​

+ “ถ้างั้นเดี๋ยวฉันไปจัดการอะไรอีกนิดหน่อยนะ ไว้เจอกัน!!”

 

“อา ไว้เจอกันนะ”

 

แฟร์พูดขึ้นแบบนั้นก่อนจะวิ่งเหยาะ ๆ ตรงไปทางวังของเซทเฟร่า ฉันเองก็โบกมือให้เธอจนลับสายตาไปแล้วหันกลับไปมองด้านหลัง ซึ่งเป็นท่าเรือของประเทศเซทเฟร่าที่พวกเรากลับมาหลังเจรจาเรียบร้อยแล้วนั่นเอง

เรือที่พวกเราใช้เดินทางเมื่อครู่นั้นเป็นเรือสำเภาขนาดกลาง แบบเดียวกันกับพ่อค้าทั่วไปเท่านั้น แต่ว่านอกจากที่ฉันอยู่แล้ว ก็มีลำอื่นตามประกบอีกหลายลำ

ซึ่งตอนนี้ก็มีคนงานจำนวนหนึ่งวิ่งวุ่นขนของจากบนเรือเหล่านั้น ย้ายไปยังเรือสำเภาขนาดใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลนัก มันใหญ่พอที่จะให้ริเกลขึ้นไปบนนั้นเลยล่ะ

ใช่แล้ว…ในที่สุดก็จะได้กลับฟาเรเรียกันซะที

 

———————— ——————

 

‘ตุบ ตุบ’

 

ในขณะที่ฉันนอนลงไปกับพื้นหญ้าอย่างสงบสุขนั้น ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่นุ่มนวลกำลังตรงเข้ามา ทำให้ฉันที่นอนอยู่ส่ายหางไปมาแม้ร่างจะยังคงนอนนิ่งอยู่ก็ตาม ไม่ต้องลืมตาขึ้นมาก็รู้เลยว่าเจ้าของฝีเท้ากำลังยิ้มอย่างอ่อนโยนอยู่

 

“กลับมาแล้วริเกล”

 

‘อื้อ! ยินดีต้อนรับกลับ!!’

 

เมื่อถูกเรียกฉันก็เด้งคอของตนเองให้ตั้งขึ้นเพื่อมองไปหาต้นเสียง ก่อนจะขานรับกลับไปในทันที เสียง ตุบ ตุบ ดังขึ้นอีกครั้งแต่ดังกว่าเมื่อครู่มาก นั่นคือหางที่ส่ายแรงขึ้นจนกระทบกับพื้นเสียงดังนั่นเอง

จากนั้นก็ไม่รอช้าที่จะคลานเข้าไปใกล้พร้อมทั้งเอาหัวชนเป็นการอ้อน ถึงจะไปแบบรีบไปรีบกลับแต่สำหรับฉัน 1 วันก็เหมือน 1 ปีนั่นแหละ!!

เคียร่าก็จัดแจงโอ๋ฉันที่คิดถึงด้วยเสียงหัวเราะ ก็นะ เพราะแบบนี้แหละฉันเลยอ้อนไม่เลิกไง รักเคียร่าที่สุดเลย~

 

‘กรร~’

 

“ฮะ ๆ ทำเสียงอะไรล่ะนั้น…”

 

เธอหัวเราะอีกครั้งเพราะเสียงร้องครวญครางที่ออดอ้อนของมังกรขนาดยักษ์ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งอยู่ข้างลำตัวของฉัน และถอนหายใจออกมา

 

“เฮ้อ…”

 

“กรร?”

