มือซ้ายโคจรทักษะกระบี่ไร้รูป มือขวาถือกำกระบี่เหล็กไว้ในมือ พร้อมใช้ออกด้วย

เพลงกระบี่วารีไหลย้อน แม้ระดับของทักษะจะเพียงระดับราชา แต่ก็ใช้โจมตีผสานร่วมนั่นทำให้การโจมตีจากเป่าฮู่ไม่มีที่สิ้นสุด

“เจ้าคนประหลาด เก่งนักรับมือ”

เพียงฮันเผิงที่ได้เห็นกระบวนท่ากระบี่ที่แปลกไปจากเดิม ไหนจะกระบี่น้ำแข็งจากรอบนอก และกระบี่เหล็กในมือ เจ้าหมอนี่มันเป็นใคร ในยุทธภพมีคนเก่งกาจถึงเพียงนี้ในวัยเท่านี้ด้วยหรือ และยิ่งไปกว่านั้นในดินแดนเสือขาวเป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนใช้ลมปราณธาตุน้ำที่เก่งกาจ เจ้าบ้านี่มันต้องมาจากแดนเสวียนอู่

จากนั้นฮันเผิงก็โยนเตาปรุงยาไปบนอากาศและใช้ฝ่ามือทั้งสองข้างโคจรลมปราณตามทักษะลมปราณของตน และใช้มือบังคับเปลวเพลิงสีฟ้าครามให้ก่อเกิดออกมากลางฝ่ามือและใช้มันพุ่งเข้าโจมตีเป่าฮู่ที่เบื้องล่าง

“เก่งนักหรือเจ้าหนุ่ม รับมือ ข้าฮันเผิงผู้นี้ซะ ฝ่ามือเพลิงสีคราม”

ในตำราทักษะหมื่นพิษที่ฮันเผิงค้นพบมีวิชาคบคุมเปลวเพลิงและชุดฝ่ามือที่ใช้ร่วมกับเพลิงสีครามนี้ด้วยเช่นกัน การที่ได้ฝึกทุกสิ่งร่วมกับเตาเหล็กหมื่นพิษนี้ทำให้ฮันเผิงมีระดับลมปราณที่รุดหน้าได้เร็วยิ่งขึ้น

แต่เป่าฮู่ที่เห็นเปลวเพลิงที่พุ่งมากลับไม่ได้สนใจ หากแต่รวบรวมสมาธิผนึกกลำลังไปที่ เกราะลมปราณ และอีกส่วนใช้ควบคุมกระบี่ไร้รูปด้านนอกที่กำลังพุ่งเข้าโจมตีในจังหะที่ฮันเผิงไม่รู้

เพียงเตาปรุงยาและเพลิงสีครามพุ่งเข้าไปจากทุกทิศทางสิ่งที่เกิดขึ้นห่างจากตัวเป่าฮู่ไปกว่า 3 ฉื่อ

ได้ปรากฎสิ่งที่ทำให้ใบหน้าของฮันเผิงต้องกลายเป็นขาวซีด ด้วยการใช้ทักษะลมปราณธาตุน้ำมาเป็นเกราะคุ้มกันในตำนานเล่าไว้มีเพียงหนึ่งเดียวนั่นคือ ลมปราณเทพเต่าดำแห่งนิกายเสวียนอู่

“ไม่จริง สิ่งที่สูญหายไปกว่า 100 ปีขนาด จ้าวนิกายทั้งสองของแดนศักดิ์สิทธิ์ก็หาไม่เจอ แต่ตออนนี้เจ้าหนุ่มนี่กลับมีมัน ไว้ในครอบครอง สวรรค์ทำไมคนเช่นนี้ถึงมีขอดีมากนัก

ฮ่าๆๆๆๆ สวรรค์มอบโอกาสให้ข้าแล้ว”

คิดที่จะครอบครองตำราทักษะลมปราณเทพเข้าครอบงำ

“เช่นนี้ก็รับมือ”

ฮันเผิงเร่งเร้าเปลวเพลิงสีครามให้โหมกระหน้ำ เสียงของเตาปรุงยาสั่นเครือกลิ่นอายของพิษร้ายที่เรียกว่าจิ้งจอกฟ้าก็กระจายออกมาจากเตาปรุงยานั้น

เพียงเหล่าองครักษ์ที่ต่อสู่ร่วมกับเป่าฮู่ห่างออกไปได้เห็น ฮันเผิงวางแผนโจมตีจากด้านหลัง มันไม่รอช้าเพราะนายน้อยของมันสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด

เพียงเตาปรุงยาที่พุ่งเข้ามาพร้อมกับลูกเพลิงสีครามที่ฮันเผิงใช้เบี่ยงเบนการโจมตีหลัก เพื่อใช้เตาปรุงยาเป็นตัวตัดสิน ด้วยหวังพิชิตในครั้งเดียว แต่คนที่เห็นการเคลื่อนไหวนั้นกลับเป็นองครักษ์จากด้านนอก หากคิดเช่นคนทั่วไปคิด

