เฉิงหนานไม่กล้าที่จะถาม ไม่กล้าที่จะพูดอะไร

ไม่มีใครคาดเดาได้ว่าเรื่องมันจะกลับเปลี่ยนเป็นเช่นนี้ จากคนที่ไม่เคยคิดที่จะถามหาว่าเป็นอยู่อย่างไร มาวันนี้กลับคิดตามหา

โทษใครได้ล่ะ?

จิ้นเย่วรู้สึกหลับไม่ค่อยดีเท่าไหร่ รู้สึกเหมือนว่ามีลมเย็นยะเยือกพัดมาข้าง ๆ หู ราวกับว่ายืนอยู่บนที่สูง จู่ ๆ ก็ตกลงมา เหมือนเธอยื่นมือออกไปเพื่อจับอะไรบางอย่าง แต่กลับเป็นเพียงแค่อากาศเท่านั้น

เขามันไม่ได้ความ ใครก็ช่วยเขาไม่ได้!

"คุณหญิง? คุณหญิง!" ซวงจือที่อยู่ข้างเตียงได้ร้องเรียก

จิ้นเย่วสะดุ้งตกใจตื่นและลุกขึ้นนั่ง ตัวเปียกชุ่มเหงื่อ

"คุณหญิง?" ซวงจือหยิบน้ำมาหนึ่งแก้ว "ท่านฝันร้ายเหรอคะ? หน้าตาดูทุกข์ทรมาน"

จิ้นเย่วกุมมือมาที่หน้าอก พร้อมกับสีหน้าแปลกประหลาด "ข้า ข้าไม่รู้"

ทันใดนั้นกลับรู้สึกทุกอย่างว่างเปล่า กลับจำไม่ได้ว่าเรื่องที่ฝัน มีเพียงความรู้สึกผิดหวังและไม่สบายใจอย่างมาก

"ดื่มน้ำสักนิด รวบรวมสมาธิ!" ซวงจือกล่าวปลอบ "เป็นเพราะสวีโมโม่ทำให้ท่านหญิงตกใจไป"

จิ้นเย่วจิบน้ำดื่มก็รู้สึกผ่อนคลายลง

"สวีโมโม่นี่จริง ๆ เลย ตั้งใจทำให้คนอื่นเป็นทุกข์สินะ" ซวงจือช่วยท่านหญิงใส่ถุงเท้า "ท่านหญิง ไปพบท่านชายกันเถอะ!"

"ไปหาเขาทำไม ก็แค่คนป่วย จะรู้…" ทันทีที่เงยหน้าขึ้นก็ได้เห็นเงามืดยับไปมาที่หน้าประตู จิ้นเย่วรีบปรับสีหน้า "โอ้ ข้าเป็นคนขี้สงสารคนน่ะ ไม่กล้าที่จะไปรบกวนให้เขารู้สึกเหนื่อยหรอก!"

ซวงจือยืนงงจนในที่สุดก็ปรากฏร่างของฟู้จิ่วชิงเดินเข้ามา ซวงจือจึงเข้าใจความหมายที่คุณหญิงพูด

หลังจากงึมงำ ๆ ก็กลับมีคนป่วยเพิ่มมาอีกคน!

"มานี่!" ฟู้จิ่งชิงพูดด้วยน้ำเสียงเบา ๆ

ฟู้จิ่วชิงบอกกับจิ้นเย่ว

จวินซานและซวงจือออกจากห้องไปโดยปริยาย พร้อมกับปิดประตูห้องลง

จิ้นเย่วก้มลงเพื่อจะขยับเก้าอี้ ฟู่จิ่วชิงกลับปัดไปที่เก้าอี้นุ่ม ๆ ที่ว่างข้าง ๆ

"สวีโมโม่ให้เจ้าท่องกฏระเบียบประจำบ้าน?" น้ำเสียงของเขาไม่เยือกเย็นเหมือนทุกครั้ง กลับรู้สึกอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าซีดขาวปรากฏให้เห็นสีแดงบนใบหน้า เสมือนดอกท้อเดือนสามที่ตกลงบนแผ่นหยกสีขาว จ้องมองไปยังกลีบดอกที่ถูกลมพัด เผยให้เห็นถึงความเย้ายวนอันน่าหลงไหล