 

“เปล่าหรอก แค่เหนื่อยนิดหน่อยน่ะ”

 

เธอพูดแบบนั้นพลางซุกเข้ามาอย่างสบายใจ ฉันเองก็ใช้หางและปีกโอบกอดเธอไว้อย่างอ่อนโยน ก่อนที่เจ้าตัวจะเริ่มพูดถึงผลสรุปจากการไปเจรจาให้ฟัง

 

“ทางเดเวียน่ะ…ยอมรับข้อเสนอของพวกเราแล้วล่ะ ถึงแม้จะเป็นแบบนั้นแต่ลึก ๆ ก็คงเฝ้ารอโอกาสแบบนี้มานานแล้วล่ะ พอเจอกระตุ้นเข้าไปนิดหน่อยก็มีแรงฮึดต่อต้านขึ้นมา”

 

เห๋ เป็นงั้นเองเหรอเนี่ย นึกว่าเดเวียจะเป็นพวกเดียวกันกับฟัวกราโดยสมบูรณ์เลยแท้ ๆ แต่ที่จริงเป็นเพราะโดนควบคุมเอาไว้อีกทีสินะ ที่ผ่านมาก็แค่ไม่มีความกล้าพอจะต่อต้านเท่านั้นเอง

 

“แล้วก็เกิดเรื่องผิดคาดอีกอย่าง…”

 

‘หืม?’

 

เคียร่าถอนหายใจออกมาอีกครั้งแล้วปล่อยตัวลงมาโดยสมบูรณ์ ถ้าให้เดาเรื่องที่จะพูดต่อไปคงเป็นสาเหตุให้เธอเหนื่อยแน่นอน

ระดับฉันแล้วเดาไม่พลาดแน่นอน!!

 

“ตอนแรก…ตั้งใจขอแค่ว่าให้หยุดส่งปืนให้กองทัพฟัวกรา แต่กลายเป็นว่า ปืนที่จะผลิตรอบต่อไปจะส่งมอบให้พวกเราแทน ซึ่ง ก็มีชิ้นส่วนที่ทำเอาไว้จำนวนหนึ่งให้กลับมาต่อ การย้ายของจำนวนมากขนาดนั้นโดยหลบไม่ให้พวกฟัวกรารู้เนี่ย ลำบากใช่ย่อยเลย ถึงฉันจะเป็นคนขอเองก็เถอะ”

 

‘เอ๊ะ เอามาทำอะไรน่ะ—’

 

ในตอนที่ฉันกำลังส่งเสียงออกไปด้วยความสงสัย จมูกฉันก็ได้กลิ่นบางอย่างแปลกปลอมลอยเข้ามาในจมูก กลิ่นหนึ่งเป็นบางอย่างที่ฉุนอย่างไม่คุ้นเคยแต่ก็รู้สึกว่าเหมือนเคยได้กลิ่นอย่างประหลาด คืออะไรกันนะ?

แต่ที่แน่ ๆ อีกกลิ่นหนึ่งฉันจำมันได้ดี

 

“กรร!!”

 

“เอ๊ะ มีอะไรเหรอ—”

 

เหมือนว่าเคียร่าจะยังไม่รู้สึกตัวของคนที่ใกล้เข้ามาจึงถามเช่นนั้น แต่ว่าฉันไม่ฟังพร้อมทั้งส่งเสียงขู่ออกมาพลางบังตัวเธอไว้

ก่อนจะจ้องไปที่ต้นทางตาไม่กะพริบ

 

“ไม่ต้องระแวงกันขนาดนั้นหรอก ฮะ ๆ”

 

เสียงของชายชราดังขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะแห้ง ๆ ใช่แล้ว คนที่เดินเข้ามาก็คือพระสันตะปาปาวาโรอีกเช่นเคยนั่นเอง สาเหตุที่ฉันลุกพรวดแล้วขู่ไป ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะที่เจอกันคราวกัน แต่อีกส่วนก็คือจู่ ๆ เขาก็ปรากฏตัวอีกแล้ว

เป็นโรคเหรอต้องลบกลิ่นอายตัวเองก่อนเข้าใกล้อะ คนเขาตกใจหมด

 

“ไม่มีอะไรมากหรอก แค่พาเด็กคนนี้มาส่งน่ะ”

 

เขาพูดเช่นนั้นก่อนจะเอียงลำตัวเล็กน้อย เผยให้เห็นมังกรตัวเล็กที่เดินตามหลังมาต้อย ๆ มีขนาดพอ ๆ กับหมา ยืนสี่ขาไม่มีปีก เขาบนหัวสองข้างปกคลุมไปด้วยใบไม้สีเขียว

