ช่วยทีครับ ใจผมรับคุณมาเฟียไม่ไหว - ตอนที่ 42

วาซีลีตบแก้มเขาเบา ๆ

“ยุน ฉันเป็นใคร ยุน!”

“วา…ซีลี” อึนฮันตอบทั้งน้ำตาด้วยความเจ็บปวด “…ซี…ลี คามิน…สกี…”

วาซีลียิ้มแย้มพอใจเมื่อได้ยิน ไอ้…สารเลว อึนฮันก่นด่าทั้งน้ำตา เขาได้แต่จ้องมองวาซีลีที่ไม่มีทางยอมปล่อยให้เขาหนีไม่วางตา ใช่สิ แค่หมอนี่พอใจคนเดียวก็พอ ไอ้สารเลว น้ำตาเขาไหลรินเป็นสาย อะไรบางอย่างดุนดันเข้ามาด้านหลังซึ่งขยับขยายจนได้ที่ อึนฮันตัวสั่นสะท้านไปหมดเมื่อสิ่งนั้นรุกล้ำเข้ามาในร่างกายผ่านถุงยางบาง ๆ แม้จะไม่เจ็บเพราะวาซีลีช่วยเตรียมให้เยอะแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นการถูกล่วงล้ำก็ไม่ได้รู้สึกดีเท่าไร อึนฮันตัวแข็งทื่อด้วยกลัวว่าอวัยวะภายในจะกระทบกระเทือนจากการสอดใส่ วาซีลีเลียริมฝีปากเมื่อเห็นอึนฮันพูดอะไรไม่ออกและเอาแต่ร้องไห้

“เจ็บเหรอ”

อึนฮันส่ายหน้า อย่าหยุดสิ รีบทำให้เสร็จ ๆ แล้วเอาออกไปซะ วาซีลีก้มลงมองอึนฮันสักพักก่อนจะเริ่มขยับช้า ๆ เขาขยับเข้าออก หมุนวนตรงนั้นตรงนี้จนเห็นได้ชัดเจนว่ากำลังมองหาจุดใดสักจุด อึนฮันสะบัดหน้าไปมาราวกับคนบ้า อย่านะ ออกไป! เอาออกไป! อึนฮันได้แต่หวัง ทว่าเมื่อวาซีลีขยับไปโดนจุดหนึ่งร่างทั้งร่างเขาก็แอ่นโค้งขึ้นมาทันที วาซีลีเอ่ยคล้ายจะหยอกเย้า

“ลึกจังนะ นายนี่เซ็กซ์จัดจริง ๆ ทำตรงนี้ได้ยังไงคนเดียวล่ะ”

วาซีลีเริ่มดันย้ำ ๆ เข้าไปตรงจุดนั้น อึนฮันพยายามอดทนทั้งที่ขายังถูกจับอ้าออก แต่สุดท้ายก็หลุดเสียงครางออกมา เขายกขาขึ้นเกี่ยวเอววาซีลีพลางเหลือบมองขึ้นไปจนได้เห็นสีหน้าเปี่ยมสุขของชายหนุ่ม ทั้งสองต่างสบตากัน

“วาซยา”

อึนฮันเรียกชื่ออีกฝ่ายออกไปโดยไม่รู้ตัว นัยน์ตาของวาซีลีโค้งขึ้นเป็นรูปจันทร์เสี้ยวทันทีที่ได้ยิน

“วาซยา อึก วาซยา วาซยา!”

อึนฮันร้องเสียงดัง วิงเวียนทุกครั้งที่วาซีลีขยับ ทั้งหัวทั้งร่างกายร้อนรุ่มไปหมด ตรงหน้าก็มองเห็นเพียงวาซีลี คามินสกียิ้มออกมา ผมดำขลับชุ่มเหงื่อแนบติดใบหน้า ทว่าใบหน้าที่เปื้อนยิ้มราวกับรู้สึกดีหนักหนานั้นไม่ได้ดูอ่อนโยนเลยสักนิด เขาไม่ได้น่ากลัวอย่างที่อึนฮันคิด แต่ก็ไม่ได้ใจดีเป็นพ่อพระเช่นกัน นั่นคือรอยยิ้มแห่งความกระหายอยากต่างหาก วาซีลีที่ฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันขบฟันลงบนลำคอของอึนฮัน เขาไม่เจ็บเลย แถมยังซุกหน้ากับคอของวาซีลีด้วย

