ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ - ตอนที่ 757 ไม่ค่อยอยากคุย

หลิวเสี่ยวอิงหัวเราะออกมาแห้งๆก่อนจะพูด "คุณอย่าคิดมากไปเลยค่ะ ทำตามหัวใจของตัวเองก็พอ"

"คือว่าฉันยังต้องไปจัดยาค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ"

หลังจากพูดจบหลิวเสี่ยวอิงก็รีบเดินกลับไปที่ห้องเรือทันที เรื่องของปัญหาหัวใจหลิวเสี่ยวอิงไม่อยากพูดถึงมากนัก หลี่เสว่มองตามเธอที่เดินออกไปทันใดนั้นก็คิดว่า ถ้าหากเปลี่ยนเป็นเธอ เธอจะทำอย่างไรกัน?จะคิดยังไงนะ?

ตอนนี้โจวฉวี่เอ๋อก็เดินออกมาจากห้องเรือพอเห็นหลี่เสว่ก็ยิ้มพลางพูด "ทำไมมาอยู่ที่นี่คนเดียวล่ะ?ไม่ไปอยู่เป็นเพื่อนสามีของเธอล่ะ?"

หลี่เสว่หลุดออกมาจากภวังค์ของตัวเอง เห็นโจวฉวี่เอ๋อหน้าแดงเดินเข้ามาก็ชะงักไปครู่หนึ่

ก่อนจะได้สติกลับมาแล้วก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มพลางพูด"ดูเธอจะกระวนกระวายใจนะ"

"ไปที่อื่นเลย!" โจวฉวี่เอ๋อถลึงตาใส่หลี่เสว่

ทั้งหน้าของหลี่เสว่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

จากนั้นทั้งสองคนก็คุยไปหัวเราะไปอย่างมีความสุข ฉากแห่งความสุขนี้ตกอยู่ในสายตาของเหลียงยู่ที่อยู่ชั้นหนึ่ง

เหลียงยู่ยืนอยู่ที่ชั้นหนึ่งคนเดียว เดี๋ยวมองท้องทะเล เดี๋ยวก็หันมามองหลี่เสว่และโจวฉวี่เอ๋อ

ทันใดนั้น เธอก็นึกย้อมกลับไปถึงตอนที่เธอและโจวฉวี่เอ๋อถูกจับตัวไปด้วยกันในคืนนั้น

พวกเธอต่างก็ทุกข์ระทมเหมือนกัน

แต่ว่าพอมาตอนนี้ โจวฉวี่เอ๋อไม่ได้เศร้าอีกต่อไปและไม่ต้องทนทุกข์

แต่เหลียงยู่กลับเป็นทุกข์ยิ่งกว่าเดิม

ราวกับว่าโลกทั้งใบนี้เหลือเพียงเธอคนเดียว ไม่มีใครสนใจไม่มีให้เป็นห่วงเธอเลย

เธอรู้สึกหนาวเหน็บมากๆไม่ใช่ที่ร่างกาย แต่เป็นที่หัวใจของเธอ

ทันใดนั้นเธอก็มีความคิดอะไรบางอย่าง

กระโดดลงไปในท้องทะเลนี้

เพราะถึงยังไงก็ไม่มีใครเป็นห่วงเป็นใยเธออยู่แล้ว คาดว่าถ้าเธอโดดลงไปก็คงไม่มีใครสังเกต

ดังนั้นเหลียงยู่จึงก้าวไปข้างหน้าทีละก้าวๆจนถึงริมระเบียง

เธอจับราวไว้แน่น ความคิดในจิตใจคอยบอกให้เธอกระโดดลงไปซะ

ในตอนนี้มือของเธอก็ถูกจับเอาไว้

เหลียงยู่ตัวสั่นอย่างตกใจ และรีบหันหน้ากลับไปมอง

ขณะเดียวกันเสียงที่เธอคุ้นเคยก็ดังขึ้น "ยัยคนโง่ เธอจะทำอะไรน่ะ?"

เหลียงยู่มองใบหน้าที่คุ้นเคยก็ตกใจช็อกทันที

……

สามวันต่อมา ในที่สุดพวกเขาก็กลับมาถึงเมืองหลวง

พอเรือสำราญเทียบท่า คนทั้งหมดก็พากันลงจากเรือไป๋ยี่เฟยนับจำนวนคน แต่กลับไม่พบเหลียงยู่

ดังนั้นเขาจึงรีบเดินไปหาเฉินอ้าวเจียว "ศิษย์พี่ ทำไมศิษย์น้องยังไม่ลงมาอีกล่ะ?"

