรวโดนต่อยทีเดียวและถูกส่งไปสุดทางเดิน
เมื่อมองข้างหลังชาย มีผู้หญิงสองคนที่เกือบเปลือยและประตูของห้องติดกับคลังสมบัติเปิด
เห็นได้ชัดว่า พวกเขามาเพราะเสียงโวยวาย
「คุ!」
อย่างไรก็ตามนั่นไม่เกี่ยวอะไรกับชะตาของโตติป้าเอง
โตติป้าชักมีดออกมา แต่ชายข้างหน้าไม่สะทกสะท้านเลย
(คนนี้เก่ง…… ฉันชนะไม่ได้ถ้าโจมตีตรงๆ!)
แม้อย่างนั้น โตติป้ายังเชื่อว่าเธอมีโอกาสชนะ
(คนมีกล้ามแข็งแรง แต่การเคลื่อนไหวควรช้า มันเหมือนกันกับโดรว ฉันขู่เขาและจากนั้นวิ่งหลังทำลายหน้าต่าง มันสูงสองเมตร…… แต่ฉันควรออกไปได้โดยไม่มีรอยข่วน
แผนการต่อสู้ของเธอถูกตัดสิน
「ย่า!」
โตติป้าเสียงดังและพร้อมเหวี่ยงมีด จากนั้นปาลูกดอกใส่หน้าต่าง
จากนั้นเธอวิ่งไปกระแทกกำแพงกล้ามและล้ม
「ท-ทำไม!?」
เธอไม่ได้พลาด
เธอกระโดดเร็วเท่าที่เธอทำได้
แต่มันดูเหมือนชายเร็วกว่า
「……เธอไม่ใช่แค่โจรแต่เป็นฆาตกร」
ชายมองทหารที่ล้มและยักไหล่
โตติป้าจับมีดให้มั่นๆเพื่อให้ใบมีดชี้ไปอีกฝั่ง
(ฉันจะแทงขา จากนั้นหนีทางหน้าต่าง โชคดีคู่ต่อสู้เป็นชายไม่มีอาวุธ ฉันเลยโดนเตะได้ถ้าฉันยองลง บวกกับเขา เปลือย แม้แต่มีดเล็กๆก็แทงผิวเขาได้
「หยุดต่อต้าน ถ้าเธอไม่ทำตัวดีๆ แม้ว่าเธอเป็นผู้หญิง ฉันจะต้องทำเธอเจ็บ……」
「ฮ่า!」
โตติป้าบุกไปข้างหน้าท่ายืนต่ำๆ ตามด้วยตะโกนเต็มพลังใจต่อสู้ ฉากทั้งทั้งหมดมืดลง
(ฉันทำได้ ผู้หญิงข้างหลังทิ้งคบเพลิงเพราะตกใจ! ฉันมีความได้เปรียบแล้วตอนนี้)
ชายดูเหมือนมองไม่ทันโตติป้าเสี้ยววินาที
ใช้ช่องเปิดเฮงๆที่ได้รับ เธอวนไปทางขวาแล้วเล็งต้นขาชาย……
เธอได้ยินเสียงใบมีดแทงเนื้อชาย จากนั้นเธอรู้สึกว่าโดยกระแทกเข้าหัว
(ฉันโดนโจมตี! แต่เขาไม่น่าจะยก…… ขา……)
หมดสติเร็วๆเพราะการโจมตีสวน โตติป้าเซและกระแทกกำแพง
ผู้หญิงที่ซ่อนหลังผู้ชายใช้โอกาสวิ่งออกมา
「ฉันได้มีดแล้ว! นนน่าไปข้างบน!」
「อ-อ้ะ!」
มีดถูกเตะไปและผู้หญิงสองคนกดทับผู้บุกรุกจากข้างบน
แตงโมใหญ่ยักษ์กดลงใส่หัวโตติป้า
โดยที่ไร้เรี่ยวแรง โตติป้าทำอะไรกับพวกเธอไม่ได้
เมื่อได้รู้ว่านี่คือจุดจบ เธอปิดตาช้าๆและทำตัวให้สบายๆ
