“ท่านพี่แค่บอกว่านางจะพิสูจน์ความอดทนให้เขารู้ได้อย่างไร นางก็ไปนั่งคุกเข่าเช่นนั้นแล้ว โง่เขลาสิ้นดี”

ชายชราฟังที่หานเซียวพูดไม่ชัดนัก แต่เขาก็เลิกที่จะถามแล้ว สองคนนี้จะว่าเป็นคนดีก็ไม่ใช่คนร้ายก็ไม่เชิง เขาเองเป็นเพียงบ่าวผู้หนึ่งในยามที่ทิ้งทุกอย่างมาอยู่ที่นี่คนที่บ้านเดิมก็ได้นายท่านทั้งสองช่วยดูแล ดังนั้นท่านอ๋องทั้งสองก็นับว่ามีบุญคุณกับเขาไม่น้อย การจะสอดเรื่องของเจ้านายย่อมไม่ใช่เรื่องที่บ่าวสมควรทำ

พรานเฒ่าเก็บชามยาและชามโจ๊กออกไปแล้ว หานเซียวเดิมตั้งใจจะไม่สนใจหนานอิงอีกต่อไป แต่จนแล้วจนรอดเป็นเขาเองที่อดไม่ได้ ด้วยความสนใจใคร่รู้ที่เกิดขึ้นอย่างประหลาดขาที่ไม่เชื่อฟังจึงเดินออกที่หน้ากระท่อม

เขามองนางนิ่งงัน นางยังนั่งอยู่ที่นั่นจริง ๆ ด้วย

หานเซียวพิงร่างสูงกับประตูจับจ้องสายตาไปที่ร่างเล็กของสตรีผู้นั้นทั้งพิจารณานางอย่างละเอียด อย่างน้อยนางควรเลิกคิดเพ้อเจ้อในเรื่องเป็นไปไม่ได้ แล้วกลับมาเย็บผ้าทำอาหารให้เขาเสียจะดีกว่า เขาผู้มีคุณธรรมในหัวใจจึงอดไม่ได้ที่จะบั่นทอนความตั้งใจของหนานอิงให้เลิกทำเรื่องโง่เขลาเสียที

“หากเจ้าไม่ยอมแพ้อาจจะตายตรงนี้ ท่านพี่ของข้าไม่มีทางใจอ่อนหรอก พอเถิดอย่าทำเรื่องเสียเวลาเปล่าเลย”

เขาเอ่ยเสียงดังแต่หนานอิงกลับไม่มีปฏิกิริยาอันใด เขาเห็นชัดเจนว่านางกำลังหนาวสั่น ผ้าห่มที่ชายชราให้นางไว้ตั้งแต่เมื่อคืนยังกองอยู่ที่พื้น

ในเมื่อนางไม่ตอบและไม่ยอมแพ้ เขาจึงไม่พูดคำใดออกมาอีกได้แต่คอยดูว่าหนานอิงจะทนได้อีกนานเท่าใด

คงเพราะฝ่าความหนาวมาทั้งคืนนางจึงดูคล้ายตุ๊กตาหิมะตัวหนึ่งที่เรืองรองขาวกระจ่างในยามต้องแสงอาทิตย์ใบหน้าขาวซีดที่มองหาเลือดฝาดของคนผู้มีชีวิตไม่เจอนั้นยิ่งทำให้หานเซียวรู้สึกสนใจ

นางผู้นี้ภายในเวลาไม่นานสามารถเปลี่ยนแปลงไปได้มากเพียงนี้เชียวหรือ

เวลาผ่านมานับชั่วยาม สายลมอ่อนพัดโชยมาให้ความรู้สึกเย็นสบายแต่กลับคนที่หนาวเข้ากระดูกอย่างหนานอิงกลับแทบคลั่งด้วยความหนาวเย็นจากสายลมเอื่อยเฉื่อยที่พัดผ่าน

หานเซียวยังยืนมองหนานอิงอยู่เช่นนั้นและนางเองก็ยังคงคุกเข่าอยู่โดยไม่ขยับ จนกระทั่งเสียงดาบที่ปะทะกันอยู่ดังมาจากด้านหลังกระท่อมน้อยจะเงียบลง ยังมีเสียงฝีเท้าของคนสองคนที่เดินมาจวบจนกระทั่งหยุดต่อหน้าของหนานอิง

“ท่านอ๋องนางอดทนเพียงนี้ท่านยังไม่ใจอ่อนอีกหรือ”

เป็นอ้ายเจิงที่เอ่ยขึ้นทั้ง ๆ ที่รู้ว่าไม่มีทางที่ลู่หนิงหวังจะใจอ่อนในยามนี้ สำหรับลู่หนิงหวังแล้วมันยังไม่มากพอ

“หากเจ้าคิดว่าพอแล้วก็ตามใจเถิด”

