"ผลัก——"

มีหินแหลมคมบาดเข้าที่หัวเข่าของเธอ รู้สึกได้ถึงความเจ็บแสบ เธอขมวดคิ้ว ก่อนจะอดไม่ได้ที่จะบ่นออกมาว่า "โชคร้ายเสียจริง!"

เจ้าสุนัขที่อยู่ในบ้านยังคงส่งเสียงร้องไม่หยุด ทำให้สุนัขของบ้านพักที่อยู่ทางข้างหน้าร้องตามขึ้นมาด้วยไม่หยุดทันที ในช่วงเวลานั้นเองร่างทั้งร่างของซ่งอวิ้นอันสั่นสะท้านไปทั้งตัว รู้สึกว่าไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดีเล็กน้อย

ถึงแม้ว่าในวันปกติเธอจะดูร่างเริงสดใส เป็นหญิงที่กล้าหาญ แต่ทว่าเธอกลับมีเรื่องที่น่าอายอยู่เรื่องหนึ่ง นั่นก็คือกลัวสุนัข

หลังจากที่ถูกสุนัขตามไล่กัดครั้งหนึ่งเมื่อตอนเด็ก เธอก็ก่อเกิดความกลัวต่อสุนัขขึ้น ในวันปกติแม้แต่สุนัขเลี้ยงยังไม่กล้าที่จะเข้าใกล้เลย ก็ไม่ต้องเอ่ยถึงการพบเจอสุนัขดุร้ายในชนบทแบบนี้แล้ว!

ในช่วงเวลาที่เธอเข่าอ่อนยืนไม่ขึ้นนั้นเอง จู่ๆทางด้านหลังกลับมีเสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามาใกล้อย่างเร่งรีบ ตามต่อมาด้วย ความอบอุ่นที่แผ่นหลัง ร่างทั้งร่างถูกห่อหุ้มไว้ด้วยความอบอุ่น

มันคือเสื้อโค้ทตัวหนึ่ง ที่ห่อร่างของเธอจากทางด้านหลัง อีกทั้งยังมีกลิ่นหอมของสบู่เหลวอาบน้ำอีกด้วย

เธอชะงักนิ่งไปนิด ยังไม่ทันที่จะได้มีปฏิกิริยาตอบกลับไป คนที่ยืนอยู่ทางด้านหลังก็สาวเท้าเดินมาข้างหน้าเธอ ก่อนจะก้มตัวลงแล้วอุ้มเธอขึ้นมา

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง น้ำเสียงนุ่มทุ้มและคุ้นเคยของชายหนุ่มเอ่ยขึ้นมาว่า "ทำไมถึงไม่ระวังขนาดนี้ล่ะครับ?"

ซ่งอวิ้นอันตกตะลึง ก่อนจะช้อนสายตาขึ้นสบมอง เมื่อเห็นตู้เยี่ยแล้ว ทันใดนั้นเองก็ตกตะลึงจนอ้าปากค้าง "คุณ……ทำไมถึงเป็นคุณล่ะ?"

เธอคงไม่ได้ฝันไปหรอกใช่ไหม? ทำไมถึงมองใครก็ดูคล้ายตู้เยี่ยไปหมดเลยล่ะ!

เมื่อสบมองสีหน้าบนใบหน้าของเธอแล้ว มุมปากของตู้เยี่ยยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตาสบมองไปที่มือและหัวเข่าแดงก่ำของเธอ สีหน้าก็แปรเปลี่ยนลงไปมากโขทันที "คุณได้รับบาดเจ็บแล้ว ผมพาคุณกลับก่อนดีกว่าครับ"

พูดไป เขาก็อุ้มคนทั้งคนขึ้น ก่อนจะสาวเท้ายาวก้าวไปข้างหน้า

ซ่งอวิ้นอันเบิกตากว้างคลับคล้ายคลับคลาราวกับว่าไม่เชื่อเงาสายตาของตนเอง ก่อนจะยื่นนิ้วมือไปจิ้มเข้าที่แก้มของตู้เยี่ย "คุณ……ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่ได้ล่ะคะ?"

ที่นี่คือชนบทเล็กๆในเมืองอี้เฉิงนะ สถานที่ห่างไกลที่จะไกลมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว เขาปรากฏตัวขึ้นที่นี่ เธอทำได้เพียงแค่สงสัยว่าเขาสะกดรอยตามเธอมาแล้ว!