–มุมมองเอเกอร์–
「นนน่า ขึ้นไปคร่อม!」
「อ-อ้ะ!」
นนน่าและคาร์ล่ากดโจรที่ล้มและปิดการเคลื่อนไหวเธอ
เมื่อดูดีๆ ผมเห็นได้ว่าเธอขนาดเท่าๆปีปี้
ผมจับทั้งสองมือของเธอกันไว้ก่อน แต่มันไม่ได้ดูเหมือนเธอจะต่อต้านอีก
「ช่างคล่องแคล่วดีจริงๆ มากกว่าซีเลียอีก」
ทันทีที่นนน่าทิ้งคบเพลิงและผมเสียการมองเห็น เธอหายไปจากหน้าผม
ผมบิดตัวเพื่อหลบเมื่อรู้สึกถึงเธออยู่ข้างผมแต่เอ็นผมฟาดบางอย่างเมื่อผมทำ
เมื่อคาร์ล่ารีบหยิบคบเพลิง ผมพบว่าสาววิ่งไปชนกำแพงแล้วล้ม
ผมว่าเอ็นผมฟาดเธอ
เรื่องดีที่ไม้เนื้อผมแข็งปั๋งเพราะเกือบถึงจุดสุดยอดแล้ว
ผมรู้ว่าเธอตัวเล็ก แต่ผมไม่ได้คิดว่าจะส่งสาวบินได้…… เอ็นผมน่ากลัวกว่าที่ผมคิด
「โจรตามทองที่ถูกใส่ในคลังสมบัติเร็วมากเลย……」
「ยามทำอะไรอยู่!?」
นนน่าโกรธ
ผมแน่ใจว่าเธอจะว่าเข้ากับไมล่าทีหลัง
「ดีที่เราอยู่」
「นั่นถูกแล้ว มันเพราะฉันคนเดียว」
คาร์ล่าพองอกอย่างภาคภูมใจ
นนน่า, คาร์ลล่า, และผมกำลังมีเซ็กส์ในห้องของคฤหาสน์ใหม่
แม้ว่าเราอยู่ในห้อง ไม่ได้มีเตียงในนั้นมันเลยรู้สึกเหมือนซั่มข้างนอก
เราทำให้เสียงเบาและสนุกตื่นเต้นกับความเป็นไปได้ที่จะถูกทหารเจอ
คนที่แนะนำให้เล่นแบบนี้คือคาร์ล่า
เราเล่นไปเรื่อยจนเราได้ยินเสียงร้องและรีบออกไปดูว่าอะไร
「ทำไมเธอทำเหมือนเรื่องใหญ่โต มันแค่เรื่องบ้ากามเอง」
「แต่เธอล่ะสุดตั้งใจมากเท่าฉันเลย!」
สาวๆติดอยู่ใต้การเถียงกัน พวกเธอห่อไหล่เมื่อได้รู้ว่าเธอถูกรู้เมื่อทำเรื่องบ้ากาม
「ผู้บุกรุก! จ-เจ้าศักดินาซามะ!?」
ในที่สุดยามก็มาถึง
「นายช้า! ผู้บุกรุกคือสาวคนนี้และชายอีกคน หาเขา」
มันดูเหมือนชายที่ผมต่อยไม่ได้อยู่อีกแล้ว
ผมว่าเขาหนีไปแล้ว
「ตอนนี้ เราควรเอาพวกนี้ไปจัดการ」
สี่คนที่นอนหน้าห้องคลังสมบัติ มีแค่คนเดียวที่โดนฟันหลังแล้วขยับไม่ได้
「……คนนี้ช่วยไม่ได้แล้ว」
อย่ากังวล ฉันมีทาง
เช้าวันต่อมา
「รู้สึกเป็นยังไงบ้าง?」
「ผมไม่เชื่อเลย! เจ้าศักดินาซามะ-……」
ขณะทหารกำลังจะชมผมต่อ ผมยกมือหยุดเขา
แผลที่หลังทหารที่ถูกฟัน…… บาดแผลชัดเจนตอนนี้หายไปแล้ว ไม่ทิ้งร่องรอยว่าอยู่บนร่างกายเขาตั้งแต่แรกและนั่นเพราะของที่ได้จากลินต์บลูม เลือดมังกร
