ตรวนร้ายซาตานทมิฬ ซีรีส์ชุด ซาตานเมดิเตอเรเนียน - ตอนที่ 54
หลังจากแอบร้องไห้ในห้องน้ำอยู่นานเกือบห้านาที เข็มหอมก็รีบเช็ดหน้าเช็ดตา และรีบมุ่งหน้ากลับเข้าไปยังห้องประชุม แต่ระหว่างทางเดินต้องผ่านบริเวณที่ตั้งของลิฟต์ ซึ่งนั่นก็ทำให้ได้เห็นเนโลคลิสยืนอยู่ในนั้น
ประตูลิฟต์ค่อยๆ เลื่อนปิดลงช้าๆ ดวงตาสีน้ำเงินเข้มประสานกับหล่อนโดยบังเอิญ หัวใจของหล่อนคล้ายจะหยุดเต้น ใช่… มันคงหยุดเต้นไปแล้วหากประตูลิฟต์ไม่ปิดสนิทลงเสียก่อน
ร่างเล็กทรุดลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง และหล่อนไม่มีแม้แต่แรงที่จะลุกขึ้นยืน น้ำตาที่พึ่งเช็ดแห้งไป ทะลักออกมาใหม่อีกครั้ง
หล่อน… หล่อนจะทนอยู่ใกล้ชิดกับเนโลคลิส โดยที่ไม่แสดงทีท่าโหยหาออกไปได้ยังไงกัน
“นี่คุณเข็มหอม คุณมานั่งทำอะไรตรงนี้ครับ”
เสียงของหัวหน้าทำให้หล่อนต้องรีบก้มหน้าป้ายน้ำตาทิ้งอย่างรวดเร็ว พอคิดว่าแห้งแล้วจึงรีบรวบรวมแรงทั้งหมดลุกขึ้น
“เอ่อ หอม… หอมหกล้มน่ะค่ะ”
หล่อนได้ยินเสียงถอนใจดังๆ จากปากของอลงกรณ์ ก่อนที่เขาจะพูดออกมาด้วยความวิตกกังวล
“แล้วอย่าไปซุ่มซ่ามต่อหน้าคุณเนโลคลิสเชียวนะ ไม่อย่างนั้นโรงแรมของเราต้องปิดตัวลงแน่ๆ”
“เอ่อ… หอมจะพยายามค่ะ”
“คุณต้องทำให้ได้ เข็มหอม ความหวังของพวกเราทุกคนอยู่ในมือของคุณคนเดียวนะ”
“หอม…”
“ผมหวังว่าคุณจะพยายามให้ดีที่สุด”
แววตาของหัวหน้าใหญ่เต็มไปด้วยการวิงวอน และแน่นอนว่าหล่อนจำต้องทำให้ได้
“หอมทำได้ หอมจะทำให้สำเร็จค่ะ”
อลงกรณ์ยกมือขึ้นตบบ่าบอบบางของเข็มหอมเบาๆ
“ขอบใจมาก แล้วคุณจะผ่านทดลองงานทันทีถ้าผมขายหุ้นของโรงแรมได้สำเร็จ”
“ขอบคุณค่ะหัวหน้า”
อลงกรณ์ยิ้มน้อยๆ พร้อมกับกวาดตาสำรวจใบหน้าของเข็มหอม “ผมอนุญาตให้คุณกลับบ้านตอนนี้เลย”
“กลับบ้าน? กลับทำไมกันคะหัวหน้า”
“ก็ไปแต่งเนื้อแต่งตัวใหม่ยังไงล่ะครับ แต่งให้สวยเลยนะ เพราะผมคาดว่าคุณเนโลคลิสคงอยากจะนั่งรับประทานอาหารค่ำกับผู้หญิงที่แต่งตัวสวยงาม มากกว่าผู้หญิงที่อยู่ในชุดฟอร์มทำงานแน่นอน”
“เอ่อ…”
“ตามนั้นครับ”
แล้วหัวหน้าใหญ่ก็หมุนตัวหายไป ทิ้งให้หล่อนยืนเซ่ออยู่ที่หน้าลิฟต์ตามลำพัง
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
ทำไมหล่อนจะต้องแต่งตัวให้สวยแบบนี้ด้วย?
