ดะ เดี๋ยวก่อน คุณเซลิสครับ เลิกตามผมสักทีเถอะครับ - ตอนที่ 1 วันปรกติธรรมดาของผม
ตอนที่ 1 วันปรกติธรรมดาของผม
ช่วงเวลาปรกติไม่มีอะไรผิดแปลกไปจากทุกวัน
เว้นอย่างหนึ่งที่ทำให้ผมต้องแตกตื่นเป็นประจำ
เพื่อนข้างโต๊ะของผมเธอชื่อว่า คุณเซลิสเทีย
เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก
มากจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ถูก
ทุกคนต่างขนานนามให้เธอว่าเป็นผู้หญิงที่งดงามที่สุดในโรงเรียน
ซึ่งความเป็นจริงจะสวยที่สุดในโรงเรียนรึเปล่าอันนี้ผมไม่รู้
แต่หนึ่งอย่างที่ผมรู้เลยคือ
ผมไม่ชอบเลยที่ได้นั่งใกล้เธอ
คนอื่นอาจอิจฉาผมหรือว่าอยากได้ที่นั่งผมจนร้องห่มร้องไห้
แต่ผมไม่ชอบเอาเสียเลย
บรรยากาศแปลกประหลาดที่เธอปลดปล่อยออกมามันทำให้ผมอึดอัดหัวใจเหลือเกิน
ทั้งที่ผมเป็นผู้ชายสุขภาพดีสมควรดีใจที่ได้อยู่ข้างกับสาวสวย
แต่ไม่รู้ทำไมพอได้นั่งข้างกันแล้วมันให้ความรู้สึกแตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง
ไม่เหมือนกับเพื่อนร่วมห้อง เพื่อนร่วมชั้น
ให้อารมณ์เหมือนเหยื่อกับผู้ล่ามากกว่า
ใช่ทุกท่านฟังไม่ผิดสิ่งที่ผมประสบพบเจอตั้งแต่วันแรก
ที่ได้นั่งด้วยกันเลยคือสายตานักล่า
นักล่าที่อยู่บนสุดของห่วงโซ่อาหาร
สัตว์ร้ายที่พร้อมกลืนกินเหยื่อไปทั่วตัวหากเผลอเปิดช่องให้เห็นเล่นงาน
ตามความเห็นของผมคุณเซลิสคือสัตว์ร้ายน่ากลัว
ส่วนตัวผมก็คงเป็นเหยื่ออ่อนในสายตาเธอละนะ
“ถึงตรงตอนนี้มีใครไม่เข้าใจบ้างคะ?”
เอาเป็นว่าความคิดไร้สาระไล่ไปให้หมดกลับมาตั้งใจเรียนดีกว่า
ผมนั่งรับฟังคำสั่งสอนจากอาจารย์สาวยอดเยี่ยม
ระหว่างกำลังคิดเรื่องราวไร้สาระ
พร้อมรับฟังคำสั่งสอนไปด้วย
“!!” ขนทั่วทั้งร่างกายลุกซู่ทันที
เหมือนกับว่าสัตว์ร้ายสุดสวยข้างโต๊ะผมจะมีประสาทสัมผัสยอดเยี่ยม
จะสัมผัสได้ถึงความในใจของผมที่กำลังแอบนินทาเธออยู่
เสียงร้องหวานช่ำเลยดังขึ้นข้างใบหู
ดังแบบไม่เปิดโอกาสให้หลีกหนี
“…นี่”
“ครับ?!”
ผมต้องรีบเอนตัวไปด้านหลังจนเกือบตกเก้าอี้
ทั้งยังยกมือขึ้นมาปิดหูตัวเองทันที
อันตรายเหลือเกิน
อันตรายมาก
ไอ้ที่ผมเอนหลังสุดตัว
ไม่ใช่ว่ากลัวหรอกนะ
ระดับนี้ไม่มีกลัวแน่นอน
หึ ทักทายแบบนี้ผมตกใจนะคุณเซลิส
“…” ผมสูดลมหายใจพยายามยิ้มแย้มกลับไป
น่าเสียดายที่รอยยิ้มของผมในตอนนี้
มันคงแข็งค้างเหมือนกับปลาวาฬใจดีกำลังยิ้ม
ว่าแต่ปลาวาฬมันยิ้มยังไง ช่างมันก็แล้วกันนะ
ตอนนี้ต้องสนใจคุณเซลิสให้มากเข้าไว้
เกิดเปิดช่องว่างให้ลงมือเมื่อไหร่
รับรองว่าโดนรวบกินหมดตัวแน่
คะ คือย้ำอีกครั้งว่าผมไม่ได้กลัวนะ
“มะ มีอะไรรึเปล่าครับ?”
“เปล่า เธอทำยางลบตรงน่ะ”
“ยางลบ?”
“จริงด้วย” ก้อนยางลบน่าสงสารนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น
“ต้องรบกวนคุณอยู่เรื่อย—”
ผมหยิบก้อนยางลบขึ้นมาขณะกำลังกล่าวขอบคุณหญิงสาวสุดแสนอันตราย
เหตุการณ์เหมือนในมังงะ เหมือนในนิยายก็เกิดขึ้นทันตาเห็น
เจ้าก้อนยางลบมันกระโดดออกจากมือผมกะทันหัน
กลิ้งไปตามพื้นจนไปหยุดใต้โต๊ะของคุณเซลิสพอดี
“…” คุณยางลบ!!!!
ทำอย่างงี้ได้ยังไงครับ!
“ผะ ผมให้ครับ ยะ ยางลบก้อนนั้นผมไม่ใช้แล้ว”
“ถ้าเธอไม่ใช้ยางลบเธอจะใช้อะไรลบละ”
“…น้ำลายก็พอได้ครับ”
“ถู ๆ เอาเดี๋ยวมันก็หายไปเอง”
“แน่นะ?”
“ครับ!”
หลับตาแน่นแล้วครับไม่มอง
ไม่มองเด็ดขาด
ความกลัวของผมที่สนทนากับคุณเซลิสเกิน 3 ประโยค
มันกำลังกัดกินหัวใจ อ๊ากกกกกกก
คงต้องสังเวยเจ้าก้อนยางลบที่น่าสงสารเพื่อหลีกหนีคุณเซลิส
แล้วขอจบเทริ์น
“ให้”
“…” คุณยางลบมาอยู่ตรงหน้าผมอีกครั้งด้วยฝีมือของคุณเซลิส
เหมือนคุณเซลิสจะหยิบมาให้ผม
“ขอบคุณครับ”
ด้วยใบหน้างดงามปานเทพธิดาของเธอ
ทำให้ผมเผลอยอมรับเจ้าก้อนยางลบที่พึ่งสังเวยไปหน้าตาเฉย
ด้วยรีบร้อนของผม รีบดึงยางลบกลับคืน
จังหวะที่จับยางลบเตรียมดึงกลับ
มันเลยมีแตะเนื้อต้องตัวกันนิดหน่อย
ตูม!!!
“…” ราวกับระเบิดได้ทิ้งลงมากลางหัวโดยตรง
พระเจ้าช่วยสัมผัสกันแล้ววววววว
ต้องรีบไปล้างมือ
ว่าแต่
ผะ ผมจะตายไหม
โดนสัตว์ร้ายแตะเนื้อต้องตัว
เหยื่ออย่างผมต้องโดนล่า
ต้องถูกกินทั้งเป็นแน่นอน
ต้องเอาตัวไปกลิ้งโคลนกลบกลิ่น
คะ โคลนมีไหมแถวนี้
ไม่มี!
จะ ใจเย็น
ใจเย็นก่อน
ช่วงเวลาอาจารย์กำลังสอนอยู่สัตว์ร้ายไม่มีทางออกล่าได้
คิดมากไปแล้วตัวผม
ใจเย็นก่อนตัวผม
ใจเย็น~
“ไม่ดีต่อหัวใจเลย”
แม้สัมผัสเมื่อครู่มันจะเป็นเพียงระยะเวลาไม่กี่วินาที
แต่มันก็สร้างภาระให้กับหัวใจของผมเหลือเกิน
ผมกุบหัวใจที่เต้นร้อนแรงเกินจำเป็น
หวังว่าหัวใจของผมจะไม่ระเบิดคาอกเสียก่อนนะ
แน่นอนว่าด้วยความอยากรู้อยากเห็นของผม
ผมมันเหลือบมองไปหาคุณเซลิส
อยากรู้ว่าคุณเซลิสกำลังทำอะไรอยู่
“…”
“คะ?”
“มะ ไม่มีอะไรครับ”
มันเป็นกลยุทธิ์ครับ
ผมรีบยกหนังสือขึ้นมาปิดหน้าตัวเอง
ขณะสายตายังจับจ้องมองตลอด
มองคุณเซลิสใช้ปลายนิ้วเรียวงามปัดเส้นผม
ประกายเส้นผมสีฟ้าเงางามดึงดูดสายตาผมไปโดยไม่รู้ตัว
เอาเข้าจริงผมก็ควรหันกลับไปสนใจหนังสือตัวเองต่อไปละนะ
หากไม่พบเจอสิ่งแปลกประหลาดให้เข้าเสียก่อน
เนื่องจากนิ้วมือที่ปาดไปมากลับหายเข้าไปในปากเฉยเลย
เหตุการณ์ดังกล่าวทำให้ผมตื่นตระหนกตกใจจนขนลุกซู่ไปเลย
“!!!” พระเจ้าช่วยผมกำลังเห็นอะไรอยู่เนี่ย
คะ คุณเซลิสเลียนิ้วตัวเองทำไม
ยิ่งไปกว่านั้นเลยคือทำไมต้องทำหน้าทำเคลิ้มเหม่อลอยแบบนั้นด้วย
ไม่ปรกติที่สุดเลย
ทำตัวแปลกประหลาดเกินไปแล้วครับคุณเซลิส
เหมือนว่าผมจะสนใจคุณเซลิสมากเกินไป
“กรุณาตั้งใจเรียนด้วยค่ะ”
“คุณวงศกร” จนถูกอาจารย์ดุเข้าให้จนได้
ช่วยไม่ได้ที่ผมจะโดนด่า
ใครใช้ให้คุณเซลิสน่าสงสัยเกินไปล่ะครับ