ทหารไม่ใช่หนึ่งในผู้หญิง แต่ผมจะเกลียดถ้ามีคนตายในคฤหาสน์ใหม่หลังจากเพิ่งเสร็จ
ผมยังมีเหลือและผมไม่ใช่คนขี้งกอย่างนั้น
ก่อนใช้มันบนผู้หญิงที่มีค่า มันก็เป็นที่ไว้ทดลองด้วยว่ามีผลข้างเคียงอะไรไหม
「ตอนนี้ไปก่อน ไมล่าและซีเลียเรียกนาย」
「อึก……」
ยามทั้งหมดห่อไหล่ด้วยกัน
พวกเขารู้ว่าการลงโทษที่ไว้ตำหนิรอพวกเขา
ผมค่อนข้างสงสัยว่าผมจะแอบดูได้ไ
「นายรู้ว่าเราอยากพูดว่าอะไร ใช่มั้ย?」
ไมล่าแยกเขี้ยว
หน้าเธอคือยาม 20 คนที่ถูกแต่งตั้งให้ดูคฤหาสน์ใหม่
「เจ้าโง่เอ๊ย พวกแกทั้งหมดเลย!!」
ไหล่ทหารกระตุกตกใจ
ซีเลียสะกิดโจรที่คุกเข่า สาวที่ชื่อว่าโตติป้า ที่มือและเท้าถูกใส่ตรวน
สาวดูเหมือนยอมแพ้ให้กับความจริงว่าเธอถูกจับและสารภาพความผิดเธอในเสียงยอมแพ้
「…..ฉันเข้าทางเข้าตะวันตกจากหน้าผา ใช้เชือกไต่ขึ้นจากบนกำแพงนอก」
ไหล่ทหารที่ดูฝั่งตะวันตกสั่น
「……ฉันแทรกแซงคฤหาสน์จากทางเข้าหลัง ฉันใช้หนูเพื่อเบี่ยงความสนใจของยามและใช้ช่องเปิดเพื่อสะเดาะกุญแจประตู……」
ทุกคนไปสนใจทหารที่รับผิดชอบดูทางเข้าหลัง
「ฉ-ฉันดูแค่สิบวินาทีเท่านั้น และนั่นพอแล้วที่ล็อกจะ-…… ไม่ช่างมันเถอะครับ」
ทหารเริ่มอ้างแต่เงียบเมื่อไมล่าจ้องพวกเขา
「ปรกติแล้ว พวกนายทั้งหมดจะถูกไล่ออก」
ไมล่ากระทืบเท้า
「ฮฮฮฮฮิ๊!」 「ผมเพิ่งเข้ารับตำแหน่งปีนี้เอง……」 「ผมซื้อบ้าน……」 「อีกแค่นิดเดียวผมทำให้โสเภณีเป็นของผมได้……」
「……แต่พวกนายจะถูกเว้นโทษเพราะลอร์ดฮาร์ดเลตต์จิตใจอบอุ่น ตอนนี้ ยามที่ประจำการฝั่งตะวันตกและทางเข้าหลัง พร้อมกับคนที่ดูคลังที่สลบ พวกนายทั้งหมดจะถูกย้ายไปดูกำแพงนอกราเฟน!」
「ออออุ……」
การประจำตำแหน่งบนกำแพงนอกในฤดูหนาวที่ลมหนาวพัดอย่างโหดร้ายยากกว่าการกันคฤหาสน์อุ่นๆ
แต่กระนั้น พวกเขาไม่มีสิทธิ์บ่น
「คนอื่นตะโกน แม้อย่างนั้นนายไปที่นั่นช้า! ไม่ต้องพูดถึงนายเหลาะแหละจนผู้บุกรุกหนี! พวกนายทั้งหมดถูกลดเงินค่าจ้าง!!」
เสียงถอนหายใจเบาๆจากแต่ละคนจะสร้างเสียงดัง
แม้อย่างนั้น การให้โจรงัดเข้ามาในบ้านมันพลาดเยอะ พวกเขาแสดงความไม่พอใจไม่ได้
