ดะ เดี๋ยวก่อน คุณเซลิสครับ เลิกตามผมสักทีเถอะครับ - ตอนที่ 2 ฉันเต็มใจเสียสละแกล้งเขาเองค่ะ

ตอนที่ 2 ฉันเต็มใจเสียสละแกล้งเขาเองค่ะ

 

ฉันชื่อ เซลิสเทียค่ะ 

 

เซลิสเทีย ดิ ดิเอลร่า

 

อย่างที่ทุกคนรู้

 

ฉันถูกยกให้กลายเป็นสาวงามที่สุดในโรงเรียน

 

ถามว่าภูมิใจไหมที่ได้รับเลือกให้กลายเป็นสาวงามที่สุดในโรงเรียน

 

มันก็มีนิดหน่อยแหละ 

 

มีแค่นิดหน่อยเท่านั้น

 

ตอนที่ได้รับผลโหวต

 

ฉันเพียงแค่ยิ้มออกมา

 

รู้สึกเฉย ๆ ค่ะ

 

ไม่มีอะไรมาก

 

มันก็แค่

 

แหม่~ มันก็ต้องอยู่แล้วปะ~

 

“มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วนิ” 

 

“ไม่เห็นน่าแปลกใจตรงไหน” 

 

สุดท้ายปลายทางมันก็เป็นเพียงความคิดเห็นของคนอื่น

 

ไม่ได้น่าตื่นตกใจ ไม่ได้ทำให้ชีวิตตัวเองดีขึ้น

 

ทุกสิ่งอย่างก็เหมือนเดิมหมด 

 

ยกเว้นมีคำว่า “สวยที่สุดในโรงเรียน” ห้วงติดท้ายชื่อ

 

ทั้งที่คิดว่าคงไม่มีอะไรน่าตกใจอีกแล้วในชั่วชีวิตนี้

 

โดยเฉพาะเรื่องของความสวยงาม

 

แต่ไม่น่าเชื่อ

 

ฉันเจอค่ะ

 

เจอผู้หญิงที่สวยกว่าฉัน

 

สวยกว่ามาก

 

มากจนเหนือระดับมนุษย์จะครอบครองได้เลย

 

“…” ไม่รู้ว่าหน้าฉันเป็นแบบไหนในตอนนั้น 

 

แต่มันต้องตลกมากแน่ 

 

ดวงตาแข็งค้าง

 

ปากอ้ากว้าง 

 

ตื่นตระหนกตกใจเป็นที่สุด 

 

ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองหยุดยืนมองอีกฝ่ายนานแค่ไหน

 

กว่าจะรู้ตัวอีกที

พระอาทิตย์ก็ตกดินไปเสียแล้ว

 

“…” ถามว่า อะ ถ้ามีหญิงงามที่ยอดเยี่ยมยิ่งกว่าฉันทำไมถึงไม่มีคนทักท้วงละ

 

ทำไมถึงยกให้ฉันเป็นคนที่สวยที่สุดในโรงเรียนแทน

 

ปัญหาข้อนี้ฉันเองก็สงสัยเหมือนกัน

 

จนกระทั่งมารับรู้ความเป็นจริง

 

ความเป็นจริงอันตกใจเป็นที่สุด

 

ตกใจยิ่งกว่าตอนแรกอีก

 

“กรุณาตั้งใจเรียนด้วยค่ะ คุณวงศกร” ใบหน้ายิ้มแห้งของเพื่อนร่วมห้องตัวน้อย

 

ล้วนกระชากสติผู้คนในห้องไปในพริบตา

 

แม้จะเป็นรอยยิ้มแห้งแต่เมื่อออกจากปากเทพธิดา

 

มันก็คือรอยยิ้มทรงประสิทธิภาพจากสรวงสวรรค์

 

มีผู้ชายหลายต่อหลายคนเหม่อลอย

 

หญิงสาวจำนวนมากดวงตาเบิกกว้าง

 

พยายามจดจ้องมองรอยยิ้มแห้งไปตามอารมณ์ของเพื่อนตัวน้อยตรงหน้า

 

“…” ไม่เว้นแม้กระทั่งอาจารย์สาวยังตัวสั่นสะท้าน

 

เมื่อพบเจอความน่ารักน่าหยิกตรงหน้าเข้าให้

 

หลายคนหนักหน่วงยิ่งกว่าเริ่มเพ้อพูดจาไม่ได้สติ

 

“ตายตาหลับแล้วฉัน”

 

“รอยยิ้มเทพธิดา”

 

“น่ารักค่ะ เอากลับบ้านได้ไหม?”