จิ้นเย่วรวบรวมสติ เธอรู้ว่าอาการป่วยของฟู่จิ่วชิงไม่ค่อยดีนัก เธอก็ไม่อยากจะทำให้เขาสูญเสียพลังงาน เลยพยักหน้าตอบรับไป

"ความจำไม่ดีงั้นเหรอ?" เขาปริปากพูดออกมา

"เจ้าคิดว่าข้าท่องไม่ได้งั้นเหรอ" เธอเอนตัวเข้าใกล้เล็กน้อย

ผู้ชายคนนี้ขนตายาวจริง ๆ คนเฒ่าคนแก่ในหมู่บ้านบอกว่า ขนยาวยิ่งยาว ก็ยิ่งเป็นคนดื้อรั้น

คำพูดนี้ดูเหมือนจะมีเหตุผล

ฟู่จิ่วชิงกล่าวออกมาอย่างเสียงแข็ง "กลัวว่าเจ้าจะเสียหน้า!"

"งั้นเจ้าคงต้องผิดหวัง ถึงแม้ข้าจะไม่มีข้อดีอะไร แต่ก็มีหนึ่งสิ่ง นั่นคือพรสวรรค์" เธอเลียนแบบท่าทางของเขา เหลือบมองอย่างเย็นชา ค่อย ๆ ละสายตาไปจากเขา

จวินซานทำความเคารพอยู่ข้างนอก "คุณชาย ยาที่อุ่นเรียบร้อยแล้ว เอาเข้ามาได้เลยไหมขอรับ?"

ฟู่จิ่วชิงมีสีหน้าไม่พึงพอใจอย่างเห็นได้ชัด แต่เขากลับไม่พูดออกมา พร้อมกับฟังที่จิ้นเย่วตอบกลับออกไป "เอาเข้ามาได้!"

จวินซานรีบยกเข้ามาอย่างไม่คิดอะไร สายตาเหลือบไปเห็นสีหน้าของคุณชายขุ่นเคือง เขารีบวางถ้วยยาลงและรีบออกไปจากห้องทันที

คุณชายไม่ชอบทานยาที่สุด!

"มาค่ะ รีบทานยา!" จิ้นเย่วยกถ้วยยาเข้าไปใกล้ "อ้า!"

ฟู่จิ่วชิงทำสีหน้าเบื่อหน่ายและหันไป

ดูเหมือนจิ้นเย่วจะค้นพบบางสิ่งที่ผิดปกติไป ผู้ชายผู้มีใบหน้าเย็นชา…กลัวการทานยา?!

จิ้นเย่วดีใจมากแม้จะรู้สึกตกใจไปเล็กน้อย เธอทำท่ายกช้อนขึ้นมาจากนั้นก็ยกขึ้นมาทำทีเป่าเบา ๆ "ข้าป้อนยาให้เจ้าดีไหม"

ฟู่จิ่วชิงรีบปิดตาลง ท่าทางดูเหลืออด

จิ้นเย่วไม่พูดพร่ำใด ๆ รีบป้อนยาเข้าปากเขาทันที ฟู่จิ่วชิงตกใจจนตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก ดวงตาเย็นชา "เจ้า…"

เพียงเขาอ้าปาก เธอก็ป้อนยาไปอีกหนึ่งช้อน เมื่อความขมของยาแทรกซึมกระจายเข้าไปในปากและระหว่างฟันของเขา ฟู่จิ่วชิงถึงทำสีหน้าบิดเบี้ยวคิ้วขยับ

ข้าง ๆ ตัวเขากลับมีคนหัวเราะชอบใจ "ทานยาให้หมด ข้าจะท่องกฏระเบียบของบ้านให้เจ้าฟัง รีบ ๆ นะ!"

ฟู่จิ่วชิง "…"