ตรวนร้ายซาตานทมิฬ ซีรีส์ชุด ซาตานเมดิเตอเรเนียน - ตอนที่ 17
หลังจากจบมื้อค่ำที่แสนจะน่าสยดสยองไปแล้ว เข็มหอมก็พาร่างกายที่อ่อนล้ากลับเข้ามาในห้องนอนของตนเองในครึ่งชั่วโมงต่อมา หล่อนเดินมาหยุดที่หน้าห้อง มือเล็กยกสูงค้างอยู่กลางอากาศ ก่อนจะลดต่ำลงไปอยู่ข้างลำตัวเช่นเดิม
นี่มันห้องนอนของหล่อน ไม่จำเป็นที่หล่อนจะต้องเคาะประตูห้องนอนของตัวเองเพื่อเตือนใครนี่
หญิงสาวคิดในใจอย่างขุ่นเคือง สมองยังคงจดจำทุกวินาทีกลางโต๊ะอาหารค่ำได้เป็นอย่างดี
ทั้งที่เนโลคลิสเป็นฝ่ายไปลากหล่อนกลับมาแท้ๆ แต่เขากลับไม่ได้สนใจไยดีอะไรหล่อนเลย เขานั่งรับประทานอาหารด้วยความเอร็ดอร่อยและชวนคนนู้นคนนี่คุยอย่างสนุกสนาน ในขณะที่หล่อนกลายเป็นส่วนเกินไปอย่างน่าน้อยใจ
หล่อนมันไม่เคยมีค่าในสายตาของผู้ชายคนนี้อยู่แล้วนี่ และไม่ว่าจะผ่านไปกี่เดือนกี่ปี หล่อนก็ยังคงเป็นได้แค่สิ่งของที่ไร้ค่าไร้ราคา ไม่มีคุณค่าพอที่จะให้เขาชายตามองซ้ำ
ร่างเล็กยืนสั่นเทา หัวใจปวดร้าวแสนทรมาน ใจหนึ่งก็อยากจะหนีไปซะให้ไกล แต่อีกใจก็อยากอยู่ใกล้ๆ เขาเหลือเกิน
หยาดน้ำตาไม่รักดีเอ่อท่วมท้นสองดวงตา จนเจียนจะทะลักออกมาอาบแก้ม เข็มหอมต้องรีบเงยหน้าขึ้นสูง สูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ และกะพริบตาเร็วๆ เพื่อซ่อนความอ่อนแอนั่นเอาไว้อย่างสุดกำลัง
หล่อนจะต้องไม่ร้องไห้… ไม่ร้องไห้ให้กับเนโลคลิส ซาเวลลาสอีกต่อไป
ก้อนสะอื้นหนาใหญ่ถูกกล้ำกลืนให้ไหลผ่านเข้าไปภายในอกอย่างยากลำบาก ดวงตากลมโตกะพริบเร็วๆ อีกหลายครั้ง จนสามารถควบคุมความอ่อนแอเอาไว้ได้ มือเล็กจึงยกคว้าจับลูกบิดประตูที่เย็นเฉียบพอๆ กับหัวใจของตัวเองเอาไว้แน่น ก่อนจะหมุนเล็กน้อยและดันมันให้เปิดกว้างออกพอที่จะแทรกตัวเข้าไป
ไม่มีร่างของเนโลคลิส ซาเวลลาสภายในห้องนอน!