คำถามนี้ดังก้องอยู่ภายในใจ เมื่อภาพจากกระจกเงาบานใหญ่ตรงหน้าสะท้อนเรือนร่างอรชรสมส่วนของผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาในสายตา ผู้หญิงที่แต่งตัวด้วยชุดเดรสแสนสวยสั้นเหนือเข่าสีขาวสะอาดตา ช่วงไหล่เปิดกว้างจนเห็นหัวไหล่เนียนละเอียด เส้นผมสีดำขลับถูกมัดม้วนขึ้นไว้กลางศีรษะอย่างปราณีต ปอยผมจำนวนหนึ่งถูกปล่อยลงมาให้คลอเคลียอยู่บริเวณลำคอระหงทั้งสองด้านใบหน้าเรียวสวยขาวเนียนถูกตกแต่งด้วยเครื่องสำอางเข้มกว่าในทุกครั้งที่เคยทำ
เพราะอยากสวยในสายตาของเขา… ใช่ เพราะหล่อนต้องการงดงามที่สุดในสายตาของเนโลคลิส
หัวใจสาวสั่นไหว สองขาคล้ายกำลังจะหมดแรงลงดื้อๆ หล่อนต้องสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แรงๆ เพื่อเรียกความมั่นใจให้กับตัวเอง แต่กระนั้นก็ไม่อาจจะสลัดความทรมานที่เกิดขึ้นจากความโหยหาเอาไว้ได้มิด
เนื้อตัวของหล่อนยัง… ยังคงรวดร้าวด้วยความต้องการ… ต้องการเนโลคลิส ซาเวลลาส เหลือเกิน
ใช้เวลาอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงเลยทีเดียว กว่าหล่อนจะสามารถกล้ำกลืนความประหม่าหิวกระหายที่มีต่อเนโลคลิสลงไปในอกได้ หล่อนกัดฟันเดินออกมานอกบ้านเช่า ซึ่งรถของโรงแรมมาจอดรออยู่สักพักแล้ว
หล่อนพร้อมแล้วใช่ไหม พร้อมแล้วใช่ไหมกับการเผชิญหน้ากับ เนโลคลิส ซาเวลลาส ในสถานะอื่นที่ไม่ใช่ภรรยา
หญิงสาวถอนใจแผ่วเบา ไม่มีทางเลือกอื่นอีก หล่อนก้าวขึ้นรถ และนั่งเงียบงันไปตลอดทาง
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
เมื่อหล่อนเดินทางมาถึงโรงแรม หัวหน้าก็เรียกหล่อนเข้าพบเพื่อเช็คความเรียบร้อย ก่อนจะส่งตัวหล่อนให้ขึ้นไปยังห้องอาหารของโรงแรมที่จัดเตรียมเอาไว้เพื่อต้อนรับเนโลคลิสโดยเฉพาะ
“ผมหวังว่าคุณจะไม่ทำให้แขกของผมผิดหวังนะครับ เข็มหอม”
“หอมจะทำให้เต็มที่ค่ะ หัวหน้า” หล่อนรับคำ แต่หัวใจกลับกำลังร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว หล่อนกำลังจะเผชิญหน้ากับเขา… เขาที่หล่อนรักจนหมดใจอีกครั้ง และตามลำพัง
“ผมเชื่อว่าคุณทำได้”
หล่อนจำได้ว่าตัวเองฝืนยิ้มให้กับอลงกรณ์ ก่อนจะหมุนตัวเดินใจล่องลอยไปที่ลิฟต์ เพียงแค่ปลายนิ้วแตะลงไป ประตูก็เปิดกว้างออก สองขาพาร่างอรชรเข้าไปภายใน ก่อนที่ลิฟต์กว้างจะนำพาหล่อนลอยขึ้นสูง ลอยขึ้นไปหาเขาด้วยความเร็วสูง
