ซาลาเปาตัวน้อย ทะลุมิติมามีระบบทำฟาร์มยุค 70 จนร่ำรวย - บทที่ 89 บ้านรองมีมาตรฐานสูง (รีไรต์)
บทที่ 89 บ้านรองมีมาตรฐานสูง (รีไรต์)
บทที่ 89 บ้านรองมีมาตรฐานสูง (รีไรต์)
หลิวเยว่เป็นเด็กสาวที่ว่านอนสอนง่าย
ที่บ้านมีพี่ชายหนึ่งคน ตอนนี้ก็กำลังจะแต่งงาน แต่ไม่มีเงินไปสู่ขอเมีย
คนในครอบครัวจึงคิดแผนขึ้นมา ให้น้องสาวแต่งงานออกไปก่อน เอาเงินมาให้พี่ชายแต่งงาน
ที่บ้านไม่มีเงิน ก็ไม่มีทางเลือกอื่น
เพราะลูกชายเป็นผู้สืบทอดวงศ์ตระกูล
หลี่จื่อหลานรู้สึกสงสาร แต่นึกถึงว่าตัวเองก็เคยผ่านเรื่องแบบนี้มาก่อน
เธอปลอบลูกสาว “เสี่ยวเยว่ ที่บ้านเลี้ยงลูกมาหลายปีแล้ว ลูกก็ควรช่วยเหลือครอบครัวบ้าง”
“ครอบครัวนี้ฐานะดี ถ้าลูกได้แต่งเข้าไปจริง ๆ ก็จะไม่ลำบาก”
“พวกเขาล้วนเป็นช่างฝีมือ ดีกว่าต้องทำงานหนักตรากตรำมากนัก”
หลิวเยว่มองแม่ของเธอ ชั่วขณะหนึ่งไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี
เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสินค้าในตลาดนัด ให้คนมาเลือกดูตามใจชอบ
แม่สื่อหลี่ซานเหนียงเดินเข้ามาจับมือหลิวเยว่ “ว่านหยวน เธอลองดูเด็กสาวคนนี้สิ ช่างสดใสน่ารักจริง ๆ”
“เธอสวยมากเลยนะ ในหมู่บ้านก็เป็นที่นิยมมากเชียวละ”
หลิวเยว่ก้มหน้าลง รู้สึกกลัวอยู่บ้าง
เย่ว่านหยวนลุกขึ้นยืน เข้าไปดูใกล้ ๆ แต่ก็ยังรู้สึกรังเกียจอย่างมาก
เขาแค่อยากได้คนที่รูปร่างดี ไม่ได้อยากได้คนแบบนี้เลย
เย่ไฉกุ้ยก็กลับมาแล้ว “ว่านหยวน เฟินฟาง พวกเธอดูเป็นยังไงบ้าง?”
สีหน้าของเซี่ยวเฟินฟางไม่ค่อยดีเท่าไหร่แล้ว
ก่อนหน้านี้ยังสุภาพอยู่ แต่พอได้ยินลูกชายสุดที่รักเริ่มรังเกียจ เธอก็ไม่สนใจอีกต่อไป
“ถ้าให้ฉันพูดนะ… หลี่ซานเหนียง เธอก็ควรจะช่วยเลือกให้ว่านหยวนของพวกเราดี ๆ หน่อย”
“สภาพครอบครัวของพวกเรา ไม่ใช่ว่าจะรับลูกสะใภ้คนไหนก็ได้”
เย่ไฉกุ้ยก็มองหลิวเยว่อย่างพิจารณา พูดตามตรง หน้าตาก็ไม่เลว ส่วนความสูงนั้น…
แม้จะสูงแค่ 155 เซนติเมตร แต่ลูกชายของเขาก็สูงแค่ 165 เซนติเมตรเท่านั้น
ก็ถือว่าเข้ากันได้พอดี
เขาเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “งั้นก็ช่างเถอะ ในเมื่อว่านหยวนของพวกเราไม่สนใจ พวกคุณก็กลับไปเถอะ”
