ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi - ตอนที่ 236 ผู้กล้าของสาวน้อย

 

 

–มุมมองเอเกอร์–

「การสืบเสร็จแล้วและเหมือนที่เราคิด มีความเสียหายน้อย ความสามารถผลิตไม่ตกลงไปมากกว่าไม่กี่เปอร์เซ็นต์ แต่มันโชคร้ายที่พลเมืองหลายคนตาย……」

「ฉันคิดว่ามันผลลัพธ์ดีเมื่อนายสู้กับมังกรตัวใหญ่แบบนั้น」

บัลบาโน่, อดอล์ฟ, และผมนั่งที่โต๊ะข้างนอกระหว่างกินขนมกันระหว่างคุยเล่นๆ

มังกรถูกจัดการแล้วมันเลยไม่เป็นไรที่จะกลับไปที่ราเฟนทันที แต่รูที่มังกรอาศัยอยู่จำเป็นต้องถูกสืบอย่างทั่วถึง

การต่อสู้ของเราค่อนข้างรุนแรงมันเลยจะเป็นปัญหาใหญ่ถ้ามันเปิดรูเชื่อมกันอีกรูกับความมืดมิด

「เราตรวจละเอียดแล้วและมันไม่ได้ดูเหมือนมีอะไรต้องกังวล」

บัลบาโน่แยกเขี้ยวหลังดื่มชาจากนั้นเทเหล้าไปปนและจิบค็อกเทลอย่างสุขใจ

「ที่สำคัญสุด พูดถึงแล้วฉันได้ยินมาจากตำนานว่ารังมังกรจะเต็มไปด้วยสมบัติ……」

บัลบาโน่หัวเราะอย่างไม่เคารพ

「เหมือนสัตว์ประหลาดนั้นจะมีสมบัติไหนที่เราสนใจ」

ผมไม่คิดว่ามีอะไรอยู่ที่นั่นตั้งแต่แรกที่เราเข้าไปรังมัน

หลายเรื่องราวพูดว่ามังกรชอบวัตถุเป็นประกายแต่สุดท้ายมันก็แค่ตำนาน

「ถ้ามี เงินเราจะดีขึ้น」

อดอล์ฟไม่ได้ดูเหมือนมีความหวังตอนที่เขาอ้าแขนยักไหล่

「ของไม่มีประโยชน์มีกองๆอยู่แต่ไม่มีอะไรใช้เป็นทรัพยากรได้ ชาติภูเขาอยากได้มันเป็นของขวัญฉันเลยให้มันกับพวกเขา」

ของไม่มีประโยชน์ ผมสงสัยว่าอะไร

「การที่อยู่ในถ้ำทำให้มันเหม็นนิดหน่อย ไม่ต้องพูดถึงว่าน้ำเยอะด้วย……」

พอแล้ว อย่าพูดอีกเลย

มือที่นำช้อนไปตักซุปเนื้อข้นหยุด ตกลงไปและผมดันถ้วยหน้าอดอล์ฟ

ฉันจะให้ที่เหลือ อย่ามองฉันเหมือนไม่มีความสุข

「ไม่ว่าแบบไหน เราก็จัดการเรื่องหลังเหตุการแล้ว มันเลยได้เวลากลับบ้าน มันอยู่นานกว่าที่ฉันคิด」

「อย่างนั้นเหรอ อืมถ้าอาวุธเสร็จแล้ว ฉันจะบอก」

บัลบาโน่และผมจับมือกันแน่นๆ

จากนั้นเขาจับมืออดอล์ฟด้วย…… แม้ว่าความต่างในพลังการกำมือทำให้เขาร้องเสียงแหลม

เขาต้องฝึกอีก

「โอ้ยโอ้ยโอ้ย…… ไม่ว่ายังไง ถ้าทำอะไรกับวัตถุดิบได้หรือมีวิธีผลิตเหล็กใหม่ ให้ฉันรู้ด้วย ถ้าเป็นไปได้ บอกฉันก่อนบอกแคลร์ซัง」

「หืม? ฉันไม่ถือ แต่ไม่ใช่นายสองคนเป็นพวกกันเหรอ?」

「สถานการณ์มันค่อนข้างซับซ้อน……. น่ะนะ……」

ผมแน่ใจว่าดอว์ฟไม่รู้เรื่องพวกนี้มาก

อย่างไรก็ แค่สนิทกันแล้วกัน

「ซีเลีย ลีอาห์! เราจะกลับบ้านไม่นานแล้ว เตรียมพร้อม!」

「ได้ค่ะ! หนูจะไปที่นั่นเดี๋ยวนี้!」

「ฮ่าฮิ๊…… ฟุ่ฮิ๊….. ไม่เอาแย้ววว……」

ซีเลียและลีอาห์เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าสบายๆและวิ่งในพื้นที่ว่างตอนนี้

