ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P - ตอนที่ 1 ท่านแม่ทัพ

ซู่อ๋องลู่หนิงหวังวางจอกสุราเห็นร่างขาวผ่องราวหยกขาวเนื้อดีคลานออกมาจากถุงใบนั้นในใจพลันคิดว่าคงเป็นยอดคณิกา เขาจึงเริ่มรู้สึกอยากเห็นหน้าเสียแล้ว

และเมื่อได้เห็นใบหน้างดงามของนางอีกทั้งท่าทางร่านราคะที่นางมองพวกเขาด้วยดวงตาหยาดเยิ้มจึงยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย

ลู่หนิงหวังเดินไปเปิดหีบที่อยู่ข้างเตียงโยนถุงเงินถุงใหญ่ที่ยึดมาได้จากพวกกบฏ ให้ทหารผู้นั้นแล้วเอ่ยเสียงเย็น

“เอาไปแบ่งกันข้าพอใจมากคิดว่าท่านรองแม่ทัพก็เช่นกัน”

ทหารผู้นั้นได้รับความดีความชอบด้วยเงินก้อนใหญ่ ไม่ไกลจากที่พักแรมมีเมืองใหญ่เขาจึงคิดขออนุญาตนายท่านออกไปสำราญกันเพื่อปลดปล่อย

“ท่านแม่ทัพขอรับห่างจากนี่ราวหนึ่งชั่วยามเราจะเข้าเขตเมืองใหญ่พวกข้าน้อยความจริงอยากขออนุญาตท่าน”

ลู่หนิงหวังยกมือขึ้น

“ไปเถิดเหนื่อยมาหลายปีแล้ว แต่เวรยามที่อยู่เฝ้าค่ายต้องกำชับอย่าให้หละหลวมเข้าใจหรือไม่”

“ข้าน้อยรับทราบ ขอบคุณท่านแม่ทัพ ขอบคุณท่านรองแม่ทัพ ขอรับ”

ถึงท่านแม่ทัพและท่านรองแม่ทัพในยามออกรบจะกลายเป็นปีศาจร้าย แต่หลังจากงานใหญ่เสร็จลุล่วงทหารในการดูแลของเขาที่รอดตายมักจะได้ปูนบำเหน็จและร่ำรวยยกฐานะขึ้นมาได้ ทุกคนที่อยู่ในกองทัพจึงเคารพและเชื่อฟังเป็นอย่างมาก

เมื่อคนออกไปแล้วคงเหลือแต่เพียงแม่ทัพใหญ่ทั้งสองกับหญิงคณิกาผู้นี้ที่อยู่ด้านใน

อวิ๋นอ๋องหานเซียวบัดนี้นั่งลงสำรวจร่างกายของนางโลมผู้นี้แล้วเอ่ยถามเสียงหนัก

“ท่านพี่ให้นางปรนนิบัติเราทั้งคู่เถิด สงครามทำให้เราเคร่งเครียดมามากเกินไปแล้ว เราสองคนย่อมดีกว่ากลุ่มโจรทั้งโขยงนั่นเป็นแน่ นางน่าจะเหนื่อยน้อยกว่า”

ซู่อ๋องลู่หนิงหวังยกมุมปากคล้ายจะหัวเราะเบา ๆ เขาขยับตัวไปที่เตียงแล้วเอ่ยว่า

“นางแพศยาเจ้าเข้ามา ดูว่าจะทำให้ข้าและน้องชายพึงใจได้หรือไม่”

หนานอิงย่อมฟังที่พวกเขาพูดไม่เข้าใจ ดวงตาของนางพร่ามัวแยกทิศทางไม่ออก รู้เพียงแต่ว่านางร้อนรุ่มและต้องได้รับการปลดปล่อยในตอนนี้

หลังจากถูกกลุ่มโจรจับมาเรียกค่าไถ่จากท่านพ่อแล้ว นางก็อยู่อย่างหวาดกลัวในกระท่อมเล็ก ๆ มีโจรคอยเฝ้านับสิบคนและหลังจากนั้นหนึ่งในกลุ่มโจรเกิดติดใจเรือนร่างและความงามของนาง แม้หัวหน้าโจรจะห้ามปรามเพราะกลัวเสียราคาด้วยตั้งใจว่าหลังจากได้เงินค่าไถ่แล้วจะไม่ส่งมอบนางคืนแก่บิดาแต่จะผิดคำพูดแล้วขายนางต่อไปที่หอนางโลม

สตรีผู้งดงามเช่นนี้เขาจะพลาดเงินก้อนโตได้อย่างไร

แต่โจรผู้ทรยศนั่นกลับใจกล้าวางยากำหนัดอย่างรุนแรงเพื่อจะเชยชมความงามของนางโดยที่หนานอิงไม่โวยวายจนทำให้เขาถูกจับได้

เพราะถูกยาปลุกกำหนัดทำให้หนานอิงในยามนี้ไม่รู้เหนือใต้แล้ว นางรู้เพียงแต่ว่าก่อนที่นางจะตายด้วยความทรมานนางต้องได้รับการปลดปล่อย แต่ปลดปล่อยอย่างไรนางเองก็ไม่รู้เช่นกัน

อวิ๋นอ๋องหานเซียวเหมือนจะเป็นบุรุษที่อ่อนโยนกว่าซู่อ๋องลู่หนิงหวังเล็กน้อย เขาก้มลงแล้วช้อนร่างบอบบางของนางเอาไว้ในวงแขน หนานอิงเหมือนได้รับยาวิเศษจากเรือนกายบุรุษหญิงสาวกอดคอของเขาแล้วตวัดลิ้นเลียตามสัญชาตญาณดิบในร่างกายทันใด

“นังแพศยาผู้นี้ร่านรักเหลือเกิน ใจเย็น ๆ เถิด เจ้าได้ปรนนิบัติข้าและพี่ชายเป็นแน่”

เขาหัวเราะด้วยความพอใจก่อนจะวางนางลงที่เตียง กระทั่งได้ยินเสียงเย็นชาของซู่อ๋องดังขึ้น

“ถอดอาภรณ์ของเจ้าออกให้หมดแล้วทำหน้าที่ของเจ้าได้แล้ว”

หนานอิงเองก็คิดว่าเสื้อผ้าของตนเองช่างทำให้ปวดแสบปวดร้อนยิ่งนัก นางจึงถอดมันออกอย่างรวดเร็ว เมื่อเนื้อนวลขาวผ่องอยู่ภายใต้สายตาของคนทั้งสอง ทำให้พวกเขาถึงกับหยุดนิ่งแล้งเพ่งมองนางด้วยสายตาตกตะลึง

นางแพศยานี้ช่างงดงามน่าดูดกินไปทั้งตัวอย่างที่สตรีอื่นไม่มีทางเทียบได้