ดั่งรักบันดาล - ตอนที่ 470

ทางเข้าของพิพิธภัณฑ์เป็นจัตุรัสที่มีภูมิประเทศกว้างขวาง รถของเย่หว่านเอ๋อหยุดอยู่ข้างทางทันทีที่เธอเหยียบคันเร่งรถก็รีบออกไป

เธอบีบพวงมาลัยเร็วขึ้นเร็วขึ้นเรื่อย ๆ เข้าใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ

วันนี้แม้ว่าเธอจะทำเอง แต่เธอก็ต้องไม่ปล่อยให้เด็กน้อยทั้งสองนี้กลับมาอย่างปลอดภัยและสมบูรณ์!

ที่นั่นซ่งอวิ้นอันหันศีรษะและมองไปที่นักเลงที่ถูกคุ้มกันโดยบอดี้การ์ดในระยะไกล จากนั้นเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกโดยไม่รู้ตัวช้าลงโดยไม่รู้ตัวและอ้าปากค้าง "เซนเซนซาซา พวกคุณ … "

ก่อนที่เธอจะพูดจบเธอก็เห็นเงาดำวิ่งมาที่นี่อย่างรวดเร็วทันทีที่เธอมองขึ้นไปเธอก็เห็นรถคันหนึ่งพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

เซนเซนซาซาก็เห็นเช่นกันทำให้ซ่งอวิ้นอันตกใจมากและรีบเอื้อมมือไปผลักเด็กน้อยทั้งสองออกทันทีและรีบซ่อนตัวอยู่ข้างๆเขา

แต่ใครจะรู้ว่าการก้าวเดินของเธอนั้นยุ่งเหยิงก่อนที่เธอจะมีเวลาหลบหนีรถได้พุ่งชนมันอย่างไร้หัว

"ปัง!" ด้วยเสียงดังร่างของเธอกระเด็นออกไปในระยะสองเมตรจากนั้นเธอก็ล้มลงกับพื้นพร้อมกับ "ปัง"

ในขณะนั้นโลกในสายตาของซ่งอวิ้นอันราวกับกดปุ่มช้าก็หมุนไปรอบ ๆ

เย่หว่านเอ๋อ ที่นั่งอยู่ในรถไม่คาดคิดว่าจะชน ซ่งอวิ้นอัน เธอเห็นผู้หญิงคนนั้นนอนอยู่บนพื้นคอนกรีตที่เย็นเฉียบพร้อมกับเลือดที่ค่อยๆกระจายอยู่ใต้ร่างของเธอในขณะนั้นจิตใจของเธอก็เย็นลงเช่นกัน

ทันใดนั้นสติของเธอก็ดีดตัวขึ้น แต่สมองของเธอว่างเปล่าเมื่อเธอเห็นคนเดินผ่านใกล้เข้ามาในระยะไกลเธอก็ตอบสนองอย่างกะทันหัน

เธอบีบพวงมาลัยเหยียบคันเร่งด้วยความตกใจและควบม้าหนีไป

ที่นั่นบนพื้นคอนกรีตซ่งอวิ้นอันเพียงรู้สึกว่าร่างกายของเธอชาราวกับว่าเธอถูกกลวงออกและความรู้สึกทั่วร่างกายของเธออ่อนแอลงและอ่อนแอลงในความมึนงงเธอเห็นเซนเซ็นและซาช่านอนอยู่ข้างๆเธอร้องไห้ แล้วร้องไห้ "ป้าน้อย … ป้าน้อย!"

คนสัญจรไปมาอยู่ใกล้ ๆ ยืนร้องว่า "ลุง ๆ ป้า ๆ!"

มีคนโทรมามีคนโทรมาและมีเสียงดังอยู่รอบ ๆ ดวงตาของซ่งอวิ้นอันมืดลงและเธอมองไม่เห็นอะไรเลย

ณ ครัวส่วนตัว

“ไวน์แดงขวดนี้ เจ้าของเก็บมาหลายปี ลองดู”

ด้วยเหตุนี้เจนนิเฟอร์จึงเทสองถ้วยแยกกันและส่งให้หร่วนซือซือและซ่งเย้อัน

หร่วนซือซือขอบคุณเขาอย่างสุภาพและเอื้อมมือไปหยิบถ้วย แต่เธอลื่นมือของเธอถ้วยก็หลุดจากมือของเธอและเทลงบนโต๊ะของเหลวก็หกไปทั่วพื้น

