ช่วยทีครับ ใจผมรับคุณมาเฟียไม่ไหว - ตอนที่ 60
นี่เล่นอยู่สินะ วาซีลียิ้มออกมาขณะสบตากับอึนฮัน ยุนอึนฮันดิ้นรนจนเกือบจะถึงที่สุดแล้วจริง ๆ อึนฮันผู้ทำท่าเหมือนนางงูพิษที่หลอกล่อชายหนุ่มและจ้องจะฉกกระเป๋าสตางค์ไปอาจคิดว่าตัวเองแสดงได้ดีแล้ว แต่ความจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย เพราะติ่งหูเขาแดงจัดอย่างเห็นได้ชัด แถมขอบตาก็กระตุก สีหน้าของยุนอึนฮันนั้นซื่อตรงยิ่งกว่าเจ้าตัวเสียอีก
ถึงอย่างนั้นวาซีลีก็ยังกระซิบตอบพร้อมรอยยิ้มที่กว้างกว่าอึนฮันเป็นสิบเท่า
“ก็คนรักที่ตกลงมาจากดาวดวงเดียวกัน แล้วได้มาเจอกันอีกในโลกใบนี้ไง”
โว้ย ไอ้บ้านี่!
อึนฮันเบิกตากว้าง หมอนี่พูดอะไรออกมาเนี่ย ไอ้คนหน้าด้าน! เขาพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ก้มลงมองวาซีลีด้วยสีหน้าตกตะลึงอยู่อย่างนั้น จนตัวต้นเหตุต้องหัวเราะออกมาในที่สุด
“นายน่ารักขนาดนี้มาเป็นนักฟอกเงินได้ยังไงกันนะ เก่งซะด้วย”
วาซีลีหยัดตัวลุกขึ้น ทำให้อึนฮันที่นอนซบอยู่บนตัวเขาอีกทีต้องลุกขึ้นตาม เขาจับอึนฮันให้นั่งอยู่ท่าเดิมบนตักเขาหลังจากลุกขึ้นแล้ว “ถ้านายต้องการ ฉันอุ้มนายแล้วพาไปทั้งแบบนี้เหมือนเลดี้ก็ได้นะ” วาซีลีพูดขึ้นเมื่อเห็นแววตาของอึนฮันยังว่างเปล่า นั่นทำให้อึนฮันได้สติทันที
“มะ…ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร ขาผม…สบายดีครับ ผมยังเดินได้”
“เหรอ งั้นก่อนกินมื้อเช้าเราไปเดินเล่นกันหน่อยดีกว่า”
เดินเล่นอะไรอีกล่ะ เดินเล่นกันสองคนในสวนที่มีแต่กับระเบิดเนี่ยนะ
“มาคิด ๆ ดูแล้ว ขาผมเหมือนจะ…”
เมื่อได้ยินอึนฮันพยายามจะแกล้งเจ็บขาทั้งที่ตอนแรกบอกว่าสบายดี วาซีลีจึงกระแอมแล้วถามออกไป
“งั้นเดี๋ยวฉันอุ้มนายไปเดินเล่น…”
“…ไม่เจ็บแล้วครับ ผมคงเข้าใจผิดไปเองน่ะ”
วาซีลีหัวเราะขำอึนฮันอย่างไม่คิดปิดบัง ใบหน้าหยอกล้อแสนน่ารักนั่นทำให้อึนฮันต้องหันหนีไปทางอื่นด้วยความอาย
สุดท้ายเขาก็ต้องออกมาเดินเล่นในสวนเขตร้อนกับวาซีลีจนได้ ที่นี่ก็สวยดีอยู่หรอก แต่พอคิดถึงกับระเบิดแล้วเขาก็กลัวจนก้าวขาไปข้างหน้าแทบไม่ออก ในที่สุดก็ตัดสินใจจะเลือกเดินตามรอยเท้าวาซีลีจากด้านหลัง โดยเหยียบเฉพาะจุดเดียวกับที่วาซีลีเหยียบเท่านั้น
“ยุนอึนฮัน”
อึนฮันกำลังมองตามเท้าวาซีลี
“ครับ คุณคามินสกี”
เขาตอบไปทั้งที่ตาก็ยังคอยระแวดระวังกลัวว่าจะเหยียบพลาด วาซีลีจึงหันกลับมามองและได้เห็นว่าอึนฮันมัวแต่ง่วนอยู่กับการเดินตามจนไม่รู้ตัวว่าเขาหันกลับมาหาแล้ว วาซีลีเดาะลิ้น แต่จู่ ๆ ก็ยิ้มอย่างนึกสนุก
“คบกันนะ”
“ครับ คุณคามินสกี”
อึนฮันตอบโดยไม่ทันระวัง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาหลังจากรู้แล้วว่าวาซีลีไม่ได้เดินต่อ อีกฝ่ายได้พูดเรื่องสำคัญอะไรหรือเปล่านะ อึนฮันกรอเทปในหัวย้อนกลับไป แล้วดวงตาก็พลันเบิกกว้างจนแทบจะหลุดจากเบ้า เขารีบส่ายหน้าเป็นพัลวัน
“มะ…หมายความว่า…”
“คบกันไง นายถามฉันนี่ว่าเราเป็นอะไรกัน ก็คบกันสิจะได้เป็นแฟนไง”
“…คามิน…”
วาซีลีชักมีดออกมาควงไปรอบ ๆ
“วะ…วะ…วะ…วาซยา วาซยา วาซยา วาซยา”
อึนฮันเรียกชื่อวาซีลีติดกันถึงสี่ครั้ง
“ว่าไง”
“คบกันเหรอครับ ผมกับวาซยาน่ะเหรอ…”
แต่เราไม่ได้อยู่ในความสัมพันธ์แบบนั้นสักหน่อย แบบที่จะคบกันได้น่ะ ไม่เอาน่า เรียกผมว่าคู่นอนแทนเถอะนะ หรือจะนายบำเรอก็ได้เอ้า! ผมเป็นให้คุณได้หมดละ แค่อย่าขอผมคบก็พอ นั่นมันเป็นเรื่องของคนที่รักกันนี่นา อย่าทำอย่างนั้นเลยนะ!
วาซีลีพูดย้ำด้วยสีหน้าจริงจังอีกครั้งเมื่อเห็นว่าอึนฮันเริ่มทำหน้านิ่วคิ้วขมวด
“เป็นแฟนกันนะ”
ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ดูจริงจัง อึนฮันถึงกับเงียบไปพักใหญ่
ชายหนุ่มหน้าตาดีอย่างวาซีลี คามินสกีขอเขาคบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ทั้งหน้าตาและน้ำเสียงราวกับจะทำให้ความรู้สึกที่ไม่มีอยู่จริงกลายเป็นความจริงขึ้นได้ แสงแดดยามเช้าสาดส่องเรืองรองอยู่เหนือเรือนผมสีดำสนิทของวาซีลี แววตาเป็นประกายระยิบระยับราวกับห้วงจักรวาลบนฟากฟ้ายามค่ำคืน…จะบ้าไปแล้วหรือไง อึนฮันพูดอะไรไม่ออกเพราะคิดว่าตนอาจสติฟั่นเฟือนไปเสียแล้ว มาคิดถึงห้วงจักรวาลหรือความจริงอะไรนั่นต่อหน้าคนอย่างวาซีลีได้ยังไงกัน
ทว่าแม้จะมองซ้ำอีกรอบ วาซีลีก็ยังเป็นเช่นนั้นจริง ๆ
YOU MAY ALSO LIKE
