ตอนที่คนถูกตักขึ้นมา จิ้นเยว่ได้มองไปดูตาหนึ่ง ถูกแช่จนไม่สามารถแยกแยะหน้าตาที่แท้จริงแล้ว

ใครจะคิดได้ว่า ในทิวทัศน์ที่สวยงามเช่นนี้ จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นล่ะ?

ซุนซื่อมาถึงคนแรก สีหน้าแย่สุดๆ นางจ้องมาที่จิ้นเยว่จาแรก เมื่อกี้นี้อยู่ในห้อง ทำให้ตัวเองโดนนายท่านตำหนิ ตอนนี้เกิดเรื่องอย่างนี้อีก ถ้าหากถูกไอ้หลิ่วซื่อฉวยโอกาสนี้……

เมื่อนึกถึงที่นี่ ซุนซื่อก็ยิ่งโกรธขรึม

ฟู่ตงเป่าวิ่งไปอย่างดีใจ"ท่านแม่ ปลาใหญ่มาก ใหญ่ขนาดนั้นเลย!'

ซุนซื่อสั่งคนใช้ด้วยเสียงที่เย็นชา"ยังไม่รีบพาคุณชายสี่ลงไปอีกหรือ"

เมื่อเห็นฟู่ตงเป่าก็ไปแล้ว จิ้นเยว่เลยเดินจากไปอย่างเงียบๆ นางไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว

"เดี๋ยวก่อน!"ซุนซื่อตวาดออกมา"เรื่องนี้เจ้าไม่คิดจะอธิบายหรือ?"

จิ้นเยว่ชี้ตัวเอง"ข้าหรอเจ้าคะ"

เกี่ยวอะไรกับนาง?

"ฮูหยินใหญ่เจ้าคะ คุณหญิงเพิ่งจะแต่งเข้าบ้าน ไม่รู้เรื่องอะไรเลยเจ้าค่ะ และก็ไม่รู้จักคนนี้ด้วยเจ้าค่ะ"ซวงจือทำความเคารพ และรีบอธิบาย"เรื่องนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกับคุณหญิงแม้แต่นิดเลยเจ้าค่ะ ท่านโปรดเมตตาเจ้าค่ะ"

ซุนซื่อเอ่ยเสียงเย็นชาออกมา"เจ้ามาถึงที่นี่ คนนี้ก็ลอยขึ้นมา บังเอิญขนาดนี้ ยังกล้ามาบอกว่าไม่เกี่ยวข้องกับเจ้าอีกหรือ?"

"ไม่เจ้าค่ะ ฮูหยินใหญ่……"

ยังไม่ทันรอให้ซวงจือพูดจบ สวีโมโม่ก็ยกมือขึ้นอย่างเร็ว และตบหน้าซวงจือ ตบจนซวงจือล้มลงไปกับพื้น"อีนางบ่าว ฮูหยินใหญ่พูดอยู่ มึงมีสิทธิ์อะไรมาพูดแทรก?เป็นแค่บ่าวเท่านั้น กล้ามาโวยวายต่อหน้าฮูหยินใหญ่อีก"

"สวีโมโม่?"จิ้นเยว่กำมืออย่างแน่น เดินมาถึงหน้าซวงจือด้วยสีหน้าที่สงบ"เจ้าก็เป็นนายของตระกูลฟู่หรอคะ?"

สวีโมโม่เอ่ยเสียงเย็นชาออกมา"บ่าวเป็น……"

จิ้นเยว่ตบหน้ากลับไป"มึงแทนตัวเองว่าบ่าวแล้ว ยังจะว่าอะไรอีก?"

การตบหน้าครั้งนี้ ทำให้ทุกคนล้วนมึนงงไปหมด

สวีโมโม่เอียงไปข้างๆ เกือบจะล้มลงพื้น โชคดีที่ถูกคนใช้ข้างๆประคองเอาไว้ ถึงจะยืนนิ่งได้

"ไม่ว่าข้าเป็นยังไง คนในเรือนก็ยังต้องเรียกข้าว่าคุณหญิง มึงนี่เป็นแค่บ่าวเท่านั้น มีสิทธิ์อะไรมาโวยวายที่นี่?"สายตาของจิ้นเยว่ลึกซึ้งมาก นวดมือของตัวเอง"ซวงจือถูกตบเป็นเพราะนางไม่รู้เรื่องรู้ราว วางตัวผิดต่อหน้าฮูหยิน แล้วมึงล่ะ?เช่นเดียวกัน"

