ช่วยทีครับ ใจผมรับคุณมาเฟียไม่ไหว - ตอนที่ 44

ที่ผ่านมาเซ็กซ์ของอึนฮันมีแต่แบบชั่วข้ามคืน ไม่เคยมีใครคนไหนตั้งใจสัมผัสเขาถึงขนาดนี้มาก่อน และถึงมี พวกเขาเหล่านั้นก็ไม่เคยทิ้งร่องรอยไว้ เพราะต่างฝ่ายต่างก็ให้เกียรติสถานะของกันและกัน ทว่าในตอนนี้บนเรือนร่างของอึนฮันนั้นไม่มีจุดไหนเลยที่ไร้ร่องรอยการสัมผัส แม้กระทั่งตรงสะโพกก็ยังเต็มไปด้วยรอยแดงราวกับถูกสะเก็ดไฟลวก

“วา…วาซยา แค่นี้ พอแค่นี้เถอะนะครับ…”

อึนฮันทำท่าจะร้องไห้ออกมาอีกรอบ นี่ก็ผ่านมานานมากแล้ว ตอนนี้ร่างกายเขาเจ็บปวดจนเกินจะทน เมื่อครู่เขาบอกคามินสกีว่าต้องเอาของที่อีกฝ่ายปล่อยไว้ข้างในออกเพราะมันอาจทำให้ท้องเสียได้ วาซีลีจึงเป็นคนควานออกให้ด้วยมือตัวเอง

หากอึนฮันร้องไห้ วาซีลีจะหยุดปลอบเขาอยู่ครู่หนึ่ง แต่มันก็เท่านั้นเพราะหลังจากนั้นสิ่งที่เขาต้องเจอกลับแย่กว่าเดิมเสียอีก อึนฮันตั้งใจหันหลังแล้วนอนคว่ำเพราะอยากให้จบลงเร็ว ๆ ทำท่าน่าอายที่ต้องแนบหน้าลงกับเตียงแล้วแอ่นสะโพกขึ้นด้านบน หากเป็นคู่นอนข้ามคืนทั่วไป ท่านี้ไม่ถือว่าแปลกอะไรด้วยซ้ำ แต่ช่างน่าอายเหลือเกินเมื่อต้องทำในวันนี้ที่มีสติครบถ้วนทุกอย่าง นอกจากนั้นแล้วท่านี้ยังทำให้ด้านหลังของอึนฮันถูกวาซีลีสัมผัสมากขึ้นด้วย ทั้งถูกฟันคมขูดไปตามแนวกระดูกสันหลัง ทิ้งร่องรอยไว้เต็มแผ่นหลัง ถูกขบกัดตรงท้ายทอย แม้กระทั่งกระดูกก้นกบก็ยังโดนลิ้มรสโลมเลีย ถึงแม้จะร้องไห้บอกให้หยุดเพียงใด วาซีลีก็ไม่สนใจ

“อยากหยุดเหรอ”

วาซีลีแสยะยิ้ม อึนฮันแค่มองดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายยังสบายดี ไม่มีท่าทีเหน็ดเหนื่อย…และไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แต่ด้วยคำพูดที่ฟังดูคล้ายเต็มใจจะหยุดหากเขาต้องการทำให้อึนฮันพยักหน้ารับ ตอนนี้ร่างกายของเขาเหนื่อยล้ามากกว่าเจ็บปวด สติก็เลือนรางเต็มที เขาอยากนอนจะแย่อยู่แล้ว จะว่าไปเขาเพิ่งนึกได้ว่าเมื่อคืนตัวเองมัวแต่วิตกจริตจนนอนไม่พอด้วย

“งั้นก็ทำให้ฉันพอใจสิ”

