บทที่ 230

หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยเข้าไปในบาร์แล้วถึงรู้……

“คุณทำงานพิเศษอยู่เหรอ?”

สวีลั่งใส่เสื้อบริกรบาร์ ออร่าแตกต่างกับปกติมาก ในมือเขายังถือเชคเกอร์อยู่ ดูเหมือนว่าเป็นบาร์เทนเดอร์

ข้างๆเป็นลูกค้าที่ไม่มากและบริกร

ไป๋ยี่เฟยนั่งอยู่บนโต๊ะบาร์แล้วถามว่า “คนที่เป็นนักฆ่ารวยไม่ใช่เหรอ?”

ทำไมยังมาทำงานพิเศษ?

สวีลั่งตอบว่า “ภารกิจไม่เสร็จ เงินมาจากไหน?”

ไป๋ยี่เฟยนิ่งอึ้ง“ก็ใช่ว่ะ”

สวีลั่งมีสองภารกิจ ภารกิจแรกคือฆ่าไป๋ยี่เฟย ซึ่งมันไม่เสร็จ และอีกอย่างคือช่วยไป๋ยี่เฟยจับคนใส่ยาพิษ ซึ่งก็ยังไม่เสร็จ

สวีลั่งมองไปที่ทั้งสองคนและถามอย่างแผ่วเบา “มีภารกิจใหม่หรือไม่?”

ไป๋ยี่เฟยส่ายหัว จากนั้นมองไปที่สวีลั่งอย่างจริงจัง “ตอบคำถามฉันข้อหนึ่ง”

“ใครคือเจ้านายที่อยู่เบื้องหลังคุณและอยากฆ่าฉัน”

สวีลั่งได้ยินเช่นนี้ สีหน้ามืดลึก และอารมณ์ที่ผ่อนคลายแบบเดิมก็หายไปทันที “ฉันเคยพูดมาก่อนแล้ว ว่าฉันมีจรรยาบรรณในวิชาชีพของฉัน”

“ฉันแค่อยากรู้ว่าใครคือเจ้านายที่อยู่เบื้องหลัง? นี่เป็นเรื่องยากเหรอ?”

“สำหรับฉัน มันยาก” สวีลั่งตอบ

ไป๋ยี่เฟยหายใจเข้าลึกๆ “สวีลั่ง! จรรยาบรรณในอาชีพยังสำคัญกว่ามีชีวิตของเพื่อนใช่ไหม?”

คำรามนี้เขาตะโกนออกมา

ทุกคนที่อยู่รอบๆก็มองมา

และมีบริกรอีกสองคนเดินมา

“พี่ลั่ง เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

สวีลั่งส่ายหัว “ไม่เป็นไร พวกคุณไปทำงานก่อนเถอะ!”

บริกรมองไปที่ไป๋ยี่เฟยและไป๋หู่อย่างลังเล รู้สึกว่าพวกเขามาหาเรื่อง แต่สวีลั่งให้พวกเขาไป พวกเขาก็ไม่ดีที่จะอยู่ที่นี่ พวกเขาถึงไป แต่สายตาของพวกเขายังคงมองที่นี่ สังเกตสถานการณ์

สวีลั่งมองไปที่ไป๋ยี่เฟยด้วยสายตาที่ซับซ้อน ตอนที่ไป๋ยี่เฟยพูดคำว่า “เพื่อน” หัวใจของเขาก็ใจเต้นอย่างแรงครั้งหนึ่ง พวกเขาเป็นเพื่อนกันเหรอ?

แต่เขาเป็นนักฆ่า เขาไม่มีเพื่อน และเขาก็ไม่มีสิทธิที่จะมีเพื่อน

“ฉันไม่มีเพื่อน”สวีลั่งตอบอย่างเย็นชา

อารมณ์ของไป๋ยี่เฟยจะระเบิดขึ้นมาอีกครั้ง“ได้!ฉันนึกว่าเมื่อได้ผ่านความยากลำบากมามากมายแล้ว ก็ถือว่าเป็นเพื่อนร่วมเป็นร่วมตายกันแล้ว ท้ายที่สุดก็คือฉันเองที่เข้าใจผิด”

“ฉันจะถามครั้งสุดท้าย ใครคือเจ้านายที่อยู่เบื้องหลัง?”

สวีลั่งก้มตาลง ไม่ได้มองไปที่ไป๋ยี่เฟย แค่พูดเบา ๆ “ฉันไม่พูด”

ไป๋ยี่เฟยโกรธขรึมเพราะคำพูดนี้โดยไม่คำนึงถึงระยะห่างของทั้งสองคน ข้ามไปที่โต๊ะบาร์และจับคอเสื้อของสวีลั่ง และชกไปหมัดหนึ่ง

สวีลั่งก็ไม่คาดคิดว่าไป๋ยี่เฟยจะต่อยเขา และเขาก็หนีไม่ทัน

แต่ด้วยเพราะหมัดนี้ สายตาที่สวีลั่งมองไปที่ไป๋ยี่เฟยด้วยความโกรธเล็กน้อย

และบริกรที่สังเกตฝั่งนี้อยู่ เห็นสถานการณ์แบบนี้ ก็มาทันที

เมื่อลูกค้าอื่นๆเห็นเช่นนี้ พวกเขาก็กลัวโดนตัวเอง หนีกันหมดเลย

“นี่จะสู้กันเหรอ”

“ไม่แน่นะ!”

“ต่อยกันในบาร์เป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอ?”

