“ผมรู้ดีครับว่าพี่เพนน์เป็นห่วง แต่ผมตัดสินใจแล้วครับ”

“เพราะผู้หญิงคนนั้นหรือนายถึงได้ยอมที่จะเดินจากแผ่นดินกรีซไป เพื่อไปอยู่ในประเทศที่ตัวเองไม่คุ้นเคยมาก่อนน่ะ” เพเรอคลิสยังคงเป็นกังวลนัก

“ความจริงถ้านายจริงจังกับเด็กคนนั้น นายก็พาเธอมาอยู่ซะที่นี่ก็ได้ ไม่มีใครว่าอะไรอยู่แล้ว เราจะได้อยู่ด้วยกัน”

เนโลคลิสยิ้มบางๆ ก่อนจะส่ายหน้า “หอมรักบ้านของคุณย่ามากครับ และหอมคงไม่มีความสุข ถ้าต้องจากที่นั่นมา”

“แล้วนายมีความสุขหรือ ที่ต้องจากแผ่นดินที่เราเติบโตมาไปแบบนี้น่ะ”

“สำหรับผม ถ้าหอมมีความสุข ผมก็มีความสุขครับ”

เพเรอคลิสถอนหายใจอย่างอ่อนล้า “พี่กลับมาถึงเอเธนส์ก็รีบตะบึ่งรถมาหานายเลยโดยที่ไม่แม้แต่จะอาบน้ำด้วยซ้ำ เพราะอะไรน่ะหรือ ก็เพราะว่าพี่คิดว่าพี่จะโน้มน้าวให้นายเปลี่ยนใจได้ แต่เท่าที่ฟัง…” คนเป็นพี่ชายถอนใจอีกครั้งคราวนี้เต็มไปด้วยความพ่ายแพ้ “นายคงไม่มีทางเปลี่ยนใจแล้วสินะ”

“ผมขอโทษนะครับพี่เพนน์”

แม้จะรู้สึกไม่ยินดีนักที่น้องชายเลือกที่จะเดินทางไปใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองไทย แทนที่จะอยู่ด้วยกันที่กรีซ แต่เขาก็จำต้องยอมรับการตัดสินใจของเนโลคลิสให้ได้

“แล้วนายจะไปเมื่อไหร่ล่ะ”

“อีกประมาณสิบวันผมจะบินไปเมืองไทยครับ”

“อืม แล้วเรื่องโรงแรมทางนี้ นายจัดการดีแล้วใช่ไหม หวังว่าคงไม่มีพนักงานประท้วงกันขึ้นอีกล่ะ”

เนโลคลิสส่ายหน้าน้อยๆ “คงไม่มีอะไรแล้วล่ะครับ คุณคาร่าและบอร์ดบริหารที่เหลือจะทำหน้าที่เป็นอย่างดีครับ”

“ถ้านายคิดว่ามันดีแล้ว พี่ก็ไม่ขัดข้องหรอก”

“ขอบคุณครับพี่เพนน์”

พี่น้องต่างระบายยิ้มให้แก่กัน ก่อนที่เนโลคลิสจะเอ่ยขึ้น“พี่เพนน์อยู่กินมื้อเที่ยงกับผมนะครับ ไหนๆ ก็มาแล้ว”

หลังจากหาบ้านเช่าได้ตามความต้องการแล้ว เข็มหอมก็ไม่คิดจะรั้งรอให้ทรมานต่อไปอีก หล่อนต้องก้าวออกไปจากที่นี่ ต้องหัดยืนด้วยลำแข้งของตัวเองให้ได้เสียที

“คุณหนูหอมของป้า…” ป้าสำอางยืนน้ำตาร่วงเมื่อเห็นเข็มหอมลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ลงมาจากชั้นบน

“หอมจะมาเยี่ยมทุกคนบ่อยๆ นะคะ”

“คุณหนูหอมไม่รอคุณเนลก่อนเหรอคะ” สร้อยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอาลัย

“นั่นสิคะ ถ้าคุณเนลรู้ว่าคุณหนูหอมหนีออกไปจากบ้านแบบนี้ คุณเนลจะต้องไม่พอใจแน่ๆ เลยค่ะ” ส้มออกความคิดเห็นบ้าง พยายามรั้งไม่ให้เข็มหอมเดินจากไป

“พี่เนลคงจะยินดีต่างหากล่ะคะที่ไม่มีหอมให้รกหูรกตา” หญิงสาวพยายามยิ้ม แต่น้ำเสียงสั่นเทาจนคนฟังสัมผัสได้

“แล้วนี่จะไปอยู่ยังไงคะคนเดียว ห้องหับเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ให้ป้าไปด้วยคนนะคะ” ป้าสำอางเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

เข็มหอมยิ้มทั้งน้ำตา จับมือป้าสำอางมากุมเอาไว้

“บ้านเช่าถือว่าอยู่ในจุดที่ปลอดภัยเลยล่ะค่ะ หอมสำรวจมาเรียบร้อยแล้ว”

“แต่ป้าก็ยังเป็นห่วงอยู่ดีนั่นแหละ ให้ป้าไปด้วยนะคะ”

ป้าสำอางพยายามที่จะขอติดตามอีกครั้ง แต่เข็มหอมก็ปฏิเสธอีกเช่นเคย

“ไม่ต้องเป็นห่วงหอมนะคะป้า หอมจะต้องอยู่ให้ได้ เพราะชีวิตของหอมต้องเดินต่อไปข้างหน้าค่ะ”

ป้าสำอางและสาวใช้คนอื่นๆ ยืนน้ำตาร่วงกันเป็นแถวด้วยความอาลัยเป็นที่สุด

“ถึงคุณหนูหอมจะพูดแบบนี้ แต่ป้าก็ยังเป็นห่วงอยู่ดีนั่นแหละค่ะ เป็นสาวเป็นนาง ไปอยู่คนเดียวมันอันตราย”

“หอมจะปลอดภัยค่ะป้า ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”

ป้าสำอางสะอื้นไห้อยู่พักใหญ่ ก็เอ่ยถาม “แล้วนี่ถ้าคุณเนลกลับมาจะทำยังไงคะ จะให้ป้าบอกเธอว่ายังไงดี”

ชื่อของเนโลคลิสทำให้หัวใจของหล่อนเต้นแรงระรัว ความปวดร้าวบีบคั้นจนต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บทรมาน

“ก็บอกตามความเป็นจริงน่ะค่ะ บอกว่าหอมต้องการหย่า และถ้าพี่เนลพร้อมเมื่อไหร่ ให้โทรหาหอมได้เลยทันที”

“โธ่ คุณหนูหอมของป้า ทำไมดื้อแบบนี้คะ คิดดูให้รอบคอบอีกครั้งไม่ได้เหรอคะ”