หล่อนควรจะหัวเราะ ดีใจ และโล่งอกกับสิ่งที่เห็น แต่ทำไมถึงได้รู้สึกผิดหวังนักนะ
มือเล็กดันบานประตูไม้ให้ปิดลง ก่อนจะเดินหงอยๆ ไปทรุดนั่งบนเตียงนอนนุ่ม
“ไหนว่าจะนอนที่นี่ยังไงล่ะ” หล่อนผิดหวัง นี่แหละคือความรู้สึกที่แท้จริงของหัวใจภายในขณะนี้
ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกัน หล่อนก็เฝ้าฝันหวานถึงเขามาตลอด และก็ยินดีจนเก็บความตื่นเต้นเอาไว้ไม่มิดเมื่อรู้ว่าจะได้เป็นภรรยาของเขา แต่กลับต้องมาเสียใจจนแทบสิ้นแรง เมื่อรู้ว่าการจดทะเบียนสมรสเกิดขึ้นเพราะเขาต้องการที่ดินของคุณย่า ไม่ใช่เพราะเสน่หาในตัวของหล่อน แต่กระนั้นหล่อนก็ยังหวัง… มีความหวังเสมอว่าจะสามารถทำให้เขามองเห็นความดีของตัวเองได้สักวัน แต่เนโลคลิสก็ไม่เคยให้โอกาสใดๆ กับหล่อนเลย เพราะเขาเลือกที่จะเดินจากไป ทิ้งให้หล่อนอนกอดทะเบียนสมรสอย่างใจดำ
หยาดน้ำตาเอ่อล้นขึ้นมาคลอสองหน่วยตาอีกครั้ง แต่ไม่ช้าก็ต้องรีบป้ายทิ้งไปเมื่อประตูห้องถูกเคาะ และผลักเข้ามาโดยเร็ว
เข็มหอมรีบลุกขึ้นยืน ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นเนโลคลิสก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามาหา
“ออก… ออกไปนะ” ปากอิ่มสั่นระริก แต่สองขาสั่นเทามากกว่า หญิงสาวจ้องมองคนตัวโตที่ดันประตูปิดจนสนิทแถมยังล็อกอย่างแน่นหนาด้วยความหวาดระแวง ลำคอแห้งผากด้วยความพรั่นพรึง
“ไล่สามีแบบนี้ไม่ดีมั้งครับ เข็มหอม”
คนฟังหน้าตึง ลำคอเชิดสูง
“เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”
เนโลคลิสเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าของหญิงสาวที่ยืนหน้าหงิกงอด้วยท่าทางสบายๆ สองมือยกขึ้นกอดอก พลางเอียงคอเล็กน้อยจ้องดวงหน้านวล
“อย่ามามองฉันแบบนี้นะ”
“ทำไมต้องอารมณ์เสียนักหนาล่ะเข็มหอม เราสองคนเป็นสามีภรรยากันถูกต้องตามกฏหมายมาตั้งหลายปีแล้ว แค่ยังไม่ได้ทำให้ถูกต้องตามพฤตินัยก็เท่านั้นเอง”
ว่าแล้วพ่อเจ้าประคุณก็ขยับเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น เข็มหอมสั่งตัวเองให้ถอยหลังหนี แต่สองเท้าไม่ยอมขยับ ตอนนี้จึงทำได้แค่เพียงยืนตัวเกร็งมองคนที่ขยับร่างกายใหญ่โตเข้ามาใกล้ชิดด้วยสายตาขุ่นขวางเท่านั้น
“แล้วคืนนี้ฉันก็จะทำให้ถูกต้องทางพฤตินัยเสียที”
“อย่าเชียวนะ”
หล่อนแหวใส่เสียงเขียวปั๊ด โมโหผู้ชายตรงหน้าจนแทบคลั่ง เขามีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้กับหล่อน เขาเองไม่ใช่หรือที่เลือกจะไม่แตะต้องหล่อน แล้วจะมาทวงสิทธิ์อะไรตอนนี้กัน