แค่เพียงอึดใจเดียว ประตูลิฟต์ก็เปิดกว้างออก หล่อนยืนกัดปากตัวเองแน่นด้วยความหวาดหวั่นวิตก
หล่อนควรจะกลับลงไป และหนีไปให้พ้นๆ จากที่นี่ซะ ไม่ต้องสนใจว่าโรงแรมนี้จะได้รับผลกระทบอย่างไรบ้าง แต่… แต่หล่อนทำไม่ได้ หล่อนใจดำแบบนั้นกับอลงกรณ์ไม่ได้ เพราะหลังจากที่หล่อนตระเวนสมัครงานมาทั่วทั้งเมืองหลวง โรงแรมแห่งนี้เป็นที่เดียวที่หยิบยื่นโอกาสให้กับผู้หญิงจนตรอกเช่นหล่อน
ลมหายใจถูกสูดหายเข้าไปในอกแรงๆ สองสามครั้ง ก่อนที่ฝ่าเท้าเรียวขาวเนียนที่ถูกโอบกระชับด้วยรองเท้าสนสูงสีเดียวกับชุดสวยจะก้าวออกจากลิฟต์ มุ่งหน้าสู่ลานประหารอย่างไม่มีทางเลือก
เนโลคลิสนั่งรอหล่อนอยู่ก่อนหน้าแล้ว และเมื่อเขาได้ยินเสียงเดินของหล่อน ใบหน้าหล่อจัดที่กำลังนั่งจ้องโทรศัพท์มือถืออยู่ก็เงยขึ้น และมองจ้องมาที่หล่อน
ลมหายใจของหล่อนคล้ายกำลังถูกสูบออกไปจากปอดจนแห้งเหือด ดวงตาที่กลมโตอยู่แล้วเบิกกว้างจนลูกนัยน์ตาแทบจะถลนออกมา กลีบปากอิ่มเผยอค้างอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ และแน่นอนว่าหล่อนกำลังจะเป็นลม
ทำไมนะ? ทำไมเนโลคลิสถึงได้ดูดีเสมอแบบนี้ เขาหล่อจัดและทรงอำนาจชนิดที่เรียกได้ว่าไร้ซึ่งบุรุษใดจะต่อกร แต่ไม่ใช่แค่ใบหน้าเท่านั้นที่กระชากลมหายใจของหล่อนไปได้ แต่รูปร่างที่สูงเพรียวและอัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามเนื้อก็ทำให้หัวใจของหล่อนหกคะเมนตีลังกาจนมึนเมาได้ไม่ต่างกัน หล่อนเหมือนคนบ้าทุกครั้งที่ได้สบตากับเขา
“เชิญนั่งครับ คุณเข็มหอม”
น้ำเสียงห่างเหินดังขึ้น เมื่อเขาลุกขึ้นยืน และเลื่อนเก้าอี้ให้กับหล่อนตามมารยาท
เข็มหอมพยายามตั้งสติ แต่หัวใจของหล่อนยังคงสั่นไหว มือไม้สั่นระริกอย่างน่าสงสาร “ขะ… ขอบคุณค่ะ”
หล่อนขยับตัวจะเดินเข้ามานั่ง แต่ก็เซเพราะสองขาไร้เรี่ยวแรงยังไม่หาย มือใหญ่คุ้นเคยที่มักจะว่องไวเสมอยื่นมาประคองเอาไว้ได้ทัน และตำหนิด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“ระวังหน่อยสิครับ”
ร่างอ่อนแรงของหล่อนถูกหิ้วปีกให้ไปนั่งลงบนเก้าอี้ ก่อนที่เขาจะกลับไปนั่งบนเก้าอี้ตัวตรงกันข้าม ดวงตาคมกริบจับจ้องมองใบหน้าซีดเผือดของหล่อนนิ่งงัน
“ผมหวังว่าคุณคงไม่ได้ฝืนใจที่จะมารับประทานมื้อค่ำกับผมหรอกใช่ไหมครับ”
