“ลูกชายของสุไม่สบายน่ะ พี่ก็เลยพาไปส่งที่โรงพยาบาลให้น่ะ ขอก่อนตัวนะ ง่วงนอนชะมัด”

แล้วลาซาลอสก็เดินผ่านไป ทิ้งให้มาริออสกับเนโลคลิสยืนส่ายหัวไปมากันสองคน

“พี่สะใภ้อีกคนของผมจะต้องเป็นแม่หม้ายลูกติดแน่นอน ผมว่าตัวเองเดาไม่ผิดแน่”

เนโลคลิสเองก็ไม่สบายใจ แต่ก็ไม่อยากมองไปในทิศทางที่ไม่ดี จึงเลือกที่จะพูดให้กำลังใจ “พี่ว่าเจ้าลาซคงจะเป็นคนมีน้ำใจมากกว่า”

“คนมีน้ำใจกับคนมีใจมันก็ไม่ต่างอะไรกันเลยนะครับ ผมว่าถ้าปล่อยเอาไว้แบบนี้ พี่ลาซต้องเสร็จผู้หญิงที่ชื่อสุพรรษาแน่นอนครับ”

“แล้วเราจะทำอะไรได้ล่ะ มาร์ซ ขนาดพี่เพนน์ยังพูดให้เจ้าลาซเชื่อฟังไม่ได้เลย” เนโลคลิสไม่สบายใจอย่างชัดเจน

“เราคงต้องปล่อยให้เจ้าของชีวิตเขาลิขิตชีวิตเอาไว้ พวกเราคงห้ามปรามอะไรไม่ฟังแล้วล่ะ”

“แต่ผมไม่อยากได้ผู้หญิงโลเลคนนั้นมาเป็นพี่สะใภ้นี่ครับ นอนกับพี่ลาซที นอนกับเพื่อนพี่ลาซที สำส่อนไม่เลือกหน้า ซาเวลลาสชื่อเสียงย่อยยับกันก็คราวนี้แหละครับ”

มาริออสบ่นออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะขอตัวออกไปเที่ยวเพื่อสงบจิตสงบใจตัวเอง ในขณะที่เนโลคลิสเลือกที่จะนั่งเงียบๆ และจมอยู่กับความคิดสับสนตามลำพัง

“คุณหนูหอม กลับมาแล้ว…”

ทันทีที่เข็มหอมก้าวลงจากรถแท็กซี่ ป้าสำอางก็วิ่งหน้าตั้งเข้ามาสวมกอดด้วยความดีใจ

“สวัสดีค่ะป้า”

“สวัสดีค่ะคุณหนูหอมของป้า… ผอมไปนะคะเนี่ย” ป้าสำอางคลายอ้อมแขน และหรี่ตามองอย่างพิจารณา “ว่าแต่ทำไมกลับมาเร็วนักล่ะคะ ไปยังไม่ถึงหนึ่งอาทิตย์เลยนะ แล้วคุณเนลไปไหนซะแล้วล่ะคะ” ป้าสำอางรีบหันมองไปรอบๆ ตัวแต่ไม่เห็นเนโลคลิส

เข็มหอมหน้าเศร้าลงแม้ว่าจะพยายามกลบเกลื่อนสักแค่ไหนก็ตาม “หอมมาคนเดียวค่ะ”

ป้าสำอางได้ยินก็ถอนใจยาว พอจะเข้าใจสถานการณ์ได้ไม่ยาก “แบบนี้ทะเลาะกันมาอีกแล้วใช่ไหมคะคุณหนูหอม”

“ไม่ใช่หรอกค่ะ หอมแค่รู้ตัวว่าหอมควรจะอยู่ตรงไหนก็เท่านั้นเองค่ะป้า เราเข้าบ้านกันเถอะ หอมคิดถึงที่นี่ใจจะขาดแล้ว”

“มาค่ะเดี๋ยวป้าช่วยลากกระเป๋าให้”

“ไม่เป็นไรค่ะป้า หอมลากเองดีกว่า”

สองสาวต่างวัยเดินเข้าไปภายในบ้าน เข็มหอมหยุดยืนอยู่กลางห้องโถง และหมุนไปรอบตัวเพื่อมองทุกซอกทุกมุมของบ้านราวกับต้องการจดจำเอาไว้ชั่วนิรันดร์

“ทำไมคุณหนูหอมมองที่นี่แบบนี้ล่ะคะ”

“หอม… รักที่นี่ค่ะ”

“ป้ารู้ค่ะ และคุณเนลก็คงรู้ เธอเลยไม่ทุบที่นี่ทิ้งแล้วสร้างโรงแรมอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ในตอนแรกยังไงล่ะคะ”

“แต่คุณหนูหอมรักคุณเนลไม่ใช่เหรอคะ”

เข็มหอมน้ำตาไหล แต่ก็รีบยกหลังมือขึ้นป้ายทิ้ง และปั้นยิ้มบางๆ ออกมาทั้งๆ ที่หัวใจกำลังร้องไห้

