ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P - ตอนที่ 24 ทำดี

กลับเป็นลู่หนิงหวังที่เอ่ยเสียงต่ำ นี่นับเป็นครั้งแรกที่เขาพูดกับนางในสามวันนี้หนานอิงยังกลัวเขาอยู่นางจึงขยับห่างออกมาอีกหน่อย

“ข้าเพียงแต่”

อ้ายเจิงจึงพูดขึ้น

“มีสิ่งใดก็พูดออกมาเถิด อย่าปล่อยให้ผู้อื่นเข้าใจผิดคนบางคนในนี้แม้ปากจะไม่ค่อยพูดแต่เรื่องความคิดนั้นบางทีก็เตลิดไปเกินความเป็นจริง”

หานเซียวย่อมรู้ว่าอ้ายเจิงพูดถึงเขา ถึงถูกยันโครมไปครั้งหนึ่งแต่บุรุษผู้นั้นว่องไวกลับขยับกายพลิ้วหนีแล้วนั่งลงบนตั่งอีกครั้งคีบเนื้อกระต่ายย่างหอมกรุ่นอันเป็นสูตรลับของหนานอิงกินอย่างอร่อย

ข้อดีที่นางอยู่ที่นี่คือฝีมือการทำอาหารของนางล้ำเลิศยิ่ง ทำให้เขาพลอยฟ้าพลอยฝนได้แห่งความสุขทางปากไปด้วย

ลู่หนิงหวังตบโต๊ะเสียงดังคราหนึ่ง เมื่อหานเซียวและอ้ายเจิงเริ่มปะทะกัน เขาอยากจะกินข้าวอย่างสงบสักมื้อไม่ได้หรือ นั่นจึงทำให้คนสองคนนิ่งเงียบ

ครานี้เป็นลู่หนิงหวังที่กระแอม เขาเริ่มรำคาญเมื่อหนานอิงทำอ้ำอึ้งเหมือนคนบ้าใบ้อยู่ตรงนี้

“อยากได้สิ่งใดก็บอกมา ข้าจะเห็นแก่ที่เจ้าปรนนิบัติข้ามาหลายวัน นั่งลงแล้วกินข้าวเสีย”

หนานอิงไม่รู้ว่าที่พวกเขารออยู่เช่นนี้แท้ที่จริงเป็นเพราะตนเอง พวกเขาต้องการให้แน่ใจว่านางตั้งครรภ์จริงหรือไม่ หากไม่ตั้งครรภ์แน่นอนว่าลู่หนิงหวังย่อมคิดที่จะทำให้นางท้องให้จงได้

เขาไม่ชอบสตรีที่ผอมแห้งแรงน้อย ในทุกวันเขาจึงบังคับให้นางกินข้าวให้มากหน่อยหวังว่านางจะกลับมามีเนื้อมีหนังดังเดิม

หนานอิงผู้ไม่รู้เรื่องราวจึงถูกบังคับให้กินข้าวแทบจะอาเจียนออกมาในทุกวัน นางไม่กล้าบอกเขาว่าอิ่มแล้วกระเพาะของนางก็เล็กเพียงนี้จึงได้แต่ยัดข้าวเข้าปากไปทั้งน้ำตา เมื่อออกมานางก็ล้วงคออาเจียนเพราะอึดอัดยิ่ง

ลู่หนิงหวังพยักหน้าเป็นการสั่งให้อ้ายเจิงคีบอาหารให้นางให้มากหน่อย ตั้งใจดูนางกินด้วยสายตาอำมหิตคล้ายนางเป็นศัตรูที่เขาจับเอามาล้วงความลับ โดยการทรมานนางโดยการกินและกินจนกว่านางจะตาย

นางเห็นพวกเขาเป็นเช่นนี้แล้วในใจก็คิดอวยพรในใจด้วยคำอธิษฐานอันแรงกล้า สองพี่น้องตบโต๊ะกันเก่งเช่นนี้ขอให้กระดูกข้อมือหักหรือร้าวตายไปเลยยิ่งดี

