จิ้นเย่วคิดว่าเธอไม่ได้เป็นคนที่หุนหันพลันแล่นอะไร เพียงแค่ไม่สามารถยับยั้งชั่งใจพลังงานของตัวเองได้

แต่ครั้งนี้ โทษเธอไม่จริง ๆ

เรื่องมันเป็นอย่างนี้

ฮูหยินใหญ่ซุนซื่อคิดว่าที่จิ้นเย่วท่องได้ทั้งหมดเป็นเพราะเธอคดโกง เธอจึงให้สวีโมโม่มาค้นตัวจิ้นเย่ว

จิ้นเย่วปฏิเสธในทันที มีสิทธิ์อะไรมาต้องข้อสงสัยใส่เธอ?

เพราะสวีโมโม่ได้รับคำสั่งให้ทำเช่นนั้น นางจึงพยายามจะเข้ามายังตัวเธอและหยิกลงไปที่จิ้นเย่ว

ในตอนนี้…

ใบหน้าของซวงจือเปลี่ยนไป มองไปยังสวีโมโม่ที่ผลักจิ้นเย่วห่างออกไป

บริเวณโดยรอบเงียบสงัดและน่ากลัว หลังจากที่ทุกอย่างจบสิ้น สวีโมโม่นั่งลงกับพื้น พลันรอบตัวก็ได้ยินเสียงนกร้องเจื้อยแจ้วก่อนที่ทั้งหมดจะบินหนีไป

"คุณหญิง? " ซวงจือน้ำเสียงตกใจ

จิ้นเย่วยืนอยู่กับที่ไม่ไปไหน ในคอของเธอแห้งผาก "ข้าไม่ได้ตั้งใจ"

"กล้าดียังไง!" ซุนซื่อตัวสั่นสะท้านชี้มือไปทางจิ้นเย่ว "แค่ให้เธอท่องกฏระเบียบภายในบ้าน เธอ เธอ เธอกล้าดียังไงมาทำร้ายร่างกายคนอื่น คิดว่าตระกูลฟู่ไม่มีกฏระเบียบหรืออย่างไรกัน?"

"ข้าก็ท่องแล้วไง" จิ้นเย่วมองไปยังสวีโมโม่ที่ถูกหาม นางส่งเสียงร้องด้วยเสียงกรีดร้องที่แหลมคม

ซุนซื่อกัดฟันกรอด "เห็นหัวผู้หลักผู้ใหญ่ในบ้าน! ข้าเป็นผู้มีอำนาจในจวนฟู่แห่งนี้ เธอเป็นเพียงแค่ลูกสะไภ้ที่เพิ่งแต่งเข้ามาได้ไม่กี่วัน บังอาจมาท้าทายข้า? ยังมีหน้ามาหาเรื่องทะเลาะตบตีกับคนอื่นแทบทุกเวลา วันนี้หากไม่ทำให้เจ้าได้รู้ว่าอะไรคือกฏระเบียบ คงต้องรอฟ้าทะลาย! เรียกคนมานี่ จับนางไว้ให้แน่น!"

"ใครกล้าก็เข้ามา!" จิ้นเย่วขมวดคิ้วจ้องเขม็ง

หากแต่คนพวกนี้กลับไม่ได้เชื่อฟังจิ้นเย่วแม้แต่น้อย พากันมาล้อมรอบตัวเธอ

ซวงจือตกใจจนไปคุกเข่าต่อหน้าซุนซื่อ "ฮูหยินใหญ่ คุณหญิงเพียงแค่ใจร้อนไปชั่วขณะ เป็นเพราะสวีโมโม่…"

ซุนซื่อชักมือตบไปบนหน้า "หุบปาก เอาตัวนางออกไป"

คราก่อนที่ยกน้ำชา เธอก็โดนนายท่านฟู่ตำหนิ ครานี้ไม่ว่าจะอย่างไรต้องระงับความเย่อหยิ่งของเธอให้ได้ วันนี้หากไม่สั่งสอนเสียบ้าง เกรงว่าจะหมดศักดิ์ศรี

เธอไม่เชื่อว่าเธอเป็นถึงฮูหยินใหญ่แห่งตระกูลฟู่จะไม่มีทางสั่งสอนเด็กตัวเล็ก ๆ ให้รู้จักจำ!

จิ้นเย่วยืนไม่ขยับ มีโมโม่แก่ ๆ สองคนยืนจับไหล่ของเธอไว้ และพยายามกดให้เธอคุกเข่าลงไป

"พวกเจ้าคิดให้ดีล่ะ เข่าของข้าแข็งขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าทุกคนจะรับไหว" จิ้นเย่วพูดพลางกับหัวเราะอย่างได้ใจ "ฮูหยิน ทั้งหมดก็เป็นสิ่งที่ท่านให้สวีโมโม่เป็นคนพูด ท่องกฏระเบียบภายในบ้านก็เหมือนกัน ทำไมมาตอนนี้กลับตาลปัตร ข้าก็อยากรู้ที่ท่านทำหมายความว่าอย่างไร?"

ซุนซื่อจะกล้าพูดอะไรออกมา เธอเพียงแค่อยากจะสั่งสอนจิ้นเย่วก็เท่านั้น!

เรื่องงานจิบน้ำชา เธอยังจำได้ไม่ลืม!

"คุกเข่าลงไป!" ซุนซื่อกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น

ในขณะที่โมโม่ทั้งสองใช้เท้ากดไปที่ขาของจิ้นเย่วเพื่อให้เธอคุกเข่าลง

"คุณหญิง!" ซวงจือรีบเข้ามารับตัว แต่ก็ถูกโมโม่ที่อยู่ข้าง ๆ ดึงผมไว้ เธอกระโดดตัวเกร็ง ก่อนที่จะล้มไปกองลงพื้น

ไม่มีอะไรที่จะสายเกินไป จิ้นเย่วจู่ ๆ ก็พลิกตัวไปด้านข้างตบลงไปที่ไหล่ของโมโม่ชรา ก่อนที่เธอจะพลิกกลับมายืดขาไปเตะโมโม่ชราอีกข้างหนึ่ง

การเคลื่อนไหวของเธอช่างรวดเร็ว ไม่รู้ใครรู้แน่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้น สองโมโม่ชราก็ล้มลงไปกองอยู่กับพื้น แค่เพียงเสียงร้องโอดครวญยังร้องไม่ออก

จิ้นเย่วปัดฝุ่นในมือ หลังจากนั้นก็เดินไปหาซวงจือ

โมโมที่ดึงผมซวงจือก่อนหน้า ร้อนรนออกไปยังข้าง ๆ

ทุกคนมองหน้ากันด้วยสีหน้าตกตะลึง ที่แท้คุณหญิงก็มีวิทยายุทธในการต่อสู้?

นี่ไม่ใช่ ลูกสาวของหมอเหรอ?

ยังไงนะเหรอ เหมือนลูกสาวนักวิทยายุทธ?

ซุนซื่อมีสีหน้าที่เปลี่ยนไป ลำตัวสั่นสะท้านเล็กน้อย "เจ้า นี่เจ้า…"

"ลุกขึ้น!" จิ้นเย่วเอื้อมมือไปรับซวงจือที่นั่งอยู่กับพื้น ดวงตาจ้องเขม็งไปยังคนโดยรอบ และถามออกมาด้วยเสียงหัวเราะเยาะ "ยังมีใครอยากจะลองดี?"