อึนฮันต้องลำบากกายเพราะวาซีลีอยู่หลายชั่วโมงกว่าจะรู้อย่างทะลุปรุโปร่งว่าชายหนุ่มชอบแบบไหน อึนฮันโอบแขนรอบลำคอเขาไว้ด้วยสีหน้าเหมือนจะร้องไห้ ในขณะที่วาซีลีก็อมยิ้มอ่อนโยนราวกับกำลังอารมณ์ดี อึนฮันประทับริมฝีปากลงไปบนใบหน้าอีกฝ่ายหลายครั้ง จูบเบา ๆ จนเกิดเสียงดังจุ๊บ “วาซยา” อึนฮันกระซิบเรียก “วาซยา” นิ้วของวาซีลีขยับเข้าไปใกล้ทางเข้าของอึนฮันช้า ๆ ทั้งเสียงครวญครางและเสียงอ้อนวอนดังปะปนกันอยู่ข้างหูชายหนุ่มซึ่งสัมผัสจุดที่บวมช้ำนั้นอย่างระมัดระวัง

“ฮึก…วาซยา พอก่อน พอเถอะ”

เจ้าของชื่อตอบรับน้ำเสียงเศร้าสร้อยของอึนฮันด้วยจูบ และสุดท้ายอึนฮันก็ต้องหลับตาบวม ๆ จากการร้องไห้ลงแน่นเมื่อรู้สึกว่านิ้ววาซีลีรุกล้ำเข้ามาอีกครั้ง ไม่คิดจะหยุดให้จริง ๆ ด้วยสินะ หยาดน้ำสีขาวขุ่นไหลเยิ้มออกมาทุกครั้งที่วาซีลีเปิดช่องทางนั้นออก วาซีลีคอยใช้นิ้วควานเอามันออกมาหลายครั้ง แค่คิดว่าต้องรับวาซีลีเข้าไปในจุดที่บวมจนเจ็บระบมนั้นอีกครั้งเขาก็ขนลุกไปทั้งตัวแต่ก็ไม่อาจทำอะไรได้ อึนฮันเหลือบมองแก่นกายของวาซีลีที่แข็งชันขึ้นมาก่อนจะประทับริมฝีปากของตนลงบนริมฝีปากอีกฝ่าย รีบทำให้จบไปเร็ว ๆ จะดีที่สุด

วาซีลีเข้ามาอีกครั้ง คราวนี้เขาดันเข้าไปโดนจุดอ่อนไหวของอึนฮันตั้งแต่ครั้งแรก แรงกระแทกราวกับถูกหอกแทงทำเอาหัวใจแทบหยุดเต้น อึนฮันไม่รู้ว่านี่คือความสุขสมหรือเจ็บปวดทรมานกันแน่

“วาซยา วาซยา อึก วาซยา ฮึก วาซยา”

อึนฮันเรียกชื่อวาซีลีอย่างต่อเนื่อง หากอีกฝ่ายไม่ทำแบบนี้ เขาคงไม่มีเรื่องให้ต้องเจ็บปวด คงไม่ต้องประสบกับความทรมานเช่นนี้ แต่ถึงอย่างนั้นอึนฮันก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเรียกเขา วาซีลีเป็นเพียงคนเดียวที่อึนฮันเรียกหาได้ มีแค่ผู้ชายที่แทบจะฉีกร่างเขาออกเป็นสองซีกคนนี้คนเดียวเท่านั้น

ไอ้สารเลวเอ๊ย!

อึนฮันยังคงเรียกวาซยาต่อไปพร้อมเสียงสะอื้น

ไอ้คนไม่มีจิตสำนึก ไอ้หนูที่ใหญ่อย่างกับไม้ตีผ้าของหมอนี่แตกได้ตั้งห้าครั้งเชียวเหรอ แถมปล่อยข้างในอีก ยังเป็นคนอยู่รึเปล่าเนี่ย! ไอ้เวรนี่ ไม่ต้องมองก็รู้ว่าตรงนั้นฉันบวมหมดแล้ว ทั้งที่เห็นอยู่ตำตาแล้วยังจะอยากใส่เข้ามาอีกเรอะ สารเลว ไอ้นี่มันไม่ใช่คนจริง ๆ ด้วย ไอ้วิตถาร อึนฮันร้องไห้ไม่หยุด แม้วาซีลีจะคอยเลียหยดน้ำที่หางตาให้ก็จริง ทว่าน้ำตาเขายังคงไหลรินไม่ขาดสาย