ตรวนร้ายซาตานทมิฬ ซีรีส์ชุด ซาตานเมดิเตอเรเนียน - ตอนที่ 37
เพราะไม่มีทางขัดขืนได้จึงอ้าปากตามคำสั่ง ลิ้นเล็กรับรสชาติของข้าวต้มด้วยความยินดี ทำให้คำแล้วคำเล่าหายเข้ามาในปากของหล่อนจนเกลี้ยงชาม
“กินเก่งนะเราเนี่ย” เนโลคลิสมองชามข้าวต้มที่ไม่เหลือแม้แต่เศษข้าวติดอยู่เลยแม้แต่เม็ดเดียวด้วยความขบขัน
“เอาอีกไหม เดี๋ยวพี่จะยกขึ้นมาให้อีก”
คนที่ทานเก่งจนเรอเอิ้กอ้ากส่ายหน้า รู้สึกอับอายไม่น้อยเลยที่กินจนพุงกางให้เขาเห็นแบบนี้
“อิ่มแล้วล่ะค่ะ ขอบคุณนะคะ”
คนฟังอมยิ้ม ลุกขึ้นเอาชามข้าวต้มไปวางที่โต๊ะริมหน้าต่าง และเดินกลับมาหาอีกครั้ง “กินข้าวเสร็จแล้ว คราวนี้ก็ถึงเวลาอาบน้ำ”
เข็มหอมหน้าตาตื่น “ไม่อาบหรอกค่ะ หอมจะนอนเลย”
“อ้าว ไหนว่าไม่อาบน้ำแล้วนอนไม่ได้ยังไงล่ะ” เขาแกล้งยั่วทั้งๆ ที่มองออกว่าคนตัวเล็กกำลังเขินอาย
“หอม… หอมง่วงแล้วน่ะค่ะ น่าจะหลับได้ไม่ยาก”
“แต่พี่ไม่ชอบนอนกับคนสกปรก คงเหม็นน่าดูเชียว”
“เหม็นก็กลับไปนอนห้องเดิมสิคะ ไม่ได้ใช้ให้มานอนด้วยสักหน่อย” คนตัวเล็กย่นจมูกใส่ และทำท่าจะล้มตัวลงนอน แต่ถูกมือใหญ่คว้าแขนเอาไว้เสียก่อน
“กินอิ่มแล้วนอนเลยได้ยังไง เดี๋ยวเป็นกรดไหลย้อนกันพอดี”
“ก็หอมจะนอนนี่คะ พี่เนลจะออกไปก็ปิดไฟให้หอมด้วยนะคะ”
หล่อนตัดบทและก็คิดว่าจะสำเร็จ แต่มันไม่สำเร็จซะอย่างนั้น เพราะเนโลคลิสกลับไม่ยอมทำตามความต้องการของหล่อนง่ายๆ เขารั้งหล่อนให้ลุกขึ้นนั่ง และจ้องหน้านิ่ง
“พี่จะเช็ดตัวให้”
“แต่หอม…”
“ไม่มีแต่ นั่งเฉยๆ เถอะ” เขาเผด็จการใส่หน้าหล่อนอีกครั้ง ก่อนจะเริ่มต้นปลดกระดุมเสื้อให้กับหล่อน
“อย่าค่ะ” พอหล่อนยกมือขึ้นปัดป้องก็ถูกดุเสียงเข้ม
“จะอายอะไรพี่ ก็รู้นี่ว่าพี่เห็นหอมมาทั้งตัวแล้ว หรือว่ายังมีตรงไหนที่พี่ยังไม่ได้สำรวจอีกหรือ”
คำถามของเขาทำให้เข็มหอมร้อนจัดไปทั้งตัว อับอายจนแทบแทรกหน้าลงไปใต้แผ่นดิน
“ก็หอมอายนี่คะ”
“งั้นหลับตา จะได้ไม่ต้องอาย”
เขาดึงเสื้อของหล่อนออกจากตัว หญิงสาวรีบยกมือขึ้นกอดอก แต่แล้วก็ถูกรั้งออกไป
“หอมไม่อาบแล้วค่ะพี่เนล พอเถอะ”
