ซาลาเปาตัวน้อย ทะลุมิติมามีระบบทำฟาร์มยุค 70 จนร่ำรวย - บทที่ 197 ระบบจับรางวัลมีแต่ของดี

บทที่ 197 ระบบจับรางวัลมีแต่ของดี

…………….

บทที่ 197 ระบบจับรางวัลมีแต่ของดี

เย่จวินและเย่จื้อผิงช่วยกันจัดบ้านให้เรียบร้อย

ซุนพ่านตี้เห็นพวกเขาทำงานจริงจัง จึงเตรียมทำอาหารกลางวันให้

แต่เย่จื้อผิงรีบพาเย่เสี่ยวจิ่นกลับบ้าน จึงไม่ได้กินข้าว

ดังนั้นเย่จวินจึงอยู่ที่นั่นต่อ

เย่เสี่ยวจิ่นกลับบ้านพร้อมกับเย่จื้อผิง ระหว่างทางเธอก็อดถอนหายใจไม่ได้

“พ่อคะ ทำไมย่าสามถึงใจดีจังเลย?”

“หนูก็ไม่ได้ดีกับท่านมากนักนะคะ”

“หยกโบราณที่ท่านให้หนูมามันมีค่ามาก หนูรู้สึกละอายใจนิดหน่อยที่ได้รับมัน…”

“ย่าสามของลูกเป็นคนดีมาตั้งแต่ต้นแล้ว” เย่จื้อผิงคิดสักครู่แล้วพูดพร้อมรอยยิ้ม “อย่างน้อยลูกก็ปฏิบัติต่อท่านดีกว่าคนอื่น มันเป็นเรื่องน่าเศร้ามากสำหรับผู้สูงอายุที่มีลูกอกตัญญู”

“ยิ่งไปกว่านั้น ย่าสามของลูกก็เสียสามีไปก่อนหน้านี้ แต่ท่านก็ยังยืนหยัดไม่ยอมแต่งงานใหม่”

“ในยุคนี้ผู้หญิงอยู่คนเดียวลำบากมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคนที่อายุมากแล้ว”

“ไม่ต้องพูดถึงว่าใช้ชีวิตยากลำบากขนาดไหนเลย แค่อยู่คนเดียวอย่างเดียวดายก็เป็นเรื่องที่ทนได้ยากแล้ว”

เย่เสี่ยวจิ่นพยักหน้า แน่นอนว่าการเป็นหญิงม่ายนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย

ถึงอย่างไรงานในบ้านก็ล้วนต้องใช้แรงงานทั้งนั้น

ไม่เหมือนในอนาคตที่ผู้หญิงสามารถหาเงินได้ด้วยสมอง

ต้องทำงานหนักทั้งงานนอกบ้านและงานบ้าน

ในยุคนี้ การที่หญิงม่ายคนหนึ่งจะเลี้ยงดูลูกชายให้เติบโตขึ้นมานั้นช่างยากลำบากเหลือเกิน

แต่ย่าสามกลับมีลูกชายที่ไม่กตัญญู

“เฮ้อ ทำไมโชคร้ายถึงได้ตกอยู่กับคนที่มีชะตากรรมอันแสนลำบากเสมอเลยนะ?”

ระบบกระซิบข้างหูว่า [โฮสต์ ท่านโฮสต์!]

[หยกที่มีค่ามากขนาดนี้ รีบเอาไปมอบให้รัฐบาลเร็วเข้า!]

[จะได้รับรางวัล 12,000 หยวนนะ~

เย่เสี่ยวจิ่นแค่นเสียงหึ “ไม่เอาหรอก พูดถึงเงินแบบนี้มันดูไร้รสนิยม”

ระบบร้อนรน [แต่เธอไม่ชอบหาเงินหรอกเหรอ? นี่มันเงิน 12,000 หยวนเชียวนะ!]