เห็นว่ามันเพื่อลดขนาดท้องปูดที่พวกเธอได้จากเนื้อมังกร

พวกเธอสองคนค่อนข้างกลับมาเป็นขนาดเดิมแล้วตอนนี้

แต่ลีอาห์ที่ขาดการออกกำลังกายเป็นปรกติวิ่งข้างซีเลียไม่ไหว และเธอล้มไปที่พื้นก้นชี้ฟ้า

「แต่พี่ชอบสาวอวบด้วยอ่ะ……」

มันจะแย่ถ้าผมพูดแบบนั้นกับสาวทำงานหนักผมเลยพูดเบาๆแบบที่พวกเธอไม่ได้ยิน

การถูกบีบในพวกเธอสองคนที่มันอ้วนๆหน่อยๆมันค่อนข้างสนุก

ขณะผมมองต้นขาเหงื่อชุ่มของลีอาห์ บัลบาโน่เรียกผมเหมือนเพิ่งนึกอะไรบางอย่างออกที่เขาต้องพูด

「เฮ้ซี้ มีเหล็กนั่นที่ใช้เมื่อแลกเปลี่ยนของใช่มั้ย? เงาๆอ่ะ」

เหล็กเงาๆ…… มันหมายถึงทองหรือ?

「นี่เหรอ?」

ผมเอาเหรียญออกมาจากถุงและโยนมันให้เขา

「โอ้ขอบคุณ ฉันจะเอานี่ไปได้มั้ย?」

หนึ่งเหรียญทองไม่มีค่าอะไร

เขาจะไปซ่องหรือ?

ผมจับมือซีเลีย อุ้มลีอาห์ที่เหนื่อยขึ้นบ่า และจากนั้นออกจากบริเวณ

บัลบาโน่และดวอร์ฟคนอื่นกำลังคุยบางอย่างอยู่ การเงี่ยหูฟังไม่ใช่อะไรที่ผมชอบทำ

「……มันเป็นสิ่งที่มนุษย์เรียกมันว่าเหรียญทอง ไม่ต้องสงสัยเลย」

「นายพูดถูก ช่องหนึ่งในถ้ำเป็นที่เก็บทอง ฉันไม่มีเคยเห็นอะไรใหญ่ขนาดนั้น……」

「เพราะทองอ่อนและงอง่ายล่ะนะ」

「มันแค่บางอย่างเงาๆและเราทำอะไรดีๆจากมันไม่ได้ เวลานั้นที่เราขุดไปเจอ ไม่ใช่เราทำมันเป็นแก้วและดื่มเหล้าจากมันไม่ให้มันขึ้นสนิมและปล่อยที่เหลือไว้เหรอ?」

「มนุษย์ไม่ได้ใช้มันเป็นอุปกรณ์หรือวัสดุสร้างด้วย นั่นทำไมพวกเขาเอาไปผ่านขั้นตอนน้อยๆและใช้มันสำหรับแลกเปลี่ยน」

「มันเลี่ยงไม่ได้ที่เราขุดเจอ มาแค่ปล่อยมันไว้เถอะ」

「ที่สำคัญกว่านั้น เราเจอสายแร่นั่น…… อดามัน」

การสนทนาของพวกเขากลายเป็นร้อนแรงขึ้นขณะพวกเขาคุยไปดื่มไป

ผมฟังที่พวกเขาพูดไม่ค่อยเข้าใจมากแต่มันดูเหมือนพวกเขาบ่นอย่างเหน็ดเหนื่อยมาก

 

 