โต๊ะบาร์ สวีลั่งจับข้อมือของไป๋ยี่เฟย ดึงอย่างแรง และดึงลงมา สายตาของเขาเย็นชาเล็กน้อย“ถ้าไม่ใช่คุณ ฉันจะให้คุณเสียค่าตอบแทน”

ในฐานะที่เป็นนักฆ่า การถูกทุบตีแบบนี้ และสู้ยังไม่เอาคืน ถือว่าเป็นเรื่องที่ไว้หน้าแล้ว

แต่ไป๋ยี่เฟยคิดว่าอย่างน้อยสวีลั่งก็ค่อนข้างพิเศษสำหรับเขา “งั้นบอกฉันที ว่าใครคือเจ้านาย?”

สวีลั่งเงียบ

จากนั้นไป๋ยี่เฟยก็พูดกับไป๋หู่ว่า “ผูกเขาไว้!”

ถ้าไม่พูด ก็ไม่ปล่อย

ไป๋หู่ก้าวไปข้างหน้าและจับบาร์ไว้แล้วกระโดดขึ้น

เมื่อสวีลั่งเห็นเช่นนี้ เงยไปด้านหลังและในเวลาเดียวกัน เขาก็จับบาร์ไว้แล้วกระโดดขึ้น

เพราะการกระทำของพวกเขา แก้วไวน์บนบาร์จึงถูกกวาดโดยขาของพวกเขาและแตกลงไปที่พื้น

เมื่อเห็นเช่นนี้ คนรอบๆก็ถอยหลังไกลไปอีก และบริกรหลายคนก็ถอยหนีด้วย เพราะการต่อสู้ระหว่างไป๋หู่และสวีลั่งรุนแรงมาก จนพวกเขาไม่สามารถแทรกเข้าไปได้เลย แทนที่จะถูกตีกลับอีก

“เราควรโทรหาตำรวจไหม” บริกรคนหนึ่งแนะนำ

อีกคนก็พยักหน้า “ใช่ โทรหาตำรวจ”

ฝั่งนั่น ไป๋หู่และสวีลั่งมาถึงนอกบาร์แล้ว เขาหมัดหนึ่ง ฉันหมัดหนึ่ง แต่ก็ไม่ถึงอีฝ่าย

เมื่อไป๋หู่เห็นเช่นนี้ ไป๋หู่ก็ใช้แรงทั้งหมดของเขาและตีไปที่ท้องของสวีลั่งด้วยหมัด สวีลั่งก้าวถอยหลังไม่กี่ก้าว และหยิบมีดออกมาและต่อสู้กับไป๋หู่

ไป๋หู่ไม่มีอาวุธอยู่ในมือ ถูกมีดคุกคามอยู่ จึงไม่กล้าลงมือ และยังถูกมีดของสวีลั่งบาดแขนด้วย

ในที่สุด ไป๋หู่ก็หยิบขวดไวน์ด้านข้าง และกระแทกลงบนบาร์ด้วยเสียง “บัง” จากนั้นใช้กระจกที่แหลมคมเพื่อต่อสู้กับสวีลั่ง

คุณสองคนไปๆมาๆ ได้รับบาดเจ็บทั้งคู่

เมื่อสวีลั่งเห็นว่ามันยากที่จะจัดการ จึงเตะไป๋หู่ไป หันไปออกจากบาร์

เมื่อเห็นเช่นนี้ ไป๋หู่ก็ถามว่า “ต้องตามไหม?”

ไป๋ยี่เฟยมองไปที่ร่างที่สวีลั่งวิ่งออกไป และทันใดนั้นก็คืนสติ “ฉันทำอะไรนะเนี่ย?”

ไป๋ยี่เฟยเสียใจมากในตอนนี้ สวีลั่งเป็นคนแบบไหน เขาพูดไม่ค่อยชัดเจนมาก แต่อย่างน้อย แต่อย่างน้อยจากการสำรวจแล้ว ก็ไม่น่าจะเป็นแบบที่ถูกคุกคาม

เขามีหลักการของตัวเอง แต่เขาบังคับที่จะให้เขาฝ่าฝืน

ตอนแรกอาจจะเป็นเพื่อนกัน แต่ตอนนี้ก็คงไม่เป็นอะไรแล้ว

ไป๋หู่ยืนอยู่ข้างๆ และไม่ได้พูดอะไร รอไป๋ยี่เฟยอย่างเงียบ ๆ

ไป๋ยี่เฟยถอนหายใจ “กลับไปเถอะ!”

ทั้งสองไปแล้ว

แต่ผู้ที่ดูเห็นเช่นนี้ก็รู้สึกตื่นเต้น

“ไอ้เหี้ย ผู้ชายคนนั้นมีมีด!”

“ฉากนี้เหมือนกับถ่ายละครโทรทัศน์!”

“พวกเขาแข็งแกร่งจริงๆ!”

ไป๋ยี่เฟยพาไป๋หู่กลับไปที่โหวจวี๋ ก็เรียกหลิวเสี่ยวอิงมา

“ช่วยเอาผ้าพันแผลให้เขาหน่อยสิ”

ทันทีที่หลิวเสี่ยวอิงเข้ามาในห้องสำหรับ เธอก็ได้กลิ่นเลือดตามมาด้วย และตามกลิ่นเลือดก็เห็นรอยขีดข่วนที่ยาวที่อยู่บนแขนของไป๋หู่ รวมทั้งเลือดที่ไหลไม่หยุด

เห็นฉากนี้ หลิวเสี่ยวอิงตกใจมาก นี่ไปทำอะไรมา?ทำไมบาดแผลใหญ่ขนาดนั้น?