เย่เสี่ยวจิ่นไม่สนใจระบบอีกต่อไป

ระบบยังคงพร่ำบ่นอยู่นาน พอเห็นว่าเย่เสี่ยวจิ่นไม่ยอมอ่อนข้อจึงพูดว่า [โฮสต์ไร้น้ำใจ ถ้าเมื่อไหร่เธออยากแลกเปลี่ยน ค่อยบอกฉันก็แล้วกัน!]

[อย่างไรเสียหยกเม็ดนี้พอเล่นจนเบื่อแล้วก็ยังแลกคืนได้อยู่ดี]

เย่เสี่ยวจิ่นไม่มีวันเล่นเบื่อหรอก

หลังจากเย่จื้อผิงพาลูกสาวกลับบ้านมากินอาหารกลางวันแล้ว เขาก็ออกไปทำงานในทุ่งนา

หลิวเยว่นั่งถักไหมพรมอยู่นอกบ้าน

หลี่ชุ่ยชุ่ยเห็นว่าหล่อนมีฝีมือ จึงนั่งดูอยู่ด้วย “เธอเรียนรู้สิ่งเหล่านี้มาจากไหนเนี่ย? ทำได้คล่องแคล่วเหลือเกิน”

“ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามันถักเป็นลวดลายแบบนี้ได้ด้วย”

“ขอฉันดูหน่อย…นี่มันสวยจริงๆ เธอจำได้ยังไงกัน?”

หลี่ชุ่ยชุ่ยรู้แค่การถักแบบธรรมดาเท่านั้น

หลิวเยว่หยิบหนังสือที่เย่เสี่ยวจิ่นให้ตนออกมา “แม่ ดูสิคะ ในนี้มีลวดลายมากมายให้ทำเลย แค่ถักตามรูปแบบนี้ก็ถักได้แล้ว”

สองคนพูดคุยกัน

ในตอนนั้น เย่เสี่ยวจิ่นก็สังเกตเห็นว่าแถบความคืบหน้าในหลักสูตรการพัฒนาประเทศได้ขยับเล็กน้อย

ในกลุ่มสมาชิกครอบครัว หลิวเยว่และเย่จวินได้เริ่มเรียนรู้แล้ว ส่วนการเรียนภาษาต่างประเทศของตัวเธอเองก็มีความคืบหน้าเล็กน้อยในระดับเริ่มต้น

และในตอนนี้ แถบการเรียนรู้ของหลี่ชุ่ยชุ่ยก็ขยับเช่นกัน

เป็นไปได้ไหมว่าแม่ของเธอก็ชอบเรียนรู้สิ่งนี้?

เย่เสี่ยวจิ่นไม่ได้พูดอะไร

พอถึงตอนกลางคืน เธอเริ่มจับฉลากตามปกติ

หกลำแสง เธอเห็นแต่สีฟ้ามาสองเดือนแล้ว

ขยะระดับบีสีฟ้า…

เธอเห็นแล้วก็นิ่งเฉย ไม่สนใจอะไร

ลำแสงหกสายรวมตัวกัน โดยมีแสงสีแดง สีส้ม และสีม่วงไหลเข้าสู่บ่อรางวัล

เย่เสี่ยวจิ่นรีบนั่งตัวตรงทันที

เสียงเย็นชาของระบบดังขึ้น

[ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ได้รับรางวัลระดับ B อาหารหมูเสริมกำลัง 100 กิโลกรัม!]

[ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ได้รับรางวัลระดับ B ชุดยาสามัญประจำบ้านขนาดใหญ่!]

[ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ได้รับรางวัลระดับ B ชุดเครื่องครัวสแตนเลสสำหรับครอบครัว!]

[โชคใหญ่มาเยือน! ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ได้รับรางวัลระดับ A เตาเผาอิฐกึ่งปิด 100 ตารางเมตร!]

[ดวงดีสุดๆ! ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ได้รับรางวัลระดับ Super A ระบบระบายน้ำขั้นต้น 10 ชุด!]

[โชคเข้าข้างสุดๆ! ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ได้รับรางวัลระดับ Double S โรงเรือนอัจฉริยะควบคุมอุณหภูมิ!]

