ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P - ตอนที่ 17 คนที่เป็นภัย

เบื้องหลังกระดาษนี้เป็นแผนที่ในคฤหาสน์ที่วาดอย่างคร่าว ๆ ดูเหมือนว่าคนวาดจะรีบร้อนเป็นอย่างยิ่ง หากเป็นคนอื่นที่ไม่เชี่ยวชาญด้านการอ่านแผนที่มองอย่างไรก็คงมองไม่ออก แต่ตรงกันข้ามกับสองอ๋องพวกเขามองปราดเดียวก็จดจำได้

พวกเขาไม่คิดทำสิ่งใดให้เอิกเกริกตั้งใจเข้าไปช่วยคนแบบที่เคยทำ พาออกมาเงียบ ๆ นำนางไปถวายฝ่าบาท หากฝ่าบาทไม่ขัดข้องค่อยยกขบวนมาสู่ขอ ในยามนั้นนางอยากชำระความกับผู้ใดก็สุดแท้แต่นางพวกเขายินดีสนับสนุน

ตกดึกพวกเขาจึงแอบย่องเข้าไปในคฤหาสน์ พบคนเฝ้ายามมากมายเดินกันขวักไขว่ไปมาแทบจะชนกันตาย

ตั้งแต่เกิดเรื่องกับหนานอิงที่โจรดักจับนาง ท่านหนานกลายเป็นหวาดระแวง สมบัติเงินทองของเขาที่ซุกซ่อนเอาไว้มีมาก ทั้งเป็นเงินทองที่เอาไว้คอยยัดขุนนางทุจริตเพื่อให้เขาค้าขายคล่องและรายชื่ออันสำคัญของเหล่าขุนนางที่รับสินบน

ของพวกนี้จะให้ผู้ใดรู้ไม่ได้ ท่านหนานจึงจัดคนเฝ้ารักษาคฤหาสน์เต็มกำลังทั้งกลางวันและกลางคืน ไม่ว่าใครหน้าไหนก็อย่าได้คิดที่จะเข้ามาเด็ดขาด

บัดนี้อ๋องทั้งสองแฝงกายอยู่บนหลังคา มองกลุ่มชายฉกรรจ์มากมายที่เดินจนแทบจะชนกันอยู่บนที่สูงแล้วรู้สึกขบขัน

“ท่านพี่เราเข้าไปแบบเปิดเผยไม่ดีกว่าหรือ คนมากยิ่งกว่ากองทหารอีก คนผู้นี้หวาดกลัวเกินไปหรือไม่”

ลู่หนิงหวังหัวเราะเสียงเย็น

“เวรยามแน่นหนาคงไม่ใช่เพื่อป้องกันบุตรสาวกระมัง คงจะหวาดกลัวคนมาปล้นเสียมากกว่า เจ้าดูเอาเถิดเป็นเพียงชนชั้นพ่อค้าแต่บ้านใหญ่โตยิ่งกว่าจวนอ๋องของเจ้าเสียอีก”

หานเซียวเองก็แปลกใจเช่นกัน เขาไม่คิดว่าพ่อค้าคนหนึ่งจะร่ำรวยเงินทองได้เพียงนี้

“เช่นนั้นเราลอบเข้าไป” หานเซียวเอ่ยต่อ

“ข้าก็อยากรู้ว่าคนของเขาจะมีฝีมือสักเพียงใดกัน รู้สึกเบื่อเหมือนกันหากได้ตัวนางไปง่าย ๆ เป็นเช่นนี้ก็ทำให้รู้สึกว่านางผู้นั้นก็ดูน่าสนใจอยู่บ้าง”

“ข้าเห็นด้วยนอกจากความงามของนางที่ออกจะติดตรึงเล็กน้อย ข้าก็ชักรู้สึกสนุกแล้วสิ”

“ไป”

ลู่หนิงหวังเอ่ยเสียงเบา ก่อนที่พวกเขาจะกระโดดลงมา ฝีเท้าของทั้งคู่รวดเร็วว่องไวยิ่งกว่าแมว ตีคนสลบไปหลายคนแล้วลากไปไว้ในมุมมืด เดินผ่านลัดเลาะตามแผนที่ ที่หนานอิงให้ไว้ในความทรงจำมาอย่าง่ายดาย

ลู่หนิงหวังยังนึกปรามาสเศรษฐีผู้นี้อยู่ในใจ คนมากมายเพียงนี้แต่กลับไร้ฝีมือต่อให้โจรมาแค่คนเดียวก็ขโมยของพวกเขาได้สบาย

เห็นทีว่าเศรษฐีหนานคงสิ้นเปลืองเงินทองโดยเปล่าประโยชน์แล้ว

สองอ๋องกระโดดจนกระทั่งมาถึงเรือนที่น่าจะใช่เรือนทาส เมื่อถึงตรงนั้นคนทั้งสองก็เผยตัวแล้ว

“พวกเจ้าเป็นใคร”

บ่าวคนหนึ่งตะโกนถาม อวิ๋นอ๋องเพียงแต่ถามว่า

เสียงคนด้านนอกดังขึ้น คงมีคนพบคนที่ถูกทำร้ายแล้ว หานเซียวอุ้มหนานอิงแนบอก

“ท่านพี่เราต้องรีบไปแล้ว”