ความไม่พอใจทุกคนจริงๆแล้วส่งไปที่ยามทางเข้าตะวันตกและทางเข้าหลัง
นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของการร้าวจากข้างใน ดังนั้นพวกเขามีปัญหาที่พวกเขาถูกโทษเพราะอะไรที่ยามคนอื่นทำ ซึ่งทำให้ผมเคลื่อนไหวอย่างต่อไป
ผมกระแอมคอและก้าวออกจากเงา
ทหารเห็นได้ว่าเริ่มสั่น
ผมไม่ได้โกรธเป็นพิเศษ และผมจำได้ว่าผมไม่เคยตะโกนใส่พวกเขามาก่อน
「พวกนายจะโดนลดเงินเดือนสำหรับฤดูหนาวไปสองทองต่อเดือน คนนั้นที่ถูกส่งไปกำแพงเมืองจะได้เดือนละทอง」
นั่นจะค่อนข้างน่าตกใจ แต่พวกเขาไม่ได้แม้แต่สะดุ้งเทียบกับเมื่อไมล่าดุพวกเขา
มันไม่เหมือนพวกเขาจะถูกฆ่าเพราะพวกเขาถอนหายใจ
เพราะยามในคฤหาสน์ได้เงินเยอะกว่าคนพวกนั้นที่ทำงานในเมือง
ระหว่างหายไปสองทองมันลดไปเยอะ พวกเขารู้สึกว่าไม่เป็นไรถ้าพวกเขาไม่ได้ใช้ของหรูเยอะเกินไป
ในทางกลับกัน ทองเดียวจะเกือบไม่พอ โดยเฉพาะถ้าพวกเขามีครอบครัวให้ต้องเลี้ยง
ภรรยาคนนั้นและลูกๆอาจตะคอกใส่ แต่ต้องทำงานหนักจนกว่าฤดูใบใม้ผลิ
ตอนนี้ประเด็นที่สำคัญ
「และฉันมีหน้าที่อีกอย่างให้พวกนายทั้งหมด」
สีหน้าพวกเขาแย่ขณะพวกเขาได้ยินอย่างอื่น
「สาวคนนี้บุกรุกคฤหาสน์และฟันทหารดังนั้นอย่างเป็นธรรมชาติเธอควรถูกสั่งประหาร」
ทหารพยักหน้าระหว่างโตติป้าคอตก
มีแค่ไมล่าและซีเลียถอนหายใจ
「แต่สาวโตติป้าคนนี้ดูเหมือนจะเป็นโจรดัง เพื่อไม่ให้อนาคตมีแอบเข้ามาอีก ฉันแน่ใจว่านายทั้งหมดมีบางอย่างที่อยากจะได้กับเธอ」
วิธีดีสุดที่จะเลี่ยงโจรคือถามโจรที่เก่งที่สุด
ไม่รู้ว่าผมไปไหนกับการสนทนา ทหารมองหน้ากัน
「ฉันจะรู้สึกเศร้าถ้าฉันลดเงินเดือนนายอย่างเดียว…… ดู เธอตัวเล็กแต่ค่อนข้างสวยถูกมั้ย?」
「เอ๋」
โตติป้าส่งเสียงลังเลกับสถานการณ์คาดไม่ถึงที่พัฒนาไปแน่แล้ว ตอนนี้ผมจะพูดมัน
「ฉันจะประกาศบทลงโทษ! ระหว่างสามเดือนก่อนฤดูใบไม้ผลิ เธอจะเป็นเมียของทหารทั้งยี่สิบคนที่นี่ และให้พวกเขาบันเทิงตอนกลางคืน」
「ฮ๋าาาาาาา!?」
ทหารและสาวดูเหมือนจะชะงักทั้งคู่
แต่ทันทีเมื่อความหมายเริ่มชัด หน้าทหารเต็มไปด้วยความใคร่ระหว่างโตติป้าหน้าซีด