เข็มหอมกัดฟันข่มทุกความรู้สึกประหม่าเอาไว้ ช้อนตาขึ้นสบประสานกับเขา และนั่นก็ทำให้มองเห็นความถือตัวห่างเหินจาก เนโลคลิสได้อย่างชัดเจน
ขนาดอยู่กันตามลำพังเขายังไม่ยอมแสดงทีท่าว่ารู้จักกับหล่อนเลยสักนิด
บางทีช่วงเวลาสิบกว่าวันที่ผ่านมา เนโลคลิส ซาเวลลาส คงจะลืมเลือนหล่อนหมดสิ้นเสียแล้ว
เข็มหอมเจ็บช้ำจนน้ำตาทะลักทลายล้นอก แต่กระนั้นก็พยายามจะซ่อนความทรมานเอาไว้อย่างสุดความสามารถ
“ดิฉันทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมาค่ะ”
เขายิ้มบางๆ นัยน์ตาไม่แสดงความรู้สึกเช่นเคย
เข็มหอมกล้ำกลืนทุกความทรมานลงไปในอก และพยายามนึกถึงหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมา
“คุณเนโลคลิสชอบรับประทานอาหารอะไรเป็นพิเศษเหรอคะ ดิฉันจะได้สั่งให้ถูกใจค่ะ”
เขาละสายตาจากเมนูในมือ ขึ้นจ้องหน้าหล่อน ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงติดกระด้างเล็กๆ
“ผมว่าคุณรู้ดีนะ คุณเข็มหอม”
หล่อนชะงักค้าง หัวใจเหมือนถูกกดให้จมน้ำไม่มีผิด “เอ่อ… ดิฉัน… ไม่ทราบหรอกค่ะ”
หล่อนสังเกตเห็นไหล่กว้างที่อยู่ใต้ชุดสูทสีน้ำตาลเข้มไหวน้อยๆ ก่อนที่เขาจะยุติการสนทนา
ความเงียบกลืนกินบรรยากาศรอบตัวจนหมดสิ้น หล่อนอึดอัดและรู้สึกทรมานเหมือนกำลังจะหายใจไม่ออก จึงจำเป็นต้องเป็นฝ่ายทำลายความเงียบน่ากลัวนั้นขึ้นเสียเอง
“คุณเนโลคลิสสนใจโรงแรมของเราจริงๆ หรือคะ”
เขาไม่มองหล่อน แต่ตอบออกมาด้วยสุ่มเสียงเดิม “ก็ไม่เท่าไหร่ครับ ว่าแต่คุณถามทำไมหรือ”
“เอ่อ… ดิฉันก็แค่อยากรู้ว่าคุณจะซื้อหุ้นของโรงแรมจริงหรือเปล่าน่ะค่ะ”
คราวนี้ใบหน้าหล่อจัดเงยขึ้น และสบประสานสายตากับหล่อนนิ่งนาน และคราวนี้ก็เป็นหล่อนเองที่ต้องเป็นฝ่ายก้มหน้าหลบตา
“แล้วถ้าผมไม่ซื้อล่ะ คุณจะรู้สึกยังไง”
เข็มหอมนิ่งเงียบ ก่อนจะตอบออกไป “คงรู้สึกเหมือนถูกหลอกอีกครั้งมั้งคะ”
เสียงหัวเราะดังจากลำคอแกร่ง ก่อนที่เขาจะพูดออกมา “พูดเหมือนคุณเคยถูกหลอกมาก่อนหน้านี้เลยนะครับ”
“ค่ะ” หล่อนเผลอตัวกระแทกเสียงตอบ “ฉันเคยถูกหลอกค่ะ แต่ฉันลืมมันไปหมดแล้ว”
ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆ โน้มเข้ามาหา จนหล่อนเห็นผิวเนียนบนใบหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน
“ใครกันนะที่กล้าหลอกลวงผู้หญิงสวยๆ อย่างคุณเข็มหอมได้ลงคอ”
“ซาตานค่ะ”
YOU MAY ALSO LIKE
