ตรวนร้ายซาตานทมิฬ ซีรีส์ชุด ซาตานเมดิเตอเรเนียน - ตอนที่ 40
ช่วงสายของวันเดียวกัน เนโลคลิสประคองร่างของเข็มหอมออกมาจากห้องนอน หญิงสาวแก้มแดงระเรื่อมาตลอดทาง และก็ยิ่งแดงก่ำร้อนจัด เมื่อเห็นสายตาพึงพอใจที่ป้าสำอางจ้องมองมา
“ปล่อยหอมได้แล้วค่ะ ขาไม่ค่อยเจ็บแล้ว”
“ไม่จนกว่าจะถึงโซฟา”
เนโลคลิสปฏิเสธ และทำอย่างที่ตั้งใจเอาไว้จนสำเร็จ
ร่างของหล่อนทรุดนั่งลงบนโซฟาเรียบร้อยแล้ว และเขาก็ทรุดนั่งลงพื้นที่ข้างๆ อย่างแนบชิด หล่อนขยับตัวหนี แต่มือใหญ่คว้าเอวเล็กเอาไว้ และลากเข้ามาหา
“พี่เนล…”
เขาอมยิ้มและไม่สนใจไยดีต่อการขัดขืนของหล่อน สุดท้ายก็เป็นหล่อนนั่นแหละที่เหนื่อยและต้องยอมศิโรราบเสียเอง
“วันนี้ดูท่าทางคุณเนลอารมณ์ดีเป็นพิเศษนะคะ” ป้าสำอางอดที่จะเอ่ยแซวไม่ได้
เนโลคลิสระบายยิ้ม เอียงหน้ามามองดวงหน้านวลที่แดงระเรื่อไม่ยอมหยุดด้วยสายตาระยิบระยับ จนคนถูกมองเอียงอาย ไม่กล้าสบตาแม้แต่น้อย
“ก็คุณหนูหอมของป้า ลดเลเวลความดื้อลงมาหนึ่งระดับแล้วนี่ครับ ผมก็เลยอารมณ์ดี”
“เหรอคะ” ป้าสำอางหัวเราะร่วน
“หอมไม่ได้ดื้อสักหน่อย”
“ไม่ได้ดื้อ แล้วไอ้ที่ชอบเถียงคอเป็นเอ็นนี่เขาเรียกว่าอะไรหรือ เขาเรียกว่านอนสอนง่ายว่างั้นเถอะ” เขาประชดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ มีความสุขจนคนถูกกล่าวหาหน้าย่น
“ก็หอมไม่ได้น่ารักเหมือนกับสาวๆ ที่พี่เนลเคยนอนด้วยนี่คะ”
“ไม่เห็นต้องไปเปรียบกับผู้หญิงพวกนั้นเลยนี่ หอมก็คือหอม เป็นเมียของพี่ ไม่ใช่คู่นอนสักหน่อย”
“แต่เรากำลังจะหย่ากันนี่คะ”
คนตัวโตหรี่ตาแคบมองนิ่ง
“หย่า…”
“ค่ะ หย่ากัน พี่เนลจะได้เป็นอิสระยังไงล่ะคะ รอมาตั้ง 8 ปีเลยนี่ อิสรภาพน่ะ” หล่อนย้ำเสียงขึ้นจมูก ความแง่งอนสะท้อนออกมาจากสองดวงตาชัดเจน
เนโลคลิสถอนใจเบาๆ “พี่ไม่หย่าหรอกนะ ต่อให้หอมจะดื้อจะซนสักแค่ไหน แต่พี่ก็มีวิธีปราบให้เชื่องได้”
“หอมไม่ใช่สัตว์เลี้ยงนะคะที่จะต้องเชื่องน่ะ”
“ก็ไม่ได้ว่าเป็นสัตว์เลี้ยงสักหน่อย” เขาว่าแล้วเอียงหน้าเข้ามาหา จนแก้มนวลร้อนจัดเพราะถูกลมหายใจอบอุ่นเป่ารดกระชั้นชิด “หอมเป็นเมียพี่ต่างหาก”
“ไม่ใช่สักหน่อย”
“แน่ใจหรือว่าไม่ใช่น่ะ” น้ำเสียงหยอกเย้าเปลี่ยนเป็นเข้มลึก จนเข็มหอมสะท้านไปทั้งตัว
“แน่ใจหรือ” เขาถามซ้ำ ย้ำด้วยความเข้มข้นของน้ำเสียง
เข็มหอมหันหน้ามอง ก่อนจะต้องรีบสบตา