ตรงกลางอกมีช่องว่างบางอย่างคล้ายเตาผิง ซึ่งตอนนี้นั้นมอบดับอยู่ มีลวดลายบนตัวเล็กน้อยพร้อมกับขนที่ดูนุ่มฟู จนทำเอาคิดขึ้นมาว่าไม่ร้อนรึไง

​

(ผู้ออกแบบ Ame Ricium )

ซึ่งในขณะนี้เจ้าตัวกำลังห่อไหล่และหัวหดด้วยความหวาดกลัว ทำให้ฉันหันขวับไปมองทางพระสันตะปาปาทันที แต่เขาก็ยักไหล่ให้ว่าไม่ใช่ความผิดเขา ก่อนจะจ้องกลับมาที่ฉัน…

ฉันเหรอ?

 

“ริเกล เลิกขู่ก่อน”

 

อ๊ะ จริงด้วย เมื่อกี้ฉันขู่พระสันตะปาปาอยู่นี่นะ…เมื่อโดนเคียร่าตักเตือนเรื่องนั้นฉันก็ค่อย ๆ หุบเขี้ยวของตนเองแล้วสงบลง แต่ถึงกระนั้นมังกรตัวจ้อยก็ยังคงตัวสั่นอยู่ดี

ความผิดฉันเรอะ?!! ว่าแต่เด็กนี่เป็นใครล่ะเฮ้ย!

 

“ขอแนะนำให้รู้จักนะ เขาเป็นหนึ่งในของขวัญที่เดเวียให้ฉันมา มังกร เวโรโน่ น่ะสนิทกันไว้นะ”

 

เคียร่าพูดขึ้นเช่นนั้นให้ฉันฟัง อ้า เป็นเหมือนสัญลักษณ์แสดงความเป็นมิตรสินะ ใช้เป็นมังกรแบบนี้จะดีเรอะ? หรือว่ามีเยอะหว่า?

แต่เรื่องนั้นจะยังไงก็ช่าง เคียร่าบอกให้สนิทกันไว้นี่นะ

 

“เอ้า เข้าไปสิ”

 

พระสันตะปาปาพูดขึ้นเช่นนั้นพลางใช้มือดันร่างของลูกมังกรมาทางฉัน แต่เจ้าตัวก็คงไม่อยากจึงได้ออกแรงดันไม่ให้ตนเองขยับ จนเท้าแทบจมลงไปในดิน…อะไรจะกลัวกันขนาดนั้น! ฉันไม่น่ากลัวสักหน่อย!

แต่ช่างมันปะไร ถ้าไม่เข้ามา ฉันก็จะเข้าไปเอง!

 

“กรร…”

 

ฉันค่อย ๆ โน้มตัวเข้าไปหาอีกฝ่ายพร้อมทั้งส่งเสียงร้องในลำคอ ทำให้ลูกมังกรที่หวาดกลัวนั้นตัวแข็งทื่อ แต่ฉันก็ไม่สนใจพร้อมทั้งเอาจมูกชนที่หัวของเขา

แล้วตั้งใจดมกลิ่น…อืมมม มีกลิ่นบางอย่างปนอยู่จาง ๆ ด้วยแฮะ แต่นึกไม่ออกง่ะ ว่ากลิ่นอะไร แปลกจังถ้าเป็นจมูกฉันในตอนนี้ต้องแยกออกสิ ถ้าเป็นกลิ่นที่เคยเจอมาก่อน…

เอ๊ะ หรือว่าเป็นกลิ่นที่ไม่เคยเจอด้วยจมูกนี้กัน แสดงว่ากลิ่นที่จำได้จากชาติก่อนเหรอ? อืมมมม นึกไม่ออกเลย แต่คุ้นมาก ไม่น่าจะใช่อะไรไกลตัวเลยแท้ ๆ

 

‘อืมมมม อ้า! นึกออกแล้ว!’