ขณะเราเดินทางกลับ ซีเลียกับลีอาห์ที่ปรกติอยู่ข้างผมอยู่ข้างนอกครั้งนี้

พวกเธอจงใจเลือกขี่ชวาร์ซแทนรถม้าเพื่อกำจัดไขมันหน้าท้องส่วนเกิน

ลูน่าขี่ม้าไปทั่วในน้ำตามันเลยเรียกเธอยาก

ปีปี้นั่งรถม้าหลังผม ถือบางอย่างในมือเธอ

เธอพูดเกี่ยวกับการทำอาหาร……

บางทีมันเป็นวัตถุดิบน่าสนใจ

แบบนั้นเอง ไม่มีสาวข้างผมตอนนี้

ทันทีเมื่อผมกังวลว่าอารมณ์จะห่วยแตกที่นั่งในรถม้าผู้ชายอย่างเดียว ลอรี่มา

「พี่คิดว่าหนูจะอยู่ในลินต์บลูมด้วยกันกับแคลร์เสียอีก」

「แคลร์ซามะหมกมุ่นอยู่กับวัตถุดิบที่เธอได้จากมังกร หนูเลยจะเป็นตัวแทนสำหรับธุรกิจในราเฟน หนูเป็นคนเดียวเท่านั้นที่ทำได้」

เธอใช้ยิ้มและมารยาทดีๆเหมือนเดิม

แต่เหมือนที่ผมคิด เธอเปลี่ยนเป็นแดงและมองไปทางอื่นไม่ว่าเมื่อไหร่ที่เราสบตากัน

นี่คือโอกาสที่สมบูรณ์แบบ

ผมอยากถามเธอเกี่ยวกับพฤติกรรมไม่ปรกติ

「เราคุยนิดหน่อยได้มั้ย?」

ผมชี้จุดข้างผมด้วยมือ จากนั้นลอรี่นั่งหลังคำนับนิดๆ

เธอใส่กระโปรงสีขาวที่มีริบบิ้น กระโปรงมันยาวพอซ่อนเข่า

มันทำให้เธอดูเหมือนเด็กอายุ 12 หรือ 13 จากตระกูลที่น่าเคารพ

「หนูดูน่ารัก」

「ข-ขอบคุณมากค่ะ」

เมื่อผมอ้าขาและตบตักด้วยรอยยิ้มแหย่เล่น ลอรี่เข้ามาระหว่างขาของผมอย่างเขินอาย

นี่ทำให้เราดูเหมือนพ่อและลูกเต็มที่เลย

「ถ้างั้น เหตุผลคืออะไร?」

「เหตุผล……งั้นเหรอ?」

ผมหยิกแก้มสาวที่พยายามทำเป็นไร้เดียงสา

「ฟุโว้วววววว」

「หลังๆหนูชำเลืองพี่ซ้ำๆไม่ใช่เหรอ?」

ลอรี่มองลงล่างอย่างอึดอัดใจ

「หนูเป็นสาวฉลาดพี่เลยคิดว่าหนูจงใจ แต่มันดูเหมือนหนูมีเหตุผลอื่น」

เธอมองขึ้นมาเหมือนเธอจะอ้าง แต่ไม่ได้พูดอะไรและมองลงล่างอีกครั้ง

ผมจะไม่โกรธถ้าเธอจริงใจแล้วบอกผมมา

「อออุ-!」

ไม่มีทางเลือก ลอรี่ยืนขึ้นเร็วๆ ยกกระโปรง และเปิดกางเกงในอยู่หน้าผม

มันดูเหมือนเธอจะหลอกผมโดยใช้มาตรการเอาใจ

「ฮ่าฮ่า หนูใช่นั่นจับพี่ไม่ได้หรอก……」

ผมยิ้มด้วยความมั่นใจ ตาผมไปหว่างขาเธอ การเกงในสีดำของเธอต่างจากของเด็กที่มีรูจงใจเปิดเเพื่อแสดงจุดสำคัญ

ผมได้กลิ่นจิ๊ของผู้หญิงสุกงอมจากหว่างขาเธอ

「……」

ผมเอาเอ็นออกมาจากกางเกงเงียบๆและโอบกอดเธอ

ในท่านั่งหันหน้าหากันผมลดสะโพกเธอใส่ผม

「อึน…… ช้าๆ ได้โปรด」

「ตรงนี้หนูก็เหมือนเด็กด้วย」

จิ๊เนียนไร้ขนเธอรัดไม้เนื้อผม

ช่างเป็นภาพผิดศีลธรรมถ้าผมพูดเอง

「อู้วว!!」

เมื่อจิ๊เธอกลืนปลายเอ็นผม ลอรี่ร้องสั้นๆมา

เอ็นผมใหญ่ไปสำหรับรูเธอ

「น่าทึ่ง…… ได้โปรดจับตรงนี้ด้วย」

ลอรี่เอามือผมไปและวางลงบนท้องเธอ

ผมรู้สึกได้ว่าเอ็นของผมรุกในเธอและแหกเธอออก

พี่จะใหญ่ขึ้นถ้าหนูให้พี่ได้สัมผัสนั่น

ผมจูบเบาๆให้ลอรี่ที่จับสะโพกเธอในเหงื่อเย็นที่ไหลตามตัว

ผมจะมีความสุขกับรสชาติร่างกายเล็กๆของเธอ

「อืม เจ้าศักดินาซามะ ตอนนี้เราเคลื่อนไหวอยู่ตลอดมันเลยอันตรายที่ขยับมาก ได้โปรดใช้ความพอดีๆ」

