ตรวนร้ายซาตานทมิฬ ซีรีส์ชุด ซาตานเมดิเตอเรเนียน - ตอนที่ 19
เนโลคลิสอึดอัดกระวนกระวายอยู่บนระเบียงไม้ที่ยื่นออกไปจากตัวตึกเพียงลำพัง ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำด้วยโทสะและตัณหาราคะที่ยังไม่ได้ถูกปลดปล่อย
เนื้อตัวของเขากำลังถูกบีบเคล้นจนทุกข์ทรมาน เขาปวดร้าวจนเจ็บที่ท่อนชายเหลือเกิน
เขาควรจะเดินหน้าต่อไปกับสถานการณ์ล่อแหลมแบบนั้น สถานการณ์ที่มั่นใจว่าไม่น่าจะมีชายใดหยุดยั้งได้ แต่เขากลับหยุดมันลง… หยุดลงเพียงเพราะเห็นความขลาดกลัวในดวงตาเข็มหอม
กรามแกร่งขบกันแน่นจนนูนเป่ง
มันไม่ใช่วิสัยของเขาเลยที่จะหยุดอะไรกลางคันเช่นนี้ เขาควรจะไปต่อ ควรจะผลักดันท่อนชายเข้าไปในความคับแน่นนั้นให้สุดแรงๆ โยกคลึงเคลื่อนไหวให้เมามันสมใจอยาก จัดการให้แม่สาวน้อยครวญครางอยู่ใต้เรือนร่างครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้หล่อนรู้ว่าไม่ควรจะปฏิเสธความยิ่งใหญ่อหังการจากผู้ชายที่ชื่อเนโลคลิส ซาเวลลาส
แต่เขาก็ทำแบบนั้นไม่ได้!
“บ้าชิบ!”
ชายหนุ่มสบถอย่างหัวเสีย เนื้อตัวยังปวดร้าวทรมานเพราะไม่ได้รับการปลดปล่อย
เม็ดเหงื่อเล็กๆ ผุดพรายขึ้นเต็มหน้าผากและไรผมทั้งสองข้าง ทั้งๆ ที่ตรงนี้ถูกโอบล้อมไปด้วยสายลมเย็นฉ่ำ
มือใหญ่ถูกยกขึ้นมาลูบใบหน้าหล่อจัดหลายครั้งติด แต่กระนั้นความหิวกระหายที่กัดกินจนเรือนกายหนุ่มปวดร้าวก็ยังไม่ยอมยุติหรือลดน้อยลง ร่างกายของเขายังคงตื่นผงาด และต้องการฝากฝังลงไปในความคับแคบของเข็มหอมอย่างบ้าคลั่ง
ให้ตายเถอะ ทำไมเขาจะต้องมาทรมาน เพราะเมียเด็กอย่างเข็มหอมด้วย ทำไมไม่ทำให้มันจบๆ ลงไปซะ
ชายหนุ่มถอนใจยาวเหยียด สมองยังคงจดจำวินาทีที่สาวน้อยเกร็งกระตุกเพราะถึงสวรรค์ได้เป็นอย่างดี นี่หล่อนจะรู้ไหมว่า ตัวเองกำลังเข่นฆ่าเขาอย่างร้ายกาจแค่ไหน
เนโลคลิสถึงเหมือนคนกำลังจมน้ำ ตะเกียกตะกายหาทางออกจนสามารถคว้าท่อนไม้ช่วยชีวิตเอาไว้ได้ แต่กระนั้นเขาก็ไม่อาจจะลอยคอไปถึงฝั่งได้อย่างที่ต้องการ เขายังคงร้อน และเป็นความร้อนที่ไม่มีทางดับลงได้ หากไม่ได้ครอบครองแม่เมียสาวอย่างเข็มหอม
กำปั้นหนาทุบลงบนราวระเบียบแรงๆ เพื่อระบายอารมณ์ พยายามจะลืมความหวานฉ่ำ ความงดงามของแม่เมียคนสวย แต่ยิ่งพยายามลืม กลับยิ่งจดยิ่งจำ และแสนจะติดตา
