ดั่งรักบันดาล - ตอนที่ 107

แรงกัดของเธอครั้งนี้ไม่เบาเลยทีเดียว อวี้อี่มั่วเจ็บจนขมวดคิ้ว และร่างกายเขาก็ตอบสนองโดยการถอยไปข้างหลังเล็กน้อย

หร่วนซือซือใช้โอกาสนี้ ออกแรงผลักเขาออก จากนั้นก็รีบหันหลังไปเปิดประตูและรีบเดินออกจากร้านไป

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วแน่น เขารีบเดินตามเธอไปอย่างไม่สนใจความเจ็บบนริมฝีปากของตัวเอง และเขาก็เดินตามเธอทัน เขาเอื้อมมือไปคว้าข้อแขนเธอเอาไว้

" คุณปล่อยนะ！"หร่วนซือซือที่ต้องหยุดเดินเพราะโดนคว้าแขนเอาไว้ หันกลับมามองอวี้อี่มั่ว เธอโกรธจนตาแดงไปหมด

เธอพึ่งจะตัดสินใจได้ว่าจะไม่อยากมีความสัมพันธ์ที่คารังคาซังแบบนี้ และจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยเธอไป!

เมื่อเห็นน้ำตาที่ซ่อนอยู่ในแววตาของเธอ อวี้อี่มั่วก็รู้สึกปวดใจ แต่ว่าความโกรธเมื่อกี้มันก็ยังไม่ได้หายไปไหน เขาขยับเข้าไปใกล้เธอ ก้มหน้าและพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่โทนต่ำและแหบแห้งเล็กน้อยว่า " กลับไปกับฉัน ฉัยมีเรื่องจะคุยด้วย "

" ฉันไม่กลับ! " หร่วนซือซือตอบทันทีอย่างไม่ต้องคิด

เธอรู้ตัวดี วันนี้ความสัมพันธ์ของเธอกับอวี้อี่มั่วนอกจากเจ้านายกับพนักงานคนหนึ่งแล้วก็ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องใดๆกันอีก

อวี้อี่มั่วเม้มปากและกำลังจะเอ่ยปากพูด แต่ก็มีน้ำเสียงที่ดูมีความร้อนแรงดังขึ้นมาจากด้านหลังสะก่อน " ซือซือ! "

เขาหันกลับไปดู และก็ได้เจอกับซ่งเย้อันที่กำลังวิ่งมาทางนี้ ใบหน้าของเขาก็ดูอารมณ์เสียขึ้นมาทันที

ผู้ชายคนนี้แหละ ครั้งที่แล้วเขาเห็นผู้ชายคนนี้และหร่วนซือซือเดินอยู่ด้วยกันที่หน้าประตูบริษัท

ไฟร้อนในใจเพิ่มขึ้นอย่างรุนแรง อวี้อี่มั่วจับข้อแขนของหร่วนซือซือแน่นขึ้นมากๆ และดึงเธอให้มาชิดกับเขา มองดูผู้ชายที่เดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมสุดสุด"

" คุณปล่อยฉันนะ อวี้อี่มั่ว! "หร่วนซือซือเห็นว่าซ่งเย้อันเดินใกล้เข้ามา เธอรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย เธอพยายามดิ้นรนสุดฤทธิ์แต่ก็ไม่อาจหลุดพ้นได้อยู่ดี

" ทำไม? " อวี้อี่มั่วยักคิ้วและมองเธอด้วยสายตาเย็นชา " เธอกับเขาเป็นอะไรกัน? "

" คุณปล่อยมือก่อน! " ซ่งเย้อันขมวดคิ้ว เขาเองก็กระวนกระวายเช่นกัน

พออวี้อี่มั่วได้ยินแบบนี้ เขาขมวดคิ้ว และไม่อยากเสียเวลาพูดกับเขามากไปกว่านี้ เขาหันไปดึงมือหร่วนซือซือให้เดินตามเขาไปอีกทางหนึ่ง

" หยุดนะ! " ซ่งเย้อันเดินไปขวางไว้ข้างหน้า และผลักไปที่ไหล่ของอวี้อี่มั่ว สีหน้าของเขาทั้งจริงจังและเย็นชา " นายปล่อย

ซือซือเดี๋ยวนี้! "

อวี้อี่มั่วหันหน้าไปมอง สายของเขาเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด แล้วค่อยพูดทีละคำว่า " ถ้าฉันไม่ปล่อยละ? "

หร่วนซือซือที่ยืนอยู่ข้างๆ สัมผัสได้ถึงอุณหภูมิของบรรยากาศรอบๆที่ลดลง เห็นมือเขากำหมัดไว้แน่นและเส้นเลือดที่น่ากลัวของเขา เธอก็พอดูออกว่าเขาจะทำอะไรต่อไป!

