ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P - ตอนที่ 14 ความหวังพังทลาย

เรือนรับรอง

หนานฮูหยินโบกพัดเข้าไปทักทายหวังเหยียน ใบหน้าของนางบัดนี้เต็มไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนพร้อมกับเชิญเขาให้ดื่มชาอย่างสนิทสนม

“อาเหยียนเจ้าช่างเป็นบุรุษที่น้ำใจประเสริฐแท้ ไม่ถือสาอิงเอ๋อร์ของเราทั้งไม่รังเกียจเหมือนผู้อื่น ยังมีน้ำใจมาเยี่ยมนางทันทีที่ได้ข่าว”

ใบหน้าของหวังเหยียนดูหม่นหมอง แต่กระนั้นก็ยังคงงดงามเปล่งประกายจนฮูหยินหวังอยากได้เป็นลูกเขยใจจะขาด

“ท่านป้าอย่างไรข้าก็ถือว่านางเป็นคู่หมั้นของข้า ข้ารักนางด้วยใจจริงขอรับ ได้ข่าวว่านางกลับมาแล้วเป็นเช่นไรบ้าง ข้าเป็นห่วงนางยิ่งไม่ทราบว่าท่านป้าจะอนุญาตให้ข้าได้พบกับนางหรือไม่”

ฮูหยินใหญ่ทำหน้าลำบากใจ นางไล่บ่าวออกไปจนหมดพร้อมเอ่ยกับหวังเหยียนเสียงเบา

“อิงเอ๋อร์ของเราน่าสงสารยิ่ง โจรพวกนั้นเฮ้ย….”

กล่าวถึงคำนี้น้ำตาพลันคลอเบ้า ฮูหยินใช้หลังมือปาดน้ำตาเล็กน้อยดูเหมือนว่านางจะเสียใจจนไม่อาจพูดออกมาได้

หวังเหยียนถอนหายใจอย่างเจ็บปวด หากไม่ได้ข่าวว่าทหารของท่านอ๋องสังหารโจรจนตายหมดแล้วเขาก็คงต้องจ้างคนมีฝีมือไปตามล่าพวกมันเป็นแน่

ในยามที่นางถูกจับตัวน่าเสียดายที่เขาไม่อาจช่วยนางได้เพราะอยู่ไกลถึงเมืองหลวง ข่าวคราวของนางเขาก็รู้หลังผู้อื่นหลายวันแล้ว

เขาเองก็รู้สึกสงสารนางเป็นอย่างยิ่งแต่เขาหาได้รังเกียจยินดีจะเลี้ยงดูนางในจวน อย่างไรเขาก็จะพานางไปอยู่เมืองหลวงห่างหูห่างตาชาวบ้านที่นี่ พานางไปให้พ้นความอัปยศที่นางได้รับและตั้งใจจะเลี้ยงดูนางให้ดี

“ท่านป้าข้าขอโทษขอรับ ข้าไม่ได้มีเจตนา”

เมื่อเห็นว่าฮูหยินใหญ่ร้องไห้ เขาก็ลนลานแล้วเขาเป็นบัณฑิตผู้อ่อนโยนยิ่ง การเห็นน้ำตาของสตรีทำให้เขารู้สึกเหมือนเข็มที่ทิ่มตำ แต่เพราะเขาอ่อนโยนมากเช่นนี้จึงไม่สามารถขัดคำสั่งของมารดาได้แม้แต่ครั้งเดียว

ฮูหยินใหญ่แสร้งปาดน้ำตาของสองสามครั้ง แอบมองบัณฑิตที่อ่อนต่อโลกผู้นี้ด้วยวัน ๆ อยู่แต่กับตำราจึงไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมผู้ใด เพราะเป็นเช่นนี้เขาจึงเหมาะที่จะเป็นลูกเขยนัก

“ป้าแค่สงสารอิงเอ๋อร์ ถึงไม่ได้คลอดนางมาแต่ก็เลี้ยงดูนางด้วยตนเองตั้งแต่แบเบาะ เห็นหลานชายรักใคร่ห่วงใยนางเพียงนี้ก็อดหลั่งน้ำตาไม่ได้”

“ท่านป้า แล้วนางเป็นเช่นไรบ้างข้าอยากพบนางสักครั้งให้คำมั่นว่าข้าจะไม่ทอดทิ้งนางขอรับ”

