ดั่งรักบันดาล - ตอนที่ 424

ประตูถูกปิดและก่อนที่อวี้อี่มั่วจะตอบอย่างเงียบ ๆ รถคันนั้นก็สตาร์ทและขับเข้าสู่ถนนสายหลัก

ประตูรถถูกล็อค หร่วนซือซือดึงลงสองสามครั้งและเปิดไม่ได้ ทันใดนั้นก็กระวนกระวายเล็กน้อย "คุณพาฉันไปไหน?!"

"เดี๋ยวก็รู้เมื่อคุณไปถึงที่นั่น" ชายคนนั้นขยับริมฝีปากเบา ๆ "เรื่องจริงจังเกี่ยวกับงาน"

เมื่อฟังสิ่งที่เขาพูด หร่วนซือซือก็เงียบลงเล็กน้อยเธอหายใจเข้าลึก ๆ และถามอย่างสงสัยว่า "มันเกี่ยวข้องกับหนังสั้นเพื่อสวัสดิการสาธารณะ?"

อวี้อี่มั่วพิงหลังและปล่อย "อืม"

เมื่อ หร่วนซือซือได้ยินดังนั้นเขาก็พูดไม่ออก

วันนี้เธอไม่ได้ใช้งานที่บ้าน อยากจะเริ่มทำงานให้เร็วที่สุด เธอออกไปทันทีที่ได้รับวิดีโอฉันไม่ได้คาดหวังว่าจะได้พบกับอวี้อี่มั่วในวันนี้โดยบังเอิญเนื่องจากเขาบอกว่ามันเกี่ยวข้องในการทำงานเธอจึงไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ

ตลอดทางบรรยากาศในรถน่ากลัวเล็กน้อยจนกระทั่งระฆังสายดังขึ้นทำลายความเงียบ

เสียงเรียกเข้าน่ารักไร้เดียงสายังคงดังอยู่ซึ่งเป็นเสียงเรียกเข้าพิเศษที่ หร่วนซือซือ ตั้งให้สำหรับเซนเซนและซาซา

ก่อนที่เธอจะมีเวลาหยิบโทรศัพท์ออกมาสายตาก็พุ่งตรงมาที่เธอ

หัวใจของหร่วนซือซือแน่นขึ้น เธอมองข้ามไปโดยไม่รู้ตัวเมื่อเธอเห็นรอยยิ้มของชายคนนั้นเธอก็หายใจเข้าลึก ๆ "มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?"

อวี้อี่มั่วเหลือบมองเธออย่างไม่แยแสขยับริมฝีปากและพูดคำสองคำว่า "ไร้เดียงสา"

หร่วนซือซือโกรธและคำพูดก็เข้ามาที่ริมฝีปากของเขาและเขาไม่กล้าพูด

ไม่ว่าในกรณีใดตอนนี้เขาเป็นเจ้านายของเธอและถ้าเขายั่วยุเขา เขาจะสามารถทำให้เธอตายได้เมื่อเขาแก้ตัวเล็กน้อยตอนที่ถ่ายทำหนังสั้น

หร่วนซือซือหายใจเข้าลึก ๆ ระงับความโกรธในใจกลอกตามาที่เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและรับสายวิดีโอคอลจากเซนเซนซาซา

"แม่!"

ด้วยเสียงของเด็กสองคนที่ชัดเจน หัวของเด็กน้อยทั้งสองปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์

เมื่อเห็นเด็กตัวน้อยน่ารักสองตัวความหดหู่และความอึดอัดของหร่วนซือซือก็หายไป และมุมปากของเธอก็ลุกขึ้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ "การเรียนว่ายน้ำเป็นอย่างไรบ้าง สนุกไหม?"

เซนเซนหัวเราะคิกคักที่ปลายสายอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ "สนุกดีนะ! ซาซาโง่มาก เธอจิบน้ำในสระสองสามครั้ง!"

เมื่อซาซาที่อยู่ด้านข้างได้ยินเธอก็เม้มปากเล็ก ๆ ของเธอทันที "ดีกว่าคุณ เป็นเหมือนกบ!"