"เจ้าคนวิปริต กล้าสะกดรอยตามฉันหรือ!"

ตู้เยี่ยได้ยินดังนั้น นัยน์ตาเป็นประกายออกมาทันที มีท่าทีไม่ได้ยอมรับแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธต่อความสงสัยมากมายของซ่งอวิ้นอัน ก่อนจะสาวเท้าก้าวเข้าไปที่ประตูบ้านพักเกษตรกรให้เร็วขึ้น พร้อมกับอุ้มเธอเข้าไปด้วย

ซ่งอวิ้นอันตกตะลึงขึ้นอีกครั้ง "ทำไมคุณถึงรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ล่ะ? ตู้เยี่ย นี่คุณคิดจะทำอะไรน่ะ?"

คงจะไม่คิดที่จะให้โอกาสนี้เอารัดเอาเปรียดเธอหรอกใช่ไหม……

เมื่อเดินเข้ามาที่โถงใหญ่ เจ้าของบ้านพักของเกษตรกรจึงเห็นสถานการณ์ พลันชะงักนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นไปว่า "มันอะไรกันน่ะ?"

ตู้เยี้ยเอ่ยขึ้นด้วยอย่างไม่เร่งไม่รีบว่า "เธอหกล้ม บนร่างมีบาดแผลเล็กน้อย รบกวนพี่ช่วยส่งยาทำแผลมาให้หน่อยสิครับ"

พี่เจ้าของบ้านเป็นคนนิสัยดี ก่อนจะรีบพยักหน้าตอบรับทันที "ได้ ฉันจะนำมาให้พวกเธอเดี๋ยวนี้เลย"

ตู้เยี่ยก็ไม่ได้พูดอะไรมาก อุ้มซ่งอวิ้นอันขึ้นไปที่ชั้นสองทันที ก่อนจะมุ่งตรงไปยังห้องพักที่อยู่ทางด้านในสุด

ครั้งนี้ ซ่งอวิ้นอันตกตะลึงจนลูกตาแทบจะถลนออกมาอยู่แล้ว เขาทำให้มองเธอออกอย่างทะลุปรุโปร่ง แม้กระทั้งห้องของเธอยังรู้อย่างได้อย่างชัดเจน ที่แท้ก็เป็นแผนที่วางเอาไว้อยู่แล้วสินะ!

เมื่อเดินมาถึงประตู ตู้เยี่ยสบมองไปที่เธอก่อนจะเอ่ยปากขึ้นว่า "เปิดประตูสิครับ"

ซ่งอวิ้นอันโกรธจนกัดฟันแน่น ทั้งใบหน้าและแก้มแดงก่ำ "คุณ……คุณปล่อยฉันนะ! ฉันไม่มีทางให้คุณเข้าไปแน่ๆ! เจ้าคนวิปริต! ตามมาตั้งแต่เจียวโจวจนมาถึงที่นี่ ก็เพื่อที่จะเอาเปรียบฉันสินะ! คุณ……"

ในช่วงเวลานั้นเอง พี่เจ้าของบ้านก็ถือกล่องปฐมพยาบาลเดินขึ้นมา เมื่อเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด จึงยิ้มด้วยความวางตัวไม่ถูก "พวกเธอ……ไม่เป็นไรกันใช่ไหมน่ะ?"

ซ่งอวิ้นอันรีบเอ่ยเรียกขึ้นทันที "เป็นค่ะ พี่คะรีบเข้ามาช่วยฉันเร็วเข้า เขาเป็นคนไม่ดี……"

"ซ่งอวิ้นอัน ถ้ายังวุ่นวายอีกล่ะก็บาดแผลของคุณจะหยิ่งหนักนะครับ" ตู้เยี่ยมีสีหน้าเย็นยะเยือกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าไม่แปรเปลี่ยนว่า "พรุ่งนี้ตอนเช้าคุณยังมีการแสดงอีกรอบใช่ไหมครับ? ไม่อยากขึ้นแสดงแล้วหรือไงครับ?"

สองประโยคนั้น ทำให้ซ่งอวิ้นอันพูดอะไรไม่ออก

ทำไมเขาถึงรู้ตารางดำเนินการชัดเจนแจ่มแจ้งมากกว่าเธออีกนะ?

