ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย - ตอนที่ 703 ไม่มีอะไรจะพูด? / ตอนที่ 704 ทิฐิสูง
ตอนที่ 703 ไม่มีอะไรจะพูด?
ป๋อจิ่งชวนสีหน้าขุ่นมัว ขายาวก้าวฉับๆ ไม่กี่ก้าว ก็พุ่งเข้าไปลากตัวเฉินฝานซิงออกมาได้ในคราเดียว
เฉินฝานซิงซวนเซเล็กน้อย ก่อนจะถูกป๋อจิ่งชวนกระชากเข้าสู่อ้อมแขนไป
แผ่นอกแกร่งกำยำกระแทกเขากับหน้าอกของเธอจนเจ็บระบม
“อึก…”
ทุกคนใจหายวาบ หันมองหน้ากันไปมา
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
“หรือประธานป๋อจะชอบจี้อี้งั้นหรอ พอเห็นว่าจี้อี้ถูกเอาเปรียบก็เลยหึง?”
“ฉันก็นึกอยู่แล้วเชียวว่าตอนนั้นที่จัดคอนเสิร์ตฟรีจี้อี้ไปเอาเงินมาจากไหน เงินพวกนั้นสำหรับสกุลป๋อแล้ว จะสักเท่าไหร่กันเชียว”
“มิน่าล่ะ มิน่าล่ะ…”
จี้อี้ได้ยินเช่นนั้นก็ทำตัวไม่ถูก
มันเป็นแบบนั้นซะที่ไหนกัน
เธอจะไปมีความสัมพันธ์แบบนั้นกับประธานป๋อได้ยังไง
อีกอย่าง ผู้บริหารสูงสุดคือประธานเฉินต่างหากล่ะ…
ท่ามกลางคำพูดคำจาด้วยความอิจฉาตาร้อนในตัวจี้อี้ ป๋อจิ่งชวนกลับรั้งข้อมือของเฉินฝานซิงไว้อีกครั้ง ก่อนจะก้าวยาวๆ ไปยังหลังเวที?
“นี่ คุณป๋อ…”
“คุณป๋อ…”
เซียวหมิงเจี๋ยห่วงว่าทั้งคู่จะตีกันในกองถ่าย จึงเตรียมจะรีบตามไป!
สีหน้าของหลานซีทั้งประหลาดใจและโกรธจัด
เธอมาวันนี้เพราะตั้งใจจะมาผูกสัมพันธ์กับคุณป๋อนะ
ทำไมถึงได้…ผีตัวไหนจะไปรู้ว่าผู้ชายหล่อสมบูรณ์แบบคนหนึ่งอย่างป๋อจิ่งชวน จะถูกตาต้องใจยัยเด็กอมมืออย่างจี้อี้อะไรนั่น
เธอลอบกัดฟันกรอด แล้วรีบตบเท้าก้าวตามไป
ป๋อจิ่งชวนคว้าเฉินฝานซิงเข้าไปในห้องแต่งตัว
แกร๊ก เสียงประตูถูกล็อคอย่างแน่นหนา
เมื่อหลานซีและเซียวหมิงจี๋ที่ตามมาทันพอดี ได้ยินเข้ากับเสียงล็อคประตูทั้งคู่ก็ตะลึงงันไปตามๆ กัน
ทั้งสองมองตากันด้วยความประหลาดใจ ความขุ่นข้องในดวงตายังคงเข้มข้นไม่จางไป
จะทะเลาะกันก็ทะเลาะกันไปสิ จำเป็นต้องล็อคประตูด้วยเหรอ
อีกอย่าง ประธานเฉินจะไปสู้แรงประธานป๋อได้ยังไง!
เธอเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งนะ!
เฉินฝานซิงที่เข้ามาในห้องแต่งหน้าแล้วใช้จังหวะที่ป๋อจิ่งชวนล็อคประตู สลัดมือของเขาออก แล้วก้าวยาวๆ ไปยังโต๊ะแต่งหน้า
ความโกรธที่ประทุออกจากร่างกายเองก็ไม่อาจปกปิดได้เช่นกัน
ป๋อจิ่งชวนก้าวตามหลังมาติดๆ เขารั้งเธอไว้ได้ ก่อนจะกดเธอลงกับโต๊ะแต่งหน้า
นิ้วมือที่ติดเย็นเล็กน้อยถูเช็ดบนปากแดงระเรื่อของเธอแรงๆ
“เจ็บ…คุณจะทำอะไร!” เฉินฝานซิงยื่นมือออกไปดันเขาเอาไว้!