 

“…” มาจนถึงตอนนี้ทุกท่านก็น่าจะรู้สึกแบบเดียวกับฉัน

 

รู้สึกอึดอัดจนหายใจแทบไม่ออก

 

บอกไม่ถูก

 

นั้นก็เพราะว่าเพื่อนร่วมห้องตัวน้อยกำลังยิ้มแห้งเจือปนรู้สึกผิด

 

คือผู้ชาย

 

ผู้ชาย!!!!!!

 

ค่ะ

 

เขาคือผู้ชายของแท้เลย

 

ชื่อวงศกร กอบเกียรติ

 

แค่ชื่ออย่างเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นผู้ชาย

 

ผู้ชายมาก

 

ปิดปากมองฟังชื่ออย่างเดียวก็รู้ว่าผู้ชาย

 

สาเหตุหลักใหญ่ใจความสำคัญที่ไม่มีใครทักท้วงว่าฉันเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลก

 

แม้จะเห็นคนผู้หนึ่งสวยกว่าฉัน

 

นั้นเพราะเขาเป็นผู้ชาย

 

ผู้ชายที่สวยยิ่งกว่าผู้หญิงที่สวยที่สุดในโรงเรียน

 

ผะ ผู้ชายที่สวยกว่าฉัน

 

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!

 

“…” กลับเข้าช่วงเวลาปัจจุบันดีกว่า

 

เหมือนว่าคุณวงศกรจะรู้สึกไม่ค่อยดีตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว

 

อาจเป็นเพราะโดนฉันหยอกล้อก็ได้

 

ช่วยไม่ได้ 

 

ใครใช้ให้เขาน่ารักเกินไปล่ะคะ

 

กว่าจะรู้สึกตัวอีกก็

 

แกล้งไปแล้ว

 

ขอโทษค่ะ ที่กลั้นแกล้ง

 

ถามว่ารู้สึกผิดไหม

 

ไม่ค่ะ

 

ไม่เลยแม้แต่น้อย

 

“…” ท่วงท่าสั่นเครือเหมือนสัตว์เลี้ยงตัวน้อย

 

น่าสนใจมากค่ะ

 

อยากจะแกล้งมากกว่านี้

 

แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้

 

บางทีเขาอาจจะไม่รู้ตัว

 

แต่ทุกย่างก้าวของเขาล้วนถูกจับตามองด้วยยอดฝีมือทั้งหลาย

 

กลุ่มชายหนุ่มหญิงสาวทั้งหลายผู้แปลกประหลาดมากไปด้วยความสามารถ

 

ต่างสาบานว่าจะปกป้องเขาจากเงามืด

 

ไม่ต้องการให้สิ่งสวยงามทรงคุณค่าต้องมัวหมอง

 

มันอาจดูน่าตลก

 

แต่สายตาเอาเรื่องคอยจ้องมองฉัน

 

มาจากเกือบทั่วทั้งห้อง

 

มันคือของจริง

 

กระทั่งอาจารย์เองก็ยังมองไม่ขาดสาย

 

“…ลัทธิแปลกประหลาดเหมือนจะเข้าครอบงำโรงเรียนนี้ไปแล้ว” ฉันถอนหายใจเหนื่อยหน่าย

 

ฉันเพียงแค่ต้องการล้อเล่นกับเขาเองนะ

 

ใจจริงก็อยากได้เขามาเป็นน้องสาวด้วย

 