เธอแบะปาก ก่อนจะก้มศีรษะสบมองบาดแผลที่อยู่บนมือ จนพูดอะไรไม่ออกแล้ว

แผลนี่ ต้องได้รับการรักษาอย่างรวดเร็วจริงๆถึงจะโอเค

ตู้เยี่ยเห็นเธอเงียบลงไปแล้ว ก่อนจะหันไปสบมองเจ้าของบ้านที่อยู่ทางด้านข้าง "พี่ครับ ช่วยเปิดประตูให้หน่อยสิครับ"

พี่เจ้าของบ้านพยักหน้าหงึกหงักทันที ก่อนจะหยิบกุญแจมาเปิดประตูโดยไม่พูดไม่จา

ตู้เยี่ยนำคนไปว่างไว้บนเตียงโดยตรง หลังจากนั้นจึงกลับไปหยิบกระเป๋าปฐมพยาบาล เอ่ยปากขอบคุณ ก่อนจะกลับเข้ามาในห้องพักอีกครั้ง แล้วล็อกประตู

เมื่อเห็นสีหน้าเย็นชาเล็กน้อยของชายหนุ่มแล้ว ซ่งอวิ้นอันขนตัวอยู่บนเตียง ไม่กล้าขยับแล้วก็ไม่กล้าเอ่ยอะไร

เมื่อเห็นตู้เยี่ยเดินเข้ามาหา นั่งลงบนเตียง แล้วเริ่มฆ่าเชื้อทำความสะอาดบาดแผลเธอ

มือเรียวขาวของเขา ดูดีมากทีเดียว การกระทำอ่อนโยนนุ่มนวล รวมไปถึงฝีมือที่ก็ดูเชี่ยวชาญ ไม่นานนัก บาดแผลของเธอที่เข่าและมือก็ถูกจัดการจนเรียบร้อยแล้ว

รวมทั้งขั้นตอนในการทำ ซ่งอวิ้นอันอดไม่ได้ที่จะแอบมอง จะว่าไม่ได้ ผู้ชายในตอนที่กำลังจริงจังหล่อเหลาเอาการมากที่สุด คำพูดนี้ไม่โกหกเลยแม้แต่น้อย

หลังจากที่ลงมือจัดกล่องปฐมพยาบาลแล้ว ตู้เยี่ยช้อนสายตาขึ้น นัยน์ตาดำขลับเป็นประกายแวววาว "จำไว้นะครับว่าพรุ่งนี้ใส่กระโปรงยาว ปิดแผลเอาไว้"

ซ่งอวิ้นอันพลันชะงักไปก่อนจะตอบกลับไปว่า "อื้อ"

หลังจากที่นิ่งเงียบไปสองวินาที สายตาสบมองเขาที่กำลังถือกล่องปฐมพยาบาลอยู่กำลังจะลุกขึ้นยืน จู่ๆซ่งอวิ้นอันก็ยื่นมืออกไป คว้าจับเข้าที่ชายเสื้อเชิ้ตของเขาเอาไว้ "คุณ……ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่ได้ล่ะคะ?"

คำถามนี้ถาโถมเข้าใส่เธอมาเป็นเวลานานแล้ว ครั้งนี้เธอจำเป็นที่จะต้องถามให้กระจ่างถึงจะโอเค

เมื่อสบมองเข้ากับนัยน์ตางุนงงยกใหญ่ของหญิงสาวแล้ว ตู้เยี่ยขยับลูกกระเดือกไปมา ก่อนจะเอ่ยความจริงออกไปว่า "ได้ยินว่าคุณมีการแสดง ผมก็เลยมาชม"

ซ่งอวิ้นอันแบะปากออก ราวกับว่าไม่เชื่อ "ถ้าอย่างนั้นแล้วทำไมคุณถึงรู้ล่ะว่าฉันพักอยู่ที่ไหน?"

เห็นได้ชัดว่าคนคนนี้รู้ตารางของเธอมาอย่างชัดเจนแล้วนี่นา!