“ฉันกลายเป็นคนโชคดีอีกแล้วเหรอ?!” เย่เสี่ยวจิ่นคิด ช่วงนี้เธอได้แต่รางวัลขยะมาตลอด

ทันใดนั้น เมื่อมีสิ่งดีๆ มากมายปรากฏขึ้น เธอก็แทบจะกระโดดลงจากเตียงด้วยความตื่นเต้น

รีบตรวจสอบรางวัลทันที

เตาเผาอิฐแบบกึ่งปิดนั้นแน่นอนว่าเป็นรางวัลสำหรับพี่ชายในการเผาอิฐ รู้เลยว่าระบบนี้ฉลาดมาก ขาดอะไรก็ให้สิ่งนั้น

“ระบบ เธอเป็นเหมือนสมบัติล้ำค่าของฉันจริงๆ”

“ไม่”

ระบบ: […] คุณพูดอะไรกันแน่! คิดว่าคนอื่นไม่โกรธ ก็เลยคิดว่าคนอื่นโง่งั้นสิ!!!

เย่เสี่ยวจิ่นเพิกเฉยต่อความโกรธของระบบโดยสิ้นเชิง

เธอมองไปที่ระบบระบายน้ำขั้นพื้นฐาน

เธอลูบคาง “ระบบระบายน้ำ 10 ชุดนี้เป็นแบบการเกษตร ให้รางวัลมาเยอะขนาดนี้เลย ถือว่าไม่ใช่ระบบที่ขี้เหนียวแล้วล่ะ”

ในบรรดารางวัลเหล่านี้ ที่เจ๋งที่สุดก็คือรางวัลระดับ S คู่นี่แหละ

เธอลืมไปแล้วว่าไม่ได้เห็นรางวัลระดับ S คู่มานานแค่ไหน

โรงเรือนอัจฉริยะนี้เป็นสิ่งประดิษฐ์ของประเทศทะเลทรายที่ขาดแคลนน้ำอย่างหนัก เป็นเทคโนโลยีที่ก้าวหน้ามาก

มันมีระบบที่สมบูรณ์แบบ ซึ่งสามารถควบคุมอุณหภูมิห้อง ใส่ปุ๋ย และรดน้ำโดยอัตโนมัติได้

ข้อดีที่สุดคือการควบคุมอุณหภูมิผ่านเซ็นเซอร์วัดอุณหภูมิห้อง ตรวจจับข้อมูลอุณหภูมิในโรงเรือน แล้วส่งไปยังระบบหลังบ้านแบบไร้สาย

เมื่ออุณหภูมิในโรงเรือนต่ำกว่าค่ามาตรฐาน ระบบจะเปิดระบบควบคุมอุณหภูมิในโรงเรือนโดยอัตโนมัติ เพื่อปรับอุณหภูมิในโรงเรือน

เมื่ออุณหภูมิในโรงเรือนถึงค่ามาตรฐาน ระบบก็จะปิดระบบควบคุมอุณหภูมิโดยอัตโนมัติ

พูดได้ว่าเป็นการทำงานอัตโนมัติอย่างสมบูรณ์ ไม่จำเป็นต้องมีคนคอยจัดการตลอดกระบวนการ

“นี่มันเจ๋งมากเลย”

เย่เสี่ยวจิ่นรู้สึกว่านี่เป็นสิ่งที่วิเศษมาก

เธอพึมพำกับตัวเอง “ถ้าเอาสิ่งนี้ออกไปข้างนอก มันจะต้องสร้างความตื่นตะลึงให้กับโลกแน่ๆ”

“ควรเก็บไว้ใช้กับโรงเรือนของตัวเองในอนาคตดีกว่า หลังจากที่มีการแบ่งที่ดินแล้ว ใครจะรู้ว่าฉันจะทำอะไร”

“ตอนนี้มันต่างออกไปแล้ว…”

