ดั่งรักบันดาล - ตอนที่ 227

เมื่อเห็นการกระทำของหร่วนซือซือดวงตาของอวี้อี่มั่วก็แสดงรอยยิ้มที่มองไม่เห็นและยกคางขึ้นเล็กน้อยเพื่อดื่ม

หลังจากกินน้ำไปสองสามครั้งทันใดนั้นเขาก็จำอะไรบางอย่างได้ ใบหน้าของเขาดูจริงจังเล็กน้อยและถามว่า “ตู้เยี่ยอยู่ที่ไหน?”

หร่วนซือซือหยุดชั่วคราวและรีบพูดว่า “ในวอร์ดถัดไป อาการบาดเจ็บของเขาไม่ร้ายแรงและมีอาการบาดเจ็บที่ศีรษะ ฉันเคยไปดูเขาและเขาก็ตื่นแล้ว”

ตู้เยี่ยนั่งอยู่ที่เบาะคนขับและถุงลมนิรภัยก็เด้งออกมาเมื่อรถชนกำแพง เขาไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเท่ากับอาการบาดเจ็บของอวี้อี่มั่ว

อวี้อี่มั่วพยักหน้าเล็กน้อยรู้สึกโล่งใจ แต่คิ้วที่ขมวดแน่นก็ยังคลาย

ไม่กี่วินาทีต่อมาเขามองไปที่หร่วนซือซือที่อยู่ด้านข้างและพูดเบาๆ “ช่วยฉันด้วย”

หร่วนซือซือลังเล “แต่คุณ”

อวี้อี่มั่วกล่าวโดยไม่ลังเลว่า “ไม่เป็นไร”

เขาเข้าใจ ร่างกายของเขาและอุบัติเหตุไม่ร้ายแรงเพราะความเร็วของรถไม่เร็วมากหากรถขับออกจากที่จอดรถและเพิ่มความเร็วบนถนนเขาไม่สามารถจินตนาการได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

หร่วนซือซือค่อยๆช่วยเขาขึ้นเอาหมอนไว้ข้างหลังเขาและกำลังจะถามว่าเมื่อไหร่จะเรียกหาคุณหมอ แต่อวี้อี่มั่วจ้องที่เธออย่างเคร่งขรึม

“มีอะไรเหรอ?”

ในตอนนี้เขาไม่ใช่คนเดียวกับคนเมื่อกี้เขามีสีหน้าเล็กน้อยและถามทุกคำว่า “หยุดรถทำไม”

“ฉัน…”

หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆและพูดทุกสิ่งที่เธอได้ยินที่ทางเดิน

“ฉันได้ยินเพื่อนร่วมงานของฉันพูดว่าคุณกำลังจะไปประชุมที่เขตตะวันออก ฉันนึกถึงคำที่ฉันได้ยินโดยบังเอิญฉันกลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น ฉันไม่สามารถปล่อยผ่านไปได้ ฉันจึงต้องไปข้างหน้ารถให้คุณเห็น”

เมื่อฟังคำพูดของหร่วนซือซือใบหน้าของ อวี้อี่มั่วก็มืดมน คิ้วของเขาขมวดและเขาก็คิดซ้ำแล้วซ้ำอีกว่าเธอพูดอะไร

“คุณบอกว่าไม่ผ่าน?”

หร่วนซือซือพยักหน้า “ทั้งคุณและตู้เยี่ยก็ไม่ตอบ”

จะเป็นไปได้อย่างไรที่เขาไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังในรถและแม้ว่าโทรศัพท์มือถือจะมีปัญหา แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่โทรศัพท์มือถือของเขาและโทรศัพท์ของตู้เยี่ยจะเสียพร้อมกันใช่ไหม?

อวี้อี่มั่วยื่นมือออกไปหยิบแจ็คเก็ตข้างๆเขาด้วยใบหน้าที่จริงจังและหยิบโทรศัพท์ออกมาจากด้านในเพื่อดูว่าประวัติการโทรแต่กลับไม่แสดงสายเรียกเข้าใดๆ

หร่วนซือซือหยิบโทรศัพท์มือถือออกทันทีเรียกบันทึกการโทรและส่งให้เขา

มีบันทึกเหล่านั้นในโทรศัพท์ของเธอแน่นอน

เป็นยังไงบ้าง?

