ซาลาเปาตัวน้อย ทะลุมิติมามีระบบทำฟาร์มยุค 70 จนร่ำรวย - บทที่ 93 พี่รองเตรียมตัวเข้าเมืองไปขายของ

บทที่ 93 พี่รองเตรียมตัวเข้าเมืองไปขายของ

……….

บทที่ 93 พี่รองเตรียมตัวเข้าเมืองไปขายของ

เย่ฉางอานตื่นเต้นทั้งคืน

เพราะเขาทำงานทุกวัน แต่ยังไม่เคยเข้าเมืองไปขายของเลย

ในใจรู้สึกกังวล และตื่นเต้น

เมื่อเจอกับสิ่งใหม่ ๆ ก็รู้สึกคาดหวัง

ฟ้ายังไม่สาง เพิ่งตี 5 เขาก็ตื่นแล้ว

เขาแต่งตัวเรียบร้อยออกมาข้างนอก พบว่าหลี่ชุ่ยชุ่ยก็ตื่นแล้วเช่นกัน

“แม่ครับ แม่ก็ตื่นเช้าจังเลย ตอนนี้เพิ่งตี 5 เองนะครับ”

หลี่ชุ่ยชุ่ยยิ้มแล้วชี้ไปที่ตะกร้าใบเล็ก ๆ กองใหญ่

“พวกนี้ลูกต้องจำไว้ว่าต้องเอาไปด้วยนะ ไม่งั้นพอคนซื้อสตรอว์เบอร์รี แล้วไม่มีอะไรให้เขาใส่กลับไปนะ”

“ตะกร้าไม้ไผ่ใบใหญ่อยู่ตรงนี้ พวกเราไปเก็บสตรอว์เบอร์รีกันเถอะ”

เธอพูดพลางหิ้วตะกร้าไม้ไผ่ใบใหญ่มุ่งหน้าไปยังแปลงสตรอว์เบอร์รี่

เธอปูผ้านุ่ม ๆ ไว้ในตะกร้าไม้ไผ่เพื่อป้องกันไม่ให้สตรอว์เบอร์รี่ช้ำ

เย่ฉางอานมองแผ่นหลังของแม่ด้วยความรู้สึกจนปัญญา

“แม่ครับ ผมทำเองได้ แม่ตื่นแต่เช้าแบบนี้ เดี๋ยวไปทำงานจะง่วงนะครับ”

หลี่ชุ่ยชุ่ยแค่นเสียงฮึ “ฉันไม่วางใจนายหรอก นี่เป็นครั้งแรกที่นายทำงานพวกนี้”

“ถ้าเกิดลืมอะไรไป ฉันจะทำยังไงถ้านายอยู่ในเมืองคนเดียว”

“อย่าลืมตะกร้า แล้วก็ต้องไม่ลืมเครื่องชั่งด้วยเด็ดขาด”

มองไปไกลๆ อากาศยังมีหมอกบางๆ ลอยอยู่

ตอนเช้าอากาศยังเย็นอยู่บ้าง

พื้นดินเต็มไปด้วยความเขียวชอุ่ม ผลสตรอว์เบอร์รีสีแดงซ่อนอยู่ใต้ใบไม้

หลี่ชุ่ยชุ่ยถือไฟฉาย เริ่มก้มลงเก็บสตรอว์เบอร์รี “เธอต้องเก็บด้วยความระมัดระวัง อย่าทำให้ผลไม้เสียหาย”

“รู้แล้ว” เย่ฉางอานก็เก็บสตรอว์เบอร์รีตาม

สตรอว์เบอร์รีเหล่านี้ทั้งใหญ่และแดง ดูอ่อนนุ่มเป็นพิเศษในยามเช้าตรู่

ช่วงนี้แสงแดดดีขึ้น สตรอว์เบอร์รีก็เติบโตแข็งแรงขึ้นด้วย

ไม่นานแม่ลูกคู่นี้ก็เก็บสตรอว์เบอร์รีลูกใหญ่ได้เต็มตะกร้า

ส่วนที่เหลือลูกเล็กกว่า ก็ปล่อยไว้ในสวนให้คนในครอบครัวเก็บกินเอง

เย่จวินก็มาถึง “เรียบร้อยกันหรือยัง?”

