“พวกเจ้าว่าอย่างไรนะ มีแล้วหรือพระชายาน่ะ อยู่ที่ใด เป็นบุตรสาวบ้านใดกัน”

อวิ๋นอ๋องตอบตามตรง

“เรื่องนี้กระหม่อมจะกลับมาทูลภายหลังพ่ะย่ะค่ะ เข้าวังมาวันนี้ก็เพื่อจะกราบทูลเรื่องนี้พ่ะย่ะค่ะ หากแต่งงานมีพระชายาแล้ว ฝ่าบาทและขุนนางพวกนั้นคงไม่ยัดเยียดบุตรสาวของพวกเขาให้กระหม่อมทั้งสองอีก”

“แม้แต่เป็นบุตรสาวของผู้ใดพวกเจ้ายังไม่รู้ นี่คิดจะหาคนมาตบตาข้าหรือ ผู้ที่จะเป็นพระชายาของเจ้าทั้งสองย่อมต้องมีฐานะที่เหมาะสม ใช่ว่าจะจับผู้ใดมาก็ได้”

ซู่อ๋องและอวิ๋นอ๋องย่อมมีเหตุผลของตนเอง

“กระหม่อมทั้งสองออกรบมานับสิบปี ไม่สนใจเกียรติฐานะไม่รู้จะตายวันตายพรุ่ง เดิมทีคิดตายในสนามรบ แต่บัดนี้สงครามสงบสุขจึงได้มีโอกาสกลับมาถวายความจงรักภักดี เรื่องที่มีพระชายาก็เพื่อฝ่าบาทสบายพระทัย มีบุตรสืบวงศ์สกุลเช่นนี้ก็คงพอกระมังพ่ะย่ะค่ะ”

ฝ่าบาทไร้วาจาที่จะตรัสแล้ว ย้อนกลับไปในวันที่ส่งพวกเขาไปชายแดน เด็กชายที่มีอายุเพียงแปดขวบและหกขวบในยามนั้น กลับไม่มีท่าทางหวาดกลัวยังเห็นความยินดีที่จะไปในดวงตาอันแข็งกร้าวของพวกเขาเสียอีก

ในวันนี้ก็เช่นกัน พวกเขาได้ตัดสินใจแล้วว่าจะละทิ้งอำนาจในเมืองหลวง มีเพียงชายแดนเท่านั้นที่พวกเขาต้องการ แม้จะถูกคัดค้านจากเหล่าขุนนางด้วยกลัวว่าหากยกดินแดนให้สองอ๋องปกครองแล้วอาจคิดรวบรวมคนก่อกบฏ แต่พระองค์หาได้คิดเช่นนั้น

“เช่นนี้ก็ตามใจพวกเจ้า เราเองก็เหนื่อยกับเรื่องนี้แล้วเช่นกัน ขอเพียงธรรมเนียมเล็กน้อยพานางทั้งสองมาหาเราและไทเฮาเพื่อดูหน้าดูตารู้จักกันเสียหน่อย เข้าใจหรือไม่ พวกเจ้าไปรับนางมาอย่างไรก็อย่าให้เสียเกียรติของอ๋อง”

“พ่ะย่ะค่ะ”

อ๋องทั้งสองนับว่าได้รับพระเมตตาจากฝ่าบาทอย่างเหลือล้น จะมีผู้ใดบ้างที่ฝ่าบาทจะต้องมาอ้อนวอนให้พาภรรยาของตนมาพบผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อบุญธรรมของสามีกันบ้าง

“ว่าแต่นางมีชื่อเสียงเรียงนามว่าอย่างไร พระชายาทั้งสองคนของพวกเจ้า”

อวิ๋นอ๋องยกมุมปากใบหน้าเยือกเย็นยิ่ง

“สตรีนางเดียวพ่ะย่ะค่ะ เราสองคนจะแต่งพระชายาคนเดียวกัน ส่วนชื่อนั้นกระหม่อมลืมไปแล้ว เพียงแต่ได้พบนางโดยบังเอิญและอ้ายเจิงบอกว่านางอาจกำลังตั้งครรภ์ลูกของกระหม่อมทั้งสองอยู่พ่ะย่ะค่ะ”

แน่อนว่าฝ่าบาททรงตกตะลึงจนอ้าปากค้าง

“นี่พวกเจ้า”

