จิ้นเยว่ถือว่าคล่องแคล่วอยู่ นั่งอยู่บนเตียง เช็ดน้ำหนองบนหลังมือของฟู่จิ่วชิงออกอย่างรวดเร็ว นางครุ่นคิดไปสักพักหนึ่ง แล้วจึงพูดอย่างจริงจัง"ก็คือว่า……เดี๋ยวข้าอาจจะค่อนข้างแรงไปหน่อยนะ ถ้าหากเจ้าเจ็บก็ตะโกนออกมานะ"

เมื่อเห็นว่าฟู่จิ่วชิงไม่มีปฏิกิริยาอันใด นางก็ถือว่าเขาตกลงแล้ว

จริงๆแล้วการกระทำของนางไม่ถือว่าอ่อนโยน แต่มองออกได้ว่า นางระมัดระวังเป็นอย่างยิ่งแล้ว แม้กระทั่งยังมีเหงื่อไหลออกมาด้วย

"เจ้าไม่เจ็บหรือ?"จิ้นเยส่อดไม่ได้ที่จะถาม หลังจากทายาเสร็จแล้วก็เงยหน้าขึ้นมามองเขา

ไม่ทราบว่าฟู่จิ่วชิงคิดอะไรอยู่ หลังจากถูกนางถามแบบนี้ เหมือนถูกขัดจังหวะการคิดไป ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เย็นชากว่าเดิม

หัวใจของจิ้นเยว่เต้นอย่างเร็ว นางก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดไป?

หลังมือที่ขาวสะอาดแต่เดิม ถูกนางปกคลุมด้วยยาที่หนาๆหนึ่งชั้น ฟู่จิ่วชิงค่อยๆแสดงสีหน้าที่รังเกียจออกมา จากนั้นก็ซ่อนไปอย่างเงียบๆ และหันไปทางอื่น ไม่ไปมองนาง

หลังจากทายาเสร็จ จิ้นเยว่เงยหน้าขึ้นมา"ดีขึ้นหรือยัง?"

ฟู่จิ่วชิงเก็บมือกลับมาด้วยสีหน้าที่บึ้งตึง เสียงเย็นชาดั่งน้ำแข็ง"ออกไป!"

จิ้นเยว่ตะลึง ทำไมคนนี้ถึงเป็นเจ้าอารมณ์ขนาดนี้?

ปรนนิบัติยากจริงๆเลย!

หากไม่ใช่ว่าคำนึงถึงเขาบาดเจ็บเพราะนาง นางคงไม่มาหาเรื่องใส่ตัวหรอก

ซวงจือกำลังรออย่างใจจดใจจ่อที่หน้าเรือน เมื่อเห็นจิ้นเยว่ออกมา เลยรีบเดินขึ้นไป"คุณหญิง?"

"ไปกัน!"พอออกมาจากเรือนจิ้นเยว่ก็เดินอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง

"คุณหญิงเจ้าคะ คุณหญิงจะไปไหนหรอเจ้าคะ?"ซวงจือเดินติดตามอยู่ข้างหลัง

จิ้นเยว่เดินขึ้นตามบันได และยืนอยู่บนสะพาน

ที่นี่มองได้กว้างมาก สามารถเห็นเรือนของตระกูลฟู่เกือบหมด มีศาลาอันกระจัดกระจาย และเรือนที่นับไม่ถ้วน และอยู่ไม่ไกลก็คือทะเลสาบเทียมขนาดใหญ่ที่รายล้อมไปด้วยต้นหลิว ทิวทัศน์ช่างสวยงามเป็นพิเศษ

ลงมาจากสะพาน จิ้นเยว่ก็เดินตรงไปทางทะเลสาบเทียม

ท่ามกลางแสงแดด ทะเลสาบส่องแสงระยิบระยับ ลมพัดต้นหลิว ยังมีศาลาหลายหลังอยู่ริมน้ำสำหรับพักผ่อน มีกลิ่นหอมของต้นหอมออสมันตัสลอยมาตามลม ทำให้รู้สึกสบายมาก

แต่ว่า จิ้นเยว่เพิ่งนั่งลง ก็ได้ยินเสียงที่วุ่นวายส่งมาจากด้านหลักภูเขาเทียม

จากนั้นผู้ชายที่อ้วนอุ้ยอ้าย มุ่ยปากเดินออกมา พร้อมตะโกนว่า"ข้าจะกินปลา ข้าจะกินปลา!"ข้างหลังมีคนใช้มากมาย ไล่ตามเขาอย่างใจร้อน

ซวงจือตกใจ"คุณหญิงเจ้าคะ เรารีบไปกันดีกว่าเจ้าค่ะ คนที่มาเป็นคุณชายสี่เจ้าค่ะ"

คุณชายสี่ของตระกูลฟู่ ชื่อว่าฟู่ตงเป่า ออกโดยฮูหยินซุนซื่อ แต่เนื่องจากตอนเด็กเป็นไข้หวัดใหญ่ จนกลายเป็น……คนโง่!

ฟู่ตงเป่าขวางทางเอาไว้ เกาหัวและสังเกตจิ้นเยว่"เจ้า เจ้าเป็นบ่าวที่ไหน?ไม่เคยเห็น"

"คุณชายขอรับ นี่เป็นคุณหญิงใหม่ของคุณชายห้าขอรับ"คนใช้รีบอธิบาย จากนั้นก็เสริมอีกคำพูดหนึ่ง"แต่งเข้ามาเพื่อเป็นมงคลในการขจัดเสนียดจัญไรขอรับ"

ทันใดนั้น ฟู่ตงเป่าก็สว่างตาขึ้นมา ปรบมือพร้อมกระโดดขึ้นมา"อ้อ คือสะใภ้ของน้องห้านี่เอง สะใภ้น้องห้าสวยมากเลย……"

จิ้นเยว่ขมวดคิ้ว หน้าของตัวเองมาด้วยแป้งหนาๆ คาดว่าพ่อของตัวเองคงจำตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ

คนโง่ก็คือคนโง่

"สะใภ้น้องห้า เจ้าช่วยข้าหาหน่อย ปลาของข้าหายไปแล้ว!"จู่ๆฟู่ตงเป่าก็ขึ้นไปจับมืของจิ้นเยว่เอาไว้ ทำให้จิ้นเยว่และพวกคนใช้รีบวิ่งขึ้นไป แยกสองคนออกจากกัน

ฟู่ตงเป่าทำปากมุ่ย ทำท่าเหมือนกับว่าจะร้องไห้

จิ้นเยว่ขนลุกทันที ตัวใหญ่ขนาดนี้พองอนขึ้นมาทำให้คนรับไม่ได้จริงๆเลย!

"ปลาหายไปไหน?"จิ้นเยว่ถาม

ฟู่ตงเป่าพูดราวกับว่าจะร้องไห้"ข้าอยากกินปลา แต่ไม่กล้าฆ่าปลา ก็เลยโยนมันเข้าไปในทะเลสาบ อยากจะให้มันจมน้ำตาย……"

คิ้วของจิ้นเยว่กระตุกขึ้นมา"……"

"ว้าว ปลา……ปลาลอยขึ้นมาแล้ว!"จู่ๆฟู่ตงเป่าก็ตะโกนด้วยความดีใจ ชี้ไปที่ทะเลสาบ"ปลา ปลา!"

จิ้นเยว่หันไป แต่กลับเห็นสีหน้าของซวงจือ กำลังแสดงความหวาดกลัวออกมา

นี่เป็นปลาที่ไหนได้ นี่มันเป็น……

"อ๊ะ มีคนตายแล้ว!"