 

‘งื้อ…’

 

และไม่รู้ว่าเพราะฉันจดจ่อกับการดมกลิ่นมากเกินไปรึเปล่า มังกรตัวนั้นจึงวิ่งหนีไปหลบหลังพระสันตะปาปา แต่ว่าฉันก็ได้คำตอบแล้วเหมือนกัน!

จำได้ราง ๆ ว่ารถยนต์เนี่ย ต้องเติมน้ำมันใช่มะ? แล้วนั่นแหละ กลิ่นเวลาเอารถไปเติมน้ำมันเป็นแบบเดียวกันจากตัวเด็กคนนี้เลย เป็นกลิ่นฉุนอันเป็นเอกลักษณ์ซึ่งบางคนก็ชอบบางคนก็เกลียด

แต่มันเป็นกลิ่นที่ฉันแทบจะลืมไปแล้ว…

 

“ริเกล น้องเขากลัวหมดแล้วนะ”

 

‘น้อง? จะให้ฉันคิดซะว่าอีกฝ่ายคือน้องเหรอ?’

 

‘ตุบ ตุบ’

 

ฉันส่งเสียงร้องออกมาในลำคอแบบนั้นพร้อมทั้งฟาดหางลงพื้นด้วยความตื่นเต้น น้องล่ะ ได้มีน้องแบบคนอื่นเขาด้วยล่ะ!

ทางด้านมนุษย์อีกสองคนเมื่อเห็นท่าทีดีใจของฉันก็ยิ้มออกมาด้วยความอ่อนโยน ต่างจากน้องมังกรอีกตัวที่ยังหลบหลังพระสันตะปาปาอยู่

แต่เมื่อเห็นบรรยากาศรอบ ๆ จึงพอผ่อนคลายได้บ้าง และชะโงกหัวมามองทางฉัน เอ ต้องพูดอะไรหน่อยไหมนะ?

 

“พี่เขาอาจจะพูดไม่เก่งแต่ไม่เป็นไรหรอก แต่อีกเดี๋ยวเราจะคุยเรื่องสำคัญกับพวกเธอ ไปวิ่งเล่นแถวนี้ก่อนสิ”

 

พระสันตะปาปาพูดออกมาเช่นนั้นพลางลูบหัวมังกรตัวน้อย มันก็พยักหน้าเข้าใจก่อนจะวิ่งออกไป แล้วในตอนนี้ก็เหลือเพียงพวกเราสามคน…

 

“เราเดาว่าพวกท่านคงมีคำถามอีกมากมายเลยสินะ”

 

“บาปที่ 8…ริเกล หมายถึงอะไรกันแน่ แล้วถ้าแบบนั้นระเบิดเมื่อตอนหนีออกจากคุกล่ะ”

 

“อ้า ระเบิดเมื่อตอนนั้นสินะ”

 

พระสันตะปาปาวาโรพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเอื่อยเฉื่อย พลางใช้มือลูบเคราของตนเองอย่างเพลิดเพลิน โดยปล่อยให้เคียร่าต้องรอคำตอบอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเริ่มพูดต่อ

 

“ระเบิดนั้นทำให้พลังเวทของท่านมังกรพิภพคลุ้งกระจายไปทั่ว แม้จะเกิดจากจุดเล็ก ๆ แต่ความรุนแรงขนาดนั้น ทั่วทั้งทวีปคงรับผลกระทบหมดแล้วกระมัง”

 

“เอ๊ะ แบบนั้นมัน…แล้วผลที่ตามมาล่ะ”

 

เคียร่าตกใจกับคำพูดนั้นอย่างชัดเจนแล้วกลั้นใจถามออกไป นั่นทำให้ฉันซึ่งเป็นต้นเหตุรู้สึกทิ่มแทงในอกอย่างประหลาด เพราะว่าตัวเองคือต้นเหตุล่ะมั้ง…

ถึงกระนั้น ชายชราก็ทำเพียงยิ้มออกมาและหัวเราะเบา ๆ

 

“ฮะ ๆ ไม่ต้องกลัวหรอก ผลจากเวทมังกรพิภพก็ตามชื่อนั่นแหละ และผลจะเป็นเช่นไรนั้น…เดี๋ยวพวกท่านก็คงได้รู้เอง”

 

“…”

 

“หืม? คำตอบเท่านี้ยังไม่พอรึ?”