“เรียบร้อยแล้ว” เย่ฉางอานถือตะกร้า ย่นจมูก “ตีห้ากว่า ๆ ยังค่อนข้างหนาวเลยนะ”

“ใช่เลย”

เย่จวินหาบตะกร้าสองใบที่เต็มไปด้วยเห็ดด้วยไม้คาน

“นายถือสตรอว์เบอร์รีของนายให้ดี ๆ อย่าทำให้ช้ำ”

เย่ฉางอานจึงถือด้วยความระมัดระวังมากขึ้น

เมื่อถึงถนน รถเทียมวัวก็รออยู่แล้ว

คนขับรถมองพวกเขาแวบหนึ่งแล้วพูดว่า “วันนี้พวกคุณไปกันทั้งครอบครัวอีกแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่ เจ้ารองไปคนเดียว คุณไปรับเขาด้วยนะ” หลี่ชุ่ยชุ่ยพูด “ทีมของเราก็มีช่วงยุ่ง ๆ เหมือนกัน จะให้ทั้งครอบครัวไม่ทำงานทุกวันได้ยังไง?”

“ที่บ้านมีคนรอกินข้าวตั้งเยอะ”

คนขับรถหัวเราะตาม “ครอบครัวของคุณทุกคนทำงานเก่ง ชีวิตแบบนี้ต้องดีขึ้นเรื่อย ๆ แน่นอน”

“แม้แต่เด็กในบ้านคุณก็ยังทำคะแนนงานได้”

“ครอบครัวไหนจะเทียบพวกคุณได้ล่ะ? โชคดีรออยู่ข้างหน้าแล้ว”

หลี่ชุ่ยชุ่ยฟังคำพูดนั้นแล้วรู้สึกชื่นใจ

เธอกำชับเย่ฉางอานอีกหลายประโยค บอกให้เขาอย่าเล่นสนุกจนเพลิน และอย่าให้ใครหลอกได้

เย่ฉางอานจดจำทุกอย่างไว้หมด

รถม้าค่อย ๆ เคลื่อนออกไป

ท้องฟ้ายังมืดอยู่ ไม่มีแสงสว่างมากนัก

เย่จวินถอนหายใจ ถูมือไปมา “ตอนนี้น้องรองพูดเก่งขึ้นเรื่อย ๆ แม่ไม่ต้องกังวลหรอก ถือโอกาสฝึกฝนเขาไปเลย”

“ใช่แล้ว พวกลูกทั้งหมดนี่ ไม่เคยทำให้แม่ต้องกังวลใจเลย”

เย่เสี่ยวจิ่นไปที่สวนผลไม้ตามปกติ

พอเธอมาถึง ก็มีคนทักทายเธอ

ถ้าจะพูดถึงก่อนหน้านี้ ยังมีคนสงสัยในความสามารถของเธอ แต่ตอนนี้นอกจากคนหัวแข็งไม่กี่คน คนอื่น ๆ ต่างยอมรับเธอจากใจแล้ว

คนบ้านนอกมักจะให้ความเคารพกับคนที่มีความรู้และประสบการณ์มากกว่า

“หัวหน้าเย่ วันนี้มาเช้าจังนะ”

เย่เสี่ยวจิ่นยิ้มน้อย ๆ “ใช่แล้วค่ะ หนูก็คงมาสายทุกวันไม่ได้”

“ถ้าผู้ใหญ่บ้านจับได้ แล้วหักคะแนนงานของหนู จะทำยังไงล่ะ?”