ป๋อจิ่งชวนโอบเอวเธอไว้แน่น แล้วดึงเธอเข้ามาให้แนบชิดกับตัว สายตาเย็นเยียบ คิ้วเคร่งขรึม นิ้วเรียวยาวบีบลงบนปลายคางของเธอเอาไว้อย่างบีบบังคับ
“จะหนีไปไหน หืม? คุณไม่มีอะไรจะพูดกับผมงั้นเหรอ”
เฉินฝานซิงย่นคิ้ว “ไม่มี!”
“เฉินฝานซิง!” ป๋อจิ่งชวนตวาดเสียงขุ่น สายตากวาดมองไปทั่วเสื้อสูทสีขาวสะอาดตาของเธอ
ทันใดนั้นเขาก็ยื่นมือไปฉีกกระชากมันออก กระดุมเสื้อสูทกระเด้งกระดอนอยู่บนโต๊ะแต่งหน้าและพื้นห้อง จนเกิดเสียงดัง แต๊กๆแต๊กๆ
เฉินฝานซิงใจหายวาบ
“ป๋อจิ่งชวน คุณจะทำอะไรกันแน่!”
ใบหน้าหล่อเหล่าของป๋อจิ่งชวนบรรจุแน่นไปด้วยความเกรี้ยวกราด
“คิดว่าตัวเองยังเด่นไม่พอใช่ไหม ถึงได้กล้าแต่งตัวแบบนี้ไปล่อสายตาสาวๆ พวกนั้น”
เขาว่าพลางก็ปลดประดุมที่เหลือบนสูทของเธอออก แล้วโยนสูทตัวนอกนั้นทิ้งลงไปกับพื้น
เฉินฝานซิงกัดฟัน ตวัดสายตามองไปยังมือของป๋อจิ่งชวนที่กดเอวของเธอเอาไว้อยู่ ก่อนจะรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาในใจ เธอยื่นมือกระชากเสื้อสูทสีดำของป๋อจิ่งชวนออกเช่นกัน กระดุมเสื้อตัวนั้นหลุดออกจากกันภายในรวดเดียว
ป๋อจิ่งชวนมองการกระทำของเธอ คิ้วงามสีหมึกขมวดเข้าหากัน ก่อนจะอุ้มเฉินฝานซิงขึ้นบนโต๊ะแต่งหน้า
ตอนที่ 704 ทิฐิสูง
“คุณจะทำอะไร”
“หรือคุณไม่มีอะไรจะพูดกับฉันรึไง”
“…” ป๋อจิ่งชวนก้มหน้าลงมองเธอ
เฉินฝานซิงกลับโยนสูทตัวนอกของป๋อจิ่งชวนทิ้งไปให้พ้นทางเช่นกัน
“เฉินฝานซิง คุณโปรยเสน่ห์ให้ผู้หญิงต่อหน้าต่อตาผม!”
“ป๋อจิ่งชวน คุณโดนผู้หญิงอ่อยต่อหน้าต่อตาฉัน!”
“คุณแนบตัวกับจี้อี้แถมยังจูบกันอีก! สนุกมากไหม”
“คุณมากับผู้จัดการหลานนั่น มีความสุขมากสินะ”
“ผมไม่ได้ให้เธอแตะเนื้อต้องตัวผม!”
“ฉันเองก็ไม่ได้จูบกับจี้อี้เหมือนกัน!”
ป๋อจิ่งชวนพูดประโยคหนึ่ง เฉินฝานซิงก็สวนกลับไปประโยคหนึ่งโดยไม่ลังเลแม้แต่ครึ่งนาที
กองไฟในอกยังคงไม่มอดดับ เมื่อเห็นว่าเฉินฝานซิงมีท่าทีดื้อรั้นเช่นนี้ เขาก็โทสะจนบีบคางของเฉินฝานซิงแน่นขึ้น ริมฝีปากเย็นที่แฝงด้วยความโมโหอย่างเหลือล้น ฉกลงไปบนริมฝีปากของเธอ
ปากที่ไม่เชื่อฟังนี่ น่าปิดให้สนิทนัก
“อื้อ…”
เป็นจูบที่นานๆ ครั้งจะเจือปนไปด้วยโทสะ ดูเหมือนว่าจูบที่ทั้งหยาบคาย เผด็จการ อัดอั้น และถี่รัวนั้นจะทำให้เธอหายใจไม่ออก เขาง้างปากเธอเปิดออกและรุกล้ำเข้าไปอย่างไม่อาจหักห้าม…
ลมหายใจของเฉินฝานซิงค่อยๆ เปลี่ยนเป็นถี่กระชั้นและร้อนรุ่ม
“คุณ…ปล่อยนะ!”