ร่างลอรี่สั่นเมื่อคนขับแทรกเข้ามาขัด

「ฉันรู้น่า! ฉันไม่ทำรถม้าพังเหมือนก่อนหน้านี้หรอก」

「พ-พังรถม้า……!? นั่นเหรอทำไมท่านถึงสั่งรถม้าส่วนตัว……」

ผมทำมากเกินไป

รถม้าพังเป็นชิ้นๆ

「รถม้าพัง…. หนูจะโดนซั่มจนกว่าฉันจะจิ๊เยิน……」

พี่จะควบคุมตัวเองน่า อย่าซีดเลย

อย่างวิ่งหนี เอาสะโพกมาใกล้ๆ

ลอรี่และผมเอากันแรง

รถม้าไม่พัง อย่างไรก็ตามลอรี่ครางเสียวดังเพราะมันแรงไปสำหรับเธอ

มันทำให้ซีเลียและลีอาห์แอบดูผ่านรู

 

 

「ฟฟฟู่…… นั่นดีจริงๆ」

「มันก็…… สำหรับหนูด้วย…… แต่หนูล้าทั้งตัว…… หนูขยับไม่ได้」

หลังเสร็จกิจ ลอรี่นอนกางแขนกางขาเป็นตัวอักษร ‘大’

ผมดึงเธอขึ้นและพาเธอมาใกล้กับผมเพื่อเอาแขนโอบ

ร่างเล็กๆเธอรู้สึกร้อน น่าจะเป็นความร้อนที่เก็บอยู่จากรักเข้มข้นของเรา

ผมทิ้งรอยแดงที่คอและเนินเล็กๆที่อกเธอขณะผมถูหว่างขาที่ใช้มากเกินไปที่น้ำเยิ้มออกมา

กิจกรรมหลังเซ็กส์เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะให้หัวใจผู้หญิงละลาย

ผมจะให้มั่นใจว่าไม่ทำเธอเสียวเกินไปด้วยลูบไล้ช้าๆและอ่อนโยน

ลอรี่ผ่อนตัวในแขนผมและเสียวกับการถูกกระตุ้น

「บอกพี่ตอนนี้ ทำไมหลังๆหนูทำตัวแปลกๆ?」

ลอรี่เอียงหัวเธอซบอกผมและเงียบไปสักพัก

ผมได้ยินแค่เสียงล้อรถม้า, เสียงหินกระเด็น, และเสียงคริสตอฟตกม้า

จากนั้นเธอเริ่มพูดตอนหน้ามุดอกผม

「……มาร์เกรฟซามะ หนูตกหลุมรักพี่」

ลอรี่เขินหลังในที่สุดก็พูดความในใจเสร็จ แม้มันไม่ใช่อะไรใหม่สำหรับผมเลย

เพราะเธอและแคลร์บอกผมว่าพวกเธอชอบผม, พวกเธอรักผม, และผมชิงหัวใจพวกเธอไปแล้วหลายครั้งก่อนหน้านี้

พวกเธอแม้แต่ตะโกนบางอย่างเหมือน ‘หนูอยากเป็นทาสเซ็กส์’ หรือ ‘หนูอยู่ไม่ได้ถ้าหนูไม่มีเอ็นพี่’

「หนูไม่ได้แสดงละครเมื่อหนูพูด มันมาจากความรู้สึกจริงๆ!」

「ถ้าอย่างนั้น นั่นแสดงละคร……」

ผมค่อนข้างรู้อยู่แล้ว แต่ได้ยินจากปากเธอทำให้ผมรู้สึกเสียใจเล็กน้อย

บางทีพอรู้ถึงบรรยากาศ ลอรี่พูดต่ออย่างกระแทกกระทั้น

「หนูตกหลุมรักพี่จริงๆ มันไม่ได้แสดงละคร หน้าหนูแดงไม่ว่าเมื่อไหร่ที่หนูเห็นพี่……」