“ห้ามกันได้หรือ”
“ฉันทำได้แน่ เพราะถ้าคุณแตะต้องฉัน ฉันจะฆ่าคุณ”
เนโลคลิสหรี่ตามองดวงหน้างดงามที่แดงก่ำเพราะโทสะด้วยรอยยิ้มหยอกเย้า
“ตัวเล็กแค่นี้จะทำอะไรฉันได้”
คนตัวโตขยับเข้ามาใกล้อีก คราวนี้ใกล้มากจนระยะห่างระหว่างกันไม่เหลืออีกเลย เข็มหอมตัวแข็งทื่อ ร่างกายเคลื่อนไหวไม่ได้ตามที่สมองสั่ง เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะเนโลคลิสยังไงล่ะ เขาหล่อมาก หล่อจัดชนิดที่ผู้หญิงทุกคนยอมแลกกับความตายเพียงแค่ได้ขึ้นเตียงกับผู้ชายคนนี้สักครั้งในชีวิตเท่านั้น
หล่อนเองก็จัดอยู่ในกลุ่มผู้หญิงพวกนั้นด้วย เพราะตอนนี้หล่อนกำลังมึนเมากับเสน่ห์ของบุรุษเพศที่กำลังสำแดงฤทธิ์เดชใส่จนโงหัวไม่ขึ้น หล่อนเหมือนคนบ้า เหมือนคนปัญญาอ่อนที่เจ็บแล้วไม่รู้จักจำ
เข็มหอมด่าทอตัวเองอย่างโมโห แต่กระนั้นก็ไม่อาจจะต่อสู้กับแรงปรารถนาที่กำลังพวยพุ่งอยู่ภายในกายได้อยู่ดี
“ฉัน… ฉันไม่มีทางยอม”
คนตัวโตระบายยิ้มเล็กน้อย พร้อมกับการตวัดรวบเอวบางเอาไว้และรั้งให้เข้าไปหา และหล่อนก็เหมือนคนไร้กระดูกเพราะแค่ถูกรั้งเพียงแผ่วเบาก็เซถลาเข้าไปซบอยู่ในอ้อมอกกว้างอย่างง่ายดาย
หล่อนเกลียดตัวเองที่อ่อนไหวง่ายดายแบบนี้เหลือเกิน
“นี่ปล่อยฉันนะ”
“ไม่ปล่อย” เนโลคลิสโน้มศีรษะลงมาหา ทำให้ปลายจมูกโด่งสวยของเขาชนกับปลายจมูกโด่งเชิดของหล่อนเข้าพอดี หญิงสาวสะท้านเยือกไปทั้งตัว เบี่ยงหน้าหนี คนตัวโตหัวเราะพึงพอใจ
“ถ้าฉันคาดเดาไม่ผิด สิ่งที่ทำให้เธอโกรธเคืองฉัน ก็เพราะฉันไม่ยอมแตะต้องเธอใช่ไหม”
คำพูดแทงใจดำของเนโลคลิสทำให้เข็มหอมเจ็บในอกราวกับถูกลูกดอกอาบยาพิษพุ่งเข้าใส่ หล่อนกัดฟันแน่น หันหน้ามาสบประสานสายตากับเขาอย่างทระนง “เมื่อก่อนน่ะใช่ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วล่ะค่ะ”
เขายังคงอมยิ้มสบายๆ ได้อย่างน่าโมโห ดวงตาคมกริบราวกับจะแผดเผาหล่อนให้ไหม้เกรียม
“ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหน เธอก็คือเมียของฉัน”
“อุ๊ย… อย่านะ”
ปลายจมูกโด่งฝังลึกลงแก้มนวลอย่างอุกอาจ หญิงสาวผลักไสพัลวัน แต่ก็ไม่สำเร็จ แถมยังถูกกอดรัดแน่นมากยิ่งขึ้น จนเรือนร่างอ่อนนุ่มสัมผัสได้ถึงความแข็งชันน่าสะพรึงกลัว
“แก้มหอมจัง”
“อย่ามาทำรุ่มร่ามแบบนี้กับฉันนะ ฉันไม่ใช่เมียของคุณ เรากำลังจะหย่ากัน คุณก็รู้นี่”