「ปรกติแล้วเธอจะโดนประหาร ดังนั้นไม่ใช่นี่ดีกว่าเหรอ?」
「นั่นจริง! แต่เมียเรอะ!?」
「เมียหมายถึง…… เธอจะทำนั่นทำโน่นถูกมั้ย?」
「ยัยสาวตัวเล็กๆนี้จะเป็นของเราทั้งหมด…… มันจะเป็นอะไรมั้ย?」
「มันความผิดเธอเองที่เราโดนหักเงิน เราต้องลงโทษเธอ……」
「ดัฟ งั้นในที่สุดนายจะเสียซิงแล้วนี่หว่า」
ยี่สิบคนมองสาวเหมือนเลียทั้งตัว
ทำให้โตติป้าหดกลัว แต่ทำไม่ได้เพราะตรวน
「ยกเว้นว่า! นายจะถูกลงโทษ ถ้านายต่อย, เตะ, หรือทำร้ายเธอ สุดท้ายนายต้องทำเหมือนนายรักเธอ」
「「「ครับท่าน!」」」
「เดี๋ยวก่อน! รักเหรอ!? มียี่สิบคนที่นี่อ้ะ! มันเป็นไปไม่ด้าย เป็นไปไม่ด๊าย!」
「ตอนนี้เอาเธอไปด้วยกับนาย อย่าลืมเอาความลับโจรมาจากบนเตียงด้วยล่ะ」
โตติป้าถูกยกขึ้นไหล่ทหารและออกไป
「ว้าาาาาาา! ทำไมมันกลายเป็นอย่างเน้!?」
「มันดีกว่าตายไม่ใช่เหรอหนู?」
「เอิ่ม ผมซิงนะครับ ดังนั้นสอนผมด้วย」 「เดี๋ยวพี่จะทำให้ร้องเสียวเสียงหลงด้วยวิชาเดียวกับที่พี่ใช้กับโสเภณีสิบห้าคน」 「นี่จะแก้แค้นที่มาเตะไข่ฉัน ฉันจะทำให้เธอท้องซะ!」 「ได้โปรด…… เหยียบผมทีเจ๊」
「นั่นน่าจะดีน้า」
「มันไม่ดีเลยให้ตายเถอะน่า……. พี่ผ่อนปรนเกินไปกับสาวๆตลอดเลย」
ไมล่าและซีเลียตำหนิด้วยตา
มันช่วยไม่ได้ ผมไม่อยากฆ่าสาวๆคนไหนถ้าเป็นไปได้แม้ว่าผมทำตัวเหมือนคนร้าย
「นอกจากนี้ ฉันคิดว่าทักษะเธอน่าสนใจ」
ยามไม่ได้เล่นไปทั่วหรืออู้
เธอสามารถผ่านยามยี่สิบคนและไปไกลถึงคลังสมบัติซึ่งค่อนข้างน่าประทับใจ
และยิ่งกว่านั้น เธอสะเดาะกุญแจดอกหนึ่งในประตูคลังสมบัติได้
「ทหารไม่ได้ขาดเหลืออะไรสักอย่าง มันจะมีผลตรงข้ามถ้าเข้มงวดกับเขามากเกินไป」
คนได้ยินเรื่องของดินแดนอื่นที่ทหารเข้าร่วมกับโจรเพราะพวกเขาต้องการเงิน
「มันไม่เป็นไรเหรอ? ทหารไม่มีวันต่อต้านเอเกอร์ซามะและเรียกมันว่าความภักดีหรอก…… เพราะกลัว พอพวกเขาได้ยินข่าวลือความสำเร็จของพี่ พวกเขาแค่-……」
ผมจำไม่ได้ว่าทำกับทหารผิดๆ
อืม เราจะลงโทษโตติป้าเสร็จ และลงโทษทหารและให้ความปลอดภัยคฤหาสน์ดีขึ้นทีเดียว ดังนั้นไม่ใช่นั่นเยี่ยมแล้วหรือ?