พอได้ยินดังนั้นเฉินอ้าวเจียวก็ตกใจรีบวิ่งขึ้นเรือไปตามหา

ยี่สิบนาทีต่อมา เฉินอ้าวเจียวก็กลับมาส่ายหน้าด้วยสีหน้าหนักใจ "หาบนเรือทั่วทุกที่แล้วหาไม่เจอเลย"

ไป๋ยี่เฟยกังวลใจมากเอ่ยถามทุกคนว่ามีใครเห็นเหลียงยู่บ้างมั้ย

แต่ทว่าทุกคนต่างตอบเป็นเสียงเดียวกับว่าไม่เห็นเลย

จื่ออีได้ยินดังนั้นก็รู้สึกกังวลใจหลังจากนั้นก็คิด "บางทีเธออาจจะลงจากเรือไปคนเดียวก่อนหน้านี้แล้วก็ได้นะ"

ไป๋ยี่เฟยได้ยินดังนั้นก็ได้สติขึ้นมาทันที ตัวเองนั้นละเลยเหลียงยู่ตอนอยู่บนเรือนี้

และเหลียงยู่ก็สนิทคุ้นเคยกับเขาแค่เพียงคนเดียว กับคนอื่นๆก็ไม่ค่อยสนิท แม้กระทั้งเฉินอ้าวเจียวที่เป็นศิษย์พี่

และเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ เหลียงยู่เป็นคนที่ได้รับผลกระทบมากที่สุด

ภายในใจไป๋ยี่เฟยรู้สึกผิดมาก

ตอนนั้นเองหลินขวางก็มาถึง

ไป๋ยี่เฟยมองหลินขวางที่อยู่ริมฝั่ง ดวงตาทั้งสองข้างก็คอยมองคนที่เดินลงมาจากเรือ

เห็นดังนั้น ไป๋ยี่เฟยก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา จากนั้นก็พูดกับเฉินอ้าวเจียว "ไปกันเถอะ"

บาดแผลบนร่างกายของไป๋ยี่เฟยสาหัสมาก ไม่สามารถเดินได้ ดังนั้นตอนนี้ไป๋ยี่เฟยจึงนั่งอยู่บนรถเข็นวีลแชร์

เฉินอ้าวเจียวเป็นคนเข็นรถวีลแชร์เดินลงมาจากเรือ จนมาถึงข้างกายหลินขวาง

พอมาถึงบนฝั่งก็พบว่ามีตำรวจจำนวนมากมาด้วย

ไป๋ยี่เฟยเงยหน้ามองหลินขวางลังเลอยู่นานก่อนจะเอ่ย "นายรู้เรื่องแล้ว?"

หลินขวางพยักหน้าด้วยสีหน้าเยือกเย็น

"ผมขอโทษแทนพ่อผมด้วย" หลินขวางเอ่ยนิ่งๆน้ำเสียงไม่ได้แสดงอารมณ์ความรู้สึกใดๆ

ไป๋ยี่เฟยถอนหายใจก่อนจะเอ่ยอย่างจนปัญญา "ถ้าทำกับฉันแค่คนเดียวฉันก็จะไม่ถือสาอะไร แต่เขาไม่ได้มุ่งเป้ามาที่ฉันคนเดียว แถมเรื่องที่เขาทำทั้งหมดมันก็เกินกว่าที่ฉันจะเข้าใจได้"

"และเรื่องที่เขาทำผิดควรที่จะรับผิดชอบคนเดียว"

หลินขวางพยักหน้าจากนั้นก็เอ่ยนิ่งๆ "ผมรู้ดีครับ แต่ไม่ว่าท่านจะทำอะไรลงไปยังไง ท่านก็เป็นพ่อของผม"

ไป๋ยี่เฟยเงียบไม่พูดอะไร

ตอนนั้นเองหลินขวางก็เดินผ่านหน้าไป๋ยี่เฟยไป เพราะหลินยู่ชังเดินลงมาแล้ว

หลินขวางเดินมาถึงตรงหน้าของหลินยู่ชัง ก่อนจะก้มหน้าเล็กน้อยเอ่ยถาม "พ่อครับ ผมต้องทำยังไงบ้าง?"