คนทั้งคู่ออกมาจากสกุลหนานอย่างว่องไว พวกเขาพานางไปยังที่ผูกม้าที่อยู่ไม่ไกล แต่ผู้ใดจะคาดคิดจู่ ๆ มีกลุ่มมือสังหารโผล่ออกมา

“พานางไป”

ลู่หนิงหวังตะโกนเสียงดัง หานเซียวไม่รอช้ารีบพานางขึ้นม้าหนีออกมาทันใด ด้านหลังลู่หนิงหวังจัดการคนพวกนั้นจนเรียบร้อยเขาจึงรีบขี่ม้าตามออกมา

ข่าวการออกจากวังโดยไร้กองกำลังทหารของสองอ๋องไม่รู้ว่ารั่วออกไปได้อย่างไร พวกเขาล้วนเป็นเป้าให้ทั้งคนในและคนนอก การมีอยู่ของสองคนนี้สร้างปัญหาให้พวกกบฏ ที่อยากจะแยกตนเป็นอิสระ และสร้างปัญหาให้ขุนนางที่หวาดระแวงว่าฝ่าบาทจะยกบัลลังก์ให้คนใดคนหนึ่ง

คนที่หมายปองบัลลังก์เองก็มีไม่น้อย วังวนแห่งความขัดแย้งกำลังคุกรุ่น ยิ่งพวกเขากลับจากชายแดน สร้างผลงานอันยิ่งใหญ่ ความหวาดระแวงของฝ่ายตรงข้ามนับวันยิ่งมากขึ้นจึงไม่ปล่อยให้พวกเขารอดพ้นไปได้

สิ่งที่ตามหลังพวกเขามานอกจากจะเป็นกลุ่มนักฆ่าจำนวนมากแล้ว ยังมีลูกธนูที่ตามมาอีก หนานอิงในอ้อมแขนของอวิ๋นอ๋องหานเซียวกำลังไร้สติ ร่างไถลลงไปด้านข้าง เขาไม่มีทางเลือกจึงได้แต่ล็อกคอของนางเอาไว้ และนั่นทำให้นางหายใจไม่ออกจนเกือบสิ้นชีวิต

หานเซียวทั้งต้องดูแลหนานอิง ทั้งต้องหลบคมหอกและธนูจึงเผลอทำร้ายนางโดยไม่รู้ตัว เมื่อรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าร่างที่แต่เดิมไร้สติกำลังดิ้นทุรนทุรายเขาจึงได้คลายแรงรัดของตนเองลง

หนานอิงจึงรอดตายมาได้อย่างหวุดหวิดไม่ถูกบุรุษไร้ความอ่อนโยนผู้นี้รัดคอตายโดยไม่ตั้งใจ

ลู่หนิงหวังเป่าปากสองคราหานเซียวรู้ทันทีว่าเบื้องหน้าเป็นทางแยกเขาต้องเลี้ยวขวา เขาบังคับม้าให้ไปในทิศที่พี่ชายสั่งการ ลู่หนิงหวังจัดการคนที่ตามมาก่อนจะเลี้ยวซ้ายหลอกล่อคนให้ตามเขาไป

คนพวกนั้นตามลู่หนิงหวังไปทางซ้าย หานเซียวและหนานอิงจึงปลอดภัยแล้ว

หานเซียวขี่ม้ามาไกลพอสมควร เขาต้องกลับไปช่วยลู่หนิงหวังจึงหาที่ปลอดภัยกระทั่งเห็นโพรงเล็กในหินก้อนใหญ่ก่อนจะจับร่างของหนานอิงโยนลงจากม้า

ใช่เขาจับนางโยนจริง ๆ และโยนแรงจนหนานอิงรู้สึกตัวเพราะเจ็บหลัง คราวนี้นางลืมตาได้แล้วเห็นใบหน้าบุรุษผู้หนึ่งรางเลือนที่กำลังจับนางมัดเอาไว้

“ทะท่าน ปะปล่อย”

“ฟื้นแล้วเหรอ ข้าต้องมัดเจ้าไว้กลัวว่าจะฆ่าตัวตายอีก”

เขาเข้าใจนางผิดจึงมัดหนานอิงอย่างแน่นหนา ฉีกอาภรณ์ของนางจนขาดอุดปากนางเอาไว้ไม่ให้พูด

“ข้าต้องมัดปากเจ้าไว้กลัวเจ้าจะร้องเรียกคนมาฆ่าตัวเอง เจ้ายังมีประโยชน์กับข้าตายไม่ได้”

เขาอธิบายสั้น ๆ จับนางยัดเข้าไปในซอกหิน หนานอิงตัวเล็กจึงอยู่ในซอกนั้นได้ หานเซียวยังกลัวคนมาพบนางเข้า จึงยกก้อนหินมาปิดไว้บังสายตาคน

เสียงเย็นเยียบไร้หัวใจของเขายังสั่งนางก่อนหายไป

“รอที่นี่ ถ้าข้ากับพี่ไม่ตายเสียก่อนก็จะกลับมาช่วย แต่ถ้าข้ากับพี่ชายตายเจ้าเองก็อยากตายอยู่แล้ว ก็ปล่อยตัวเองตายในซอกหินนี้ให้สมใจเจ้าเถิด”

หานเซียวยิ้มในความปรารถนาดีที่ตนเองส่งต่อให้นาง

ในเมื่อนางอยากตายอยู่แล้ว หากพวกเขาตายก็ไม่ต้องกังวลสิ่งใดเกี่ยวกับนางแล้วเช่นกัน