“เหตุใดน้ำเสียงเจ้าเปลี่ยนไปมาเช่นนี้ น่ารำคาญยิ่ง”

ใช่แล้วหานเซียวรำคาญนางจนทนกินข้าวต่อไม่ได้แล้วหลังจากหมดข้าวชามที่สามและซดน้ำซุปกระดูกซี่โครงหมูป่าของหนานอิงจนไม่เหลือสักหยด

อ้ายเจิงหัวเราะน้อย ๆ แล้วเอ่ยกับลู่หนิงหวังเป็นเชิงขอร้องเพื่อช่วยนาง

“นายท่านข้าจะให้คนไปดูนะขอรับ”

“วุ่นวาย นี่ใช่ธุระของเจ้าหรือ เจ้าเป็นบ่าวของนางหรืออย่างไรถึงต้องคอยตามรับใช้เช่นนี้”

นี่คือคำพูดสุดท้ายของลู่หนิงหวังที่ทำเอาหนานอิงถึงกับน้ำตาตกใน นางหวังแค่ข่าวของท่านแม่เท่านั้น เขาเป็นผู้กว้างขวางนางยังเห็นเขาส่งนกสื่อสารกับคนข้างล่างอยู่บ่อยครั้ง

นางเสียใจจนไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ ที่ผ่านมานางปรนนิบัติพวกเขาดีเพียงใด ดูแลข้าวปลาอาหารทั้งซักผ้าทำเครื่องหอมไม่ได้ขาดเหตุใดน้ำใจอันน้อยนิดลู่หนิงหวังจึงไม่มีให้นางบ้าง

ด้วยอำนาจของเขาแค่เพียงไปสืบข่าวท่านแม่ของนางง่ายยิ่งกว่ากะพริบตาเสียอีก หลายวันมานี้นางมักฝันร้ายถึงท่านแม่บ่อย ๆ จึงทำให้หนานอิงไม่สบายใจเป็นอย่างยิ่ง

และคืนนี้นางก็ได้แต่กระสับกระส่ายเช่นเดิม ในตอนกลางคืนนางยังฝันร้ายอยู่บ่อยครั้งทั้งตื่นขึ้นมากลางดึก หลังจากนั้นก็เกิดอาการหนอนไม่หลับ ทั้งเริ่มเหม่อลอยดวงตากลมที่เคยสดใสคล้ายจะไร้ซึ่งพลังชีวิตเสียแล้ว

สองวันต่อมา

หนานอิงยังล่องลอยนางเก็บเสื้อผ้าของลู่หนิงหวังและหานเซียวรวมทั้งของอ้ายเจิงไปซักที่ริมแม่น้ำ วันนี้อากาศอบอุ่นขึ้นทั้งยังมีแสงแดด หนานอิงเองก็รู้ว่าแม้พวกเขาจะเป็นทหารก็รักสะอาดยิ่ง บุรุษผู้อื่นนาน ๆ จะอาบน้ำสักครั้งแต่คนพวกนี้แม้จะหนาวเย็นเพียงใดก็ยังอาบกันได้ทุกวัน

นางไม่รู้ว่าความจริงแล้วคนทั้งสามมักจะได้กลิ่นโลหิตมนุษย์ติดกายอยู่เสมออันเนื่องจากสงครามอันยาวนานจึงทำให้พวกเขารังเกียจเลือดเป็นอย่างยิ่ง

ยิ่งรังเกียจพวกเขายิ่งอยากจะชำระล้างร่างกายให้สะอาดพวกเขาจึงจะสามารถนอนได้ นับว่าโรคนี้เป็นโรคติดต่อของคนทั้งสามไปแล้ว

ลู่หนิงหวังและหานเซียวเองต่างก็เดินมาที่ริมทะเลสาบเช่นกัน ในวันที่อากาศอบอุ่นขึ้นทั้งยังมีแสงแดดเช่นนี้หากไม่พาหานเซียวซึ่งกำลังพักฟื้นมาสูดอากาศก็นับว่าเสียดายยิ่ง