 

คงเพราะเคียร่ายังทำสีหน้าปั้นยากอยู่เขาจึงถามขึ้นมาเช่นนั้น แต่เธอก็ถอนหายใจพลางส่ายหน้า คิดว่าถ้าบอกมาแค่นี้แสดงว่าไม่คิดจะบอกอีกล่ะมั้ง

แต่ว่านอกจากคำถามที่เขาทิ้งให้ไปค้นหาเองนั้น เจ้าตัวก็ยังคงยืนรอให้ถามอย่างอื่นต่ออีก ดังนั้นเคียร่าที่เป็นเด็กขี้สงสัยอยู่แล้วจึงไม่เกรงใจแม้แต่น้อย

 

“แล้วเรื่องของฟัวกรา…มีวิธีทำให้พวกเขาหลุดจากเวทของแมมม่อนไหม”

 

คำถามนั้นทำให้ทั้งฉันและพระสันตะปาปาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เอ๋ เคียร่าคิดแบบนั้นอยู่ด้วยเหรอ ในสายตาของฉันเธอจะเป็นคนผลักดันคนอื่น ว่าฟัวกรานั้นกู่ไม่กลับแล้วเลยคิดว่าจะไม่ถามอะไรแบบนี้ซะอีก

พอมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอฉันก็ได้เข้าใจ…ในความเข้มแข็งนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนแอ และอ่อนไหวต่อสิ่งที่เกิดขึ้น แม้จะเข้าใจถึงเหตุผลแต่ก็คงไม่มีใครคาดหวังให้มีสงคราม

ซึ่งนั่นทำให้ชายชราขมวดคิ้วเข้าหากัน แล้วทำสีหน้าเข้มงวดขึ้นมาทันที

 

“เราว่าท่านรู้คำตอบอยู่แล้วนะ ไม่มีหรอก แม้แรกเริ่มจะเป็นเพราะเวทของท่านแมมม่อนก็จริง แต่ฟัวกราก็พาตนเองมาถึงจุดนี้ด้วยตัวเอง อย่างไรเสียนี่ก็เป็นสิ่งที่พวกเขาเลือกด้วยตนเอง”

 

“…นั่นสินะคะ”

 

เธอพูดออกมาเช่นนั้นพร้อมทั้งหัวเราะแห้ง ๆ รู้สึกได้เลย…ว่าในรอยยิ้มนั้นมีความเสียดายอยู่ พระสันตะปาปาเห็นเช่นนั้นก็ถอนหายใจออกมา พร้อมทั้งพึมพำอย่างแผ่ว ‘เบาว่าช่วยไม่ได้นะ’

 

“ท่านกังวลเรื่อง แมมม่อน สินะ”

 

“…ค่ะ”

 

“สบายใจได้ สักหนึ่งพันปีที่แล้ว เหมือนเขาจะพึงพอใจกับสมบัติที่รวบรวมมา ตอนนี้จึงนอนเฝ้าของเหล่านั้นอย่างสบายใจอยู่กระมัง พวกท่านคงไม่ได้เผชิญหน้ากับเขาหรอก”

 

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเคียร่าก็ทำหน้าโล่งใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด อ้า งี้นี่เอง คงกลัวว่าจะเป็นยังไงถ้าต้องสู้กับมังกรพิภพสินะ ยิ่งเมื่อก่อนเราเคยเจอมาแล้วครั้งหนึ่งด้วย…ถึงนั่นจะเป็นพ่อฉันเองก็เถอะ

 

“แต่ว่า…ถ้าเศษซากความโลภล่ะก็ คงได้พบเจอแน่”

 

“เศษซาก…?”