เขากดหมายเลขอย่างไม่เป็นทางการด้วยโทรศัพท์มือถือของหร่วนซือซือและภายในไม่กี่วินาทีโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น

เห็นได้ชัดว่าเขาโทรไปได้ทำไมถึงไม่รับสายเมื่ออยู่ในรถ?

อาจเป็นเพราะมีคนงัดเข้าไปในรถหรือเปล่า?

ไม่ใช่แค่เบรกเท่านั้นที่มีปัญหา เป็นไปได้ไหมว่ามีการติดตั้งระบบป้องกันสัญญาณบางอย่างที่ทำให้เขาไม่สามารถติดต่อกับผู้คนอื่นได้?

ถึงตอนนี้มีเพียงการคาดเดาแบบนี้เท่านั้นที่น่าเชื่อถือที่สุด

ด้วยการคาดเดาเช่นนี้ ตอนนี้มั่นใจแล้วว่ารถของเขาถูกใครบางคนเคลื่อนย้ายไปอย่างแน่นอน!

หร่วนซือซือมองไปที่ใบหน้าของอวี้อี่มั่วอย่างเย็นชาและไม่ได้พูดเป็นเวลานานและอดไม่ได้ที่จะถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

อวี้อี่มั่วมองลงมาและยื่นโทรศัพท์มือถือให้เธอ “มีคนต้องการทำร้ายฉัน”

ถ้าหร่วนซือซือไม่วิ่งไปหยุดรถของเขาในวันนี้ ฉันกลัวว่าจะชนถนนและชนรถบนถนน สถานการณ์จะเลวร้ายยิ่งขึ้น

ใครกันที่กล้าถึงขนาดอยากจะฆ่าเขา!

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและส่งข้อความถึงซูอวี้เฉิงโดยตรงเพื่อขอให้เขามา

หร่วนซือซือเห็นว่าอวี้อี่มั่วตื่นมานานแล้วและเธอไม่กล้าที่จะรออีกต่อไป เธอเรียกพยาบาลและแพทย์ทันทีเพื่อให้พวกเขาตรวจร่างกายของอวี้อี่มั่วอีกครั้ง

“คุณอวี้ ร่างกายของคุณไม่มีอะไรร้ายแรงนอกจากบาดแผลบนศีรษะของคุณ ต้องใช้เวลาในการรักษาและมีรอยฟกช้ำที่ต้องพักฟื้น”

“ให้ความร่วมมือกับการสังเกตการณ์ในโรงพยาบาลสักสองสามวันถ้าไม่มีปัญหาคุณสามารถกลับบ้านได้”

เมื่อแพทย์เห็นอวี้อี่มั่วเขาก็ให้ความเคารพและพิจารณารายละเอียดบางอย่าง

อวี้อี่มั่วพยักหน้าเล็กน้อยและพูดเบาๆว่า “โอเค”

เมื่อหมอจากไปหร่วนซือซือก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันทีที่เขาหันกลับมาเขาก็เห็นอวี้อี่มั่วจ้องมองมาที่เธอ

หร่วนซือซือรู้สึกอายเล็กน้อย “คุณกำลังมองอะไร”

“ไม่เป็นไร” แสงสลัวแวบผ่านดวงตาของอวี้อี่มั่วและริมฝีปากที่ปิดสนิทของเขาขยับ “ฉันจะส่งคนให้พาคุณกลับบ้าน”

เมื่อหร่วนซือซือได้ยินก็ขมวดคิ้ว “แต่ร่างกายของคุณ”

ตอนนี้เขานอนอยู่บนเตียงในเวลาที่ต้องการคนดูแลเธอจะทิ้งเขาไว้ข้างหลังแล้วไปได้อย่างไร?

เมื่อเห็นท่าทางเป็นห่วงของเธออวี้อี่มั่วก็หยุดเงียบสองวินาที ต่อมาเขาพูดอย่างเป็นกันเองว่า “ถ้าคุณไม่รังเกียจที่จะนอนกับฉันบนเตียงตอนกลางคืน

สิ่งนี้มีประสิทธิภาพมากกว่าสิ่งอื่นใดหร่วนซือซือหยุดแก้มของเขาแดงและพูดทันทีว่า “ฉันจะไปแล้ว”

ขณะที่เธอพูดเธอลุกขึ้นยืนและกำลังจะจากไป อวี้อี่มั่วมองอย่างรวดเร็วยื่นมือออกไปและจับมือของเธอ