“ทางบ้านพวกเราก็ไม่ต้องเลี้ยงข้าวพวกคุณแล้ว”
พอสามีภรรยาคู่นี้พูดจบ คนในครอบครัวหลิวก็รู้สึกอึดอัดอย่างที่สุด
เย่จื้อผิงได้ยินแล้วก็ส่ายหน้าอย่างจนปัญญา
พี่ชายตัวเองและพี่สะใภ้คนนี้ จะบอกว่ามีเงินมากมายก็ไม่ใช่
แค่มีฐานะดีกว่าคนอื่นนิดหน่อย ก็ดูถูกคนแล้ว
เย่ว่านหยวนยืนอยู่ข้าง ๆ ไม่พูดอะไรสักคำ
มุมปากมีรอยยิ้มเยาะหยัน
ยังไงพ่อแม่ก็จะจัดการทุกอย่างให้เขาอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องกังวลอะไร
เขาเลือกคัดสรรได้ ก็สามารถหาผู้หญิงที่ถูกใจได้
ตอนนี้หลิวเยว่แทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว
หลี่จื่อหลานดึงเธอด้วยความไม่พอใจ “ร้องไห้ทำไม? รีบกลับไปเลย!”
หลี่ซานเหนียงกลอกตา ต้องรู้ว่าหลิวเยว่เป็นสาวโสดที่ดีที่สุดในระยะสิบลี้แปดหมู่บ้านแล้วนะ
เธอก็รู้ว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ขยันขันแข็ง กตัญญู และมีความประพฤติดีมาก
ดังนั้นเธอถึงได้แนะนำให้ตระกูลเย่
ไม่คิดเลยว่าคนในตระกูลเย่จะโมโหขนาดนี้
“เสี่ยวเยว่ เธออย่าเสียใจไปเลย ฉันจะจัดการเรื่องแต่งงานให้เธอเอง”
หลิวเยว่พยักหน้า แต่ในใจรู้สึกสิ้นหวัง
หลี่จื่อหลานพูดกับหลี่ซานเหนียงว่า “หลี่ซานเหนียง เธอก็รู้สถานการณ์ที่บ้านฉัน ต้องรีบหน่อยนะ”
“ได้ ได้ ได้” หลี่ซานเหนียงรู้สึกสงสารเด็กคนนี้ และยิ่งรู้สึกว่าเธอน่าสงสารมากขึ้น
หลังจากทุกคนกลับไปแล้ว
เย่ว่านหยวนพูดอย่างโกรธ ๆ ว่า “พ่อ พ่อหาแม่สื่อแบบไหนมาให้ผมกัน? ดูถูกผมใช่ไหม?”
“ถึงผมจะไม่สูง และอ้วนไปหน่อย แต่ผมก็มีมาตรฐานของผมนะ”
“เธอคนนี้ชัดเจนว่าไม่ได้ใส่ใจผมเลย แค่มาหลอก ๆ เท่านั้นเอง”
เซี่ยวเฟินฟางก็ถ่มน้ำลายอย่างดูถูกพลางกล่าวว่า “ใช่แล้ว พาคนประเภทไหนมาที่นี่ก็ไม่รู้”
“ลูกชายของเราในอนาคตจะต้องมีอนาคตที่สดใสแน่ ๆ แต่กลับแนะนำคนแบบนี้มาให้”
“ลูกเอ๋ย อย่าโกรธเลย แม่จะหาแม่สื่อคนใหม่ให้นะ”
เย่ไฉกุ้ยหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดกับเย่จื้อผิงว่า “น้องสาม งั้นฉันไม่รั้งนายแล้ว นายไปทำธุระของนายเถอะ”
“ลูกชายของฉันน่ะ ตั้งแต่เด็กก็เป็นคนเรื่องมากมาตลอด สายตาก็สูงด้วย”
“คงต้องใช้เวลาเลือกอีกสักพัก”
เย่จื้อผิงมองเย่ว่านหยวนที่หน้าตาเหมือนหมูอ้วนตายซากอยู่ครู่หนึ่ง