แต่มีอีกอย่างที่ผมกังวล
「ชายอีกคนที่แอบเข้ามายังหาไม่เจอเหรอ? ทหารพูดว่าไม่เห็นเขาหลังจากเขากระโดดลงรู」
「「อาา…… เกี่ยวกับเรื่องนั้น」」
ไมล่าและซีเลียมองกัน จากนั้นกระซิบบางอย่างใส่หูกัน
มันค่อนข้างเป็นเรื่องตกใจ
「……เขากลายเป็นกระดูกเมื่อเขาถูกเจอเหรอ?」
「มีกระดูกกระจายอยู่หลืบๆของรู…… ที่ตอนกลางคืนไม่ได้อยู่ที่นั่น ทรงกระดูกดูเหมือนเป็นของชายตัวใหญ่ คนรับใช้ตกใจกลัวพวกเธอเลยเก็บเป็นความลับ」
นั่นทำได้ถูกต้อง แม้ว่าเปลี่ยนเป็นกระดูกขาวหลังกระโดดลงรูมันน่ากลัว
หืมม ลึกลับดีจริงๆ
「ประมาณนั้น เห็นอะไรสักอย่างมั้ย มิรูมิ?」
ผมโหม่ดูรูในคฤหาสน์และคุยกับเงือกมิรูมิ
ทะเลสาบของสาวและรูนี้ติดกันโดยทางน้ำ เธอเลยเห็นบางอย่างได้เมื่อไปๆมาๆบ่อย
มิรูมิยิ้มเหมือนเคยและถูกล้อมโดยลูกๆเงือกเป็นหลายสิบตัว
พวกเขาทั้งหมดเกิดจากน้ำเชื้อของผม ดังนั้นผมว่าพวกเขาเรียกว่าลูกผมก็ได้
「ไม่รู้สินะ~ แต่ถ้ามันไม่ใช่คนไม่ดีพี่ไม่ต้องกลัวหรอก」
「ไม่ต้องกลัว~」
「ไม่ต้อง~」 「ไม่ต้อง ไม่ต้อง~」
เด็กๆที่เลียนแบบมิรูมิดูเหมือนโตขึ้นตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นพวกเขา
ผมเห็นบางคนที่หน้าอกเริ่มใหญ่ขึ้น
มันนดูเหมือนเงือกโตเร็ว
「เธอพูดว่าไม่ต้องกลัวถ้าพวกเขาไม่ใช่คนไม่ดีเหรอ?」
「นั่นถูกแล้ว~ มันจะไม่เป็นไรถ้าคนนั้นไม่ใช่คนไม่ดีที่จะเอาดาบมาขู่ฉันและเอาฉันเป็นตัวประกัน」
「ไม่เป็นไร~」 「ไม่เป็นไร~」 「ไม่เป็นไร~」
เข้าใจแล้ว นั่นอาจจริงถ้าสาวๆในรูพูดมัน
「ได้เลย ขอบคุณ พูดถึงแล้ว เรากินสเต็กหมูกันวันนี้ อยากกินมั้ย?」
เห็นได้ชัดว่าเงือกอย่างมิรูมิและลูกเธอชอบเนื้อ ผมเลยคิดว่าผมจะแบ่งกับเธอได้
「หืมม วันนี้หนูไม่หิวอ่ะ ไว้ครั้งหน้านะ」
「ท้องเต็มแล้ว~」 「กินเนื้อ~」 「กินเยอะ~」
「กินคนไม่ดี~」
โอ้เข้าใจแล้ว ครั้งหน้าแล้วกันถ้าอย่างนั้น
ผมเดาว่าเรื่องลึกลับก็จะยังไม่ชัดเจนต่อไป
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูใบไม้ร่วง
สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย เจ้าศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ เพื่อนของราชาแห่งอเลส
พลเมือง: 174,000 เมืองหลัก – ราเฟน: 24,000 ลินต์บลูม: 5000