รสชาติที่ตรงนั้นของผู้หญิง… ตรงที่เขาไม่เคยลิ้มลองเลยสักครั้งในชีวิตยังคงอื้ออึงอยู่ในความรู้สึก มันหวาน หวานติดลิ้นเลยทีเดียว ไม่น่าเชื่อว่ารสชาติมันจะวิเศษแบบนี้
เนโลคลิสถอนใจระรัว ร่ำๆ อยากจะกลับเข้าไปต่อในสิ่งที่ก่อเอาไว้ให้สิ้นสุด จัดการครอบครองตอกย้ำความปรารถนาลงในความคับแน่นที่แม้แต่นิ้วมือก็ยังรัดแน่นของเข็มหอมให้อิ่มเอม แต่พอคิดว่ามันจะต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวดของเจ้าหล่อน เขาก็จำต้องสะกดกลั้นเอาไว้
“บ้าจริง ทำไมฉันจะต้องเห็นอกเห็นใจเธอในเรื่องนี้ด้วยนะ เข็มหอม”
เขาไม่เข้าใจตัวเองเหลือเกิน และเขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่รู้สึกแบบนี้กับเข็มหอม ผู้หญิงที่เขาไม่ควรแม้แต่จะคิดปรานีเลยด้วยซ้ำ
และเนโลคลิสก็ยืนถอดถอนใจอยู่ตรงระเบียงไม้นั้นอยู่เกือบครึ่งคืนเลยทีเดียว
คนตัวเล็กชะงักเท้าเล็กน้อย เมื่อเดินเข้ามาในห้องอาหารเพื่อรับประทานมื้อเช้าแล้วพบว่าเนโลคลิสนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
ความอับอายจากเรื่องเมื่อคืนไหลบ่าเข้ามาท่วมท้นอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว มันทำให้หล่อนสั่นเทา และแทบจะล้มครืนลงตรงนั้น ดีนะที่ป้าสำอางทักทายขึ้นเสียก่อน
“สวัสดีค่ะคุณหนูหอม วันนี้ตื่นสายกว่าทุกวันนะคะ”
หล่อนหันไปยิ้มอ่อนให้กับคนตั้งคำถาม ก่อนจะตอบออกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“หอม… หอมนอนดึกน่ะค่ะ”
สายตาไม่รักดีเหลือบมองไปที่เขาพอดี และก็ทำให้ต้องสบประสานสายตากันเพราะหลบไม่ทัน ดวงตาคมกริบไร้ความรู้สึกของเนโลคลิสทำให้สองเท้าของหล่อนไม่อาจจะขยับเขยื้อนได้ หล่อนมองเห็นภาพเริงร่าบนเตียงของตัวเองสะท้อนออกมาจากดวงตาสีน้ำเงินเข้ม
แก้มนวลร้อนจัดแดงสลับซีดเผือด กลีบปากอิ่มเม้มแน่นจนชอกช้ำ เรื่องเมื่อคืนมันตามหลอกหลอนหล่อนจนแทบข่มตาหลับไม่ได้ มันทรมานหล่อนราวกับต้องการจะให้ตายทั้งเป็น
หล่อนยังจดจำความรู้สึกเหล่านั้นได้เป็นอย่างดี ความรู้สึกที่ถูกสัมผัสด้วยริมฝีปากกระด้าง ลิ้นฉ่ำ และฝ่ามือสาก แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่หล่อนหวาดกลัว เพราะมันมีอีกบางส่วนของเนโลคลิสที่ทำให้โลกของหล่อนสะเทือนแทบพังทลาย มันดุนดันอยู่ที่ซอกขา และพยายามจะเข้ามา แต่หล่อนขลาดกลัวและรู้สึกอึดอัดจึงผลักไสออกไป