ทุกคนต่างหัวเราะครื้นเครง

ทั้งผู้ใหญ่บ้านและเลขาฯ ต่างชื่นชอบเย่เสี่ยวจิ่นมาก

บางครั้งเธอขาดงานแต่ก็ให้คะแนนตัวเอง ก็ไม่มีใครว่าอะไร

เย่จื้อผิงที่อยู่ด้านหลังรู้สึกอับอายขายหน้ามาก

พวกเขาล้วนเป็นคนซื่อสัตย์และขยันขันแข็ง ไม่เคยเห็นลูกสาวของตัวเองเป็นแบบนี้มาก่อน

มาสายกลับเร็ว หนีงาน แถมยังให้คะแนนตัวเองอีก

เย่เสี่ยวจิ่นไม่รู้สึกละอายใจเลยแม้แต่น้อย เธอไปสวนส้มอย่างมีความสุข

คนในสวนผลไม้กำลังขุดดินและพรวนดิน

เย่เสี่ยวจิ่นเข้าไปดูใกล้ ๆ แล้วรู้สึกประหลาดใจ “ฉันคิดว่าแค่ขุด ๆ ไปก็พอแล้ว ทำไมต้องขุดละเอียดขนาดนี้ด้วย?”

“ดินถูกขุดจนละเอียดมากเลย ช่างอดทนจริง ๆ”

เย่จื้อผิงมองดูแล้วพูดว่า “จริงด้วย คนที่ทำงานนี้อดทนมากเลยนะ”

เย่เสี่ยวจิ่นพยักหน้าแล้วถามว่า “ใครเป็นคนขุดตรงนี้เหรอ?”

ทุกคนมองหน้ากันไปมา ไม่รู้ว่าเย่เสี่ยวจิ่นมีเจตนาอะไร

ซ่งเสี่ยวจื่อแค่นเสียงอย่างเย็นชา “ป้าเฉียนเป็นคนขุด นี่แหละคือการจงใจทำงานให้ช้า เพื่อหลบเลี่ยงงานน่ะ”

เฉินเหยียนรู้สึกงุนงงและไม่รู้จะทำอย่างไรดี

เธอทำงานในสวนส้มอย่างขยันขันแข็ง

บางคนตัดต้นไม้แล้วไม่ขุดตอไม้ออก

แต่เธอขุดออกหมด แถมยังทุบดินที่แข็งให้ร่วนซุยเหมาะแก่การปลูกพืชอื่น ๆ

ไม่คิดเลยว่าการทำแบบนี้จะถูกกล่าวหาว่าเป็นการทำงานแบบขอไปที

“ฉันไม่เคยหลบเลี่ยงงานเลย ฉันมาทำงานแต่เช้าและกลับบ้านดึก”

“ซ่งเสี่ยวจื่อ คำพูดของเธอทำให้ฉันรู้สึกเสียใจมาก”

เฉินเหยียนอายุ 50 ปีแล้ว เธอเป็นคนขยันและซื่อสัตย์มาตลอดชีวิต การถูกใส่ร้ายทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดมาก

เซี่ยงเหวินเหวินพูดจาประชดประชันเหมือนเคย จงใจยั่วยุ “คุณพูดแบบนั้น แต่ทั้งวันก็ไม่เห็นคุณทำงานได้มากเท่าไหร่”

“ถ้าไม่ใช่เพื่อหลบเลี่ยงงาน แล้วทำไมคุณถึงทำงานช้า ๆ แบบนี้ล่ะ?”

“ฉันรู้ว่าคุณอายุมากแล้ว ทำงานไม่คล่องแคล่วเหมือนคนหนุ่มสาว แต่หลบเลี่ยงงานแล้วยังไม่ยอมรับอีก”

เฉียนเหยียนโกรธจนแทบตาย

พวกนี้พูดจาไร้ยางอายจริง ๆ!

เธอมองไปที่เย่เสี่ยวจิ่น ด้วยความร้อนใจ “หัวหน้าเย่ ปกติฉัน…ฉันเป็นยังไง คุณก็เห็นอยู่”

“ฉันไม่ใช่คนชอบหลบเลี่ยงงานจริง ๆ นะ”

เย่จื้อผิงรีบพูดว่า “ใช่แล้วจิ่นเป่า ป้าเฉียนทำงานขยันมากเลยนะ”

“หนูรู้แน่นอนอยู่แล้ว” เย่เสี่ยวจิ่นพยักหน้าพลางยิ้ม

เธอมองเซี่ยงเหวินเหวินกับซ่งเสี่ยวจื่อด้วยความจนใจ “ฉันพบว่าพวกเธอสองคนชอบใส่ร้ายคนอื่นจริง ๆ นะ”