เธอผลักเขาออกไปด้วยความโมโห เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มต้องการให้เธอยอมจำนน
ทว่าเฉินฝานซิงดันเป็นพวกชอบให้ใช้ไม้อ่อน ไม่ชอบให้ใช้ไม้แข็งเสียด้วย
ป๋อจิ่งชวนขบริมฝีปากล่างของเธอเอาไว้แล้วกัดลงไปหนึ่งครั้ง เฉินฝานซิงชาวาบไปทั้งหนังศีรษะ หวั่นว่าอีกฝ่ายจะโกรธจนเผลอกัดริมฝีปากเธอจนแตก
เมื่อดูออกถึงความกังวลของเธอ ป๋อจิ่งชวนจึงเพิ่มแรงกัดเธอลงไปอีกครั้ง ก่อนจะผละออกในชั่วอึดใจ
เรี่ยวแรงพอที่จะทำให้เฉินฝานซิงรู้สึกเจ็บได้ แต่ก็ไม่ได้เจ็บจนเกินไป
“ต่อไปหัดสำรวมกายซะบ้าง! เฉินฝานซิง คุณเป็นของผมคนเดียว หืม อย่าให้ใครหน้าไหนมาแตะต้องตัวคุณ!”
เสียงของเขาแหบทุ้มยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ความหวงแหนรุนแรงอย่างไม่ต้องสงสัย
นัยน์ตามืดดำมองหน้าอกแบนราบใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวนั้น เขากัดฟันแน่น แล้วกระชากกระดุมเสื้อเชิ้ตของเธออีกครั้ง
ทว่าเฉินฝานซิงกลับเงยหน้ามองเขา แม้ว่าคำพูดที่ฟังดูเผด็จการพวกนั้นจะก่อระลอกคลื่นเล็กๆ ขึ้นในใจของเธอ ทว่าเธอก็ยังคงกระชากเนคไทสีเข้มเส้นนั้นของป๋อจิ่งชวนเข้ามาอย่างไม่พอใจ รั้งตัวเขาให้เข้ามาใกล้เธอยิ่งขึ้น
“คุณเองก็สำรวมกายบ้าง ป๋อจิ่งชวน คุณก็เป็นของฉันได้แค่คนเดียว! ฉันไม่อนุญาตให้ใครมาแตะต้องคุณ ยิ่งไปกว่านั้นคือคุณห้ามไปแตะต้องใคร!”
หางตาเหลือบมองไปตรงแขนที่ผู้หญิงคนนั้นสัมผัส จากนั้นสองมือจึงกระชากเนคไทของเขาออก แล้วหันไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขา
ไฟโทสะของป๋อจิ่งชวนเปลี่ยนไประหว่างทาง
ความฉุนเฉียวของเฉินฝานซิงเปลี่ยนทิศกลางคัน
ทุกอย่างเปลี่ยนไปกลายเป็นความหวงแหนในตัวอีกฝ่ายอย่างรุนแรง
ท่ามกลางทิฐิที่สูงอย่างน่าประหลาด ริมฝีปากและลิ้นของทั้งคู่กลับเกี่ยวพันกันได้ด้วยเหตุใดก็ไม่อาจทราบ
และก็ไม่อาจรู้ได้ว่าการปลดเปลื้องอาภรณ์ให้กันและกันเองได้แปรเปลี่ยนเป็นความรีบร้อนไปด้วยเหตุใด
ป๋อจิ่งชวนไล้มือไปตามเสื้อเชิ้ตของเฉินฝานซิง เคลื่อนมือเลี้ยวลดคดเคี้ยวไปมาตามผิวเนียนละเอียด
จูบของทั้งสองยังไม่แยกออกจากกันตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ เฉินฝานซิงที่ถูกจูบจนฟุ้งซ่านได้ลูบไล้ไปตามเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดและราบเรียบที่กระดุมถูกปลดออกไปหมดแล้ว
ฝ่ามือเล็กและร้อนผ่าวคู่นั้นเลื้อยเข้าไปในใต้เสื้อเชิ้ตของเขาราวกับงู ไต่สูงขึ้นไปยังบ่าแกร่ง
ร่างกายของทั้งคู่ต่างก็เป็นดังไฟแผดเผา ทว่าพวกเขาก็ยังคงแนบชิดกันอย่างแน่นแฟ้น ซึมซาบอุณหภูมิร่างกายของกันและกัน
ในที่สุดฝ่ามือใหญ่ของป๋อจิ่งชวนก็กระชากสิ่งที่ปกปิดหน้าอกของเธอออกมา
YOU MAY ALSO LIKE