 

ประโยคที่เป็นเหมือนคำเตือนนั้นทำให้เคียร่าเคลือบแคลง ส่วนฉันก็ได้แต่เอียงคอมองด้วยความสงสัย ทำไมมันดูมีอะไรไม่รู้ผุดขึ้นมาเต็มไปหมดเลยวุ้ย

 

“มังกรพิภพเป็นสิ่งมีชีวิตที่เอกเทศ ไม่มีเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์ เพียงแต่ว่า หากมังกรพิภพต้องการให้กำเนิดทายาทนั้น จะใช้การควบแน่นพลังเวทของตนเองจนเกิดชีวิตใหม่ ที่มีรูปร่างหน้าตาคล้ายตนเองขึ้นมา หรือก็คือริเกล ที่เป็นลูกของท่านมังกรพิภพนั่นเอง”

 

ฉันอ้าปากค้างทันทีที่ได้ยินต้นกำเนิดของตัวเอง ถึงจะไม่ได้เกิดมาจากกอไผ่แต่ก็แอบรู้สึกว่าใกล้เคียงอยู่ดีวุ้ย ไม่อยากจะเชื่อเลย…แต่นี่มันคือ ‘ลูก’ มังกรพิภพไม่ใช่เรอะ แล้ว ‘เศษซาก’ ล่ะ?

 

“ส่วนเศษซากนั้นคล้ายคลึงกับลูกมังกรพิภพ ขั้นตอนการเกิดนั้นใกล้เคียงกัน แต่พลังที่มานั้นต่างกัน…ก็คือพลังของมังกรพิภพที่กำลังคลุ้มคลั่ง มาก่อตัวกันเป็นสิ่งมีชีวิตใหม่นั่นเอง”

 

…อืมมมม ถึงจะพูดเหมือนได้ข้อสรุปแล้วก็เหอะ แต่ก็ยังงงอยู่ดีแฮะ หรือก็คือถ้าเป็นลูกเนี่ย คือตั้งใจที่จะให้มี ถูกปะ? แต่ถ้าเป็นเศษซากเนี่ย คือเค้าไม่ได้ตั้งใจนะตัวเอง แค่พลังมันบังเอิญไปควบแน่นเฉย ๆ

ไรงี้อ๋อ?

 

“…อย่าบอกนะว่า! ความรู้สึกของมนุษย์ก็เป็นต้นกำเนิดพลังของมังกรพิภพด้วยเหรอคะ?”

 

“ถูกต้อง”

 

ทั้งคู่พยักหน้าให้กันด้วยความเข้าอกเข้าใจ ถึงแม้เคียร่าจะยังทำท่าทางคิดต่อไปอีกแต่ว่าก็ไม่ได้สับสนตรงนี้แล้ว ทำให้ฉันได้แต่ร้องเบา ๆ ในลำคอเป็นการบอกว่าไม่เข้าใจ

เธอจึงรู้ตัวว่าเผลอทิ้งให้ฉันงงอยู่คนเดียว ก่อนจะลูบหัวฉันพลางสรุปให้ฟังอีกที

 

“หรือก็คือ ถ้าที่ไหนมีพลังของมังกรพิภพอัดแน่นมาก ๆ ก็จะกำเนิดชีวิตใหม่ขึ้นมา แล้วถ้าตั้งใจทำก็จะกลายเป็นลูกมังกรพิภพ แต่ถ้าไม่ ก็จะกลายเป็นเศษซาก แล้วที่ว่าความรู้สึกของคนเป็นบ่อเกิดพลังของมังกรพิภพ ย่อให้เข้าใจง่ายก็คือ ถ้าที่ไหนมีคนโลภมากรวมกันเข้าเยอะ ก็จะมีโอกาสเกิดเศษซากมังกรพิภพขึ้นมานั่นเอง”

 

‘อะ- โอ้…แล้วนอกจากต้นกำเนิดเนี่ย ทั้งคู่ต่างกันยังไงหว่า?’