“พี่ถาม ทำไมไม่ตอบล่ะ หรือว่าเกิดเป็นใบ้ขึ้นมากะทันหัน”
“ก็… ก็ไม่มีอะไรจะตอบนี่คะ” หล่อนเลี่ยงด้วยความพรั่นพรึง “พี่เนลไปทำงานเถอะค่ะ นี่ก็สายมากแล้ว”
คนฟังหัวเราะเบาๆ “วันนี้วันพักของพี่ และแน่นอนว่าพี่จะอยู่ข้างๆ หอมทั้งวันเลย”
แก้มนวลแดงระเรื่อ ทั้งยินดี ทั้งหวั่นไหว “แต่หอม…”
หญิงสาวยังพูดไม่จบ เนโลคลิสก็แทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงเข้มลึกเสียก่อน
“อย่าบอกนะว่าจะออกไปเที่ยวข้างนอก เดี้ยงแบบนี้พี่ไม่อนุญาตให้ไปไหนหรอกนะ”
“เปล่าสักหน่อย หอมจะพักผ่อนอยู่บ้านต่างหาก” คนถูกกล่าวหาเถียงเสียงขึ้นจมูก
“ก็แล้วไป”
“อุ๊ย ปล่อยหอมนะพี่เนล” คนตัวเล็กอุทานตกใจ เมื่อถูกมือใหญ่จับยกร่างของตัวเองให้ขึ้นไปนั่งซ้อนบนตักแกร่งแข็งแรง ใบหน้าหล่อจัดซุกไซ้ลงมาที่ซอกคอจากทางด้านหลัง หญิงสาวขนลุกซู่ด้วยความซ่านสยิว
“ปล่อยสิคะพี่เนล หอมอายป้าสำอางนะคะ”
“ไม่ต้องอายหรอกค่ะคุณหนูหอม ป้าแกแล้วสายตาไม่ค่อยดี”
ป้าสำอางหัวเราะเบาๆ ก่อนจะรีบปลีกตัวออกไป แต่ยังไม่ทันก้าวพ้นปากประตูเลย ร่างของผู้หญิงคนหนึ่งก็วิ่งสวนเข้ามา พร้อมกับร่างของสาวใช้สร้อยกับสาวใช้ส้มที่วิ่งหอบแฮ่กตามหลังมา
“คุณ… เข้าไปไม่ได้นะคะ”
แม้จะห้ามแต่ก็ไม่ทัน เพราะร่างของหญิงแปลกหน้าทะลุเข้าไปในห้องรับแขกที่เนโลคลิสกับเข็มหอมกำลังพลอดรักกันอยู่เสียแล้ว
“ป้า… ฉันกับส้มพยายามแล้วนะ แต่ยายนี่แรงเยอะมาก บอกว่าจะมาขอพบคุณเนลค่ะ” สร้อยกับส้มวิ่งกระหืดกระหอบมาหยุดตรงหน้าป้าสำอาง สีหน้าเต็มไปด้วยความเป็นกังวล
“ไม่ทันแล้ว เข้าไปนู้นแล้ว” ป้าสำอางกับสร้อยและส้มรีบกรูกันเข้าไปในห้องรับแขกทันที
เข็มหอมรีบดีดตัวลงจากตักแกร่งของเนโลคลิสด้วยความเร็วเมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งทะเล่อทะล่าเข้ามา
“คริสติน่า”
หญิงสาวอุทานออกมาเมื่อเห็นหน้าชัดเจน แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้สนใจมองมาที่หล่อนเลย กลับตรงเข้าไปคุกเข่าตรงหน้าของเนโลคลิสทันที
“คุณเนลคะ คุณเนล…”
“คริสติน่า” เสียงเข้มเรียกชื่อของสาวสวยตรงหน้าด้วยความไม่พอใจนัก
“กลับออกไปซะ”
“ไม่ค่ะ คุณเนล… จนกว่า…” คริสติน่าน้ำตาไหลพราก พลางวิงวอน “จนกว่าคุณเนลจะยกเลิกคำสั่งไล่ดิฉันออก”
เข็มหอมหันไปมองหน้าเนโลคลิส แต่เขาไม่ได้มองกลับมาที่หล่อน สีหน้าของเขายังคงเลือดเย็นจนน่าตกใจ