“ขอโทษ… ”

หร่วนซือซือยื่นถ้วยขึ้นอย่างรวดเร็วหยิบผ้าขนหนูสี่เหลี่ยมมาเช็ดมันรู้สึกวูบวาบเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ถูก

ในขณะนี้โทรศัพท์มือถือที่เธอวางไว้ข้างตัวก็ดังขึ้น

เมื่อเห็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคยปรากฏอยู่ด้านบน หร่วนซือซือลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมา ซ่งเย้อันที่อยู่ข้างๆเขาได้หยิบผ้าพันคอสี่เหลี่ยมในมือเช็ดโต๊ะให้เธอและเตือนเบา ๆ ว่า "สายของคุณ .”

หร่วนซือซือกลับมามีสติอีกครั้งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดปุ่มรับสายทันทีที่เขาวางไว้ที่หูของเขาก็มีเสียงทุ้มดังมาจากที่นั่น "แม่ มาโรงพยาบาลด่วน … "

หร่วนซือซือตกใจร่างกายของเธอแน่นขึ้นทันที "เซนเซน คุณเป็นอะไร!

เซนเซนมักจะไม่ร้องไห้ง่ายๆ แต่ตอนนี้อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์กำลังร้องไห้และเขาบอกว่าไปโรงพยาบาล มันเกิดอะไรขึ้น?

"คุณป้า … คุณป้าเธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์!"

ร่างกายของหร่วนซือซือแข็งทื่อเมื่อเธอได้ยินเสียงที่มาจากที่นั่นประโยคนี้ดูเหมือนจะเป็นฟ้าร้องซึ่งระเบิดในหูของเธอโดยตรง

ในวินาทีต่อมาจู่ๆเธอก็ลุกขึ้นและรีบเดินออกไปข้างนอก "บอกแม่ว่าคุณอยู่โรงพยาบาลไหน?"

“ โรงพยาบาลกลาง……”

"ดูน้องสาวด้วย อย่าวิ่งไปมา ฉันจะไปทันที!"

รีบสั่งคำสองสามคำ หร่วนซือซือวางสายโทรศัพท์และมองไปที่ซ่งเย้อัน ด้วยความตื่นตระหนก "เซนเซน บอกว่า อันอัน ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์และอยู่ในโรงพยาบาลกลาง!"

ซ่งเย้อันอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงนั้นสีหน้าของเขาจริงจังทันที

หลังจากอธิบายสถานการณ์ให้เจนนิเฟอร์ฟังแล้วพวกเขาก็รีบตรงไปที่โรงพยาบาล

เมื่อพวกเขามาถึงประตูห้องช่วยเหลือเซนเซนและซาซานั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ประตูจ้องมองไปที่ห้องกู้ภัยอย่างว่างเปล่าเสื้อผ้าของพวกเขาเปื้อนเลือดและมีพยาบาลติดตามพวกเขา

“เซนเซนซาซา!”

จมูกของหร่วนซือซือเจ็บและวิ่งไปทันที

เมื่อหนูน้อยทั้งสองได้ยินเสียงที่คุ้นเคยพวกเขาเงยหน้าขึ้นมองและเห็นเธอและทั้งคู่ก็วิ่งเข้าหาเธอ

"แม่!"

เมื่อฟังเสียงร้องไห้ของพวกเขา หัวใจของหร่วนซือซือก็แทบแตกสลาย

ซ่งเย้อันเห็นเสี่ยวหลี่ที่ยืนอยู่ข้างๆโดยมีผ้าก๊อซพันอยู่ในมือเขาก็ขมวดคิ้วทันทีและถามว่า "เกิดอะไรขึ้น?"

บอดี้การ์ดเสี่ยวหลี่ รายงานตามความเป็นจริง "วันนี้นายหญิงพาเด็กน้อยทั้งสอง ออกจากพิพิธภัณฑ์ แล้วมีคนสองคนรีบวิ่งออกไปข้างๆพวกเขาเพื่อทำร้ายพวกเขา ดังนั้นฉันจึงต่อสู้กับพวกเขา พวกเขาเอามีดและข่วนฉัน นายหญิงและพวกเขาวิ่งไปอีกด้านและถูกรถชนโดยไม่คาดคิด "

เมื่อได้ยินเช่นนี้ใบหน้าของซ่งเย้อัรก็มืดมนมากขึ้นก่อนที่เขาจะพูดได้เสี่ยวหลี่ก็พูดไปแล้ว "ท่าน ฉันเองที่ประมาทและยินดีที่จะถูกลงโทษ"