คนฟังไหวไหล่กว้างทรงพลังน้อยๆ พลางระบายยิ้มที่มุมปาก “ก็บอกไปแล้วไงว่าไม่ได้จะหย่าด้วยสักหน่อย”
“ถ้าไม่หย่า แล้วคุณบินกลับมาที่นี่ทำไม” หล่อนถามกลับเสียงเขียวขุ่น
เวลาผ่านไปหลายวินาทีกับการถูกเขาจ้องลึกเข้ามาในดวงตา เข็มหอมสั่นเทาไปทั้งหัวใจกับดวงตาคมกริบคู่นั้น
“มาหาเธอไง”
“เหรอคะ” เข็มหอมหัวเราะหยันเสียงขบขัน “กลับมาหาเมียที่คุณน่าจะลืมไปแล้วน่ะหรือคะ”
“ฉันไม่เคยลืมว่ามีเธอ”
“ไม่เคยลืม แต่คุณก็ไม่เคยติดต่อกลับมาเลยตลอด 8 ปีที่ผ่านมา แล้วคุณจะให้ฉันคิดยังไงคะกับสิ่งที่คุณทำ” หญิงสาวเค้นเสียงพูดสั่นเทาออกมาอย่างเจ็บช้ำ ก่อนจะหัวเราะทั้งน้ำตา “แต่ช่างมันเถอะค่ะ มันไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้วแต่ไม่ว่าจะดิ้นรนแค่ไหน เขาก็ยังคงควบคุมหล่อนเอาไว้ได้เบ็ดเสร็จเช่นเดิม หล่อนเงยหน้าขึ้น จ้องมองเขา มองลึกเข้าไปในดวงตาสีน้ำเงินเข้มคู่นั้น ดวงตาที่เขย่าหัวใจของหล่อนให้เต้นแรงตั้งแต่แรกสบประสานสายตา หวังจะมองให้เห็นความรู้สึกของเจ้าของมัน แต่กลับไม่เห็นอะไรเลย นอกจากความมืดดำไร้หัวใจ
“หยุดพูดในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เถอะ”
“ว๊ายยย…”
ร่างเล็กถูกผลักเพียงแค่เบาๆ ก็หงายหลังล้มลงบนเตียงนอนนุ่มอย่างง่ายดาย สองขาเรียวแตะอยู่กับพื้นโดยมีเขาก้าวเข้ามาอยู่ระหว่างกลางของมัน
“เรามาทำในสิ่งที่เป็นไปได้กันดีกว่า” มือใหญ่เริ่มต้นแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตทีละเม็ดอย่างใจเย็น ดวงตาคมกริบจ้องมองมาที่หล่อนตลอดเวลา
“อย่าทำบ้าๆ เชียวนะ”
“มันไม่ใช่เรื่องบ้าบออะไรสักหน่อยเข็มหอม มันเป็นสิ่งที่เราทั้งคู่ควรจะทำกันมาตั้งนานแล้วต่างหาก”
แล้วทำไมเขาไม่ทำตั้งแต่ตอนนั้นล่ะ
เข็มหอมคิดอย่างน้อยใจภายในอก พยายามที่จะเข้มแข็งให้ได้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ฉันไม่ต้องการ คุณจะข่มขืนฉันหรือไง”
มือหนาที่กำลังแกะกระดุมเม็ดสุดท้ายของสาบเสื้อชะงักเล็กน้อย ดวงตาสีน้ำเงินเข็มหรี่แคบมองมา ก่อนที่ริมฝีปากสวยจัดราวกับอิสตรีจะคลี่ยิ้มเบาบาง
“แรงดึงดูดของเราสองคนมันคุกรุ่นมาตั้งแต่ที่เรือนดอกไม้แล้ว เธอก็เห็นมันนี่ ดังนั้นเราจะทำมันได้ดีทีเดียวบนเตียงนอน”
ดวงตาของเขาแผดเผาร่างของหล่อนจนแทบไหม้ หล่อนร้อนจัดไปทั้งตัวอย่างน่าละอาย
“อย่า… อย่าพูดบ้าๆ แบบนี้เชียวนะ”