เขาส่ายหน้าน้อยๆ บอกให้รู้ว่าสายไปเสียแล้ว มือใหญ่เลื่อนโอบไปทางด้านหลัง วินาทีเดียวก็สะกิดตะขอบราเซียร์จนมันร่วงหลุดไปจากเต้าสวย
หญิงสาวหน้าแดงซ่านอับอายเหลือเกิน ยิ่งได้ยินเสียงถอนใจหนักหน่วงของเนโลคลิสก็ยิ่งขัดเขินทรมาน
“พี่… พี่เนล…”
“อยู่เฉยๆ เถอะ” ใบหน้าหล่อจัดมีสีแดงเข้มขึ้นเล็กน้อย แต่สายตาของเขากลับซ่อนความหิวกระหายเอาไว้ได้อย่างมิดชิด สักพักเขาก็ผลักร่างของหล่อนให้นอนราบลงกับเตียง และเริ่มต้นปลดอาภรณ์ส่วนล่าง
“พี่เนล… หอมว่า… แค่ข้างบนก็พอ… ค่ะ” หล่อนแทบพูดไม่เป็นคำ จำต้องนอนหลับตาเพราะอายเหลือเกิน
“ต้องทำความสะอาดทั้งตัวนั้นแหละ” แต่แปลกน้ำเสียงของเขาทำไมถึงยังราบเรียบไม่แปร่งไปเลย หรือว่าร่างกายของหล่อนไม่ได้น่าสนใจกับเขาอีกแล้ว
แล้วตะขอกระโปรงยาวก็ถูกปลดออก ซิปถูกรูดลงจนสุด ก่อนที่มันจะถูกดึงรั้งให้ผ่านสะโพกอวบลงไปยังข้อเท้า และหายไปในพริบตา ตอนนี้หล่อนเหมือนเปลือยต่อหน้าเขาไม่มีผิด
หล่อนรู้สึกเปราะบางจนคล้ายกับจะแตกหักเสียให้ได้ ใบหน้านวลแดงก่ำ เอียงหนีไปด้านข้างทั้งๆ ที่หลับตา ความจริงหล่อนก็อยากรู้เหมือนกันว่าคนที่กำลังเปลื้องผ้าให้อยู่นั้นกำลังรู้สึกรู้สาอะไรบ้างไหม แต่ก็ไม่กล้าพอที่จะลืมตาขึ้นมอง จึงทำได้แค่นอนตัวสั่นเทาประดุจลูกนกน้อยเท่านั้น
เนโลคลิสสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ เพื่อเรียกสติของตัวเองให้กลับมาโดยเร็ว หลังจากที่มันแตกซ่านไปเมื่อได้เห็นเรือนร่างของแม่ภรรยาตัวน้อยเต็มสองตา
ใช่… เขาเคยเห็นร่างสวยของเข็มหอมมาแล้วเมื่อคืน แต่ตอนนั้นความหิวกระหายทำให้เขาไม่ได้มีเวลาสำรวจตรวจตราอะไรมากนัก เพราะใคร่แต่อยากจะสอดใส่เพียงอย่างเดียว แต่ตอนนี้… ได้เฝ้ามอง… มองด้วยความพิจารณาอย่างละเอียดลออ จึงได้ค้นพบว่าเข็มหอมมีรูปร่างที่สวยงามเหลือเกิน สมบูรณ์แบบอย่างที่เขาไม่เคยเจอะเจอมาก่อนในชีวิต
แม้จะไม่อยากเอาเปรียบสาวน้อย แต่หล่อนสวยเกินกว่าที่เขาจะละสายตาได้
ดวงหน้านวลแดงก่ำเอียงหนีจนสุดทางด้วยความเอียงอายน่าเอ็นดู ลำคอระหงขาวผ่องน่าซุกไซ้เป็นที่สุด ปทุมถันเต่งตึงชูช่อไสวท้าทายให้ดูดอมเหลือเกิน