ถ้าซ่งเย้อันยังไม่ยอมหลีก มัดของอวี้อี่มั่วต้องถูกปล่อยออกมาแน่ๆ

หร่วนซือซือกัดฟันเอ่ยปากพูดว่า " อวี้อี่มั่ว ปล่อยฉัน! "

เธอไม่สามารถมองพวกเขาทั้งสองต้องต่อยตีกันเพราะเธอได้

พอเธอกระวนกระวาย ก็ไม่ได้คำนึงเธอแรงของตัวเอง เธอออกแรงสะบัดมือให้ออกจากชายหนุ่มอย่างแรง ด้วยความไม่ทันคิด พอเธอสะบัดมือ มือเธอก็ไปกระแทกกับถังขยะข้างหลังอย่างแรง

คราวนี้เธอออกแรงมากไปจริงๆ และมือของเธอก็กระแทกกับขอบที่ส่วนแหลมของถังขยะ เลยทำให้แขนของเธอมีเลือดออก และแผลของเธอก็บวมขึ้นทันที

เธอขมวดคิ้วด้วยความเจ็บ " ฉีก ——"

อวี้อี่มั่วที่อยู่ข้างๆพอได้ยินเสียงก็รีบหันไปมองทางเธอทันที พอเห็นว่าแขวนขาวๆของเธอมีรอยแดงของเลือด สายตาของเขาก็นิ่งไป

ทำไมเธอถึงได้ไม่ระวังแบบนี้!

เขาเดินเข้าไปข้างหน้าและกำลังจะเอื้อมือไปจับแขนของเธอ แต่ใครจะไปรู้ว่าหร่วนซือซือจะถอยไปข้างหลัง และรักษาระยะห่างกับเขาทันที

" หร่วนซือซือ……"

อวี้อี่มั่วจุกที่อก ความคิดที่อยากจะพาเธอไปโรงพยาบาลยังไม่ทันได้พูดออกจากปาก แต่เธอดันพูดขึ้นมาก่อน " เรื่องของฉัน คุณไม่ต้องมายุ่ง "

มองดูสายตาของหญิงสาวที่ทั้งแปลกไปและเย็นชามากขึ้น อวี้อี่มั่วเม้นปากเล็กน้อย และไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียว

เธอเกลียดเขามากขนาดนี้เชียวหรอ?

ซ่งเย้อันที่เห็นเหตุการณ์ก็รีบเดินเข้าไปข้างหน้า พอดูบาดแผลบนแขนหร่วนซือซือ เขาขมวดคิ้วและพูดขึ้นทันทีว่า " ซือซือ ต้องทำแผลนะ ฉันพาเธอไปโรงพยาบาลเอง "

หร่วนซือซือเลือนสายตามามองเขาและพยักหน้า และไม่ชายตามองอวี้อี่มั่วอีกแม้แต่แวบเดียว เธอเดินตามซ่งเย้อันออกไปทันที

มองดูเธอที่เดินออกไป สายตาของอวี้อี่มั่วทั้งลึกล้ำและเย็นชา แต่ในที่สุดเขาก็ไม่ได้ตามไป

…….

ณ โรงพยาบาลเพื่อประชาชน ห้องทำแผล

คุณมองมองดูบาดแผลที่แขนของหร่วนซือซือแล้วขมวดคิ้ว และอดไม่ได้ที่จะถามว่า " ไปทำอะไรมา ทำไมถึงได้บวมขนาดนี้ ยังโชคดีนะที่ไม่ลึกลงไปถึงกระดูก "

สีหน้าของหร่วนซือซือซับซ้อนมาก เมื่อเผชิญกับคำถามของคุณหมอ เธอก็ยิ้มอย่างเกรงใจให้คุณหมอ และไม่มีอารมณืที่จะเล่าให้เขาฟังมากขนาดนั้น

คุณหมอทำการล้างแผล และทำแผล เสร็จอย่างรวดเร็ว และกำชับซ่งเย้อันที่อยู่ข้างๆว่า

" ไอ้หนุ่ม ช่วงนี้แขนของแฟนนายจะยังไม่สามารถโดนน้ำได้นะ ห้ามกินอาหารรสจัดและอาหารทะเล จำไว้ด้วยนะ แล้วก็ครั้งหน้าก็ระวังหน่อย ไม่อย่างนั้นแผลแบบนี้มันจะทิ้งรอยแผลเป็นไว้ได้ "

ซ่งเย้อันที่ได้ยินแบบนี้ เขาก็ไม่ได้อธิบายถึงความสัมพันธ์ของทั้งสองแต่กลับพยักหน้าให้คุณหมอแทน และตอบไปว่า " ครับผม รับทราบครับ "