ครอบครัว: นนน่า (นนน่าปรกติ), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อย), มิตี้ (ภรรยาน้อย ท้อง), มาเรีย (ภรรยาน้อย ท้อง), แคทเธอรีน (ภรรยาน้อย ท้อง), คุ (คนรัก), รุ (คนรัก), มิเรล (คนรัก), ลีอาห์ (คนรัก), เคซี่ (ผี), ริต้า (หัวหน้าแม่บ้าน), โยกุริ (นักแต่งบทละคร), ปีปี้ (คนรัก), อลิส (สาวน้อยเวทมนตร์)
มาร์เซลีน (คนรักที่ตั้งท้อง), ลูกสาว – สเตฟานี่ (ลูกเลี้ยง), บริดเจ็ต (ลูกเลี้ยง), เฟลิซี่ (ลูกเลี้ยง)
เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), โดโรเธีย (คนรัก ในเมืองหลวง), เมลิสซ่า (คนรัก ไปเมืองหลวง), อัลม่า (ไปเมืองหลวง)
ลูก: ซู, มิว, เอคาเทรีน่า, อมาต้า, อนาสตาเซีย (ลูกสาว); แอนโตนิโอ, คลอดด์, กิลบาร์ด, ไรเนอร์, บาร์โตโลม (ลูกชาย); โรส (ลูกสาวบุญธรรม)
ไม่ใช่มนุษย์: แลมมี่ (คนรักที่เป็นงู), มิรูมิ (นางเงือก อิ่มท้อง), อราวเน่ (กำลังโต)
ลูกน้อง (ชั่วคราว): ซีเลีย (ผู้ช่วย), กิโด้ (หน่วยติดตามคุ้มกัน), ครอล (พระขอทาน), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ ), รูบี้, ไมล่า (เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย), โพลเต้ (ผู้จัดการฝึกหัด), เกรเทล (ผู้ฝึกทำกิจการภายใน), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่ระดับสูง), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), ทริสตัน (เจ้าหน้าที่ระดับสูง B), แคลร์ & ลอรี่ (แม้ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวาร์ซ (ม้า), ลิเลียน (ดาราหญิง), โตติป้า (เมียทุกคน)
กองทัพ: 7000 คน
ทหารราบ: 1200, ทหารม้า: 800, พลธนู: 500, ทหารม้าธนู 900, ทหารราบเบา (อาวุธชุดเกราะไม่เหมาะ): 3600 (ทหารม้าธนูและกองททัพสำรองกลับบ้านแล้ว)
กองทัพสำรอง: 3000 (ติดอาวุธไม่ครบ)
ปืนใหญ่:10 กระบอก, ปืนใหญ่มาก: 10 กระบอก
ทรัพย์สิน: 35,840 ทอง (หักเงินเดือน x3 เดือน +140
คู่นอน: 288, ลูกเกิดแล้ว: 54 + ปลา 555 ตัว
แปลโดย: wayuwayu
tipme : tipme.in.th/wayuwayutl
patreon (Ebook): patreon.com/wayuwayu
ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ด้วยการช่วยเหลือของท่านจะทำให้แปลต่อไปได้เรื่อยๆ ขอบคุณครับ
ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: http://linktr.ee/wayuwayu