ฮูหยินใหญ่ใช้พัดบังหน้า ไม่เข้าใจว่าเหตุใดบัณฑิตผู้นี้ถึงได้โง่งมเช่นนี้ มีผู้ใดบ้างยังอยากได้สตรีที่ถูกโจรย่ำยีให้เสื่อมเกียรติ สงสัยว่าเขาคงจะเรียนหนักจนหนังสือกินสมองไปหมดแล้ว

ฮูหยินใหญ่ถอนหายใจออกมาแล้วเอ่ยเสียงเบาราวกระซิบ

“อิงเอ๋อร์ล้มป่วย ด้วยสภาพของนางในยามนี้เกรงว่าท่านลุงของเจ้าจะไม่อนุญาตให้พบ”

ได้ยินเช่นนั้นหวังเหยียนเองรู้สึกผิดหวัง แต่ด้วยเหตุผลเขาย่อมเข้าใจดี อีกอย่างการที่สกุลของเขาขอถอนหมั้นทันทีหลังจากที่หนานอิงถูกจับตัวก็ทำให้ท่านลุงหนานโกรธมากเช่นกัน จนป่านนี้ท่านลุงยังไม่ยอมพูดคุยกับเขาเลยสักประโยค

“ข้าเข้าใจขอรับ แต่นางไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตใช่หรือไม่ บ่าวของข้าบอกว่านางยังสามารถเดินเองได้ตอนที่ก้าวเข้าจวน”

ฮูหยินใหญ่ทำหน้าเศร้า ในใจเอ่ยไปตามความสัจจริงว่าบัดนี้แม้กระทั่งเดินก็ไม่อาจเดินได้แล้วนั่นเป็นเพราะมีดสั้นด้ามนั้นที่นางปักไว้บนขาของหนานอิง

“นางยังสบายดี ไม่เจ็บไข้รุนแรงเพียงนั้น แต่ร่างกายก็ได้รับบาดเจ็บหลายจุด”

“ขอรับเพียงเท่านี้ข้าก็วางใจแล้วขอรับ ขอเพียงนางไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต”

หวังเหยียนทำหน้าเศร้าเมื่อคิดว่าร่างกายของนางได้รับบาดเจ็บเพียงนั้น

“ท่านแม่เหตุใดท่านรับของที่ท่านพี่เหยียนมอบให้หนานอิงเล่าเจ้าคะ ท่านคิดจะทำสิ่งใดกันแน่ คิดจะช่วยนางหรือเจ้าคะ”

ฮูหยินใหญ่ส่ายหน้า

“พวกเจ้าเหตุใดคิดว่าแม่ต้องช่วยนางผู้นั้นด้วยเล่า ในเมื่อแม่ทำลายนางด้วยตนเอง เมื่อคิดจะทำลายผู้ใดแล้วก็จงทำให้สะใจที่สุด”

บุตรสาวฝาแฝดทั้งสองไม่เข้าใจ

“แต่ท่านแม่ ท่านยังนัดท่านพี่เหยียนมาพบนางอีกสามวันนะเจ้าคะ หากวันนั้นท่านให้พบแล้วหนานอิงฟ้องว่าเป็นท่านที่ใจร้าย ท่านจะทำเช่นไร”

“ให้พบนางหรือ ไม่มีทางเจ้าทั้งสองอีกสามวันต่อจากนี้จงเตรียมตัวให้ดีเถิด บัณฑิตผู้มีหน้ามีตาที่สุดหวังเหยียนจะกลายเป็นสามีของพวกเจ้าแน่นอน”

ฮูหยินใหญ่และบุตรสาวทั้งสองบัดนี้ยืนอยู่หน้าประตูเรือนทาสที่คุมขังหนานอิงเอาไว้ข้างกายของหนานอิงมีอาโจวบ่าวรับใช้ที่กำลังนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ข้างกายผู้เป็นนาย

พี่น้องฝาแฝดหนานหมิงและหนานเมิ่งมองนางด้วยสายตาขยะแขยง สภาพของหนานอิงในตอนนี้ดูไม่ออกว่าเคยเป็นสตรีผู้ขึ้นชื่อว่างดงามแลเพียบพร้อมเป็นอันดับหนึ่งในเมือง

อาภรณ์สีขาวของหนานอิงบัดนี้ถูกย้อมจนกลายเป็นสีแดงเป็นจุดใหญ่ ๆ ด้วยเลือดของนางเอง อาโจวกำลังช่วยทำแผลที่ขาให้ ฮูหยินใหญ่มองด้วยท่าทางเดียดฉันท์