นิสัยเอาแต่ใจ ไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง อายุปูนนี้แล้วยังต้องพึ่งพ่อแม่
ไม่มีอนาคตเลยสักนิด ไม่รู้ว่าความมั่นใจมาจากไหน ถึงได้มีมาตรฐานสูงขนาดนี้
“ได้ครับพี่รอง งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
เย่ไฉกุ้ยโบกมือไปมา
เขาหันไปนั่งลงบนเก้าอี้
เซี่ยวเฟินฟางดูกังวลใจเล็กน้อย “การหาคู่ของลูกชายเราครั้งนี้ล้มเหลวแล้วสินะ”
“แล้วมันจะเป็นไรล่ะ? ครอบครัวเรามีฐานะดี ถึงได้มีโอกาสเลือกไงล่ะ”
“มันไม่ใช่เรื่องน่าอายหรอก กลับแสดงให้เห็นถึงความสามารถของเราต่างหาก”
“ลองดูลูกชายบ้านสามสิ เย่จวินน่ะ ตอนนี้ยังไม่มีใครมาขอดูตัวเลย”
เซี่ยวเฟินฟางยิ้มอย่างภาคภูมิใจ “คุณเอาไอ้คนจน ๆ นั่นมาเปรียบกับเราทำไมกัน?”
“ครอบครัวของพวกเขาจนมาทั้งชีวิตแล้ว ชาตินี้คงไม่มีทางพลิกฟื้นได้หรอก”
“ไม่แน่นะ อาจจะได้แต่งงานกับสาวแก่ที่ไม่มีใครเอา หรือไม่ก็หญิงม่ายที่สามีตายไปแล้ว ก็ดีไปอีกแบบนะ”
เย่ว่านหยวนที่อยู่ข้าง ๆ ยืดอกขึ้นอีก “นั่นสิ เย่จวินมันจะมาเทียบกับผมได้ยังไง?”
สองสามีภรรยาต่างชื่นชมเย่ว่านหยวน
ทั้งครอบครัวต่างรู้สึกปลาบปลื้ม หวังว่าจะมีสาว ๆ มาอีกหลายคน เพื่อจะได้เลือกคนที่ดีที่สุด
เย่จื้อผิงเดินถือไม้เท้ากลับบ้าน
ฤดูกาลนี้เป็นช่วงที่ธรรมชาติเบ่งบานเต็มที่
เขาเห็นตั้งโอ๋และขึ้นฉ่ายป่าริมทางต่างเติบโตอวบอ้วนและอ่อนนุ่ม
ยังเร็วเกินไปที่จะกลับบ้าน เขาจึงเด็ดตั้งโอ๋มาไม่น้อย
ไม่นานก็ได้ผักมัดใหญ่
เขายังเก็บขึ้นฉ่ายริมน้ำมาอีกสองสามจิน ตั้งใจว่าจะเอาไว้ผัดให้เด็ก ๆ กินตอนเย็น
เมื่อถึงบ้าน
เขาต้มน้ำลวกตั้งโอ๋ นำแป้งข้าวเหนียวออกมาจากยุ้งฉาง แล้วทำเป็นขนมชิงถวน
ของสิ่งนี้สะดวกและอิ่มท้องด้วย
หากเด็ก ๆ หิว ก็สามารถหยิบมากินได้เลย
“โอ้ย เหนื่อยจะตาย” หลี่ชุ่ยชุ่ยพูดพลางเดินเข้าบ้าน “จื้อผิง ทำไมคุณอยู่บ้านล่ะ?”
“ทำขนมจากผักตั้งโอ๋เหรอ? คุณขยันจริง ๆ ฉันยังขี้เกียจทำเลย”
หล่อนพูดพลางใช้ตะเกียบเสียบขนมชิ้นหนึ่งแล้วเริ่มกิน นั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความเหนื่อยอ่อน
“คุณไม่ได้ไปกินข้าวที่บ้านพี่รองของคุณวันนี้เหรอ? อย่างน้อยก็ควรกินมื้อเที่ยงกับฝ่ายที่จะดูตัวสินะ?”