พอทำทุกอย่างเสร็จแล้ว คุณหมอก็หันหลังเดินออกไปทันที

หร่วนซือซือนั่งอยู่บนเก้าอี้ มองดูแขนของเธอที่พันผ้ากอซไว้กว่าครึ่งแขน ก็ขมวดคิ้วทันที ถ้าคุณนายหลิวมาเห็นเข้าต้องโดนดุแน่

ซ่งเย่อันที่อยู่ข้างๆพอเห็นสายตาที่นิ่งสุขุม เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามที่เก็บอยู่ในใจเขา " ซือซือ เธอกับเขา……เป็นอะไรกัน? "

ถึงแม้ว่าเขาจะกลับมาไม่นาน แต่ว่าเขาก็รู้จักชื่อเสียงของคนเจียงโจวคนนี้อยู่พอสมควร บ่อยครั้งที่นิตยาสารด้านการเงินของเจียงโจวจะลงบทความที่สัมภาษณ์ อวี้อี่มั่ว เมื่อกี้ที่เจอเขา เขาจำเข้าได้เลยทันที

หร่วนซือซือรู้สึกจุก ในใจของเธอย่อมรู้ดีว่าคำว่า " เขา " ที่เขาพูดถึงหมายถึงใคร เธอกัดริมฝีปากและพูดไม่ออกราวกับว่ามีบางอย่างติดอยู่ที่คอ

ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับอวี้อี่มั่ว แม้แต่เธอเองยังไม่เข้าใจเลย เป็นอดีตสามีภรรยา? หรือเจ้านายลูกน้อง? ไม่ว่าจะนิยามยังไงก็ดูเหมือนจะไม่ถูกต้อง……

ไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆก็รู้สึกเศร้าและน้ำตาก็ไหลพลุพล่านออกมา

ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของเธอกับอวี้อี่มั่วจะไม่มีอะไรที่ชัดเจนและถูกต้องเลย จะว่าเคยเป็นแฟนกันก็ไม่เชิง จะบอกว่าเป็นสามีภรรยาที่รักกันก็ไม่ใช่ และจะบอกว่าเป็นความสัมพันธ์แบบเจ้านายลูกแน่ก็ไม่ถูกต้องทั้งหมด

" ซือซือ เธอ……"

พอเห็นว่าน้ำตาของซือซือไหลพลุพล่านออกมา ซ่งเย้อันก็ถึงกับตกใจ เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกจากระเป๋าด้วยความตื่นตระหนก อยากจะเช็ดน้ำตาให้เธอ แต่สุดท้ายก็ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เธออย่างช้าๆแทน……

หร่วนซือซือรับผ้าเช็ดหน้ามา และเช็ดน้ำตาของตัวเองจากนั้นก็สูดหายใจเข้าลึกๆ " ฉัน……ไม่เป็นไร เย้อัน นายไม่ต้องเป็นห่วง……"

ทันใดนั้น ประตูก็ถูกเปิดออกและมีเสียงรองเท้าส้นสูงเดินเข้ามา ผู้หญิงที่ใส่เสื้อแจ็คเก็ตสีแดงก็เดินพุ่งเข้ามา

หร่วนซือซือมองตามเสียงไป หยุดร้องไห้ ยังไม่ทันจะมองให้ชัดเจนว่าใครมา ก็เห็นมีก้อนๆสีแดงพุ่งตัวเข้ามาหาเธอแล้ว

" สุดที่รัก! เธอเป็นอะไร! "

เสียงหัวเราะของซ่งเย้อันดังขึ้นอย่างชัดเจน

หร่วนซือซือรีบเช็ดน้ำตา " อันอัน? "

ซ่งอวิ้นอันสะบัดผมและมองไปที่แผลที่แขนด้านขวาของเธอ เธอก็รู้สึกเห็นใจและขมวดคิ้ว " เพื่อนรักทำไมเธอถึงร้องไห้? แล้วแขนของเธอเป็นอะไร? "

ไม่รอให้หร่วนซือซืออธิบาย เธอก็เงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าดุขึ้นมาทันที และจ้องซ่งเย้อันด้วยสายตาที่จริงจัง " พี่ชาย! พี่รังแก

ซือซือหรอ? "

ซ่งเย้อันที่ถูกเธอซักถามด้วยท่าทีแบบนั้น ทันทีที่เขากำลังจะตอบ หร่วนซือซือก็ยื่นมือไปดึงเสื้อผ้าของเธอไว้สะก่อน และรีบพูดอธิบายว่า " อันอัน เรื่องนี้มันไม่ได้เดี่ยวกับพี่ชายเธอ "