“วาซยา วาซยา”

อึนฮันยังเรียกชื่อวาซีลีไม่หยุด ไฟแห่งอารมณ์ราคะอันรุ่มร้อนทำให้เขาไม่ทันรู้ตัวว่าชื่อนั้นคือชื่อของใคร

อึนฮันจำได้ว่าเขาขึ้นไปจนถึงจุดสูงสุดของอารมณ์ แต่จำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ เขาพยายามจะลุกขึ้นนั่งทันทีที่ลืมตาตื่น ทว่ากลับได้สบตากับวาซีลีที่ยืนเปลือยเปล่าดื่มน้ำอยู่หน้าเตียงเสียก่อน ทันทีที่สบตากัน ชายหนุ่มก็ยิ้มแล้วยื่นขวดน้ำมาให้อึนฮันรับไว้ด้วยความตกใจ

“ทำไปแค่ครั้งเดียว นายก็เหมือนจะสลบแล้วน่ะ”

“ขะ…ขอโทษ…”

อึนฮันอ้าปากจะพูดเมื่อได้ยินวาซีลี แต่แล้วก็หุบปากลงตามเดิม เสียงเขาแตกพร่าจนพูดไม่ได้เพราะเจ็บคอ เจ็บเสียจนคิดว่าเมื่อคืนเขาน่าจะแหกปากร้องเพลงพื้นบ้านพันโซรีมากกว่ามีเซ็กซ์เสียอีก วาซีลียิ้มออกมาเมื่อเห็นอึนฮันดื่มน้ำโดยหันหน้าไปทางอื่นอย่างระมัดระวัง ไม่แม้แต่จะสบตาเขา วาซีลีขยับเข้าไปใกล้อึนฮันแล้วฉวยขวดน้ำออกจากมือ เจ้าขวดน้ำที่ถูกขว้างทิ้งลอยไปโดนผนังห้องก่อนจะหล่นลงกับพื้น ทิ้งไว้เพียงร่องรอยบนกำแพง อึนฮันสะดุ้งแล้วเงยหน้ามองวาซีลี

“เมื่อกี้ขอโทษทีนะ ฉันรีบเกินไปใช่ไหม”

วาซีลีพูดพลางดันอึนฮันให้นอนลง เจ้าตัวได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ สีหน้าของอึนฮันที่คล้ายจะถามว่าจะทำอีกจริง ๆ หรือทำให้วาซีลีหัวเราะเบา ๆ

“ยุน นายเป็นคนน่าสนใจมากเลยนะ”

ฝ่ามือของวาซีลีลูบไล้ไปตามเรือนร่างอึนฮัน ชายหนุ่มครางออกมาโดยไม่รู้ตัวทันทีที่ฝ่ามือหยาบกร้านลูบผ่านไป วาซีลียกยิ้มเมื่อเห็นอีกฝ่ายเผลอครางทั้งที่ยังมองเขาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

“เป็นลมแต่ยังรู้สึก เพิ่งเคยเห็นแฮะ”

แม้อึนฮันจะทำหน้าบูดบึ้งแต่วาซีลีก็ไม่สนใจ

“ฉันพยายามนึกว่านายชอบตรงไหน นายน่ะ ดูเหมือนจะชอบข้างหลังมากกว่าข้างหน้านะ ฉันเองก็เพิ่งเคยเห็นร่างกายที่ตอบสนองดีขนาดนี้ รู้หรือเปล่าว่านายหมดสติไปทั้งที่ยังอ้าขาให้ฉันอยู่เลย ข้างในนี่แดงเชียว”

อึนฮันหน้าแดงระเรื่อ เห็นดังนั้นวาซีลีก็เอานิ้วจิ้มแก้มเขา

“แดงกว่าตรงนี้อีก”

“คะ…คุณคามินสกี คือว่า ตอนนี้ผม…” อึนฮันหยัดตัวลุกขึ้นพร้อมกับบอกเขาอย่างระมัดระวัง “ผมขอพอแค่นี้…”

วาซีลีกดตัวอึนฮันให้นอนลงอีกครั้งก่อนจะแลบลิ้นออกมาเลียแก้มเขาเป็นทางยาวราวกับสัตว์ป่า

“ข้อแรก ฉันไม่ใช่คามินสกี เพราะฉันให้นายเรียกว่าวาซยา ข้อสอง ฉันยังไม่พอ”