กระดุมเม็ดสุดท้ายถูกแกะออกจากรังดุมสำเร็จ สาบเสื้อแยกกว้างออกจากกัน เผยผิวเรียบแน่นสีแทนอร่ามแก่สายตาของหล่อน เข็มหอมถึงกับหายใจไม่ออก ดวงตาจ้องมองความงดงามของกล้ามเนื้ออกและกล้ามเนื้อท้องที่เป็นลอนสวยสมบูรณ์แบบอย่างตื่นตะลึง ไม่ใช่ครั้งแรกที่หล่อนเห็นหน้าอกที่รกไปด้วยเส้นขนหยิกคอดของเนโลคลิส แต่ไม่ว่าจะเห็นอีกสักกี่รอบ หล่อนก็ไม่อาจจะกักเก็บน้ำลายเอาไว้ได้อยู่ดี มันไหลมารวมอยู่ที่มุมปากอย่างน่าอับอาย
เนโลคลิสอมยิ้มน้อยๆ ขณะสลัดเสื้อเชิ้ตทิ้งลงไปกับพื้น ลำตัวใหญ่โน้มลงมาหา สองแขนกำยำที่มีเส้นขนมากตามชาติพันธุ์เท้าเอาไว้กับที่นอนนุ่ม
“จะ… จะทำอะไรน่ะ”
หัวใจสาวเต้นแรงระรัวมากขึ้นเป็นสิบเท่า กลิ่นไอจากเรือนร่างกำยำแสนวิเศษของเนโลคลิสทำให้หญิงสาวยิ่งสั่นสะท้าน
“ฉันดีใจนะที่เธอถูกใจร่างกายของฉัน”
แก้มสาวแดงก่ำ เมื่อได้ยินคำพูดรู้ทันของเนโลคลิส
“ปละ เปล่านะ ฉันไม่ได้…”
“แล้วทำไมมองอย่างกับไม่เคยเห็นมาก่อนล่ะ” เขาหัวเราะร่วน ก่อนจะพูดเองเออเองต่อไป “คงเป็นเพราะเธอยังไม่เคยเห็นมาก่อนจริงๆ นั่นแหละ”
“ทำไม… ทำไมฉันจะไม่เคยเห็นมาก่อน”
ตอนนี้ไม่ว่าคำใดก็ตามที่จะทำให้คนตัวโตหยุดทระนงได้ หล่อนจะพูดออกมาให้หมด ต่อให้มันคือคำเท็จก็ตาม
หล่อนเห็นเขาชะงักเล็กน้อย ดวงตาสีน้ำเงินเข้มไหววูบ ก่อนที่มันจะเปล่งประกายแรงกล้าแทบเผาหล่อนไหม้เกรียม
“เคยเห็นรูปร่างผู้ชายมาก่อนหรือ”
“ใช่ เห็นบ่อยด้วย”
“หมายความว่ายังไง”
น้ำเสียงของเนโลคลิสเริ่มเข้มข้นขึ้นจนเข็มหอมพึงพอใจ “ก็คิดเอาเองสิคะ ทำไมต้องให้ฉันพูดด้วยล่ะ”
เนโลคลิสเงียบไปพักใหญ่ แต่ดวงตาจ้องมองหล่อนตลอดเวลา หล่อนไม่รู้หรอกว่าเขากำลังนึก กำลังคิดอะไรอยู่ เพราะสีหน้าของเขาเรียบเฉย ยิ่งสายตาก็ไม่ต้องพูดถึงเลยเพราะไร้ความรู้สึกอยู่แล้ว
“ฉันจะไม่หาคำตอบกับสิ่งที่เธอพูด เพราะมันไม่ได้สำคัญอะไรนักหนาสำหรับฉัน”
คนฟังน้ำตาแทบร่วง กระบอกตาร้อนผ่าวทันควัน
ใช่สิ หล่อนมันไม่ใช่คนสำคัญอยู่แล้วนี่
“สิ่งที่สำคัญสำหรับเราก็คือ ต่อจากนี้ไป เราจะอยู่ด้วยกันแบบคู่สมรสทั่วไป ฉันจะไม่ทนเก็บไม้เก็บมือจากเธออีกต่อไปแล้ว”
หล่อนพยายามจะลุกหนี แต่มือใหญ่ที่เท้ากับที่นอนเอาไว้คว้าต้นแขนกลมกลึงแน่นหนา จนเจ้าของแขนน้ำตารื้นเพราะเจ็บจนกระดูกแทบแตกหัก
“นี่ปล่อยนะ ฉันเจ็บ” หล่อนมองเขาน้ำตารื้น “คุณมันคนใจร้าย คุณมันซาตานทมิฬ” หล่อนสะอื้นเจ็บปวด “คุณไม่เคยต้องการฉันสักหน่อย ไม่เคยต้องการเลย 8 ปีเต็มๆ แล้วตอนนี้จะมาเรียกร้องอะไร ในเมื่อคุณไม่มีสิทธิ์อีกแล้ว”
“เธอรู้ดี ว่าฉันมีสิทธิ์แค่ไหน” เขายังพูดอย่างทระนงไม่เปลี่ยนแปลง เข็มหอมเบี่ยงหน้าหนี ไม่ยอมสบประสานสายตาด้วยอีก หล่อนเจ็บปวดทรมานเหลือเกิน
“ฉันเกลียดคุณ”
“เธอรักฉัน เพราะไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ยอมจดทะเบียนสมรสกับฉันหรอก จริงไหม”
คนตัวเล็กหันขวับกลับมา หน้าตาแดงก่ำเมื่อถูกเขาหยิบยกเอาความจริงขึ้นมาพูดใส่หน้า
“นั่นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ฉันเกลียดคุณแล้ว”
“ความรู้สึกมันเปลี่ยนแปลงกันง่ายดายแบบนั้นไม่ได้หรอก เธอยังคงรักฉัน และที่ต่อต้านฉันก็เพราะโกรธที่ฉันไม่แตะต้องเธอ”
“คนอวดดี”
เขายิ้มน้อยๆ ยืดตัวตรง แต่ยังไม่ยอมขยับออกจากหว่างขาของหล่อน “นั่นแหละฉัน”
มือใหญ่เลื่อนไปจับที่ขอบกางเกง ปลดเข็มขัด ปลดตะขอ และรูดซิปลงจนสุด คนมองเบิกตากว้าง แทบหยุดหายใจ
“อย่า… อย่าถอดนะ”
หล่อนหยุดยั้งการกระทำที่รีบร้อนของคนตัวโตไม่ได้ เพราะไม่ช้ากางเกงขายาวเนื้อดีก็ร่วงลงไปกองกับข้อเท้าแกร่ง ก่อนที่เขาจะสลัดมันออกไปจนพ้นทาง ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวของเนโลคลิสมีเพียงแค่กางเกงชั้นในแบบบ็อกเซอร์สีน้ำเงินเพียงตัวเดียวเท่านั้นที่ปกปิดร่างหนุ่มอยู่
หล่อนหอบหายใจสะท้าน ดวงตาเบิกกว้าง และละสายตาจากจุดกึ่งกลางของลำตัวชายไม่ได้เลย มันดึงดูดสายตาของหล่อนราวกับแม่เหล็กต่างขั้ว
หล่อนจ้องมอง กลีบปากอิ่มเผยอกว้าง มองความอหังการที่ซ่อนไม่มิดของท่อนชายภายใต้เศษผ้ายืดด้วยความตื่นตระหนก หล่อน… หล่อนควรจะหนี ต้องหนีให้ไกล เพราะไม่อย่างนั้นหล่อนคง… คงต้องถูกเขาครอบครองแน่นอน
แต่… แต่ร่างกายกลับขยับไปไหนไม่ได้ ร่างสาวรู้สึกร้อนรุ่มราวกับถูกสุมด้วยไฟ
“อย่า… อย่าทำอะไรฉันนะ”
เนโลคลิสระบายยิ้มเครียด มองแม่สาวที่นอนแผ่หลาอยู่บนเตียงด้วยสายตาปรารถนาเต็มเปี่ยม
“จริงอยู่ว่าการจดทะเบียนสมรสที่เกิดขึ้นไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความเต็มใจของฉัน”
“ใช่สิ คุณยอมจดทะเบียนสมรสกับผู้หญิงอัปลักษณ์อย่างฉันก็เพราะที่ดินของคุณย่า”
เขาพยักหน้ารับน้อยๆ “ใช่ ฉันต้องการที่ดิน จึงติดบ่วงของคุณย่าของเธอจนไม่อาจจะเดินหนีออกไปได้”
คนฟังหันหน้าหนีน้ำตาร่วง น้อยใจนักกับคำพูดตรงไปตรงมาไม่รักษาน้ำใจของเขา
“แต่สาบานได้ว่าฉันไม่เคยมองว่าเธอเป็นผู้หญิงอัปลักษณ์แม้แต่นิดเดียว”
เข็มหอมหันขวับกลับมามองหน้าเขาอย่างลืมตัว “แต่คุณก็ไม่เคยต้องการฉันนี่”
YOU MAY ALSO LIKE