แต่สำหรับเป่าฮู่นั้นต่างออกไปในสายตาที่แหลมคมของเป่าฮู่ กลับวางแผนที่จะเผยช่องวางด้านหลังและใช้วิกฤตนั้นเป็นโอกาสในการโจมตีสวนกลับ

หากแต่ใครจะไปคิดว่าจู่ๆก็มีองครักษ์คนหนึ่งพุ่งกายเข้ามาในแผลการที่ไม่ได้คิดไว้ล่วงหน้าจนต้องเกิดเหตุการณ์ที่เกินจะคาดเดาได้

“นายน้อยระวัง!…..((((ปุ่ง!)))) ((((อ๊ากกกกก)))))”

เสียงของเตาปรุงยาที่กระแทกเข้าไปกับลำตัวของชายผู้นั้น พร้อมกับชายผู้นั้นใช้แรงเฮือกสุดท้ายคว้าเตาปรุงยาไว้แน่น ทำให้การควบคุมของฮันเผิงเสียจังหวะ เป่าฮู่เห็นเช่นนั้นก็หันไปมองฮันเผิงที่ไร้เตาปรังยาก็เหมือนคนที่ขาดแขนข้างถนัดไป

“แก่! กล้าทำร้ายคนสนิทของข้า ฮันเผิงเจ้าชั่ว ตายไปซะ”

ในระยะที่ไม่ห่างไปมากนักวิชาที่สามารถจัดกรได้ดีเป็นที่สุดในจังหวะนี้ก็คือ ฝ่ามืออัดกระแทก ชุดวิชาที่ธรรมดาแต่ก็ไม่ธรรมดานั่นเอง

“กระแทกวิญญาณ…….”

เสียงของเป่าฮู่ที่สลัดกระบี่ในมือทิ้งและพุ่งฝ่ากำแพงเปลวเพลิงรอบกายของฮันเผิงเข้าไปพร้อมอัดกระแทกชุดฝ่ามืออัดกระแทกไปอย่างไร้ความปราณี

“กระแทกกาย ((ฟรึ๊บ!)) กระแทกใจ ((ฟรึ๊บ!)) กระแทกวิญญาณ”

สามฝ่ามือที่ซัดออกไปสร้างแรงอัดอากาศที่เกิดอย่างรวดเร็วจนม่านเปลวเพลิงรอบกายของฮันเผิงแตกสลายไปได้

((((ปุ่ง!)))) ((((ปุ่ง!)))) ((((ปุ่ง!))))

เมื่อจู่ๆผ่ามือที่ผ่านม่านเปลวเพลิงเข้ามาได้ก็กระทบกับส่วนท้อง ส่วนอก และไหล่ขวาของฮันเผิง จนร่างทั้งร่างของฮันเผิงที่โอบล้อมไปด้วยกลิ่นอายพิษร้ายแต่ เป่าฮู่กับไม่เป็นไร

“เจ้า! เจ้าสามารถทนพิษร้ายของข้านับร้อยนับพันชนิดได้เช่นไร? อั๊ก! เจ้ามัน ตัวอะไรกัน? ((((อ๊ากกกก))))”

เมื่อเป่าฮู่เห็นร่างที่ร่วงลงไปกองกับพื้น สายตาทั้งสองก็จับจ้องไปที่ฝ่ามือของตนและเข้าใจทันทีว่า ตนเองช่างเลอะเลือนนัก

หากเป่าฮู่ใช้ลมปราณเทพที่มีโคจรโอบร่างกายของหย่วนซิวหยูไว้และใช้ลมปราณในร่างชักนำเอาพิษร้ายมาไว้ที่ตนเอง

ก่อนที่จะหลอมมันให้เป็นหนึ่งเดียวกับแก่นพิษ ทำไมเป่าฮู่คิดไม่ได้ว่าหย่วนซิวหยูคือ คนไม่ใช่ม้าเช่นเจ้าหยาดโลหิต พิษในกายนางย่อมไม่ทำร้ายนางมากนักหากชักนำได้ทันท่วงทีและยิ่งมีเฒ่าหย่วนปงอยู่ด้วย ยิ่งทกให้การสกัดพิษในกายนางไม่ให้เข้าไปทำร้ายอวัยวะภายในได้นั่นย่อมเป็นผลที่ดีที่สุด จะพิษอะไรหากไม่ใช่พิษจากดอกบัวหมื่นพิษ และมุกพิษนพเก้า ทำไมเป่าฮู่ต้องกลัวพวกมันด้วย

ความเลอะเลือนชั่วขณะที่เกิดขึ้นเกือบนำพาความตายมาให้แก่หย่วนซิวหยูแล้วแท้ๆ