เย่จื้อผิงพูดแล้วก็หัวเราะขื่น ๆ เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้หลี่ชุ่ยชุ่ยฟังทั้งหมด
“เด็กสาวคนนั้นหน้าตาสดใสดีนะ ร้องไห้จนหมดแรงเลย”
“แม่สื่อก็กลับไปแล้ว เหลือแต่พวกเขาที่ยังต้องเลือกกันอีก”
หลี่ชุ่ยชุ่ยแค่นเสียงอย่างเย็นชา “พวกผู้ชายในหมู่บ้านนี้ มีแต่ลูกชายบ้านเขาที่หน้าตาขี้เหร่ที่สุด”
“สายตาสูงส่งขนาดนั้น ไม่เคารพคนอื่นเลยสักนิด”
“มีที่ไหนที่จะไปดูตัวแล้วไล่คนกลับบ้านแบบนี้? ถ้าไม่ถูกใจก็ไม่ถูกใจไป ไม่จำเป็นต้องทำให้คนอื่นอับอายขนาดนี้”
เย่จื้อผิงต้มน้ำพลางนำขนมอื่น ๆ ไปนึ่งในตะกร้าไม้ไผ่
เขาถอนหายใจ มือยังคงทำงานไม่หยุด “จริงไหมล่ะ? สถานการณ์ตอนนั้นไม่เหลือหน้าให้ใครเลยจริง ๆ”
หลี่ชุ่ยชุ่ยเกลียดครอบครัวของบ้านรอง ไม่อยากพูดถึงพวกเขามากนัก
“ช่างเถอะ ไม่พูดถึงพวกเขาแล้ว”
“พวกเขาอาศัยที่บ้านมีฐานะดีกว่านิดหน่อย ก็ดูถูกคนอื่นไปเถอะ”
“ดูสิว่าสุดท้ายแล้วว่านหยวนจะหาสาวงามเหมือนดอกไม้คนไหนได้”
สามีภรรยาทั้งสองถอนหายใจด้วยความเสียดาย
ในตอนนั้นเอง พวกเด็ก ๆ ก็กลับมาพอดี
หลี่ชุ่ยชุ่ยรีบวางตะเกียบลง แล้วตักน้ำร้อนให้พวกเขาล้างมือ
“ว้าว นี่คือขนมชิงถวนใช่ไหมคะ?” เย่เสี่ยวจิ่นมองเห็นจานขนมสีเขียวกลม ๆ บนโต๊ะ แล้วรู้สึกชอบมากทันที
“สวยจังเลย น่ารักมาก ๆ”
“พ่อของลูกทำเมื่อเช้านี้เอง แถมยังเด็ดขึ้นฉ่ายมาเยอะแยะเลย”
“คืนนี้พวกเราจะได้กินของอร่อยอีกแล้วนะ จิ่นเป่า”
หลี่ชุ่ยชุ่ยอดยิ้มไม่ได้ “รอกินขนมชิงถวนเสร็จก่อน แล้วเราจะให้พ่อทำขนมฟักทองกินต่อ ดีไหม?”
เย่เสี่ยวจิ่นหยิบขนมขึ้นฉ่ายที่ไม่ร้อนแล้วขึ้นมากัดคำหนึ่ง รู้สึกเหนียวนุ่มในปาก
มีกลิ่นหอมสดชื่นของขึ้นฉ่าย
“อร่อยจังค่ะ!”
เธอรีบบอกพี่ชายทั้งสอง “พี่ใหญ่ พี่รอง พวกพี่รีบกินเร็ว ยังอุ่น ๆ อยู่เลยนะ!”
เย่จวินและเย่ฉางอันก็ล้างมือแล้วเริ่มกินอาหาร
ในตอนนั้น เย่เสี่ยวจิ่นก็สังเกตเห็นว่าขาและเท้าของพี่ใหญ่เปียกชุ่มไปหมด เต็มไปด้วยโคลน สกปรกมาก
YOU MAY ALSO LIKE