ลอรี่เงยหน้าและมองตาผม โชคร้ายผมมองคำโกหกของคนไม่ออก โดยเฉพาะถ้าคนนั้นเป็นผู้หญิง

แต่ผมอยากเชื่อที่สายตาเธอบ่งบอก

ผมไม่คิดว่าผมถือมันหรอกถ้าผมเชื่อแล้วโดนหลอก

「ได้สิ พี่จะเชื่อ…… อยากขออะไรพี่? อยากให้พี่ซื้อบางอย่างเหรอ?」

「มันไม่ใช่อย่างนั้น!」

เธอเปิดปากและใช้ฟันน้อยๆกัดหัวนมผม

ขอโทษ พี่ล้อเล่น

「แต่ทำไมอยู่ดีๆมารู้สึกแบบนั้นล่ะ?」

เธอตกหลุมรักผมหลังผมกำจัดมังกร

ผมไม่คิดว่าลอรี่เป็นเด็กคิดอะไรง่ายๆ

「มันเป็นครั้งแรก…… ที่บางคนยืนข้างหน้าหนูและปกป้องหนูที่แม้แต่พ่อหนูยังไม่ทำ……」

ลอรี่เริ่มพูดเกี่ยวกับอดีตของเธอเอง

เห็นได้ชัดว่า เธอเกิดเป็นคนธรรมดาในตระกูลพ่อค้ารวยๆในสตูร่าและโตขึ้นในความหรูหรา

อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอประมาณสิบขวบ พ่อแม่เธอทำผิดพลาดเรื่องธุรกิจทำให้กิจการเจ๊ง

「พ่อหนูหมดหวังและฆ่าตัวตาย ระหว่างแม่หนูเอาอัญมณีอะไรที่หยิบได้ไปและหายไปที่ไหนก็ไม่รู้」

ช่างเป็นพ่อแม่ที่แย่มาก

คนนั้นเอาลอรี่ไปกับเธอได้และวิ่งหนี

「หนูคิดว่าชะตาหนูหลังอยู่คนเดียวไม่ได้จำเป็นต้องพูดออกมาให้พี่ฟัง….. แม้แต่ตอนนี้ หนูยังรู้สึกถึงความรู้สึกที่ก้อนเนื้อมาอยู่บนหนูและเอาพรมจารีหนูไป」

สักพักหลังจากนั้น ลอรี่เป็นของเล่นของพวกบ้ากามรักเด็ก

จากนั้นลอรี่ถูกเก็บเป็นสัตว์เลี้ยงของพวกนั้น ในที่สุดเธอก็ได้เจอแคลร์ที่มีเป้าหมายเล็งเลื่อนตำแหน่งในโลก และตอนหลังถูกแคลร์ช่วยหลังพรสวรรค์ลับถูกค้นพบ แล้วก็พาเรามาถึงทุกวันนี้

「ถ้าอย่างนั้น แคลร์ช่วยเธอนี่ไม่ใช่เหรอ?」

ถ้าอย่างนั้นปัจจัยตัดสินที่ทำให้เธอตกหลุมรักผมมันเหมือนกับที่ผมคิด เอ็นของผม

「ผิดแล้ว! หนูซาบซึ้งกับอะไรที่แคลร์ซามะทำ ถ้ามันไม่ใช่เพราะเธอ หนูจะเป็นทาส…… แม้ว่าเธอไม่ได้ปกป้องหนูอยู่ฝ่ายเดียว」

หน้าลอรี่เข้มขึ้นมาเร็วๆ

น่ารัก

「หนูเสนอปัญญาให้แคลร์ซามะ หนูรู้ว่าหนูฟังดูอวดดี แต่จำนวนครั้งที่หนูปิดสัญญาหรือทำแผนธุรกิจฉลาดๆได้มันไม่น้อยเลย」

