ดั่งรักบันดาล - ตอนที่ 101

หลังจากที่ถ่ายภาพอันล่อแหลมได้ไปไม่น้อยแล้ว เฉิงลู่เก็บโทรศัพท์มือถือด้วยความพอใจ ก่อนจะจากไปอย่างรวดเร็ว

อีกด้านหนึ่ง หร่วนซือซือใช้แรงทั้งหมดหมดไปกับการพยุงสวี่เฟิงหมิงขึ้นรถ หลังจากที่ทักทายกับคนขับรถเสร็จ ก็ยืนมองเพื่อส่งพวกเขาจากไป

ตอนมาเธอนั่งรถของสวี่เฟิงหมิงมา แต่ทว่าในช่วงเวลานี้ เธอก็ไม่สะดวกที่จะขึ้นรถของเขาอีกแล้ว ให้คนขับรถของเขาส่งเธอกลับบ้าน ไม่อย่างงั้นก็โบกรถกลับเองสักคันไม่ดีกว่าหรือ

ลมหายใจถูกสูดเข้าลึกๆหนึ่งครั้ง มองดูรถที่กำลังขับออกไป เดิมทีหร่วนซือซือสภาพจิตใจที่เคร่งเครียดของเธอผ่อนคลายลงบ้างแล้ว เธอกำลังเมา เธอยืนท่ามกลางลมเย็นที่พัดผ่านอยู่นาน แต่ทว่าภาพที่เห็นตรงหน้ากลับเริ่มมีภาพทับซ้อนขึ้น

หร่วนซือซือขบกรามแน่น สาวเท้าก้าวเดินไปทางด้านหน้า จู่ๆเท้าก็เริ่มอ่อนแรง ควบคุมร่างกายไม่ได้และกำลังจะล้มคะเมนไปทางด้านข้าง

ทันใดนั้นเอง ก็มีแขนแข็งแรงข้างหนึ่งมาพยุงเธอเอาไว้ได้ทัน ช่วยเธอกลับมายืนตั้งหลักได้เหมือนเดิมอย่างมั่นคง

สมองของหร่วนซือซือมึนงงและสับสนไปหมด แขนแข็งแรงหมุนตัวให้กลับไปหา เมื่อหันศีรษะกลับไปก็พบกับใบหน้าตึงเครียดเยือกเย็น

สีหน้าของอวี้อี่มั่วเคร่งขรึมจนน่าหวาดกลัว ก่อนจะล็อกสายตาเป็นประกายไว้ที่ใบหน้าของหรวนซือซือ "ใครใช้ให้เธอดื่มเหล้า?"

เขาที่พึ่งเสร็จจากงานเลี้ยงและกำลังเดินออกมาจากโรงแรม เมื่อถึงที่ประตูกลับเห็นด้านหลังที่คุ้นตาของผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนโงนเงนไปมาท่ามกลางลมแรง คล้ายกับว่าจะต้องล้มลงไปกองที่พื้นแน่ๆ

หร่วนซือชะงักนิ่ง มองใบหน้าตึงเครียดของชายหนุ่ม ภายในใจกลับก่อนเกิดความน้อยอกน้อยใจขึ้นมาทันที ดวงตาแดงก่ำ ก่อนที่น้ำตาจะไหลหยดลงมาดัง "ติ๋งติ๋ง"

"คุณดุฉัน…ทำไมคะ?"

เธอรู้สึกทรมานไม่ไหวแล้ว จะอ้วกก็อ้วกไม่ออก สมองก็ดันรู้สึกมึนๆอีก……

เห็นเธอที่อยู่ๆก็ร้องออกมา อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วแน่น ไม่กล้าเอ่ยตำหนิออกมาแม้แต่คำเดียว "ร้องไห้ทำไม?"

"……ใครร้องกัน?"