หลินยู่ชังไม่เต็มใจอย่างมากมาตลอดทาง แต่หลังจากได้เห็นหลินขวางความไม่เต็มใจทั้งหมดก็หายไป

เขาเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ตบบ่าของหลินขวางเอ่ย "ดูแลตระกูลหลินให้ดี"

พอพูดจบ ก็ได้มีเจ้าหน้าที่ตำรวจเดินเข้ามานำตัวของหลินยู่ชังไปจากมือของฉินหัว

หลินขวางยังคงยืนอยู่กับที่พลางก้มหน้า

ไป๋ยี่เฟยเห็นดังนั้นก็รู้สึกเสียใจมาก

หลินยู่ชังเดินตามเจ้าหน้าที่ขึ้นรถตำรวจไป มองตามเขาไปย่างช้าๆ รอบตัวมีความรู้สึกเก่าๆที่บรรยายออกมาไม่ได้

ในขณะที่เขากำลังจะเดินขึ้นรถ ทันใดนั้นหลินยู่ชังก็เห็นคนที่เขาคุ้นหน้าคุ้นตาที่สุด

หลินยู่ชังชะงักไปทันที

ในตอนนี้ก็มีเงาแว๊บเข้ามาที่ด้านข้างของเขา"ฉึก" และแว๊บหายไป

หลินยู่ชังตัวแข็งทื่อไปทันที

จากนั้นเขาก็รู้สึกเจ็บที่หน้าอกจึงก้มลงไปดู

เขาพบว่าที่หน้าอกของตัวเองกำลังมีเลือดไหลออกมา

คนๆนั้นรวดเร็วมาก คนอื่นๆยังไม่ทันได้ตั้งตัว แม้แต่เจ้าหน้าที่สองคนที่ควบคุมตัวหลินยู่ชังยังล้มลงไปที่พื้น

จากนั้นหลินยู่ชังก็ล้มลงไป

เวลาเหมือนหยุดหมุนไปชั่วขณะ

หลินขวางเงยหน้าขึ้นมามองไปที่ฉากตรงหน้า จากนั้นเขาก็ร้องออกมาเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง "รถพยาบาล! เรียกรถพยาบาล!"

เขาพุ่งไปที่หลินยู่ชังอย่างบ้าคลั่ง

ไป๋ยี่เฟยได้สติกลับมาก็พยายามลุกขึ้นมาอย่างไม่สนใจบาดแผลของตัวเอง ก่อนจะวิ่งเข้าไป

ฉินหัวและเหล่าเจ้าหน้าที่ตำรวจก็มุงกันเข้าไป

พริบตาเดียวผู้คนก็ต่างล้อมรอบตัวของหลินยู่ชัง

ตอนนั้นเอง ไป๋ยี่เฟยที่พยายามจะเบียดเข้าไป แต่หลินขวางก็กลับผลักเขาออกมาอย่างรุนแรง

"ไสหัวออกไป!"หลินขวางตะคอกใส่ไป๋ยี่เฟย มองไปที่ไป๋ยี่เฟยด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยเส้นเลือด

ไป๋ยี่เฟยกัดฟันแน่น เพราะจุดที่หลินขวางผลักเขาออกมาคือบริเวณหน้าอกและกระดูกซี่โครงของเขาที่หักอยู่ การผลักนี้ทำเอาไป๋ยี่เฟยเกือบจะร้องออกมา

แต่เขาอดทนอยู่ เพราะเขารู้ว่าหลินขวางนั้นเจ็บกว่าและเจ็บที่หัวใจ

ถึงแม้ว่าหลินยู่ชังจะทำความผิดมากมาย แม้ความตายก็ชดใช้ไม่ได้ แต่ยังไงแล้วเขาก็เป็นพ่อของหลินขวาง

ก่อนหน้านี้หลินขวางช่วยไป๋ยี่เฟยไว้หลายเรื่องมาก ไป๋ยี่เฟยเองก็มองหลินขวางนั้นเป็นเพื่อนที่จริงใจ

เพราะฉะนั้นตอนนี้เขาจึงเข้าใจความรู้สึกของหลินขวาง

คนที่ฆ่าหลินยู่ชังนั้นรวดเร็วมาก ราวกับพริบตาเดียวก็หายไปจากหมู่คน

นี่คือการฆ่าเพื่อเก็บความลับ

เมื่อหลินยู่ชังเสียชีวิต ก็ไม่มีหลักฐานเพียงพอที่จะกล่าวหาเหลียงเหว่ยชาวและเต้าจ่างในสิ่งที่พวกเขาทำทั้งหมด

จะเห็นได้ว่า คนที่ลอบสังหารหลินยู่ชังต้องเป็นเหลียงเหว่ยชาวหรือไม่ก็พรรคพวกของเธอ

เหลียงเหว่ยชาวรู้ที่ตั้งของคลังเก็บทองแล้ว แต่พวกเขาไม่กล้าปรากฏตัวในขณะนี้ แต่ทว่ารอให้เรื่องซาไปสักพักหนึ่ง พวกมันต้องไปที่คลังเก็บทองอย่างแน่นอน

ฉินหัวต้องการซุ่มโจมตีรอบๆคลังเก็บทอง รอวันที่พวกนั้นจะกลับมาอีกครั้ง