“พวกเธอควรเข้าใจให้ชัด ๆ ว่าเซี่ยวเยว่น่ะ…เธอไม่มีทางกลับมาอีกแล้ว”

“ภายใต้การจัดการของฉัน ถ้าพวกเธอกล้าก่อเรื่องแบบนี้อีก ก็ไปปลูกมันแกวกับเซี่ยวเยว่ได้เลย”

เย่เสี่ยวจิ่นไม่ได้ไว้หน้าพวกเขาเลย

เธอเห็นมานานแล้วว่าคนสองคนนี้ไม่ยอมอยู่ในโอวาท

เซี่ยงเหวินเหวินและซ่งเสี่ยวจื่อต่างตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นอับอายขึ้นมา

พวกเธอไม่คิดว่าเย่เสี่ยวจิ่นจะโจมตีพวกเธอแบบนี้

ทันใดนั้น ทั้งสองคนก็โกรธจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

“หัวหน้าทีมเย่ เธอหมายความว่ายังไง?”

“ก็ตามที่ฉันพูดนั่นแหละ อย่าเล่นลูกไม้ต่อหน้าฉัน เข้าใจไหม?”

เย่เสี่ยวจิ่นหันไปมองเฉียนเหยียน “ส่วนคุณก็ไม่ต้องกังวลนะ ฉันเห็นคุณขุดดินได้ดีมาก ก็เลยอยากจะชมคุณน่ะ”

“คุณเป็นคนซื่อสัตย์และรับผิดชอบมาก”

“สามารถทำงานได้อย่างละเอียดและอดทนแบบนี้ ฉันเชื่อว่าคุณต้องเป็นคนขยันขันแข็งแน่ ๆ”

เธอยิ้มน้อย ๆ พลางเม้มปาก “เมื่อถึงเวลาเพาะปลูก คุณรับผิดชอบนะ”

เฉียนเหยียนหน้าแดง รู้สึกเขินอายเล็กน้อย

เย่เสี่ยวจิ่นหันหลังเดินจากไปทันที

เย่จื้อผิงเดินตามข้าง ๆ เธอ “จิ่นเป่า ทำไมเธอชอบมอบหมายงานให้คนอื่นทำล่ะ?”

“แต่ก่อนหัวหน้าทีมมักจะรับผิดชอบเอง ซึ่งก็ไม่ได้มีงานมากมายอะไร”

เย่เสี่ยวจิ่นยิ้ม “นั่นมันไม่เหมือนกันนะ นี่เป็นการกระตุ้นในทางบวก”

“ถ้าคนที่ทำงานดีกับคนที่ทำงานแย่ได้รับการปฏิบัติเหมือนกันตลอด”

“แล้วใครจะอยากทำงานให้ดีล่ะ? ทุกคนก็คงอยากเป็นปลาเค็มกันหมด”

“ปลาเค็ม?”

เย่เสี่ยวจิ่นหัวเราะ “เอ่อ… หมายถึง ไม่พยายามทำอะไรเลยน่ะ”

เย่จื้อผิงรู้สึกว่ามีเหตุผล

เขารู้สึกจนปัญญาเล็กน้อย “แบบนี้เธอก็เหมือนครูให้รางวัลนักเรียนไม่ใช่หรือ?”

เย่เสี่ยวจิ่นพยักหน้า

รางวัลน่ะ ทุกคนก็เหมือนกันทั้งนั้น

“แต่ว่า…ที่เธอพูดถึงผู้หญิงสองคนนั้นแบบนั้น ไม่กลัวพวกเขาจะนินทาลับหลังเธอเหรอ?”

เย่จื้อผิงยังคงมีนิสัยไม่อยากสร้างปัญหา

เมื่อคนอื่นพูดไม่ดี อดทนสักหน่อยก็ผ่านไปได้

ถ้าจริง ๆ แล้วยังคงยึดติดไม่ปล่อยวาง น่ากลัวว่าจะส่งผลกระทบต่อตัวเองนะ

เย่เสี่ยวจิ่นแค่นเสียงฮึ “ฉันไม่ยอมให้ขี้หนูเพียงเม็ดเดียวทำให้หม้อข้าวต้มทั้งหม้อเสียหรอก”

……….