หร่วนซือซือกำลังถือโทรศัพท์เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยทั้งสองกำลังจะทะเลาะกันที่นั่น จึงชักชวนอย่างรวดเร็วว่า "นี่เป็นเพียงคลาสสามเท่านั้น คุณยอดเยี่ยมมาก หลังจากจบคลาสแล้วคุณจะสามารถ เก่งขึ้น! "

เธอจดจ่ออยู่กับการเกลี้ยกล่อมเด็กผู้ชายที่นั่นโดยไม่ได้สังเกตเลยว่าผู้ชายที่อยู่ข้างๆเธอหันหน้ามามองเธอแล้ว

เขายังเม้มริมฝีปากโดยไม่รู้ตัวเมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นยิ้มและทั้งร่างของเธอเปล่งแสงอ่อน ๆ

หร่วนซือซือไม่ใช่ผู้หญิงที่อ่อนโยนในความหมายดั้งเดิม แต่ในตอนนี้เธออ่อนโยนเหมือนน้ำและความสดใสของแม่ก็ขยายออกไปมากที่สุดและผู้คนก็อดไม่ได้ที่จะอยากเข้าใกล้

อีกด้านหนึ่งของหน้าจอซาช่าถามอย่างตื่นเต้นว่า "แม่มาว่ายน้ำกับเราได้เมื่อไหร่?!"

"คราวหน้า ไปชั้นเรียนด้วยกันนะ!"

ในขณะที่เขาพูด มีเสียงไอเบา ๆ ก็มาจากผู้ชายบริเวณใกล้เคียง จากนั้นอวี้อี่มั่วก็ขยับเข้ามาหาเธอเล็กน้อยมองไปที่เซนเซนและซาซาบนหน้าจอแล้วกระซิบว่า "ฉันจะไปด้วยกันกับคุณด้วย"

การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเขาทำให้เซนเซนซาซา ในอีกด้านหนึ่งตกตะลึง ในไม่ช้าซาซาก็เป็นคนแรกที่ตอบสนอง "ลุงสุดหล่อ!

หร่วนซือซือไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร ในขณะที่มือของเธอถือโทรศัพท์แข็งปากของเธอเปิด แต่เธอไม่สามารถพูดได้

ดวงตาของเซนเซนเบิกกว้างเขาถามอย่างเคร่งขรึม "แม่ไปไหนกับลุงสุดหล่อ"

"… "

หนูน้อยสองคนคุณกับเขา ทำให้หร่วนซือซืองุนงงในทันที

เธอไม่ได้คาดหวังว่า อวี้อี่มั่วจะอยู่ในกล้องทันทีดังนั้นเธอจึงไม่ได้คิดว่าจะจัดการกับสถานการณ์นี้อย่างไร

ทันใดนั้นชายข้างๆเขาก็ยื่นมือออกมาจับมือเธอแล้วค่อยๆหมุนหน้าจอเพื่อให้กล้องเล็งไปที่เขา

“แม่ของคุณกับฉัน มีงานต้องทำ เมื่อมีเวลาฉันจะไปดูคุณว่ายน้ำ ดีไหม?”

หนูน้อยทั้งสองอารมณ์ดีและตกลงอย่างพร้อมเพรียงกัน

อวี้อี่มั่วคุยกับพวกเขาอีกสองสามคำ จากนั้นก็วางสายโทรศัพท์อย่างไม่เร่งรีบ

หร่วนซือซือนั่งลงด้วยความงุนงงหลังจากที่อวี้อี่มั่ววางโทรศัพท์มือถือไว้ในมือ เธอก็มีปฏิกิริยา

เธอกัดฟันอย่างโกรธจัดและทำอะไรไม่ถูก "ใครปล่อยให้คุณเข้ามาในกล้องอย่างนี้!"

อวี้อี่มั่ว เลิกคิ้วยิ้ม แต่ไม่ยิ้ม "คุณไม่ได้บอกว่าฉันไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่ในกล้อง"

หร่วนซือซือที่ถูกปิดกั้นไม่สามารถพูดได้

เธอวางโทรศัพท์ทิ้งด้วยความโกรธเล็กน้อยเหลือบมองเขาอย่างเย็นชาและหยุดพูดข้างหน้าต่าง