น้ำเสียงของเขาดูคล้ายจะอ่อนโยนลงแต่อ้ายเจิงรู้ดีว่าช่างเป็นน้ำเสียงที่แสนจะเย็นชาและไร้เยื่อใยอย่างสิ้นเชิง หากเขาช่วยหนานอิงในยามนี้ก็เท่ากับทำลายความตั้งใจของนางแล้ว

อ้ายเจิงมองคนทั้งสองก่อนจะเอ่ยว่า

“ท่านอ๋องท่านไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ ที่นี่อุ่นกว่าอย่างน้อยก็มีพวกท่านร่างกายใหญ่โตเพียงนี้ก็ช่วยคลายหนาวให้นางเสียหน่อย ท่านช่วยนางก่อนข้าจะรีบไปต้มยาไล่ความเย็นในร่างให้นาง”

หานเซียวขยับกายออกห่างแต่น่าประหลาดที่มือของเขายังคงเกาะกุมมือของนางอยู่ แน่นอนว่าเขาย่อมไม่รู้ตัวทั้งที่ปากร้องขับไล่นางผู้นี้แต่กิริยาท่าทางล้วนตรงกันข้ามกับสิ่งที่แสดงออกมา

“พานางออกไปจากเตียงของข้า ข้าไม่อนุญาต”

เขาดูไม่พอใจมากกับความคิดของอ้ายเจิง

อ้ายเจิงย่นคิ้ว อ๋องน้อยผู้นี้ประหลาดยิ่งแม้ใบหน้าจะเย็นชาบ้างแต่มือนั่นเหตุใดไม่ปล่อยมือของหนานอิงกันเล่า แต่เขาย่อมไม่ทำให้อ๋องน้อยรู้ตัวจึงได้แต่พูดจาตะล่อมหานเซียวเหมือนเด็กผู้หนึ่ง

“ท่านอ๋องคนดีของข้าทั้งสอง ในฐานะที่ข้าเป็นหมอ พวกท่านควรกอดนางให้นานเสียหน่อยให้ความอบอุ่นจากร่างกายของพวกท่านเข้าสู่ร่างกายของนางจนกว่านางจะหายหนาวสั่น แต่ก่อนอื่นท่านต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นางเสียก่อน เสื้อผ้าที่เย็นชื้นพวกนี้จะทำให้นางเป็นปอดบวมได้”

แต่แล้วเสียงเย็นของลู่หนิงหวังทำให้อ้ายเจิงต้องใช้สมองคิดแผนต่อไปทันที

“เป็นห่วงนางมากเช่นนั้นก็ทำเองเสียสิ จะมาวุ่นวายกับข้าอีกทำไม”

ลู่หนิงหวังกำลังจะก้าวออกไปจากที่นี่โดยไม่สนใจไยดีสตรีผู้นี้อีกแล้วเขาเห็นท่าทางห่วงใยของอ้ายเจิงแล้วรู้สึกหงุดหงิดใจ ในใจได้แต่คิดว่า

นางช่างหาเรื่องให้พวกเขาวุ่นวายเป็นอย่างยิ่ง

อ้ายเจิงผู้ไม่ยอมแพ้จึงขวางเขาเอาไว้ทันใด

“นางเป็นของพวกท่าน ผู้ใดจะกล้าแตะต้องนางกันเล่าท่านอ๋อง นางคือว่าที่หวางเฟยของพวกท่านนะขอรับ”

หานเซียวได้ยินเช่นนี้พลันรู้สึกอยากจะเตะอ้ายเจิงนัก เมื่อสักครู่เป็นผู้ใดที่อุ้มนางเข้ามากันเล่า เขาอุ้มนางแนบอกเช่นนั้นโดยไม่คิดว่าเป็นสตรีของผู้ใด ครานี้บอกไม่กล้าจะแตะต้องด้วยเหตุผลไร้สาระนั่น

ลู่หนิงหวังผลักเขาออกให้พ้นทาง คิดจะก้าวหนีไม่อยากตีฝีปากกับอ้ายเจิงอีกด้วยรู้ตัวว่าไม่อาจสู้ได้เลยสักครั้ง

“ท่านอ๋อง ท่านอ๋องน้อย หากท่านไม่ช่วยก็ต้องเป็นข้าแล้ว ข้ายินดีใช้เรือนกายของข้าช่วยนางเองถือว่าท่านทั้งสองอนุญาตแล้ว”

กล่าวจบอ้ายเจิงพลันทำบางอย่างที่ทำให้อ๋องทั้งสองช่วยกันเตะเขาออกจากกระท่อมแทบไม่ทันทั้งยังปิดประตูอย่างแน่นหนา

อ้ายเจิงหัวเราะในใจ เขาดึงเสื้อผ้าของตนเองที่หลุดลุ่ยขึ้นมาแล้วใส่กลับอย่างเรียบร้อย หากจะถามว่าผู้ที่รู้ใจสองอ๋องเด็กน้อยนั้นที่สุดคือผู้ใด แน่นอนว่าอ้ายเจิงมั่นใจถึงสิบส่วนว่าต้องเป็นเขาผู้นี้