ฟุมุ เธอตั้งใจทำงานเพื่อสนับสนุนแคลร์ในฐานะลูกน้อง

โอ้ใช่ มีเวลาที่ลอรี่ที่เป็นตัวแทนแคลร์เจรจาต้อนอดอล์ฟได้

เขาบ่นว่ามันยากที่จะเจรจากับบางคนที่ดูเหมือนสาวเลขสิบ

「แต่มาเกรฟซามะให้หนูและปกป้องหนูฝ่ายเดียว」

ลอรี่น่ารักและเธอให้ผมโอบกอดเธอมันเลยไม่ได้ดูเหมือนความสัมพันธ์ฝ่ายเดียว

「มันเหมือนกันกับร่างกายหนู แม้แต่ที่เรามีเซ็กส์กันก่อนหน้านี้ หนูเป็นคนเดียวเท่านั้นที่ครางเสียว มาร์เกรฟซามะไม่ได้เอาจนหนำใจใช่มั้ยล่ะ?」

อืม ผมจะไม่หนำใจหลังแตกน้ำเดียว

และซั่มเธอสิบยี่สิบครั้งจะทำรูเธอเยินด้วย

「เมื่อพี่ยืนหน้าหนูและกำจัดมังกร หนูคิด โอ้ คนนี้จะปกป้องฉันโดยไม่มีเงื่อนไขอะไรเลย เขาไม่ได้ต้องการอะไรตอบแทน…… หนูสร้างปัญหาให้พี่มั้ย?」

พูดตรงๆ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลอรี่อยู่หลังผมเมื่อผมสู้มังกร

ในสถานการณ์นี้ ผมจะทำตัวเท่และบอกว่าผมทำ

เพราะมันจะทำให้สาวน้อยตกหลุมรักผมอย่างแท้จริง

「แน่นอนว่าพี่ไม่ต้องการอะไร พี่มากกว่าดีใจแล้วที่มีหนู」

ผมกอดสาวตัวเล็กๆ

「จะมาอยู่ข้างพี่มั้ย? พี่จะชิงบุคลากรหลักของแคลร์……」

หลังจากคิดเร็วๆ ลอรี่ยิ้มและส่ายหัว

「ไม่ค่ะ หนูต้องคืนหนี้บุญคุณแคลร์ซามะหนูเลยทำตัวไม่ซาบซึ้งเธอไม่ได้ แต่สำหรับหัวใจหนู…… อุฟุ่ฟุ่」

ริมฝีปากที่เพิ่งสื่อความรักให้ผมจูบพร้อมรอยยิ้มชั่วร้าย

อย่างที่ผมสงสัย ลอรี่ไม่เป็นสาวที่เด็กเหมือนอายุ

「ได้เลย พูดมาเมื่อไหร่ก็ได้ที่มีปัญหาจริงๆ พี่จะปกป้องหนูไม่ว่าจะไม่มีสิ่งตอบแทนหรือกำไร」

เมื่อผมจูบลอรี่หลังพูดแบบนั้น เธอยิ้มปากแทบฉีกแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน

「จริงๆแล้วมีอีกเหตุผลที่หนูรักพี่」

「หืม? อะไรล่ะ?」

「มีหนังสือภาพที่หนูอ่านเมื่อยังเด็ก…… พี่พูดถึงอัศวินผู้กล้าหาญที่สังหารมังกร…… หนูรู้ว่ามันฟังดูไร้สาระ แต่หนูชื่นชมบางคนแบบนั้นและหนังสือนั้นมาตลอด แม้แต่ตอนนี้ มันอยู่ในลิ้นชักในห้องหนู…… นื้ออ!」

ช่างเป็นหตุผลที่เด็กและน่ารัก

「ฮ่าฮ่าฮ่า หนูยังเป็นแค่เด็ก…… อุโออออ้」

มันไม่ใช่บางอย่างที่ปรกติพูดกันในผ้าห่มระหว่างดูดเจี๊ยว

อาา…… สุดเชี่ยวจริงๆ ไม่ใช่หรือ

 

 

เรื่องราวข้างเคียง ออกกำลังกาย

คฤหาสน์ราเฟน

「โย่! โฮ่!」

「……ทำะไร คาร์ล่า?」

คาร์ล่ายิงธนูใส่เป้าในลานหน้านอกคฤหาสน์

เธอยิงธนูจากนั้นตีลังกาเปลี่ยนตำแหน่งก่อนยิงอีกลูก

นนน่าดูด้วยสีหน้าสับสสน

「เธอมาถามเนี่ยนะ…… ฝึกธนูไง เห็นแล้วบอกไม่ได้เหรอ?」

「เรื่องนั้นฉันรู้ ฉันถามว่าทำไมเธอที่เป็นเมียขุนนางมาทำอะไรหยาบๆแบบนี้ทำไม?」

「ถ้าฉันไม่ฝึกเป็นประจำ ฝีมือฉันจะฝืด」

นนน่ายื่นแก้วให้ผู้ช่วยข้างเธอและถอนหายใจยาว

คิ้วคาร์ล่ายกขึ้น

「ทำไมภรรยาน้อยต้องยิงธนู?」

「เธอไม่มีวันรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น โจรอาจเข้ามา……」