หร่วนซือซือสูดน้ำมูก ไหล่สั่นไหวไปพร้อมๆกัน บ่นพึมพำด้วยความน้อยใจแถมไม่ยอมรับอีกด้วย

เธอพูดไปพลางก่อนจะสาวเท้าก้าวเดินไปทางด้านข้างพลาง ร่างกายโงนเงน ก่อนจะเอียงซบไปทางชายหนุ่มอย่างแม่นยำ

เสียงศีรษะชนดัง "ปึก" เข้าที่หน้าอกของอวี้อี่มั่วเข้าอย่างจัง เธอหลับตาลง ก่อนจะพูดงึมงำว่า "พาฉันกลับบ้าน……พาฉันกลับบ้านที"

อวี้อี่มั่วมองหญิงสาวในอ้อมกอด หน้าผากปรากฏให้เห็นถึงรอยย่นสามเส้น ท่าทางของเธอทั้งหมดนี้ แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนแล้วว่าดื่มไปเยอะมาก

อวี้อี่มั่วใจอ่อนลงไปเยอะมาก ไม่สามารถตัดใจทิ้งเธอเอาไว้ได้ ก่อนจะพูดถามเสียงเบาว่า "กลับบ้านเธอหรือกลับบ้านฉัน?"

ฤทธิ์สุราเริ่มทำงาน สมองของหร่วนซือซือขาวโพลน เปลือกตาปิดสนิทก่อนจะพูดพึมพำว่า "กลับ……บ้านพี่ชาย ฮี่ฮี่ พี่ชาย……"

อวี้อี่มั่วเมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้ากลับแปรเปลี่ยนไปในทันที

พี่ชาย? พี่ชายที่ไหนอีก? หรือว่าเธอไปซุกพี่ชายอะไรไว้ข้างนอกอีก?

เมื่อคิดได้ดังนี้แล้ว อวี้อี่มั่วกลับยิ่งไม่สบายใจเข้าไปใหญ่ เขายื่นมือไปด้านหน้า ก่อนจะจับเข้าที่ไหล่ของหร่วนซือซือแน่น แรงกลับเพิ่มขึ้นโดยที่เขาไม่รู้ตัว ก่อนจะกดเสียงต่ำถามกลับ "พี่ชายคนไหน?"

หร่วนซือซือเจ็บที่หัวไหล่ เจ็บจนใบหน้าเล็กมีสีหน้าเหยเก เธอห่อตัวเล็กลง ก่อนจะยื่นมือไปสัมผัสคล้องเข้าที่ลำคอของอวี้อี่มัว "เจ็บนะ……"

อวี้อี่มั่วพึ่งจะรู้สึกตัว ก่อนจะรีบปล่อยมือแล้วยื่นมือไปโอบเอวของเธอไว้แทน เพื่อป้องกันไม่ใช้เธอหกล้ม

เมื่อซบไปยังหน้าอกของเขาแล้วถูไถไปมาเบาๆ หร่วนซือซือถึงได้อุ่นใจขึ้นมาเล็กน้อย ไม่กล้าปล่อยแขนที่โอบล้อมรอบลำคอของเขาเอาไว้อยู่

อวี้อี่มั่วยังคงถามต่อด้วยความอดทนว่า "กลับที่ไหน?"

หญิงสาวในอ้อมกอดขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ มองไปทางอวี้อี่มั่ว เมื่อพิจารณาองค์ประกอบของใบหน้าเขาทั้งหมดแล้ว นัยน์ตากลับเป็นประกายขึ้น ก่อนจะยื่นปลายนิ้วมือไปลูบไล้ที่กรอบหน้าของเขาอย่างเชื่องช้า

แล้วพูดพึมพำออกมาว่า "พี่ชาย……หล่อจัง……"

อวี้อี่มั่วยืนตัวแข็ง ท่าทางที่ดูต่อต้านเขาแต่ไหนแต่ไรมา ที่แท้ภายในใจกลับก่อเกิดอาการใจร้อนไม่เป็นสุข

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วแน่น มือข้างที่โอบกอดเอวเธอไว้แน่นขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงทุ่มต่ำและแหบแห้งเอ่ยขึ้นว่า "อย่ากวนน่า ฉันจะไปส่งเธอเอง"

ถ้าเธอยังทำอะไรอีก ยังขยับตัวทำอะไรให้คนอื่นตกใจอีกล่ะก็ เกรงว่าเขาก็คงไม่สนใจแล้วว่าเขาจะทำอะไรกลับไปบ้าง

แต่ทว่าหญิงสาวที่เมาเหล้าห้ามที่จะไม่ให้ทำอะไร ก็จะทำสิ่งนั้นให้ได้ หร่วนซือซือขยับตัวหยุกหยิกไปมาในอ้อมกอดของเขาราวกับว่าไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ก่อนจะพูดเสียงเบาว่า "ฉันดื่ม……"

น้ำเสียงแหบแห้งคล้ายกับฝ่ามือที่จับหมับเข้าที่หัวใจของอวี้อี่มั่วเบาๆ เขาหลุบสายตามองต่ำ ก้มมองใบหน้าแดงซ่านของหญิงสาวในอ้อมกอด ก่อนที่ความร้อนรุ่มในใจจะเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม

ทั้งคิ้วทั้งใจบีบรัดตัวแน่น เขารับมือกับอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว ก่อนจะอุ้มหร่วนซือซือขึ้นแล้วสาวเท้าเร็วๆเดินไปทางด้านข้างของรถทันที

เปิดประตูรถ มองเห็นตู้เยี่ยที่กำลังมองมาด้วยสายตาลังเลและสงสัย อวี้อี่มั่วนำหร่วนซือซือวางไว้ตรงเบาะทางด้านหลัง ก่อนที่จะมีเสียงปิดประตูดัง "ปัง" แล้วหันไปกำชับเสียงเข้มว่า "ส่งเธอกลับบ้าน"

ถ้าหากว่าเขานำคนกลับไปที่บ้านของตัวเอง เขาก็รับประกันอะไรไม่ได้เลยว่าตัวเองจะไม่ทำอะไร

ตู้เยี่ยตอบรับคำสั่งทันที ก่อนจะสตาร์ทรถ

หร่วนซือซือเอนพิงกับเบาะหลัง ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน รู้สึกได้ว่าร่างทั้งร่างไม่ค่อยสบายตัว ก่อนจะค่อยๆขยับตัวเอนซบเข้ากับร่างกายของอวี้อี่มั่วอย่างช้าๆ

เธอคล้ายกับว่ากำลังอยู่ในห้วงเวลาแห่งความฝันอยู่ มือบางยื่นออกไปทางด้านหน้าก่อนจะลูบคลำไปทั่วบริเวณหน้าอกของอวี้อี่มั่วไปมา ริมฝีปากพึมพำเบาๆว่า "สบายจัง….."

เมื่อพูดออกไป บรรยากาศภายในตัวรถกลับเปลี่ยนไปเล็กน้อยอย่างรวดเร็ว อวี้อี่มั่วมีสีหน้าเคร่งขรึมทันที แม้กระทั่งตู้เยี่ยเองก็แอบลอบมองผ่านทางกระจกมองหลัง

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะกดเสียงต่ำแล้วพูดว่า "ขับรถดีๆสิ!"

ตู้เยี่ยเย็นวาบไปทั่วแผ่นหลัง ก่อนจะรีบเก็บสายตากลับไป “ครับ!”

หญิงสาวในอ้อมกอดกลับไม่รู้สึกตัวอะไรเลย ฝ่ามือขาวยังคงลูบไล้ไปมาไม่หยุด อาศัยจังหวะนี้เอารัดเอาเปรียบเล็กๆน้อยๆ ก่อนที่ริมฝีปากจะพึมพำไม่หยุดว่า "แข็งจัง……อืมหึหึ หมอนใบนี้แข็งจังเลย……"

อวี้อี่มั่วที่พึ่งจะกดทับความร้อนรุ่มไปเมื่อกี้นี้กลับปะทุขึ้นมาอีกครั้ง เขายื่นมืออกไปข้างหน้าก่อนจะจับมือเล็กของหร่วนซือซือเอาไว้ ทั้งโกรธทั้งหงุดหงิด "หร่วนซือซือ เธอรู้ไหมว่าตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่?"

ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าทำแบบนี้ต่อหน้าเข้ามาก่อน แต่เธอกลับท้าทายเส้นที่เขาขีดกำหนดเอาไว้ครั้งแล้วครั้งเล่า!

"อ่า เจ็บจัง…มีแมลงกัดฉัน!"

หร่วนซือซือชักมือกลับด้วยท่าทางมึนๆ ก่อนจะยื่นมือไปกอดอวี้อี่มั่วไว้แน่น แทบจะขึ้นไปกอดเขาเอาไว้ทั้งตัว ราวกับว่าเธอหมีโคอาล่าที่เมาเหล้า

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วแน่น คุมโทสะเอาไว้แทบจะไม่อยู่อยู่แล้ว ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะว่าเธอเมาเหล้าแล้วล่ะก็ เขาสัญญาได้เลยว่าเขาจะเอาคืนเธออย่างแน่นอน

ไม่นานนัก รถโดยสารก็ได้ยินเสียงประกาศว่ากำลังเขตบ้านของหร่วนซือซือ อวี้อี่มั่วสบมองคนที่หลับไหลอยู่บนอกกว้างอย่างหร่วนซือซือก่อนจะอุ่มเธอลงจากรถไป

หันกลับไปสบมองตู้เยี่ยครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะกำชับเสียงต่ำว่า "คุณรอผมอยู่ที่นี่ ผมจะพาเธอไปส่ง"

ว่าจบ เขาก็อุ้มหร่วนซือซือก่อนที่จะเดินตรงเข้าไป

เมื่อก่อนเคยมาสองสามครั้ง เขาคุ้นเคยกับเส้นทางแล้ว อวี้อี่มั่วสาวเท้าเดินตรงไปทางด้านหน้า ก่อนจะเดินผ่านสวน ทว่าหญิงสาวในอ้อมแขนกลับขยับตัวไปมา ก่อนจะหัวเราะหึหึคล้ายกับยังไม่ตื่นจากฝันดีนัก "คนโง่……เจ้าคนงี่เง่า…อวี้……อี่มั่ว…"

อวี้อี่มั่วได้ยินดังนั้นก็ชะงักหยุดนิ่ง นัยน์ตาฉายแววประหลาดใจน้อย

แม้กระทั่งในฝันของเธอก็ยังต่อว่าเขา? หรือว่าจะเป็นเพราะเรื่องที่เมื่อวานเขาทิ้งเธอเอาไว้กลางทาง?

ภายในจิตใจรู้สึกสับสนวุ่นวายเล็กน้อย อวี้อี่มั่วสบมองสีหน้าของหญิงสาวในอ้อมกอด ก่อนจะรู้สึกละอายใจขึ้นมาเล็กน้อย

ทันใดนั้นเอง เมื่อคิดถึงหญิงสาวที่คนที่ตอนนี้นอนทุกข์ทรมานอยู่บนเตียงแล้ว นัยน์ตาของอวี้อี่มั่วมืดมนลงไปเล็กน้อย เดิมที่ความละอายใจที่เคยเกิดขึ้นทั้งหมดถูกลืมเลือนไปชั่วขณะหนึ่งแล้ว เขาสาวเท้ายาวก้าวไปด้านหน้า ก่อนจะเดินตรงเข้าไปในตึกที่หร่วยซือซือพักอยู่ทันที

เมื่อถึงประตู เขากดกริ่ง ไม่นานนักก็มีคนเดินมาเปิดประตูให้

คุณนายหลิวเปิดประตูออกมาดู ก่อนจะเห็นอวี้อี่มั่วที่อุ้มหร่วนซือซือที่เมามายไม่ได้สติอยู่หน้าประตู เธอตกตะลึงไปพักใหญ่

"พวกเธอ……"

อวี้อี่มั่วไม่อธิบายอะไรมากนัก เพียงแค่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า "ซือซือเมาครับ ผมเลยพาเธอมาส่ง"