 

“ใช่ แล้วก็ความต่างของทั้งสอง ลูกอย่างที่บอกไป คือเกิดขึ้นมาเป็นเผ่าพันธุ์เดียวกันมังกรพิภพ แต่ว่าเศษซากนั้นไม่ใช่…เป็นสิ่งมีชีวิตที่ต่างออกไปโดยสิ้นเชิง กำเนิดขึ้นมาเป็นเพียงสิ่งที่เคลื่อนไหวตามสัญชาตญาณ ซึ่งส่วนใหญ่แล้วก็เป็นเพียงแค่ อสุรกายที่อาละวาดไปเรื่อย”

 

เขาที่เล่าขึ้นมาราวกับรู้ว่าฉันถามอะไรนั้น ทำหน้าเศร้าหมองขึ้นมาในทันทีพร้อมทั้งก้มหน้าลง แล้วพึมพำออกมาอย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้เคียร่าได้ยิน

แต่ฉันนั้นได้ยินอย่างชัดเจน

 

“เช่นเดียวกับท่านเฟรริเคีย…ที่ให้กำเนิด…ขึ้นมาเมื่อหลายพันปีก่อน”

 

ไม่สิ ขอถอนคำพูด ได้ยินไม่ชัดเท่าไหร่ มีบางคำขาดช่วงไปเลยไม่รู้ว่าให้กำเนิดอะไรขึ้นมา แต่ถ้าจำไม่ผิด ‘ท่านเฟรริเคีย’ ที่ว่านี่คือพ่อของฉันสินะ?

ทำไมมันดูมีซัมติงซัมดึ๋ยเต็มไปหมดเลยเนี่ย หัวจะระเบิดแล้ว

 

“โอ๊ะ แล้วก็นอกจากแมมม่อน…เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้มังกรพิภพอีกสองตัวเคลื่อนไหวแปลกไป ระวังไว้ด้วยล่ะ”

 

“อีกสองตัวเหรอคะ?”

 

วาโรพยักหน้าให้กับคำพูดของเคียร่า ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองพวกเราเพียงครู่เดียวพร้อมทั้งพยายามเอ่ยปากพูด แต่ก็หยุดชะงักไปราวกับไม่อยากเอ่ยชื่อนั้นออกมา

จนแล้วจนรอดเขาก็กลั้นใจตนเองแล้วพูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ

 

“ลิเวียธาน มังกรแห่ง ความริษยา และผู้ที่อยู่เหนือมังกรพิภพทั้งปวง…ซาตาน มังกรแห่ง โทสะ”

 

——————— —————————-

(มุมคนเขียน)

 

เอื้อ ขออภัยที่ลงช้าไปค่อนข้างมากเลยค่ะ พอดีติดอะไรหลายๆ อย่าง ;-; ตรงนี้นอกจากขออภัยแล้วก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ แค่…มาอวดของอีกแล้วค่ะ— แค่กๆ (ฮา)

​เคสมือถือใหม่ของเรานั่นเองงงง ของเพิ่งจะมาส่งเลยค่ะงามมักๆ เอ๊ะ? รูปที่ใช้ทำไม่คุ้นเลยงั้นเหรอ? แน่นอนค่ะนั่นก็เพราะว่า เป็นรูปปกใหม่ (อีกแล้ว) ค่ะ!!

​(ผู้วาด Theorika)

แต่คราวนี้ไม่ได้เปลี่ยนบนหน้าเว็บแล้วค่ะ เป็นรูปที่ใช้ในเล่มทีเดียวไปเลย แล้วก็ต้องบอกเลยว่า ในเล่มจะมีรูปประกอบจากนักวาดคนนี้อีกค่ะ!

 

แล้วก็ของขิงอีกอย่างที่ทำมาไว้เองฟินๆ อีกเช่นกันนั่นก็คือ

ฟิกเกอร์~ ถึงจะยังไม่เสร็จก็เถอะ (ฮา) แต่ตั้งตารอตอนเสร็จเลยค่ะ! ทั้งสองอย่างคือทำขึ้นมาเพราะสนองนี้ดตัวเองทั้งนั้น แต่ถ้ามีคนสนใจก็อาจจะเปิดทำเป็นออเดอร์ๆไป มั้งคะ? รอดูสถานการณ์อีกทีแล้วกันค่ะ(ฮา)

​