ซ่งเย้อันขมวดคิ้วเล็กน้อยหยุดชั่วคราวและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม "คุณกลับไปรักษาอาการบาดเจ็บของคุณก่อน แล้วโทรหาเสี่ยวหลิว"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เสี่ยวหลี่ก็แสดงความกลัวบนใบหน้าของเขา "ตกลง"

ซ่งเย้อันนั่งอยู่ครู่หนึ่งเงยหน้าขึ้นมองไปที่หร่วนซือซือที่จับแขนเซนเซนซาซาอยู่ตรงนั้นและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า "นอกจากนี้อย่าบอกเรื่องเหล่านี้กับหร่วนซือซือ"

"ได้"

ที่นั่นหลังจากที่หร่วนซือซือ ยืนยันว่าเซนเซนซาซาไม่บุบสลาย เขาเงยหน้าขึ้นมองและเห็นว่าการผ่าตัดได้ดำเนินไปนานกว่าหนึ่งชั่วโมงโดยที่หัวใจยังคงห้อยอยู่ในลำคอของเขาและไม่สามารถวางมันลงได้

เพราะเธอจะไปสตูดิโอของเจนนิเฟอร์กับซ่งเย้อันในวันนี้เธอจึงมอบหมายให้เซนเซนซาซากับซ่งอวิ้นอันดูแล ไม่คาดคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้

หลังจากส่งเด็กน้อยทั้งสองไปที่วอร์ดเพื่อพักผ่อนแล้ว หร่วนซือซือก็ยืนอยู่ที่ประตูห้องผ่าตัดด้วยความกระสับกระส่ายและกระวนกระวาย "คุณอันอัน จะดีขึ้นใช่ไหม?"

ซ่งเย้อันยื่นมือออกไปจับมือของหร่วนซือซือไว้แน่นและปลอบโยน "ซือซือ ไม่ต้องกลัว ไม่เป็นไร"

ต้องบอกว่าเขาไม่สามารถทำเช่นนั้นได้อย่างใจจดใจจ่อกำมือของเขาที่ห้อยอยู่ข้าง ๆ โดยไม่รู้ตัวเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ก็ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเขา

ซ่งอวิ้นอันเป็นน้องสาวของเขาเอง ตอนนี้มีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอ เขาจะไม่กังวลได้อย่างไร

ฉันไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหน หร่วนซือซือรู้สึกเพียงว่าส้นเท้าของเธอยืนแดงและแสงที่ประตูห้องช่วยเหลือก็หรี่ลง

ประตูห้องผ่าตัดเปิดออกและแพทย์ก็ก้าวออกมา หร่วนซือซือและซ่งเย้อัน ทักทายเธอทันทีและถามเกี่ยวกับสถานการณ์ "คุณหมอเป็นอย่างไรบ้าง?"

"สถานการณ์ไม่ได้อยู่ในแง่ดีมากนัก มีอาการขาแตกและมีบาดแผลที่สมอง เราได้จัดการกับมันแล้ว สถานการณ์เฉพาะขึ้นอยู่กับการฟื้นตัวของเธอเอง"

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ร่างกายของหร่วนซือซือก็แข็งทื่อร่างกายของเธอเย็นเฉียบและริมฝีปากของเธอขยับได้ แต่เธอไม่สามารถพูดได้

เธอไม่ได้คาดหวังว่าสถานการณ์จะร้ายแรงขนาดนี้!

จมูกของเธอแดงขึ้นและน้ำตาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

ในขณะนั้นร่างกายของเธอเย็นเฉียบและเธอมองไปที่ซ่งเย้อันอย่างทำอะไรไม่ถูก "เย้อัน… ฉันจะทำยังไงดี?"

"ไม่ต้องห่วง ฉันจะหาทาง" ซ่งเย้อันย่นคิ้วยกมือขึ้นตบไหล่ "คุณไปที่วอร์ดเพื่อดูเซนเซนกับซาซา ฉันจะไปติดต่อหมอ ไม่ต้องกลัวนะ"

หลังจากปลอบโยนหร่วนซือซือแล้ว เธอก็ถูกส่งกลับไปที่วอร์ด ซ่งเย้อันเดินไปที่หน้าต่างทางเดินในโรงพยาบาลและจุดบุหรี่

หลังจากนั้นไม่นานเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้น "ท่าน ถามหาฉันหรอ"