“ผมสั่งไปแล้ว ไม่มีทางยกเลิกอย่างแน่นอน คุณเก็บของใช้ส่วนตัวไปให้หมด และไปรับเงินจากฝ่ายบุคคลได้ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”
“ได้โปรดเถอะค่ะคุณเนล ได้โปรด… อย่าไล่ดิฉันออกเลยนะคะ ดิฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ดิฉันผิดไปแล้ว”
เนโลคลิสลุกขึ้นยืน และเดินออกไปหยุดกลางห้อง “ป้าสำอางส่งแขกด้วยครับ”
“คุณเนล… ได้โปรดเถอะค่ะ ได้โปรด…” คริสติน่าร้องไห้อย่างน่าเวทนา จนเข็มหอมสะท้อนใจ หล่อนหันไปจะช่วยพูดกับเนโลคลิสให้ แต่เขากลับเดินหายออกไปแล้ว
“คริสติน่า ฉันจะช่วยพูดกับพี่เนลให้นะนะคะ เธอหยุดร้องไห้เสียเถอะ”
คริสติน่าขยับตัวมาคลุกเข่าตรงหน้าของเข็มหอม คว้ามือเล็กไปกุมแล้วร้องขอความเห็นใจ
“ช่วยดิฉันด้วยนะคะ ดิฉันไม่มีที่ไปอีกแล้ว ดิฉันสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนั้นกับคุณเข็มหอมอีก ดิฉันขอโทษนะคะ”
คิ้วโก่งสวยของเข็มหอมเลิกสูงอย่างกังขา
“พี่เนลไล่เธอออกจากงานเรื่องอะไรเหรอ เพราะเท่าที่ฉันรู้ เธอแค่ถูกพักงานนี่น่า”
“ก็… ก็เรื่องที่ดิฉันหลอกให้คุณขึ้นไปบนดาดฟ้า ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าคุณเนลออกไปจากโรงแรมแล้ว ดิฉันขอโทษนะคะ ดิฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว ดิฉัน…”
แม้จะซาบซึ้งกับการปกป้องจากคนตัวโต แต่เข็มหอมก็อดรู้สึกสงสารคริสติน่าไม่ได้
“ไม่ต้องร้องไห้หรอกนะ บอกแล้วไงว่าฉันจะช่วยพูดกับพี่เนลให้เอง”
“ขอบคุณ… ขอบคุณคุณเข็มหอมมากนะคะ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ”
“ฉันยินดีค่ะ เอาเป็นว่าตอนนี้เธอกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวได้เรื่องยังไงแล้ว ฉันจะโทรบอกก็แล้วกันนะ”
คริสติน่ามองเข็มหอมด้วยความซาบซึ้งใจ
“ขอบคุณ นะคะ คุณเป็นคนดีจริงๆ เพราะอย่างนี้สินะคุณเนลถึงไม่ยอมมองผู้หญิงคนไหนเลย นอกจากคุณเข็มหอมคนเดียว”
เข็มหอมยิ้มบางๆ นัยน์เศร้าหมอง แต่ก็รีบสลัดมันทิ้ง “ที่ฉันช่วยเธอ เพราะฉันโง่เอง ไม่ใช่เพราะเธอบังคับให้ฉันขึ้นไปสักหน่อย เอาเป็นว่าฉันจะช่วยให้สุดความสามารถก็แล้วกัน”
คริสติน่ากล่าวขอบคุณอีกหลายครั้ง ก่อนจะขอตัวกลับไป
เข็มหอมถอนใจแผ่วเบาจนป้าสำอางที่ยืนอยู่ด้วยอดถามด้วยความเป็นกังวลไม่ได้
“คุณหนูหอมแน่ใจเหรอคะว่าคุณเนลจะยอมเปลี่ยนใจ”
YOU MAY ALSO LIKE