หลังจากนั้นไม่นานรถก็มาถึงสตูดิโอของผู้กำกับกาว

อวี้อี่มั่วพาหร่วนซือซือไปที่ห้องทำงานพูดคุยเกี่ยวกับความคิดและการวางแผนการถ่ายทำกับสมาชิกในทีมและดื่มน้ำชายามบ่ายด้วยกันซึ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเธอออกมาจากสตูดิโอท้องฟ้าข้างนอกมืดลงเล็กน้อย หร่วนซือซือคิดว่างานของวันนี้จบลงแล้ว แต่อวี้อี่มั่วพาเธอไปที่ห้องสร้างแบบจำลองโดยตรง

เมื่อมองไปที่โลโก้แบบมินิมอลลิสต์ที่ประตู หร่วนซือซือก็ขมวดคิ้ว“ เรามาทำอะไรที่นี่?”

“ตอนกลางคืนยังมีงานอยู่นะ”

อวี้อี่มั่วพูดเบา ๆ แล้วหันไปมองผู้จัดการร้านข้างๆเขา “ในเวลาหนึ่งชั่วโมง ต้องแต่งหน้าเล็กๆน้อยๆ”

ผู้จัดการร้านตอบทันทีและก่อนที่หร่วนซือซือจะพูดอะไรมีคนสองสามคนพาเธอไปที่ด้านหลังซึ่งเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าและจัดแต่งทรงผม

การปล่อยให้ผู้คนเล่นกันเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง หร่วนซือซือรู้สึกเบื่อและเซื่องซึม เธอก็ตื่นขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเรียกร้องเบา ๆ ของคนอื่นอยู่ในหูของเธอ

“คุณหร่วน ลองดูสิ คุณพอใจกับรูปลักษณ์หรือไม่?”

หร่วนซือซือลืมตาขึ้นด้วยความงุนงงเห็นผู้หญิงคนนั้นในกระจกและตะลึงไปครึ่งวินาที

ต้องบอกว่าสตูดิโอนี้มีแปรง 2 อันเมื่อดูจากการแต่งหน้าที่บางเบามาก ๆ แล้วรายละเอียดต่างๆก็ไม่ได้วิจิตรงดงาม ผิวหนังทุกนิ้วและขนตาทุกเส้นสามารถทนต่อการขยาย

หลังจากเปลี่ยนเป็นชุดสีชมพูของเจ้าหญิงแล้วเธอก็เดินเข้าไปในล็อบบี้พร้อมกับผู้จัดการร้าน

อวี้อี่มั่วได้เปลี่ยนเป็นชุดสูทและรองเท้าหนังโดยไม่มีริ้วรอยใด ๆ

ทันทีที่เขาเงยหน้าขึ้นมองเขาก็พลาดจังหวะอย่างอธิบายไม่ถูกเมื่อเห็นผู้หญิงที่กำลังมาถึง

เบาและใจกว้าง แต่น่าทึ่ง

มันเป็นความรู้สึกที่เขาต้องการ

เขาโค้งงอมุมริมฝีปากยืนขึ้นมองไปที่ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นเบา ๆ แล้วพูดอย่างใจเย็นว่า "ไปกันเถอะ ไปซิงกวงฟาง"

เมื่อพูดถึงซิงกวงฟาง หร่วนซือซือก็จำได้ว่ามีงานแสดงการแลกเปลี่ยนศิลปะที่เจียงโจวในคืนนี้

การประชุมแลกเปลี่ยนครั้งนี้รวบรวมชนชั้นนำจากทุกสาขาของโลกศิลปะเพื่อพูดคุยศึกษาและสร้างความสัมพันธ์คือจุดประสงค์ของการประชุมแลกเปลี่ยนครั้งนี้

อวี้อี่มั่วพาเธอไปสู่อดีตซึ่งน่าจะเป็นการให้เธอได้รู้จักกับชื่อใหญ่ ๆ ในวงการผู้กำกับและภาพยนตร์ใช่ไหม?

ท้ายที่สุดกับคนเหล่านี้การทำงานในภายหลังจะสะดวกและราบรื่นมากขึ้น

ท้ายที่สุดอวี้อี่มั่วก็กำลังปูทางสู่อาชีพของตัวเอง

และเธอเป็นเพียงทหารตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ภายใต้กำมือของเขา

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หร่วนซือซือก็รู้สึกขมขื่นอย่างอธิบายไม่ถูกและอารมณ์ของเขาก็ลดลง