คราวนี้ฝ่าบาทไม่อาจตรัสคำใดได้จริง ๆ พระองค์รู้ว่าทั้งสองคนรักใคร่กลมเกลียวกันยิ่งกว่าพี่น้องที่คลานตามกันมา แต่คาดไม่ถึงว่าแม้แต่ภรรยาพวกเขาก็ยังหมายหมั้นที่จะแต่งกับสตรีคนเดียวกัน

แต่ว่าสองคนนี้ประหลาดยิ่ง กระทั่งชื่อแซ่ของสตรีนางนั้นพวกเขาก็ยังลืม เช่นนั้นฝ่าบาทคิดว่าหากเรียกอ้ายเจิงมาสอบถามคงจะได้เรื่องกว่าเป็นแน่

เมื่อคนทั้งสองเอาแต่นิ่งเงียบ ไม่เอ่ยคำอื่นแม้แต่ประโยคเดียว ฝ่าบาทตรัสถามก็ตอบเพียงคำสั้น ๆ นิสัยนั้นถอดแบบกันออกมาไม่ผิดเพี้ยน ฝ่าบาทจึงทรงเหนื่อยหน่ายที่จะสนทนาแล้วเช่นกัน

“ท่านพี่ นางเจ็บเพียงนั้นท่านจะปล่อยนางไปได้อย่างไร นางเดินเข้ามาที่นี่คนเห็นทั้งเมือง ชื่อเสียงของสกุลหนานเองก็ด่างพร้อยเพราะนางไปแล้ว หากชาวบ้านเห็นนางออกไปทั้งที่ยังบาดเจ็บเช่นนั้น ท่านคิดว่าพวกเขาจะคิดว่าท่านเป็นคนเช่นไร ปากคนยาวกว่าปากกา คงได้นินทาว่าท่านละทิ้งบุตรสาวที่น่าสงสารเช่นนั้น ตัวข้าที่ขังนางเอาไว้ที่เรือนทาสก็เพราะเกรงว่าจะเกะกะขวางหูขวางตาท่านพี่เข้า ให้นางอยู่ที่นี่ไปก่อนแล้วเราหาทางกู้ชื่อเสียงกลับมาจะไม่ดีกว่าหรือเจ้าคะ”

คำพูดของฮูหยินใหญ่ย่อมมีเหตุผลค่อนข้างมาก อีกทั้งตั้งแต่ชื่อเสียงของหนานอิงพังพินาศดูเหมือนว่ากิจการเครื่องหอมของเขาจะซบเซาลงทันตาเห็น

บัดนี้ยังได้ทางบ้านเดิมของฮูหยินใหญ่ช่วยเหลือในการเปิดตลาดส่งสินค้าไปยังแคว้นอื่น ความหวังที่จะกลับมาทำกำไรได้เช่นวันวานจึงพอจะมีบ้าง ท่านหนานจึงเห็นความสำคัญของฮูหยินใหญ่แล้ว เขาจึงไม่ได้ตำหนิสิ่งใดอีก

แต่ในเมื่อเรื่องหนานอิงล้มป่วยในคฤหาสน์ล่วงรู้ถึงหูท่านหนานแล้วเขาจึงสั่งให้หมอไปช่วยรักษาหนานอิง

“อย่าให้นางตายที่นี่ให้คนนินทาว่าร้ายสกุลหนานว่าแล้งน้ำใจต่อนางอีก หากนางหายแล้วส่งนางออกไปเงียบ ๆ อย่าให้ผู้ใดรู้เห็น”

ฮูหยินใหญ่แม้จะใบหน้าเปื้อนยิ้ม แต่กลับกำมือแน่นนางย่อมรู้ว่าท่านหนานอย่างไรก็ยังอาลัยบุตรสาวผู้นี้อยู่บ้าง แต่นางก็ไม่ได้ขัดขวางการรักษา ในใจของนางยังมีแผนการร้ายเพื่อกู้ชื่อเสียงของสกุลหนานให้กลับมา

อีกทั้งพรุ่งนี้คุณชายเหยียนก็จะมาพบหนานอิงตามที่นางนัดแนะเอาไว้แล้ว คราวนี้อย่างไรคุณชายเหยียนก็ไม่อาจรอดพ้นจากการเป็นบุตรเขยของนางไปได้เป็นแน่ ฮูหยินใหญ่ในช่วงนี้จึงอารมณ์ดีเป็นอย่างยิ่งที่แผนการที่วางไว้ทั้งหมดสำเร็จโดยไร้อุปสรรค์