เนโลคลิสรู้สึกได้ถึงความผงาดคะนองที่กลางลำตัวได้อย่างชัดเจน มันอึดอัดจนต้องขยับตัวเลยทีเดียว เขาพยายามที่จะไม่คิดไปในทางตัณหาราคะ แต่กลับทำได้ไม่ดีเลย เพราะเมื่อสายตาละจากเจ้าดอกบัวคู่งามลงมาสู่หน้าท้องขาวแบนเรียบไร้ไขมัน และต่ำลงไปกว่านั้น ลมหายใจของเขาก็มีอันต้องสะดุด และแทบหยุดลง
แม้เจ้าของเนินนางอวบอูมจะพยายามหนีบสองขาเข้าหากัน แต่การทำเช่นนั้นกลับยิ่งทำให้เขามองเห็นความอวบงามมากยิ่งขึ้น ใจหนึ่งอยากจะกระชากสองขาเรียวให้กว้างออก และกระโจนขึ้นคร่อม จากนั้นก็พุ่งเข้าหาให้สุดแรงตามอารมณ์ดิบ แต่พอคิดว่าหล่อนกำลังเจ็บอยู่ เขาก็จำต้องรั้งความเถื่อนเอาไว้สุดกำลัง
และในที่สุดก็ต้องล่าถอยหนีออกไปเสียเอง เพราะหากยังคงอยู่ตรงนี้ เขาคงห้ามตัวห้ามใจไม่ได้แน่นอน
ความเงียบงันยาวนานทำให้เข็มหอมรู้สึกแปลกใจ และค่อยๆ ลืมตาขึ้น ก่อนจะพบว่าที่ข้างตัวไม่มีเนโลคลิสอยู่แล้ว เขาเดินไปยืนหันหลังมองออกไปนอกต่างหน้าห้องแทน
“พี่เนล…”
แผ่นหลังกว้างสะท้อนขึ้นลงเร็วจนน่าแปลกใจ
“เดี๋ยวพี่จะไปตามป้าสำอางมาเช็ดตัวให้ รอสักครู่นะ” เขาพูดออกมาด้วยเสียงแปร่งพร่าจนแปลกหู และก่อนที่หล่อนจะทันได้พูดอะไรออกไป เขาก็ก้าวหายออกไปจากห้องนอนเสียแล้ว
มือเล็กค่อยๆ ดึงผ้าห่มมาคลุมกาย ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความน้อยใจ
“พี่เนล… ไม่ถูกใจอะไรเหรอคะ” หล่อนถามตัวเองเบาๆ และแน่นอนว่าไม่มีคำตอบใดสะท้อนกลับมาอยู่ดี
สักพักประตูก็เปิดกว้างออกอีกครั้ง พร้อมกับป้าสำอางที่อยู่ในชุดพร้อมที่จะหลับนอน
“ป้า…”
“เดี๋ยวป้าจัดการให้นะคะ รอสักครู่ค่ะ”
ป้าสำอางกุลีกุจอเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับกะละมังและผ้าขนหนูขนาดเล็ก
“แล้วพี่เนลไปไหนแล้วคะป้า”
“ป้าเห็นเดินออกไปนอกตึกน่ะค่ะ คงออกไปนั่งเล่นที่สนามหญ้า ยื่นแขนมาค่ะ เดี๋ยวป้าเช็ดให้”
หญิงสาวนอนนิ่งๆ ให้ป้าสำอางเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ ปากอิ่มฝืนคลี่ยิ้มบางๆ แต่ภายในกลับกำลังทรมานเพราะความน้อยอกน้อยใจที่เกิดจากเนโลคลิสยิ่งนัก
ถึงแม้หล่อนจะเอียงอายขัดเขิน แต่ลึกๆ แล้วหล่อนก็อยากให้เขาดูแลหล่อนมากกว่าคนอื่นอยู่ดี
YOU MAY ALSO LIKE