ฝ่ามือกว้างของอวี้อี่มั่วนั้นอบอุ่นและมือเล็กๆของเธอก็โอบแน่นที่ฝ่ามือ

หร่วนซือซือตกใจและปัดมือของเขาโดยไม่รู้ตัว แต่ถูกจับไว้ด้วยมือของเขา

ทันใดนั้นใบหน้าของเธอก็แดงก่ำ

ขณะนี้ประตูของวอร์ดถูกผลักให้เปิดออกโดยตรงและซูอวี้เฉิงก็เดินเข้าไปใหญ่อย่างกระวนกระวายและเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว “คุณอวี้”

ก่อนที่เขาจะพูดจบเมื่อสายตาของเขาสัมผัสกับมือของอวี้อี่มั่วและหร่วนซือซือ การแสดงออกบนใบหน้าของเขาก็เริ่มแข็งกระด้างหลังจากนั้นครึ่งวินาทีเขาก็ถอนริมฝีปากและยิ้ม “ดูเหมือนว่าฉันจะมาที่นี่ในเวลาที่เหมาะสม”

หน่วยซือซือรีบเอามือออกจากมืออวี้อี่มั่ว ลดศีรษะแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว “ฉันจะออกไปโทรศัพท์”

จากนั้นเธอก็เดินออกจากวอร์ดอย่างรวดเร็ว

ประตูปิดและทันใดนั้นมีเพียงสองคนที่เหลืออยู่ในห้อง

ซูอวี้เฉิงมองไปที่อวี้อี่มั่วบนเตียงด้วยรอยยิ้ม “คุณอวี้ เป็นอย่างไรบ้าง ทั้งหมดนี้อยู่ในโรงพยาบาลและคุณสามารถเกลี้ยกล่อมน้องสาวของฉันๆได้ด้วย”

อวี้อี่มั่วได้ยินคำนั้นและมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชาทันใดนั้นซูอวี้เฉิงก็ปิดรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาแล้วเดินไปที่ข้างเตียงโรงพยาบาลนั่งลงยกคางขึ้นแล้วถามว่า “มีอะไรเหรอ?”

อวี้อี่มั่วพูดสั้นๆว่า “มีคนทำอะไรกับรถและเบรคเท้าในรถของฉัน”

“ใครกล้าทำกับคุณ” ซูอวี้เฉิงขมวดคิ้วและสาปแช่ง

“คุณเหนื่อยกับการมีชีวิตอยู่หรือเปล่า?”

“ตู้เยี่ยก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน แต่เบรกรถไม่ทำงาน คุณจะต้องส่งคนไปตรวจสอบรถฉัน”

“ฉันเข้าใจ” ซูอวี้เฉิงพยักหน้าใบหน้าของเขาเย็นชาเล็กน้อย “คุณคิดว่าใครเป็นคนทำ”

“ฉันไม่รู้” การแสดงออกของอวี้อี่มั่วมืดมนและอารมณ์ใต้ตาของเขามืดมนและไม่ชัดเจน “ให้ความสนใจกับการในเปลี่ยนแปลงเมื่อเร็วๆนี้”

การใช้วิธีแบบนี้กับเขาไม่ใช่เรื่องฉลาด แต่ฉันไม่ได้คาดหวังว่าพวกเขาจะประมาทในครั้งนี้และเกือบจะมีเรื่องใหญ่

เขาหยุดคิดบางสิ่งบางอย่างเงยหน้าขึ้นและถามซูอวี้เฉิงว่า “ส่งหร่วนซือซือกลับบ้าน”

ทันทีที่พูดถึงหร่วนซือซือ หน้าที่ดูจริงจังของซูอวี้เฉิงก็คลายลงเล็กน้อยกระพริบตาที่เขาและพูดติดตลกค่อนข้างคลุมเครือ “ให้ฉันไปส่งเธอ คุณสบายใจไหม”

เมื่ออวี้อี่มั่วได้ยินคำพูดนั้นมุมริมฝีปากของเขาก็โค้งขึ้นและเขาเลิกคิ้วขึ้นเพื่อมองเขา “คุณกล้าที่จะทำอะไรเธอไหม”

หลังจากที่พูดออกมา สีหน้าของซูอวี้เฉิงก็เปลี่ยนไปและเขาก็กลอกตามาที่เขา “แค่พูดแบบไม่เป็นทางการ ความจริงคืออะไร?”

เขาไม่ใช่คนโง่ อวี้อี่มั่วรู้จักกันมาหลายปีแล้ว เขาจะไม่เห็นได้อย่างไรว่าหร่วนซือซือแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