ดั่งรักบันดาล - ตอนที่ 330
เจียงฮ้วนเฉินมองไปที่เธอและหัวเราะออกมาดังๆหลังจากนั้นไม่นานเขาก็คลี่ยิ้มเลิกคิ้วมองเธอและยิ้ม “ฉันจะนัดวันถัดไปและพาคุณชฮวงมาด้วยเพื่อเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับRedeur
เมื่อได้ยินคำพูดของเจียงฮ้วนเฉินหัวใจของหร่วนซือซือที่ห้อยลงมาของเธอก็คลายลงทันที
เนื่องจากเจียงฮ้วนเฉินเต็มใจที่จะให้อภัยหมายความว่าสิ่งที่เธอทำนั้นคุ้มค่า
แม้ว่าเธอจะออกมาจากสโมสรแข่งรถ แต่ขาของเธอก็ยังอ่อนอยู่เล็กน้อย
หลังจากรีบออกจากคลับไปที่บริษัท หร่วนซือซือก็แทบจะไม่ได้กินอะไรเลยในช่วงพักเที่ยง หลังจากพักผ่อนบนโต๊ะทำงานนานกว่าหนึ่งชั่วโมงเธอก็รู้สึกว่าวิญญาณของเธอฟื้นตัวอย่างช้าๆ
การซ้อนท้ายรถในตอนเช้าก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เธอรู้สึกอึดอัดไปทั้งวัน
เสี่ยวหานที่กลับมาจากกินข้าวข้างนอกอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ซือซือ คุณกินอะไรไม่ลงหรือ ฉันมีแซนวิช”
หร่วนซือซือส่ายหัวอย่างอ่อนแรงและพูดเบาๆว่า “ไม่ ฉันไม่อยากกินจริงๆ”
เสี่ยวหานชักชวนเธอหลายครั้งเมื่อเห็นเธอไม่เต็มใจที่จะกินอย่างเด็ดเดี่ยวเธอจึงต้องยอมแพ้
ในเวลาเดียวกันในอีกด้านหนึ่งในลิฟต์โดยประธานเดินออกมาจากลิฟต์โดยถือกล่องอาหารขนาดใหญ่ไว้ในมือ
เย่หว่านเอ๋อเดินไปที่ห้องทำงานของอวี้อี่มั่วและความทรงจำที่ทำให้เธอรู้สึกอับอายเมื่อคืนที่ผ่านมาท่วมเข้าไปในจิตใจของเธอราวกับน้ำท่วม
เธอกำด้ามกระติกน้ำร้อนไว้ในมือแน่นรู้สึกไม่เต็มใจเล็กน้อยและในขณะเดียวกันก็โกรธเล็กน้อยเมื่อเธอเดินไปที่ห้องทำงานของประธานอารมณ์เหล่านี้ก็หายไป
เย่หว่านเอ๋อเดินไปที่ประตูห้องทำงานของประธานอย่างรวดเร็ว ยิ้มและยกมือขึ้นเคาะประตู เดิมทีเธอเคยคิดที่จะรอให้อวี้อี่มั่วเข้ามาเกลี้ยกล่อมเธอ แต่ในที่สุดเขาก็เงียบ
ไม่เพราะกลัวว่าจะมีช่องว่างระหว่างทั้งสองเธอจึงขอให้ป้าแม่บ้านต้มซุปปลาทันทีและคิดริเริ่มที่จะมาหาเขา
ในเวลานี้แม้ว่าเธอจะสละศักดิ์ศรีแต่เธอก็ไม่สามารถให้โอกาสผู้หญิงคนอื่นได้!