นัยน์ตาของตู้เยี่ยฉายประกายออกมา ก่อนจะนิ่งไปพักหนึ่งแล้วจึงเอ่ยขึ้นมาว่า "ผมไถ่ถามตารางของคุณมาก่อนหน้านี้แล้วครับ จองห้องพักทางด้านข้างของคุณไว้แล้ว เมื่อครู่นี้ตามคุณกลับมาด้วย นั่นก็เป็นเพราะว่าเพื่อความปลอดภัยของคุณครับ……"

เมื่อได้ยินดังนั้น หัวใจดวงน้อยของซ่งอวิ้นอันก็เต้นเร็วขึ้นโดยไม่รู้ตัว แทบจะเป็นเพราะว่าเขาสารภาพอย่างตรงไปตรงมา เดิมทีภายในห้องขนาดเล็กนี้จู่ๆกลับมีความรู้สึกเก้อเขินขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกทันที

ซ่งอวิ้นอันเบนสายตาหนีทันที ใบหน้าและแก้มแดงก่ำไปหมด "คุณ…ทำแบบนี้ทำไมคะ?"

ลูกกระเดือกของตู้เยี่ยขยับไปมาเล็กน้อย หันศีรษะกลับมา ก่อนที่นัยน์ตาเป็นประกายคู่นั้นจะสบมองไปที่หญิงสาว "ซ่งอวิ้นอัน ผมทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร คุณยังไม่รู้อีกหรือครับ?"

เขาทำไปก็เพื่อเธอ เพื่อเธอทั้งหมดเลย

ซ่งอวิ้นอันช้อนสายตาขึ้น สบมองเข้าไปที่นัยน์ตาของเขา ทันใดนั้นเองร่างทั้งร่างก็รู้สึกร้อนขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยอย่างปากแข็งขึ้นอย่างเล็กน้อยว่า "ฉันไม่….."รู้ค่ะ

"เพราะว่าผมชอบคุณ"

คำพูดของเธอถูกแทรกขึ้น คำบอกรักที่ซื่อตรงของตู้เยี่ยถูกเอ่ยขึ้นออกมา ราวกับว่าถูกคำสาปทำให้ร่างแข็งก็ไม่ปาน

คำสารภาพรักนี่ ถูกเอ่ยขึ้นออกมาอย่างกระทันหันเกินไปเล็กน้อย

เมื่อเห็นเธอไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับมาเลยอยู่นาน ตู้เยี่ยยกยิ้มมุมปากขึ้น เข้าใกล้เธอ ก่อนที่ริมฝีปากจะเข้าไปใกล้บริเวณใบหูของเธอ "เพราะว่าผมชอบคุณ ได้ยินหรือยังครับ?"

เมื่อประโยคถูกเอ่ยออกไปแล้ว มันคล้ายกับเกิดระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวขึ้น ทันใดนั้นเองใบหูของซ่งอวิ้นอันร้อนผ่าวขึ้นมาทันที

ในวินาทีต่อมา เธอก็รู้สึกว่าทั้งหน้าและแก้มร้อนแผ่วไปหมด ก่อนจะมีจูบร้อนๆประทับลงมา

แผ่วเบาราวกับขนนกก็ไม่ปาน เลือดในกายของเธอกลับเดือดพล่าน หัวใจเต้นอยู่ในอกดังตุ้บตุ้บ

เมื่อตอนที่ชายหนุ่มประทับจูบลงไปที่ริมฝีปากของเธอ ตามมาด้วย เธอก็ได้ยินอีกเสียงหนึ่งดังขั้น "ซ่งอวิ้นอัน เป็นแฟนผมเถอะครับ"

ตั้งแต่ที่รู้จักกันจนมาถึงตอนนี้ ความรู้สึกที่เธอมีต่อตู้เยี่ยมันซับซ้อนไปหมด เป็นความสัมพันธ์ที่ยุ่งเหยิงเป็นชั้นๆ มองก็ไม่ค่อยจะชัดเจน แต่ทว่า ณ ตอนนี้ เธอกระจ่างชันเจนมาก เธอชอบเขา! แน่นอน! อย่างไม่ต้องสงสัยเลย!

หัวใจเธอร้อนไปหมด ยื่นมืออกไป ก่อนที่จะสวมกอดเข้าที่ช่วงเอวของเขา ต้อนรับจูบจากเขา "ค่ะ ฉันตอบตกลงคุณค่ะ"

ภายในห้องเล็กๆ ณ เวลานี้ กลับตลบอบอวนและหอมหวานไปด้วยความรัก