หนานอิงเหนื่อยหอบนางหลับตาแต่ไม่ได้สลบได้ยินเสียงสนทนาของสามคนแม่ลูกที่อยู่ตรงหน้าหนานอิงไม่แม้แต่จะมองพวกนางให้เสียสายตา

“พวกเจ้าในนี้ดูมันให้ดี อย่าเพิ่งปล่อยให้มันตาย”

“ท่านแม่เจ้าคะ เหตุใดต้องช่วยมันเจ้าคะ”

หนานหมิงและหนานเมิ่งไม่เข้าใจเจตนาของผู้เป็นมารดา

“พวกเจ้ารอดูเฉย ๆ ก็พอ ทุกอย่างให้แม่จัดการเอง”

อาโจวได้ยินดังนั้นพลันรู้สึกว่าฮูหยินใหญ่เกิดมีน้ำใจใช่หรือไม่ สภาพของหนานอิงในตอนนี้ดูย่ำแย่อาโจวกลัวว่าคุณหนูของนางจะเอาชีวิตไม่รอดแล้ว

อาโจวกำลังจะเอ่ยปากร้องขอ แต่หนานอิงจับแขนของนางเอาไว้พร้อมกับส่ายหน้าไม่ให้นางพูดออกมา ไม่ผิดจากที่หนานอิงคิด ฮูหยินใหญ่หาได้มีใจเมตตาแต่ตรงข้ามนางผู้นี้เกลียดชังหนานอิงจนเข้ากระดูก

“โดนตีจนสลบไปแล้วหรือ พวกเจ้าไปเอาน้ำเย็นมาถังทำให้นางฟื้น”

บ่าวที่เฝ้าพวกนางหวาดกลัวฮูหยินใหญ่รีบทำตามคำสั่งอย่างว่องไว หนานอิงจึงถูกน้ำเย็นถังใหญ่สาดเข้าที่ร่างกายจนเปียกชื้น

อากาศวันนี้ที่หนาวก็นับว่าทรมานแล้ว หนานอิงหาได้สนใจความหนาวนี่อีกต่อไป ได้แต่ก้มหน้ารับโชคชะตาอันโหดร้ายจะทำร้ายนางก็เอาเลย นางไม่กลัวอีกต่อไปแล้ว

“ฮึ ฮึ ฮึ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

คงมีแต่เสียงหัวเราะเย็นชาเท่านั้นที่หลุดออกมาจากปากของหนานอิง

“ยังหัวเราะออกอีกหรือ ถ้ารู้เรื่องนี้ยังจะหัวเราะออกหรือไม่ มีคนเขาฝากของมาคืนเจ้า เขาบอกกับข้าว่ามันเป็นเสนียดของชีวิต เขาไม่ต้องการมันอีก”

ฮูหยินใหญ่หัวเราะขบขัน นางโยนหยกต่างหน้าของหวังเหยียนลงบนพื้น อาโจวเห็นเพียงแวบเดียวก็จำได้ว่าเป็นหยกของผู้ใด อาโจวหยิบขึ้นมาแล้วเอ่ยเสียงเบา

“คุณหนู หยกนี่”

หนานอิงเห็นชัดเจนแล้ว เป็นหยกที่นางให้ไว้เป็นของแทนใจคู่หมั้นนางย่อมจำได้ดี

“คุณชายหวังเขารังเกียจ กลัวว่าเจ้าจะยังพร่ำเพ้อถึงเขาอย่างไร้ประโยชน์อีก จึงฝากสิ่งนี้มาคืน หนานอิงผู้น่าสงสาร โถถูกถอนหมั้นว่าน่าอับอายแล้ว อดีตคู่หมั้นยังรังเกียจถึงขนาดส่งของคืนคงจะเจ็บปวดไม่น้อยใช่หรือไม่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

หนานอิงกำหยกแน่น ความเจ็บปวดพุ่งเข้าทิ่มตำหัวใจของนางจนพังทลายซ้ำแล้วซ้ำเล่า

อาโจวเบิกตาโพลง นางส่ายหน้า

“ต้องไม่ใช่เรื่องจริงค่ะคุณหนู อย่าเชื่อเด็ดขาดนะเจ้าค่ะ คุณหนูอย่าเชื่อนะเจ้าคะ”