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้เย่หว่านเอ๋อรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยและยกมือขึ้นเพื่อปิดประตูอีกครั้ง
เย่หว่านเอ๋อถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเธอได้ยินคำตอบของชายคนนั้นจากข้างใน เธอเปิดประตูและเดินเข้าไป
ทันทีที่เธอเดินเข้ามาเธอเงยหน้าขึ้นและโค้งริมฝีปากของเธอที่อวี้อี่มั่ว “พี่มั่ว งานยุ่งเหรอ ฉันขอให้ป้าแม่บ้านตุ๋นซุปปลาให้คุณเป็นพิเศษ”
อวี้อี่มั่วกำลังอนุมัติเอกสารและปฏิบัติตามปกติหลังจากได้ยินเสียงเมื่อเขาเห็นเธอดวงตาของเขาก็มืดลงเล็กน้อย
เขาคิดว่าเธอจะต้องโกรธสักสองสามวัน ก่อนที่เธอจะยอมแพ้แต่เขาไม่คาดคิดว่าจะมาถึงวันนี้
เย่หว่านเอ๋อเดินตรงไปที่โซฟาวางกล่องอาหารกลางวันลงและมองไปที่อวี้อี่มั่วแล้วพูดว่า “พี่มั่ว ถ้าไม่ดื่มตอนนี้ ฉันกลัวว่าซุปจะเย็น”
เมื่อได้ยินเสียงอวี้อี่มั่วเลิกคิ้วลังเลสักครู่ยืนขึ้นและเดินไปหาเธอ
ตอนนี้เย่หว่านเอ๋อได้เริ่มที่จะปราบเธอแล้วเขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะแบกรับมันต่อไป
เย่หว่านเอ๋อแบ่งซุปปลาในกระติกน้ำร้อนออกเป็นสองส่วน แบ่งหนึ่งส่วนไปที่อวี้อี่มั่วและพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ดื่มเร็วๆเข้า”
อวี้อี่มั่วหยิบซุปปลานึ่งขึ้นมาจิบแล้วเหยียดคิ้ว
เขาชอบซุปปลาและชอบทานเมื่ออารมณ์ไม่ดี
“เป็นยังไงบ้างอร่อยไหม?”
เย่หว่านเอ๋อถามด้วยดวงตาที่สดใส
อวี้อี่มั่วพยักหน้า “อืม”
อย่างน้อยก็ยังดีกว่าซุปปลาที่หร่วนซือซือทำไว้ให้เขาก่อนหน้านี้
เมื่อคิดถึงผู้หญิงคนนี้โดยไม่รู้ตัวอวี้อี่มั่วตอบสนองหลังจากนั้นสองวินาทีและขมวดคิ้ว
ในตอนนี้เย่หว่านเอ๋อที่อยู่ข้างๆเขาไม่ได้สังเกตเห็นเลย มองไปที่เขากระพริบตาและถามว่า “พี่มั่ว ถ้าพี่ชอบ ฉันจะนำมาให้คุณทุกวัน”
“อย่าลำบากเลย” สีหน้าของอวี้อี่มั่วผ่อนคลายลงเล็กน้อยจากนั้นหันไปมองเธอแล้วกระซิบ “แบบนี้คุณจะเหนื่อยเกินไป”
แก้มของเย่หว่านเอ๋อแดงระเรื่อและเธอก็ก้มศีรษะลงอย่างเขินๆหลังจากนั้นไม่นานเธอก็ยื่นมือออกมาเกี่ยวแขนของอวี้อี่มั่ว ขอโทษครึ่งหนึ่งแล้วพูดว่า “พี่มั่ว เกิดอะไรขึ้นเมื่อวานนี้”
อวี้อี่มั่วหยุดชั่วคราวและพูดเบาๆ “ไม่เป็นไร”
เธอถามต่อไปว่า “คุณไม่โกรธแล้วเหรอ?”
อวี้อี่มั่วส่ายหัวและกระตุกมุมริมฝีปากของเขา “ฉันไม่มีอะไรที่ต้องโกรธ”
เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดเย่หว่านเอ๋อรู้สึกโล่งใจอย่างสมบูรณ์จับแขนของเขาและยิ้มหวาน
เธอก้มศีรษะลงและเห็นชามซุปปลาอีกชามบนโต๊ะจู่ๆเธอนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาและพูดอย่างรวดเร็วว่า “ยังไงก็ตามพี่มั่ว ซุปชามที่เหลือฉันเอามาให้ซือซือ เรียกเธอมาทานด้วยกัน”
เย่หว่านเอ๋อกำลังพูดในขณะที่สังเกตการแสดงออกของอวี้อี่มั่ว
ความหนาวเย็นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอวี้อี่มั่วและหายวับไป เขาหยุดชั่วคราวและพูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าคุณต้องการให้เธอดื่มฉันจะโทรหาเธอ”
เย่หว่านเอ๋อเขย่าแขนของเขาและกล่าวว่า “พวกเขาเป็นเพื่อนกัน! เพียงโทรหาเธอแล้วปล่อยให้เธอมาไม่เช่นนั้นชามซุปนี้จะสูญเปล่า”
อวี้อี่มั่วลังเลอยู่ครู่หนึ่งเรียกตู้เยี่ยและขอให้เรียกหร่วนซือซือขึ้นมา
ในห้องทำงานของผู้ช่วยฝ่ายปกครองอาการของหร่วนซือซือเพิ่งดีขึ้นเล็กน้อยและเธอได้รับการแจ้งเตือนจากตู้เยี่ย เธอบีบหัวใจของเธอให้แน่นขึ้นเล็กน้อยและหายใจเข้าลึกๆเพื่อลุกขึ้น
เมื่อเธอรีบวิ่งไปที่ห้องทำงานของประธานาธเธอก็ได้ยินเสียงผู้หญิงหัวเราะเบาๆ จากห้องทำงาน ทันทีที่เธอเดินไปที่ประตูเธอยกมือขึ้นเคาะประตูและผลักประตูเข้าไปตามที่คาดไว้เธอเห็นเย่หว่านเอ๋อและอวี้อี่มั่วนั่งอยู่บนโซฟา
เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
ไม่ว่าคุณจะเป็นพวกเขาสองคนคุณหรือฉันไม่ว่าพวกเขาจะรักใคร่หรือหวานคุณจะบอกอะไรให้เธอมาหา?