คิดจะยกตนขึ้นมาเทียบชั้นกับนางไม่รู้ว่าต้องรออีกกี่ชาติหนานอิงและมารดาของนางจึงจะมีวาสนา

เมื่อได้รับยา หนานอิงมีอาการดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เมื่อบ่าวเห็นท่านหนานใจดีกับหนานอิงแล้วจึงกล้าที่จะนำผ้าห่มและเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้นาง ถึงจะเป็นเพียงเสื้อผ้าเก่า ๆ ของบ่าวก็ตามที ข่าวของผู้เป็นมารดาถูกถ่ายทอด

มารดาของนางกำลังล้มป่วยเพราะตรอมใจเรื่องของนาง หนานอิงแม้จะป่วยแต่นังยังฝืนใจจึงเขียนจดหมายสั้น ๆ ฉบับหนึ่งให้บ่าวผู้นั้นแอบส่งให้มารดาว่านางปลอดภัยและสบายดี

อาโจวคอยเฝ้าดูแลหนานอิงไม่ห่างจนกระทั่งวันต่อมาหนานอิงก็ไม่มีอาการหนาวสั่นแล้ว หากเป็นเมื่อก่อนในยามที่หนานอิงล้มป่วย กว่าจะดื่มยาได้แต่ละชามล้วนยากเย็นแสนเข็ญ แต่ในยามนี้สิ่งที่หนานอิงกลัวที่สุดกลายเป็นความตาย ไม่ว่าจะเป็นยาขมเพียงใดหนานอิงก็ไม่รีรอที่จะดื่มจนหมด

แต่นางยังอ่อนด้อยยิ่ง ไม่รู้ว่ายาที่ตนเองดื่มน้ำนอกจากจะรักษาอาการป่วยแล้ว ฮูหยินใหญ่ยังแอบให้คนใส่บางสิ่งเข้าไปด้วย

วันต่อมาคุณชายหวังมาหาหนานอิงตามที่ฮูหยินใหญ่ให้คนส่งจดหมายไปนัดหมาย ยามโหย่วช่วงตะวันโพล้เพล้ให้เขารีบมาที่จวนเนื่องจากท่านหนานจะไม่อยู่บ้านในยามนี้

หวังเหยียนเตรียมอาหารบำรุงและยาบำรุงชั้นดีมาให้หนานอิงหลายอย่าง ตั้งใจว่าหลังจากวันนี้จะขอร้องท่านแม่ให้มาสู่ขอหนานอิงเป็นอนุในเรือนของตน

ด้วยความหวังอันเต็มเปี่ยมเมื่อฮูหยินใหญ่ออกมาพบเขา ก็ให้คนพาหวังเหยียนไปที่เรือนด้านหลังทันใด

“หนานอิงป่วยหนัก หลานชายต้องระวังสักนิดนางอยู่เรือนท้ายจวนข้าจะให้คนพาเจ้าไป”

“ขอบคุณท่านป้าขอรับ”

บ่าวรับใช้ของหวังเหยียนไม่ได้รับอนุญาตให้ไปกับเขา จึงมีเพียงคนของฮูหยินใหญ่เท่านั้นที่นำทาง คฤหาสน์ของสกุลหนานใหญ่โตราวกับพระราชวัง มีเรือนเล็กเรือนน้อยแยกเป็นชั้น ๆ ถูกแบ่งแยกเป็นสัดส่วนด้วยลานกว้างของแต่ละเรือน

หวังเหยียนเดินไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงเรือนเล็กหลังหนึ่ง

“คุณชายเชิญด้านในเจ้าค่ะ คุณหนูรออยู่ในนั้น”

บ่าวรับใช้ผู้นั้นจากไปแล้ว หวังเหยียนเอ่ยปากทัดทานบ่าวผู้นั้นไม่ทัน เขาเป็นบุรุษส่วนหนานอิงเป็นสตรีจะอยู่กันตามลำพังได้อย่างไร

แต่เมื่อนึกถึงเหตุผลแล้ว หนานอิงในยามนี้หาใช่คุณหนูผู้บริสุทธิ์อีกต่อไป ผู้ใดก็รู้ว่านางผ่านสิ่งใดมาบ้าง อีกทั้งเขาเองก็ยังคิดรับนางมาเป็นภรรยา ด้วยความคิดถึงนางสุดหัวใจในยามนี้ไม่มีสิ่งใดที่ห้ามเขาได้อีกต่อไปแล้ว