“ค่ะ หอมรักพี่เนล รักตั้งแต่วันแรกที่เห็น และก็รักมากขึ้นเรื่อยๆ จนรู้ว่าไม่อาจจะหยุดรักได้ แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ให้ความรู้สึกเดียวกันตอบกลับมาเลยก็ตาม” หญิงสาวหยุดสะอื้นได้แผ่วเบา ก่อนจะรวบรวมถ้อยคำพูดมันออกมาอีกครั้ง แต่น้ำเสียงก็สั่นพร่าเหลือเกิน “หอมรักพี่เนล หอมก็ต้องการความรักตอบกลับมาเช่นกัน แต่เมื่อรู้ว่าพี่เนลไม่มีทางมอบความรู้สึกเดียวกันกลับมาให้ได้ หอมก็ต้องเจียมตัวเจียมใจค่ะ หอมจึงต้องเป็นฝ่ายเดินจากไปเสียเอง”

“โธ่… คุณหนูหอมของป้า…”

ป้าสำอางดึงร่างสั่นเทาของเข็มหอมเข้ามากอดแนบอก ลูบไหล่ลูบหลังอย่างปลอบประโลม

“ป้าตามใจคุณหนูหอมค่ะ ถ้าคิดว่าไปแล้วจะมีความสุข ป้าก็ไม่ขัดขวาง แต่ขอให้ป้าตามไปด้วยนะคะ”

“ไม่ค่ะป้า… อย่าไปลำบากกับหอมเลย”

“แต่ป้าอยู่ที่นี่ก็ไม่มีค่าอะไรอีกแล้ว ป้าอยากไปอยู่กับคุณหนูหอมด้วย”

เข็มหอมขยับกายออกห่างจากป้าสำอาง ก่อนจะกุมมือของป้าสำอางเอาไว้ พูดออกมาทั้งน้ำตา

“อยู่ที่นี่นะคะ อย่าให้หอมไม่สบายใจเลย”

“คุณหนูหอม…”

“ถือว่าหอมขอร้องนะคะป้า”

ป้าสำอางไม่อาจจะโต้แย้งอะไรได้อีก จึงทำได้แค่เพียงยืนร้องไห้เงียบๆ

เข็มหอมยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้ ก่อนจะปั้นยิ้ม “แล้วหอมจะมาเยี่ยมป้าบ่อยๆ นะคะ หอมสัญญา”

“แล้วคุณหนูหอมจะไปเมื่อไหร่คะ ป้าจะได้เตรียมใจถูก”

“พรุ่งนี้หอมจะออกไปหาบ้านเช่า ถ้าหาได้แล้วก็คงจะย้ายออกไปเลย คงไม่น่าจะเกินมะรืนนี้ค่ะ”

“ทำไมเร็วนักล่ะคะ” ป้าสำอางอดใจหายไม่ได้

“หอมไม่ไปไหนไกลหรอกค่ะ จะอยู่แถวๆ นี้แหละ เราจะได้เจอกันบ่อยๆ ยังไงล่ะคะ”

“โธ่ คุณหนูหอมของป้า ไม่เห็นต้องไปลำบากแบบนั้นเลย” ป้าสำอางมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างสงสารเป็นที่สุด

เข็มหอมปั้นหน้ายิ้ม ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย “วันนี้หอมหิวมาก ป้าต้องบอกแม่ครัวให้ทำอาหารเยอะๆ นะคะ”

“ค่ะ คุณหนูหอม” ป้าสำอางพูดทั้งน้ำตา

“งั้นหอมขอตัวขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวงีบสักพักแล้วจะลงมาหาป้าค่ะ”

“นอนพักผ่อนเถอะค่ะ ป้าบอกแล้วไงว่าถึงเวลาอาหารแล้วป้าจะขึ้นไปตาม”

เข็มหอมระบายยิ้มกว้าง กราบที่หน้าอกของป้าสำอางอย่างซาบซึ้งใจ หลังจากหมดบุญของคุณย่าแล้ว คนที่รักหล่อนมากที่สุดในตอนนี้ก็คือป้าสำอางคนนี้นี่แหละ

“ขอบคุณป้ามากนะคะ หอมขอตัวก่อนค่ะ”

ป้าสำอางยืนมองร่างเล็กที่ดูผอมลงไปผิดหูผิดตาของเข็มหอมเดินขึ้นบันไดจากไป ด้วยความเสียใจเหลือเกิน

“คุณเนลก็แปลกคนจริง ทำท่าเหมือนจะรักคุณหนูหอม แต่ไหงไปๆ มาๆ เรื่องกลับกลายเป็นแบบนี้ไปเสียได้ คนแก่ไม่เข้าใจเลยจริงๆ” คนพูดถอนใจยาวเหยียดด้วยความสับสนและมึนงงเป็นที่สุด