「เรามียามไว้สำหรับนั่น ถ้ามีเวลาว่าง อย่างน้อยเรียนเต้นให้ได้สักท่าสิ」

คาร์ล่ากำลังจะโต้แย้งอีกอย่าง แต่จากนั้นยิ้มมุมปากและเข้าหานนน่า

จากนั้นจับเสื้อผ้านนน่าแล้วดึงมันขึ้นเปิดท้องเธอ

「ทำอะไรน่ะ?」

คาร์ล่ายกเสื้อผ้าเธอขึ้นเพื่อเปิดท้องและต้นขา

「พวกเธอ จับสิ」

คาร์ล่าบอกผู้ช่วยสองคนที่ดูแลนนน่าอยู่

ผู้หญิงสองคนมองกันก่อนยื่นมื

พวกเธอจับต้นขาคาร์ล่า

「คยู๊ว……」

พวกเธอจับต้นขานนน่า

「ฟุนี๊……」

พวกเธอจับท้องคาร์ล่า

「คยู๊ว」

พวกเธอจับท้องนนน่า

「โป่ยโย้ย」

「คคคคุ!」

คาร์ล่ายิ้มให้นนน่าที่มองลงล่างอารมณ์เสีย

「มันธรรมชาติ~ ถ้าเป็นอย่างนี้เธอจะเป็นก้อนเนื้อและเอเกอร์จะพูด ‘นนน่า…… หนูหนักไปแล้วตอนนี้ เลยมาหยุดท่าหญิงขึ้นคร่อมเถอะ กลับกัน พี่จะหวังพึ่งคาร์ล่าแทน’」

「เอเกอร์ซามะควรชอบผู้หญิงนุ่มๆกว่า…… เพราะพี่เขายังโอบกอดอีหมูตอนนั้นเลย」

นนน่าส่ายหัวและขับไล่ความคิดที่ไม่สบายใจ

「ถ้าอย่างนั้นเธอจะแค่อ้วนขึ้นเหรอ?」

「อึก……」

นนน่าเงียบจากนั้นพูดเบาๆเงียบๆ

「……ฉันสงสัยว่ามีการออกกำลังกายที่ฉันทำได้ด้วยม้ย」

「เธอจะเห็นว่าต่างกันแค่กระโดดขึ้นลงนิดหน่อยทุกวัน ขาเธอจะเรียวเนื้อแน่นกว่าด้วย」

 

 

วันต่อมา

「คาร์ล่า! นี่-! เป็นยังไง!?」

นนน่ากระโดดซ้ำๆในลานหน้าหลังเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่เบาสบายกว่า

แต่คาร์ล่าตอบคลุมเครือพร้อมหน้าตาสงสัย

สาวๆคนอื่นรวมกันข้างนอกเพื่อดูว่ามีอะไรและมีสีหน้าไม่สบายใจด้วย

「นั่น…… เธอจะยั่วเราเหรอ?」

เมลพูดเบาๆ

「……หนูแน่ใจว่าเธอจะยั่วเรา นิสัยไม่ดีจริงๆ」

แคทเธอรีนถูหน้าอกของเธอ

「ดูนมพวกนั้นดิ……. ฉันไม่เคยเห็นอะไรเด้งไปทั่วมากขนาดนั้นเลย」

มิเรลแสดงความรู้สึกทึ่งเธอไปตรงๆ

「ทุกคนมารวมกันเหรอ? มันไม่น่าสนใจด้วยซ้ำ」

「ใช่ มันไม่เหมือนเราสนสักนิด」 「นี่ไม่สบายใจเลย……」 「น่าโมโหจริงๆ」

นนน่ากระโดดขึ้นลงต่อ เอียงหัวโดยไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น หน้าอกของเธอที่ใหญ่เกินไปเด้งลั่นทั่วทิศ

(สัตว์ประหลาดนม)

「เรียกใครว่าสัตว์ประหลาด!?」

นนน่าตอบสนองการพูดเบาๆของเคซี่หันไปอย่างเร็ว

เมื่อเธอทำ หน้าอกเธอเด้ง เด้งขึ้นไปและตีเอาเคซี่

(ม่ายยย ฉันโดนนมตีใส่!)