อยากจะจับแต่งตัวลองชุดทั้งวันเลย

 

มันต้องยอดเยี่ยมมากแน่นอน

 

อะ

 

“จดหมาย?” กว่าจะรู้ตัวจดหมายเล็กจดหมายน้อยก็มาปรากฏเบื้องหน้า

 

ไม่รู้ว่าเป็นใครมาจากไหน

 

ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่

 

หรือว่าจะเป็นจดหมายสารภาพรัก

 

ว่าก็ว่านะเห็นแบบนี้แต่ฉันได้รับจดหมายสารภาพรัก

 

วันละเกือบ 10 ฉบับเลยนะ

 

เป็นคนสวยนี่มันออกจะลำบากใจเกินไปแล้วค่ะ

 

“…” แต่หลังจากเปิดดูฉันก็รู้ว่าฉันมองโลกในแง่ดีเกินไป

 

ไม่สิ

 

บางทีฉันอาจจะปรกติ

 

แต่เป็นโลกมากกว่าที่ไม่ปรกติ

 

[ เทพธิดาสมควรสูงเด่นไม่สมควรต้องแปดเปื้อน ]

 

[ เลิกยุ่งกับเธอซะ ]

 

[ จากผู้อยู่ในเงามืด ]

 

เงามืด?

 

เอาจริงดิ

 

ว่าแต่แค่นิดหน่อยก็เอาด้วยเหรอ

 

“…เสน่ห์ของฉันสู้เธอไม่ได้เลยเหรอ?” ฉันถอนหายใจอีกครั้ง

 

ครั้งนี้ยาวกว่าครั้งอื่น

 

ดูท่าห้องนี้คงถูกเขายึดครองไปโดยไม่รู้ตัว

 

พ่ายแพ้ค่ะ

 

พ่ายแพ้แล้ว

 

นี่คือความพ่ายแพ้อีกครั้งของฉัน

 

ฉันไม่สามารถสั่นคลอนตำแหน่งของเธอได้เลย

 

เธอ แต่เขาเป็นผู้ชายใช่ไหม

 

ค่ะรู้อยู่แล้ว

 

จะให้ใช้คำว่า “เธอ” ก็คงไม่ได้

 

ใช้ว่าคำว่า “นาย” ก็คงไม่ดี

 

เอาเป็นว่าใช้ตามเดิมแหละดีแล้ว

 

“…” ฉันเผยรอยยิ้มราบเรียบเหมือนเดิม

 

แม้ว่าจะโดนข่มขู่

 

แต่ฉันไม่สนใจหรอก

 

ฉันอยากจะทำอะไรต้องให้คนอื่นมายุ่งวุ่นวายด้วยเหรอ

 

อีกอย่างห้องเรียนแห่งนี้มันไร้สีสันเกินไป

 

ทุกคนต่างสร้างพื้นที่ให้เขาอยู่มากเกินไป

 

ดูแลกันมากเกินไป

 

มากจนเกินพอดี

 

หากไม่ทำอะไรสักหน่อยต้องเกิดปัญหาในอนาคตแน่นอน

 

ฉันมั่นใจ

 

เพราะฉะนั้น

 

ฉันจำต้องเสียสละค่ะ~

 

“จะเอ็นดูให้อย่างดีเลยค่ะ หึหึหึ” รอยยิ้มของฉันมันเอาอีกแล้วค่ะ

 

ดูสิคุณหนูเทพธิดาตัวสั่นไปหมดแล้วเนี่ย

 

บอกตามตรงนี่ไม่ใช่อารมณ์ส่วนตัวของฉัน

 

ฉันทำเพื่อส่วนร่วมค่ะ

 

ยอมเสียสละแกล้งเขาเอง

 

ใจจริงฉันไม่ได้อยากแกล้งเขา

 

เพราะว่าเขาสวยกว่าฉันหรอกนะคะ

 

โปรดเข้าใจด้วย

 

“…” ว่าแต่ครั้งต่อไปจะแกล้งยังไงดีล่ะ