ศีรษะทุยสวยที่ปกคลุมไปด้วยเส้นผมดกหนาสีดำขลับส่ายไปมาน้อยๆ เพื่อเรียกสติของตัวเอง
“วัน… วันนี้มีอะไรกินบ้างคะป้า”
“วันนี้ข้าวต้มกุ้งค่ะ คุณหนูหอมชอบ ป้าจำได้”
“ขอบคุณค่ะป้า แต่วันนี้ตักให้หอมนิดเดียวพอนะคะ หอมไม่ค่อยหิวน่ะค่ะ”
เมื่อพอจะสามารถเคลื่อนไหวได้ก็แข็งใจเดินตรงไปที่โต๊ะอาหาร เลือกเก้าอี้ตัวที่ห่างไกลจากเนโลคลิสที่สุด และทรุดตัวลงนั่ง แต่ให้ตายเถอะ แม้ว่าจะนั่งไกลกันขนาดนี้ แต่กระแสสวาทจากเนื้อตัวทรงพลังของเขาก็ยังคุกคามหล่อนไม่หยุดจนน่าอ่อนใจ
“ได้ค่ะคุณหนูหอม”
ป้าสำอางรีบไปจัดการตามที่เข็มหอมต้องการ สักพักข้าวต้มร้อนก็ถูกยกมาวางตรงหน้า เข็มหอมก้มหน้าก้มตาตักใส่ปากเงียบๆ และไม่คิดจะเงยหน้าขึ้นทักทายคนที่กำลังจ้องมองมาแม้แต่น้อย
หล่อน… หล่อนจะต้องควบคุมตัวเองให้ได้เหมือนเช่นเขา จะต้องทำเหมือนว่าเมื่อคืนไม่ได้เกิดอะไรขึ้น นิ้วของเขาไม่ได้บุกรุกเข้ามา และลิ้นของเขาก็ไม่ได้โลมเลียตรงไหนของหล่อน
เข็มหอมสั่งตัวเองอย่างดุเดือดภายในอก แต่สักพักความตั้งใจนั้นก็พังพินาศเมื่อเสียงนุ่มๆ ของเนโลคลิสดังขึ้น
“เมื่อคืนหลับดีไหม”
ยังจะมีหน้าจะมาถามอีก เข็มหอมด่าทอเขาในใจ ในขณะตักข้าวต้มใส่ปากติดต่อกันเร็วๆ จนสุดท้ายก็ต้องสำลักออกมา
“กินเร็วขนาดนั้น เดี๋ยวตายไป ฉันเป็นหม้ายกันพอดี”
ไม่รู้ว่าเขาใช้วิธีไหนถึงมาหยุดยืนอยู่ข้างกายของหล่อนเร็วแบบนี้ รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้ ที่ปากของหล่อนมีผ้าเช็ดปากจากมือใหญ่ซับเอาไว้ให้อย่างนุ่มนวล หล่อนเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างประหลาดใจ แต่ครู่เดียวก็รีบผละออกห่าง
“ฉันไม่ตายง่ายๆ หรอกค่ะ คุณกลับไปกินข้าวต่อเถอะ”
“ไม่” เขาส่ายหน้า และทรุดตัวลงนั่งใกล้หล่อน พร้อมกับหันไปสั่งป้าสำอางที่ยืนยิ้มอยู่เสียงเข้ม “ช่วยตักข้าวต้มให้ผมอีกชามได้ไหมครับป้า”
“นี่คุณ…”
ป้าสำอางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ดีใจที่เห็นเจ้านายทั้งสองคนคืนดีกัน “ได้สิคะ นังสร้อย ตักข้าวต้มให้คุณเนลสิ อย่าชักช้า”
“จ้ะป้า”
สร้อยสาวใช้รีบทำตามคำสั่ง
YOU MAY ALSO LIKE