ในท้ายที่สุด นนน่าถูกห้ามออกกกำลังกายกระโดดและเปลี่ยนเป็นเดินตอนเช้ากับกลางคืน

 

 

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ปลายฤดูใบไม้ร่วง

สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย เจ้าศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ เพื่อนของราชาแห่งอเลส ผู้กล้าผู้พิฆาตมังกร

พลเมือง: 174,000  เมืองหลัก – ราเฟน: 25,000 ลินต์บลูม: 5000

เมืองเฉพาะแวนโดเลีย: 9000

ครอบครัว: นนน่า (นม), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อย), มิตี้ (ภรรยาน้อย ท้อง), มาเรีย (ภรรยาน้อย ท้อง), แคทเธอรีน (ภรรยาน้อย ท้อง), คุ (คนรัก), รุ (คนรัก), มิเรล (คนรัก), ลีอาห์ (อวบ), เคซี่ (ผี), ริต้า (หัวหน้าแม่บ้าน), โยกุริ (หนี), ปีปี้ (คนรัก), อลิส (สาวน้อยเวทมนตร์)

มาร์เซลีน (คนรักที่ตั้งท้อง), ลูกสาว – สเตฟานี่ (ลูกเลี้ยง), บริดเจ็ต (ลูกเลี้ยง), เฟลิซี่ (ลูกเลี้ยง)

เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), โดโรเธีย (คนรัก ในเมืองหลวง), เมลิสซ่า (คนรัก ไปเมืองหลวง), อัลม่า (ไปเมืองหลวง)

ลูก: ซู, มิว, เอคาเทรีน่า, อมาต้า, อนาสตาเซีย (ลูกสาว); แอนโตนิโอ, คลอดด์, กิลบาร์ด, ไรเนอร์, บาร์โตโลม (ลูกชาย); โรส (ลูกสาวบุญธรรม)

ไม่ใช่มนุษย์: แลมมี่ (คนรักที่เป็นงู), มิรูมิ (นางเงือก), ??? (ต้นไม้ประหลาด)

ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), กิโด้ (หน่วยติดตามคุ้มกัน), ครอล (พระขอทาน), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), รูบี้, ไมล่า (เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย), โพลเต้ (ผู้จัดการฝึกหัด), เกรเทล (ผู้ฝึกทำกิจการภายใน)

ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่ระดับสูง), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), ทริสตัน (เจ้าหน้าที่ระดับสูง B), แคลร์ ($), ลอรี่ (คลั่งรัก), ชวอร์ซ (ม้า), ลิเลียน (ดาราหญิง)

กองทัพ: 7000 คน

ทหารราบ: 1200, ทหารม้า 800, พลธนู: 500, ทหารม้าธนู: 900, ทหารราบเบา (อาวุธไม่เหมาะ): 3600 (ทหารม้าธนูและกำลังสำรองกลับแล้ว)

กำลังสำรอง: 3000 (ติดอาวุธไม่เต็มที่)

ปืนใหญ่: 10, ปืนใหญ่มาก: 16

ทรัพย์สิน: 35,700 ทอง (เก็บภาษี +34,000)

คู่นอน: 288, ลูกเกิดแล้ว: 54 + ปลา 555 ตัว

 

 

ภาษีฤดูหนาว

ภาษีเหมือง: 70 000 ทอง (ผลของการนำเชื้อเพลิงใหม่มาใช้)

ภาษีแลกเปลี่ยน: 35 000 ทอง

รายได้รวม: 105 000 ทอง

ค่าใช้จ่าย

ซ่อมบำรุงคฤหาสน์: 5000 ทอง

บำรุงรักษาความปลอดภัย: 5000 ทอง

เงินค่าจ้างกองทัพ: 50 000

สถานที่ทางกองทัพและค่าใช้จ่ายจิปาถะ: 6000 ทอง

ค่าจ้างแรงงาน: 5000 ทอง

รายจ่ายโดยรวม 71 000 ทอง

กำไรสุทธิ: +34 000 ทอง

 

แปลโดย: wayuwayu

tipme : tipme.in.th/wayuwayutl

patreon (Ebook): patreon.com/wayuwayu

ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ด้วยการช่วยเหลือของท่านจะทำให้แปลต่อไปได้เรื่อยๆ ขอบคุณครับ

ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: ​http://linktr.ee/wayuwayu