เย่เสี่ยวจิ่นมีโรงเรือนปลูกเมลอนและแตงโมหลายหลัง

เธอใช้ระบบระบายน้ำทั้งสิบชุดกับโรงเรือนแตงโม

ระบบระบายน้ำนี้ตราบใดที่ไม่มีปัญหา ก็สามารถใช้งานได้หลายปี

และเธอก็ได้ตกลงกับผู้ใหญ่บ้านแล้วว่า ต่อไปโรงเรือนทั้งสิบหลังนี้จะใช้สำหรับการเพาะปลูกพืชในโรงเรือนอย่างถาวร

ผู้ใหญ่บ้านก็ตกลงและออกเอกสารชี้แจงเป็นลายลักษณ์อักษรด้วย

เย่เสี่ยวจิ่นจัดการให้ทุกคนติดตั้งระบบระบายน้ำเรียบร้อยแล้ว

ก่อนหน้านี้ เครื่องปรับแสงอัตโนมัติระดับซูเปอร์เอในคลังระบบก็ได้ถูกนำมาใช้ประโยชน์แล้ว

แต่ตอนนี้มีเพียง 6 เครื่องเท่านั้น จึงต้องใช้ไปพลางๆ ก่อน

เย่จื้อผิงเดินตามมาด้านหลัง “จิ่นเป่า สิ่งของพวกนี้ของลูกมันล้ำสมัยเกินไป ทุกคนไม่รู้ว่ามันมาจากไหน เลยพูดคุยและสงสัยกันอยู่บ้างลับหลัง”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ บอกไปว่าซื้อมาจากข้างนอกก็พอ” เย่เสี่ยวจิ่นพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ยังไงทุกคนก็ไม่รู้ว่าโลกภายนอกเป็นอย่างไรอยู่แล้ว”

เย่จื้อผิงพยักหน้า “งั้นก็ได้ พ่อจะบอกไปแบบนั้นแหละ”

ซูต้าเฉียงติดตั้งตามเย่จื้อผิง “พี่จื้อผิง ครอบครัวของพวกคุณทั้งออกเงินออกแรง แบบนี้จะได้อะไร?”

เย่จื้อผิงยิ้ม “ไม่ได้อะไรหรอก ยังไงมันก็เป็นความคิดของจิ่นเป่า เด็กคนนี้มีความรับผิดชอบมาก”

“นั่นสิ” ซุนไฉเห็นด้วยจากด้านข้าง “ฉันว่านะ ถ้าทุกคนมีความรับผิดชอบและฉลาดแบบนี้ ชีวิตของพวกเราก็จะดีขึ้นเรื่อยๆ”

ซูต้าเฉียงส่ายหน้า “ไม่ใช่ว่าคนอื่นไม่รับผิดชอบหรอก แต่สำคัญคือ ใครจะมีความคิดเยอะเท่าจิ่นเป่าล่ะ?”

การสร้างโรงเรือนเพาะปลูกนั้นเริ่มมีความเป็นมืออาชีพและทันสมัยมากขึ้นเรื่อยๆ

ค่อยๆ มีรูปร่างหน้าตาที่ดูดีขึ้นตามลำดับ

ตอนนี้เข้าสู่เดือนพฤศจิกายนแล้ว แสงแดดในตอนกลางวันก็เริ่มสั้นลงเรื่อยๆ ทำให้พืชเติบโตช้าลง

เย่เสี่ยวจิ่นนำเครื่องให้แสงสว่างออกมาใช้ ซึ่งมันก็เข้ามามีบทบาทสำคัญอย่างมากในตอนนี้

โชคดีที่ระบบรู้ใจ จึงจัดหาเครื่องให้แสงสว่างมาให้เธออีกหลายเครื่อง

อย่างไรก็ตาม เย่เสี่ยวจิ่นยังคงยืนกรานปฏิเสธที่จะแลกของโบราณอย่างแน่วแน่ ทำให้ระบบโกรธจนไม่ยอมพูดด้วยถึงห้าวัน

…………………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

ว้าว ดวงดีขึ้นเรื่อยๆ แล้วจิ่นเป่า

ของโบราณนี่อาจจะมีคุณค่ามากกว่าตีเป็นตัวเงินก็ได้น่ะระบบ แบบว่ามีคุณค่าทางจิตใจงี้

ไหหม่า(海馬)

…………….