ช่วยทีครับ ใจผมรับคุณมาเฟียไม่ไหว - ตอนที่ 38

ตอนนั้นเองอึนฮันจึงได้รู้ตัวว่าตนเข่าอ่อนไปเรียบร้อยแล้วและตอนนี้วาซีลีประคองเขาอยู่ ถึงอย่างนั้นอึนฮันก็ไม่อาจรู้ได้เลยว่าระหว่างที่วาซีลีจูบเขา ชายหนุ่มที่ชื่อดอนพยายามจะกระโจนเข้ามาจนถูกวาซีลีคว้าคอไว้แน่น ทั้งยังไม่รู้ว่าตัวของดอนถูกยกขึ้นสูงจนเท้าแทบไม่ติดพื้น ไม่รู้ว่าคริสยื่นตราตำรวจใส่หน้าวาซีลีเพราะทนดูไม่ได้เมื่อเห็นดอนหน้าแดงก่ำอย่างกับคนถูกแขวนคอประหารชีวิต และไม่รู้ว่าวาซีลียิ้มออกมาทางนัยน์ตาที่หรี่ลงคู่นั้น สิ่งเดียวที่อึนฮันรู้มีเพียงวาซีลีจูบเขาได้น่าลุ่มหลงเหลือเกิน

“ทำตัวน่ารักออกขนาดนี้ แต่ทำไมไม่ฟังกันบ้างเลย”

วาซีลีกระตุกยิ้มแล้วยกเขาขึ้นพาดบ่าเหมือนยกกระสอบ ร่างกายของอึนฮันอ่อนปวกเปียกไปทั้งตัว ตอนจูบกับเจ้าตำรวจนั่น อึนฮันเบิกตากว้างด้วยความกลัว แต่ทันทีที่เปลี่ยนมาจูบเขา กลับเคลิ้มจนแทบล้ม พอเห็นว่าอึนฮันไม่ตอบสนองกับจูบของคนอื่นในขณะที่แทบจะหมดสติกับจูบของเขาวาซีลีก็โกรธไม่ลงแล้ว ถึงอย่างนั้นผู้ชายคนนี้ก็ยังขี้โกงอยู่ดี เพราะเล่นมาทำให้เขาต้องหยุดตรงวินาทีสุดท้าย วาซีลีแบกอึนฮันขึ้นแล้วตั้งใจจะหายไปทั้งอย่างนั้น แต่แล้วเขาก็หันกลับไปมองตำรวจหนุ่มอีกครั้ง เขายังมีบางอย่างติดค้างอยู่ในหัว

“เป็นตำรวจเหรอ”

“นะ…นายเป็นใคร!”

“ไม่จำเป็นต้องรู้ ว่าแต่เป็นตำรวจมานานแค่ไหนแล้วล่ะ หนึ่งปีหรือว่าสองปี” วาซีลีถาม

คริสตะโกนตอบไปว่า “นายก็ไม่จำเป็นต้องรู้เหมือนกัน! ปล่อยยุนนะ!”

แต่ท่าทางแบบนั้นไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ดูเหมือนคริสจะยอมรับคำพูดของวาซีลีอยู่กลาย ๆ เขาจึงยิ้มออกมา

“อ๋อ นายนี่เอง”

วาซีลีแสยะยิ้มเหี้ยม คริสเผลอก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว สัญญาณไฟสีแดงสว่างวาบขึ้นในหัวของคริสซึ่งเป็นตำรวจมามากกว่าหนึ่งปี ผู้ชายคนนี้น่ะของจริงเลย ผู้ชายคนนี้…ทันใดนั้นคริสก็จำหน้าวาซีลีได้

“คะ…คามินสกี…”

วาซีลียิ้มเหี้ยมเกรียมแล้วเริ่มเดินออกไป ประตูรถโรลส์รอยซ์เปิดออก เหล่าเกย์ทั้งหลายต่างมองแผ่นหลังของวาซีลีอย่างสงสัยใคร่รู้ ไม่มีใครสนใจดอนผู้น่าสงสารเลยสักคน