เธอก้มหัวแล้วเดินไปข้างหน้าและถามเบา ๆว่า “คุณอวี้ คุณจะสั่งอะไร?”
ก่อนที่อวี้อี่มั่วจะพูด เย่หว่านเอ๋อยิ้มและโบกมือให้เธอ “ซือซือมาเร็วๆ ฉันเอาซุปปลามาให้คุณมาชิม!”
หร่วนซือซือได้ยินคำนั้นและพบซุปปลาบนโต๊ะกาแฟ
เธอโค้งริมฝีปากของเธอยิ้มอย่างสุภาพให้กับเย่หว่านเอ๋อและปฏิเสธ “ไม่ ฉันกินแล้ว”
เย่หว่านเอ๋อยิ้มและพูดต่อ “ลองดูสิ!
หร่วนซือซือไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไรและเงยหน้าขึ้นมองอวี้อี่มั่ว
ชายคนนั้นเย็นชาเหมือนเคยเขาเหลือบมองเธอและพูดเสียงเบา “มีคนอื่นนำของมาให้คุณเป็นพิเศษอย่างน้อยก็ลองดูด้วยความสุภาพ”
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆกัดฟันและยิ้มให้เย่หว่านเอ๋อ “ฉันจะลองดู”
เธอหยิบชามซุปขึ้นมาแล้วแค่นำมาแตะที่ริมฝีปากของเธอเมื่อเธอได้กลิ่นคาวเธอก็รู้สึกอึดอัดและอยากจะคลื่นไส้ขึ้นมาทันที เธอกัดฟันและกัดหนังศีรษะเพื่อจิบ แต่ทันทีที่ซุปปลาถึงปากของเธอคอของเธอแน่นขึ้นและเธอรู้สึกไม่สบายหายไปโดยไม่ปกติ
วินาทีต่อมาเธอยักไหล่และแทบจะอาเจียนออกมา
เย่หว่านเอ๋อและอวี้อี่มั่วซึ่งกำลังนั่งอยู่บนโซฟาถึงกับผงะเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเธอ
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆอย่างรวดเร็วพยายามระงับความรู้สึกอึดอัดและยิ้มให้กับพวกเขา “ขอโทษนะ วันนี้ฉันรู้สึกไม่สบาย”
ความผันผวนกระพริบผ่านดวงตาของอวี้อี่มั่วริมฝีปากของเขากดเป็นเส้นและเขาก็หยุดพูด
สีหน้าของเย่หว่านเอ๋อเปลี่ยนไปเล็กน้อยและมีแสงเย็นวาบใต้ดวงตาของเธอ
อวี้อี่มั่วพูดอย่างเงียบว่า “เมื่อคุณไม่สบายก็หยุดดื่มและออกไปข้างนอก”
เมื่อได้ยินเช่นนี้หร่วนซือซือก็โล่งใจ โค้งคำนับเขาหันและเดินออกจากห้องทำงาน
ใบหน้าของเย่หว่านเอ๋อจมลงจ้องมองไปที่ด้านหลังของหร่วนซือซือดวงตาของเธอเย็นลง
เธอได้ชิมซุปปลาด้วยเห็นได้ชัดว่าไม่คาวเลยเป็นไปไม่ได้ที่หร่วนซือซือจะซ่อนความลับอะไรไว้
YOU MAY ALSO LIKE