"เจ้า!"สวีโม่โมเพิ่งอ้าปาก ก็มีเลือดไหลลงมาตามมุมปาก นางรีบปิดจมูกเอาไว้ สีหน้าบึ้งตึงมาก

อย่าว่าเป็นบ่าวในเรือนไม่เคยเห็นสถานการณ์แบบนี้ แม้ว่าแต่ซุนซื่อก็งงไปหมด ยังไงก็เป็นตั้งนายผู้หญิงของตระกูลฟู่ แม้ว่าฟู่จิ่วชิงเห็นนาง ก็ต้องเรียกว่าฮูหยิน วันนี้กลับถูกไอ้หญิงคนนี้มาฉีกหน้า นางจะปล่อยไปแบบนี้ได้ยังไง"จับนางขึ้นมา ลงโทษด้วยกฎเกณฑ์ธรรมเนียมของบ้าน!"

"เดี๋ยวก่อน!"จิ้นเยว่ลูบแขนเสื้อขึ้นมา ค่อยๆพูดออกมาว่า"ตอนนี้มีคนตายแล้ว เราต้องไปแจ้งความ ให้คนของที่ทำการอำเภอมาเป็นพยาน อย่าให้คนเขาไปพูดกันข้างนอกว่า ฮูหยินใหญ่ใส่ร้ายว่าคุณหญิงที่แต่งเข้าใหม่ฆ่าคน ข้านี่หน้าบาง กลัวว่าจะเสียหน้าเจ้าค่ะ!"

ซุนซื่อมือสั่นขึ้นมา กระชับรูม่านตาทันที"เจ้านี่……"

"ซวงจือ ไปแจ้งความสิ!"จิ้นเยว่เจตนาถอนหายใจอย่างน่าเสียดาย"ข้าจะรอพวกเขามาจับข้าที่นี่!"

ซวงจือคานขึ้นมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ไม่รู้ว่าทำยังไงดี

"กลับไปเรือนของมึงซะ!"ซุนซื่อคดเคี้ยวฟัน

รู้สึกว่ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เหมือนกับว่ากินแมลงตายตัวหนึ่งลงไป

"ขอบพระคุณฮูหยินใหญ่เจ้าค่ะ!"จิ้นเยว่เงยมุมปากขึ้น ก่อนจากไปยังได้มองไปที่ศพในพื้น"คนนี้ไม่ได้จมน้ำตาย เขาถูกโยนเข้าไปในทะเลสาบหลังตาย ตรวจให้ดีๆเถอะ!"

ทุกคนล้วนตกใจ มีแต่ต้องมองนางจากไปเช่นนี้

จนกว่าเดินไปไกล ซวงจือถึงกล้ากระซิบถามว่า"คุณหญิงเจ้าคะ บ่าวไม่เข้าใจว่าทำไมฮูหยินถึงปล่อยเราไปแบบนี้เจ้าค่ะ?สวีโมโม่เข้ามาพร้อมกับฮูหยิน ในเรือนไม่มีใครกล้ายั่วยุสวีโมโม่เลย เมื่อกี้ท่านยังไปตบสวีโมโม่เลยเจ้าค่ะ!"

"เมืองเหิงโจวใครๆก็รู้ว่า เรื่องที่พ่อข้าไปทำให้คนตายโดยไม่เจตนา ถ้าหากไปแจ้งที่ที่ว่าการอำเภอ แล้วท่านเจ้าเมืองตัดสินว่าข้าไปฆ่าคนจริงๆ งั้นชื่อเสียงของตระกูลฟู่ก็จะเสียหมดเลย นายท่านจะต้องเอานางให้น่าดูแน่นอน?"จิ้นเยว่ทำตาขาวใส่"นางไม่กล้าใช้เรื่องที่ไม่มีจริง ไปทำลายชื่อเสียงของตระกูลฟู่หรอก"

ซวงจือเข้าใจทันที"คุณหญิงฉลาดจริงๆเลยเจ้าค่ะ'

แต่ว่า

ไม่ว่าเก่งขนาดไหนก็มีสิ่งที่กลัว!

สมมุติ คนบางคนที่ยืนอยู่ปลายทางเดิน ร่างกายขาวดั่งกับหยก

หลังจากผ่านเสียงไอที่คุ้นเคยไปแล้ว เป็นเสียงตำหนิที่เย็นชาของฟู่จิ่วชิง"ยังไม่รีบมาอีก?"จิ้นเยว่ตกใจ ไม่เดินหน้ากลับถอยหลัง

"มาสิ!"