++++++++++++++++++++++++++++++++

อึนฮันตัวสั่นทันทีที่ขึ้นมาบนโรลส์รอยซ์ เขาได้สติตั้งแต่ถูกอุ้มพาดบ่าแล้ว ทะ…ทำยังไงดีล่ะ อึนฮันทนเก็บสิ่งที่น่าจะเป็นก้อนน้ำตาไว้ ถึงจะไม่ตายแต่ถ้าหมอนี่บอกว่าจะฉีกปากเขาขึ้นมาจริง ๆ จะทำยังไงดี ความหวาดกลัวทำเอาเขาไม่อาจมองวาซีลีขณะอยู่ในโรลส์รอยซ์ได้เลย เมื่อเห็นอึนฮันเอาแต่ตัวสั่นก้มหน้างุด วาซีลีก็จับใบหน้าอึนฮันให้เงยขึ้น พอได้สบตากัน เขาก็หลับตาแน่นทันทีราวกับไม่อาจสบตาวาซีลีอย่างมีสติเต็มร้อยได้จริง ๆ

ขอแค่ไม่กลัวนี่มันมากไปหรือไงนะ วาซีลีเดาะลิ้น จะกลัวอะไรกันนักหนา ตีเขาก็ไม่เคยตี จูบก็เพิ่งจูบไปครั้งเดียว ทว่าอึนฮันกลับตัวสั่นเป็นลูกนกทั้งยังหน้าซีดเผือดราวกับถูกพิพากษาว่าเหลือเวลาอยู่ไม่มากแล้วอย่างไรอย่างนั้น

อึนฮันจำต้องกลืนก้อนสะอื้นลงไปเมื่อรู้สึกว่าวาซีลีก้มมองเขาอยู่ ดูเหมือนช่วงนี้จะมีเรื่องให้หลั่งน้ำตาเยอะเหลือเกิน แต่จะไม่ให้เขากลัวได้ยังไงในเมื่อเรื่องน่ากลัวดันมาเกิดติดกันเป็นหางว่าวแบบนี้ นรกยังดีกว่าเลย เขาขอรับประกัน นรกยังดีเสียกว่าที่ตรงนี้ ตอนนี้เขาไม่รู้เลยว่าวาซีลีจะทำอะไรกับเขา จะจับเขาทรมานเพราะไปจูบคนอื่นหรือเปล่า หรือหากทำอย่างนั้นไม่ได้ เขาอาจต้องอุทิศเรือนร่างของตัวเองเป็นสิบรอบยี่สิบรอบก็เป็นได้ นี่มันจุดต่ำตมที่สุดในชีวิตชัด ๆ และเมื่ออึนฮันคิดเช่นนั้นเอง

“ครั้งหนึ่งนายเคยขอให้ฉันไว้ชีวิตตำรวจ” วาซีลีพูดขึ้นเบา ๆ “ผู้ชายเมื่อกี้คือตำรวจคนนั้นใช่ไหม”

จุดต่ำตมที่สุดในชีวิตยังต่ำลงไปได้อีกขั้น คล้ายกับว่าช่วงเวลาที่ดิ่งลงเหวยิ่งกว่าเมื่อครู่กำลังรอคอยอึนฮันอยู่ โอย จะ…จะทำยังไงดีล่ะ อึนฮันลืมตาขึ้นทั้งที่ตัวยังสั่น เพราะหลับตาไปก็ใช่ว่าจะทำให้สถานการณ์ดีขึ้น

“แล้วผู้ชายคนนั้นก็คือ ‘คริส’ ใช่ไหม”

อ๊าก ไปฟังมาจากไหนอีกเนี่ย! นี่ฟังอยู่ตั้งแต่คริสแนะนำตัวเลยเรอะ วาซีลียิ้มออกมาเมื่อเห็นอึนฮันเบิกตากว้าง ที่มุมปากสีแดงนั้นคล้ายจะมีเลือดซึมออกมาด้วย พอวาซีลีกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เขาจึงรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี ปิดปากวาซีลีก่อนที่ชายหนุ่มจะพูดว่าจะฆ่าคริสหรือพูดคำอื่นที่คล้าย ๆ กันออกมา จริงอยู่ที่ว่ายังมีคำอีกมากมายที่น่ากลัวยิ่งกว่าอีก แต่อึนฮันไม่กล้าคิดถึงคำอื่นที่แย่ไปกว่านั้นแล้ว

ริมฝีปากของอึนฮันสัมผัสกับวาซีลี อึนฮันประกบริมฝีปากลงไปพลางยกแขนขึ้นคล้องรอบคอชายหนุ่มไว้ก่อนจะเป็นฝ่ายสอดลิ้นเข้าหาเอง น่ารักนักนะ วาซีลีก้มลงมอง อึนฮันยังตัวสั่น ร่างในอ้อมแขนเขากระตุกเกร็ง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังจูบต่อไป วาซีลีปล่อยให้อีกฝ่ายทำต่อสักพักก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดตอบ