ชีวิตใหม่ในดราโทก้า ดินแดนมังกร - ตอนที่ 83: ภาค 3 ตอนที่ 28 “ขอปฏิเสธค่ะ!!” (จบภาค 3 + บทส่งท้าย)

​

หลังจากวิ่งตามเสียงของริเกลไปได้สักพัก พวกเราก็พบกับภาพน่าตกตะลึงในทันที…

 

“นี่มัน…ฝีมือริเกลเหรอ?”

 

สิ่งที่อยู่ตรงหน้าของเรานั้นคือหลุมขนาดใหญ่ที่เกิดจากการระเบิด ด้านบนฟ้าเมื่อมองขึ้นไปพบกับควันที่ฟ้าอ่อนที่คลุ้งและกระจายไปทั่ว พร้อมทั้งร่างของริเกลที่ยืนอยู่ใจกลางระเบิดนั้นอย่างสง่าผ่าเผย

ก่อนจะหันลงมามองพวกเราซึ่งวิ่งมาตรงหน้า

 

“กรร!!”

 

“กรร!!”

 

เมื่อเธอเห็นพวกเราก็ส่งเสียงขู่ออกมาทันที อิกนิสจึงขู่กลับตามสัญชาตญาณทันที และยิ่งริเกลเหลือบไปเห็นร่างของเคียร่าก็ทำท่าว่าจะโจมตี

 

“เดี๋ยวก่อนริเกล!”

 

ฉันกับอิกนิสที่เตรียมหลบ ริเกลที่กำลังยกเท้าตะปบ ทุกอย่างหยุดนิ่งไปในทันทีด้วยเสียงเรียกของเคียร่า มังกรสีฟ้าจึงเอียงคอมองด้วยความสงสัย

 

“นี่แฟร์ไง จำได้ไหม”

 

“กรร? กรร…!!”

 

ริเกลที่ดูเหมือนจะยังสับสนอยู่นั้นเอียงคอไปมาซ้ายขวาอย่างงุนงง พร้อมทั้งใช้ความคิดอย่างหนัก ก่อนจะมองไปเห็นแฟลชและนึกออกทันที จึงกลายเป็นยิ้มกว้างออกมาและก้มหัวหาอิกนิส แล้วทั้งคู่ก็ร้องออกมาด้วยความร่าเริง ก่อนจะใช้คอถูกันเป็นการแสดงความคิดถึง

เป็นภาพที่ชวนอบอุ่นดีจริง ๆ …

 

“นี่ไม่ใช่เวลาระลึกความหลังนะ รีบหาทางหนีเร็ว!”

 

เสียงฝีเท้าจำนวนมากยิ่งรีบเร่งมาทางนี้ทำให้พื้นยิ่งสั่นสะเทือน ในตอนนั้นเองก็มีหินก้อนใหญ่หล่นลงมาจุดที่พวกเรายืนอยู่อย่างรวดเร็ว

 

“!!”

 

อิกนิสที่เสียงแรงไปมากเพราะถ่วงเวลาทั้งยังขนพวกเราอยู่นั้นไม่สามารถหลบทัน แต่ในตอนนั้นเองริเกลก็ใช้ตัวดันหินนั้นเบี่ยงทางจากพวกเรา ก่อนจะก้มตัวเล็กน้อย

 

“ให้ขึ้นไปเหรอ?”

 

เธอพยักหน้าให้ฉันแล้วก้มหลังลงต่ำกว่าเดิม ฉันจึงรีบย้ายตัวเคียร่าให้ยึดติดกับร่างของริเกล แล้วโดดขึ้นบนหลังเธออย่างรวดเร็ว

ส่วนอิกนิสนั้นถูกเธออุ้มไปด้วยสองมือ ดูพะรุงพะรังสุด ๆ ไปเลยแฮะ…

 

“กรร!!”

 

หลังจัดแจงทุกอย่างเสร็จในเวลาไม่นาน ริเกลก็ชูหัวขึ้นคำรามเสียงดังออกมา และกระพือปีกเพื่อบินอีกขึ้นบนฟ้า และเราก็ออกมาจากคุกใต้ดินทั้งอย่างนั้นเลย

 

“จริงสิ ส่งสัญญาณให้เจ้าพวกนั้นหนี…อิกนิส จัดการเลย!”

 

“กรร!”

 

เขาขานรับคำสั่งของฉันอีกครั้งพร้อมทั้งรวบรวมเวทมนตร์ไว้ที่คอ ก่อนจะพ่นไฟออกไปเป็นทางยาวลงไปที่พื้น ทันใดนั้นก็มีเสียงระเบิดอีกราวสี่จุด นั่นเป็นสัญญาณบอกให้ถอยได้แล้วนั่นเอง

 

“ริเกล…ดีจริง ๆ ที่ปลอดภัย”

 

“กรร…”

 

ริเกลคำรามออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนและลากยาวอย่างอ่อนโยน ทำเอาลืมภาพของมังกรที่น่ากลัวในแวบแรกตอนเกิดระเบิดไปหมดเลย เคียร่านอนแนบตัวไปกับร่างของริเกลแล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ก่อนจะหลับไปทั้งอย่างนั้นเลย ส่วนริเกลก็ดูพึงพอใจมากที่เธอหลับบนหลังตัวเอง

พอเห็นแบบนั้นแล้วฉันก็เผลอยิ้มออกมาตาม ดูอบอุ่นดีนะ…ว่าแล้วมันก็ทำให้ฉันนึกถึงในตอนที่ออกเดินทางกับอิกนิส พวกเราสนิทกันมากแบบนี้เลยสินะ แต่พักหลังมาแทบไม่ได้เจอกันเลย…

ฉันถอดผ้าคลุมซึ่งเอาไว้ปลอมตัวของตัวเองออก ก่อนที่จะนำไปห่มไว้บนร่างของเคียร่าเพื่อมอบความอบอุ่นให้กับเธอ ก็นะ เสื้อแบบนั้นมันน่าจะหนาวน่าดู แถมอีกอย่าง…

สายตาของฉันที่เผลอมองเข้าไปด้านในเศษผ้าที่ปิดบังเรือนร่างของเธอแทบไม่มิดนั้น รีบหันหน้าหนีในทันทีเพราะรู้สึกเขินอาย ยิ่งเห็นเคียร่าหลับแบบนี้ก็นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่

มะ- ไม่ไหว…พอได้เจอตัวจริงมันยิ่งกว่าที่คุยในจดหมายเยอะเลย แถมเธอตอนนอนนี่มัน…

 

“น่ารักชะมัด…”

 

ฉันพึมพำออกมาเช่นนั้นพร้อมทั้งลูบใบหน้าของเธออย่างอ่อนโยน ราวกับเป็นการปลอบประโลมให้หลับอย่างสบาย และเธอก็ยิ้มออกมาพลางเอาหัวถูเข้ากับมือฉัน

ทำให้หัวใจฉันเต้นระรัวขึ้นมา จนเผลอดึงมือออกแล้วหันหน้าหนีไปทางอื่นทันที ยะ- อย่างกับหัวใจจะระเบิดเลยวุ้ย!!

 

————————— —————————

 

“อุ นี่ฉัน…”

 

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องที่มีเพดานไม่คุ้นเคย เตียงที่นุ่มนิ่มหลับสบาย แต่ความเจ็บปวดที่บาดแผลก็ยังคงอยู่ ดังนั้นจึงใช้มือกุมหัวและค่อย ๆ ลุกขึ้นมานั่ง

ปวดหัวจังแล้วนี่ฉัน…อยู่ที่ไหนกัน?

จากนั้นฉันจึงพยายามทวนความจำของตนเองอีกครั้ง หลังจากดื่มยาอะไรสักอย่างไปความทรงจำก็ขุ่นมัวไปหมด จำอะไรไม่ได้เลยนอกจากช่วงท้ายที่ตื่นขึ้นมาเจอพวกแฟร์กับริเกล สุดท้ายพอบินออกมาก็…สลบไปเลยสินะ

แล้วนี่เป็นไงต่อล่ะเนี่ย…

 

“อ๊ะ อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านเคียร่า”

 

“?? อะ- อรุณสวัสดิ์ค่ะ…”

 

เมื่อมีหญิงสาวผมยาวสีทองเดินเข้ามาทักทายแบบนั้น ฉันที่ไม่รู้ว่าเธอคือใครจึงตอบกลับไปแบบงง ๆ ซึ่งเจ้าตัวก็ทำเพียงยิ้มอ่อนออกมาและอธิบายสั้น ๆ

 

“ฉัน วิเวียน เป็นคนรับใช้ของหัวหน้าแฟร์ค่ะ”

 

“ถ้างั้นที่นี่ก็…เซทเฟร่าสินะ?”

 

“ใช่ค่ะ พวกเจ้าชายก็พักอยู่อีกห้องเช่นกัน”

 

พอได้ยินแบบนั้นฉันก็โล่งใจ ภายในเซทเฟร่านั้นปลอดภัย เพราะพวกฟัวกราไม่สามารถเข้ามาตรวจสอบแบบโจ่งแจ้งได้ ไม่งั้นคงได้มีปัญหาเรื่องการทูตแน่ ว่าแต่…ที่พวกเธอบุกเข้าไปแบบนั้นจะไม่มีปัญหาตามมาเหรอ?

 

“เดี๋ยวฉันไปตามหัวหน้ามาให้นะคะ”

 

“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”

 

เธอคนนั้นก้มหัวให้ฉันอย่างสุภาพพร้อมทั้งเดินจากไป แล้วไม่นานก็ดันมีเจ้าชายเข้ามาแทน

 

“ดีจริง ๆ ที่เธอปลอดภัย…คงจะพูดแบบนั้นไม่ได้สินะ”

 

เขาพูดแบบนั้นแล้วยิ้มแห้งออกมา ซึ่งฉันก็หัวเราะร่วนกับมุกแบบนั้น แล้วเขาก็เริ่มอธิบายสถานการณ์ให้ฟังอย่างคร่าว ๆ

สรุปอย่างเรียบง่ายก็คือ หลังจากฉันโดนจับไปพวกเจ้าชายก็หนีไปถึงบอลก้าซึ่งที่นั่นก็ได้พบกับแฟร์ แล้วเธอก็ส่งคนจำนวนหนึ่งพร้อมกับรองหัวหน้าให้พาเจ้าชายหนีมายังเซทเฟร่า ที่จริงควรจะกลับฟาเรเรียไปแล้วแต่พวกเขาตัดสินใจรอการกลับมาของฉันก่อน ซึ่งถ้าให้สรุปแล้ว ฉันก็โดนจับไปราว ๆ 16 วัน เป็นช่วงเวลาที่ยาวนานจริง ๆ …

 

“งั้นเหรอ…ไม่คิดเลยว่าโอเรล…”

 

เจ้าชายที่ได้ยินสิ่งที่ฉันเล่าให้ฟังก็ทำหน้าเศร้าขึ้นมาทันที สำหรับฉันที่รู้จักเขาไม่กี่ปีอาจจะทำใจได้อย่างรวดเร็ว แต่เจ้าชายที่โตมากับโอเรลโดยตรงคงทำใจยากหน่อย ดังนั้นฉันจึงบอกว่าให้ไปพักผ่อนเพื่อผ่อนคลายซะก่อน จะได้ทำใจเรื่องนั้นได้

และถัดจากเจ้าชายที่เดินออกไป สาวผมสั้นสีน้ำเงินก็โผล่หัวออกมาจากขอบประตูและมองมาทางฉัน ตามมาด้วยมังกรใส่หน้ากากหัวกระโหลดที่ตัวใหญ่จนกินทางเดินเกือบหมด ชะโงกเข้ามาในมุมที่สูงกว่าเดิม ทำให้ฉันหัวเราะออกมากับภาพนั้น

 

“โธ่…เลียนแบบวันแรกที่พวกเราเจอกันอยู่เหรอ”

 

เมื่อฉันถามออกไปเช่นนั้น หญิงสาวคนนั้นก็ยิ้มกว้างออกมาและเดินเข้าห้องด้วยความร่าเริง เธอก็คือแฟร์นั่นเอง

 

“ก็แหม ย้อนความหลังสักหน่อยก็ไม่เห็นเป็นไรเลย”

 

“กี่ปีแล้วนะ”

 

“สัก 6 ได้มั้ง”

 

“เหมือนไม่ได้เจอกันนานเลยเนอะ”

 

“ก็นานจริง ๆ นั่นแหละ”

 

จากนั้น พวกเราสองคนจ้องตากันอย่างเงียบ ๆ อยู่สักพัก ก็หัวเราะออกมาจากลำคอด้วยความโล่งใจ แถมฉันเองยังมีน้ำตาเล็ดออกมาเล็กน้อยด้วย ดีใจจัง

แล้วแฟร์ก็พูดออกมาพร้อมทั้งใช้นิ้วโป้งชี้ไปทางประตู

 

“ออกไปเดินเล่นกันหน่อยไหม?”

 

แน่นอนว่าฉันก็ตกลงไปในทันที แม้ว่าจะยังมีบาดแผลอยู่ทั่วทั้งร่างก็เถอะ แต่ถ้าแค่เดินเฉย ๆ ก็ยังไหวอยู่ พวกเราไม่อยากจะปลอมตัวในการเข้าเมือง จึงกลายเป็นเลือกสถานที่เงียบสงบในการเดินพูดคุยกัน ซึ่งแฟร์ก็เป็นคนพาไปนั่นเอง

หลังจากนั้นในระหว่างทางพวกเราก็พูดคุยกันหลายอย่างในระหว่างที่เว้นช่วงเขียนจดหมายไป แต่ส่วนมากฉันก็จะพูดถึงเรื่องความน่ารักของริเกล ส่วนแฟร์ก็จะเล่าเรื่องวุ่น ๆ ของลูกน้องภายในประเทศ แถมยังมีเรื่องนิทานสอนเด็กนั่นอีก เป็นประเทศที่น่ารักจริง ๆ

แล้วในระหว่างที่พวกเรากำลังเดินอยู่นั้นเอง

 

“อ๊ะ หิมะตกล่ะ”

 

“อ้า ถึงช่วงนี้ของปีแล้วสินะ อีกไม่กี่วันเมืองนี้ก็คงย้อมไปด้วยสีขาวของหิมะ แล้วก็จะเป็นช่วงเวลาแห่งการพักผ่อน”

 

“เทศกาลประจำปีที่เธอตั้งขึ้นสินะ”

 

ใช่ เธอตอบออกมาแบบนั้นแล้วเริ่มเล่าเรื่องหลายอย่างซึ่ง เป็นรายละเอียดเล็กน้อยมากจนไม่สามารถเขียนลงไปในจดหมายได้หมด และดูท่าวันนี้ทั้งวันก็คงไม่อาจเล่าออกมาทุกเรื่อง เธอที่แม้จะดูวุ่นกับการปกครองประเทศ แต่ก็ทั้งเจิดจ้าแถมยังสนุกสนานจริง ๆ

คงเป็นเรื่องดีแล้วที่ได้สร้างประเทศขึ้นมา…

 

“แล้วเธอล่ะ? เห็นว่าเพื่อนที่รู้จักทรยศหนิ…อยากเล่าอะไรหน่อยไหม?”

 

“…นั่นสินะ”

 

และจากนั้น ฉันก็เริ่มเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นตั้งแต่หน้าหมู่บ้านตรงจุดนัดพบ ไปจนถึงเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นในคุกใต้ดิน ซึ่งแฟร์ดูจะหัวเสียกับเรื่องที่ฟังมากแต่ก็อดกลั้นเอาไว้

 

“หืม…งั้นเหรอ เป็นแบบนี้นี่เอง”

 

“อืม…ถึงมันจะเป็นเรื่องที่สายไปแล้วก็เถอะ แต่ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองก็มีส่วนผิดอยู่เหมือนกัน”

 

ถึงแม้เขาจะสติแตกจนอยู่ในระดับที่กู่ไม่กลับไปแล้ว แต่ฉันก็จะคิดขึ้นมาเสมอ ถ้าหากฉันรับรู้ถึงความรู้สึกของเขา แล้วใส่ใจเขาให้มากกว่านี้…มันจะเปลี่ยนไปไหมนะ?

แฟร์ที่มองเห็นฉันทำท่าทางเจ็บปวดออกมานั้นทำหน้าบึ้งขึ้นมาทันที ก่อนจะพูดออกมาด้วยความไม่สบอารมณ์

 

“อย่าไปใส่ใจเลย เธอก็แค่เป็นตัวของตัวเองเท่านั้นเอง อย่าไปเห็นใจคนอย่างหมอนั่นเลย”

 

“นั่นสินะ”

 

ไม่รู้ว่าทำไมกัน ฉันที่ได้ยินแฟร์พูดราวกับโกรธแทนนั้นดันรู้สึกสงบใจอย่างน่าประหลาด ไม่ได้มีใครโมโหแทนแบบนี้นานแค่ไหนกันนะ มีความสุขจัง…

แล้วในตอนนั้นเอง ฉันก็จามออกมา

 

“หือ เป็นหวัดเหรอ?”

 

“ไม่เป็นไรหรอก แค่หนาวนิดหน่อย— ฮัชชิ่ว”

 

เสียงจามที่ดังออกมาจากจมูกของฉันนั้น เป็นเพียงเสียงเล็ก ๆ และสั้นราวกับพยายามกลั้นเอาไว้ ซึ่งแฟร์ในตอนนี้ก็มองฉันด้วยสายตาเป็นห่วงมาก

 

“เธอยิ่งเป็นคนเจ็บอยู่นะ อย่าดูถูกไข้หวัดเชียว”

 

ว่าแล้ว เจ้าตัวก็หยิบผ้าพันคอที่น่าจะพกติดตัวเอาไว้มาพันรอบคอของฉัน แล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยนพลางเดินต่อไป…จริงสิ

 

“แฟร์ก็มาใช้ด้วยกันสิ”

 

“เอ๊ะ!”

 

ไม่รู้ทำไม พอฉันพูดออกไปแบบนั้นเธอก็สะดุ้งและร้องออกมาแบบนั้น ทำให้ฉันส่งสายตาสงสัยไปให้ ทำไมถึงหน้าแดงล่ะ เป็นหวัดเหรอ?

 

“เห็นไหมล่ะ เดี๋ยวเธอก็เป็นหวัดด้วยอีกคนหรอก เข้ามาเร็ว”

 

จากนั้น พวกเราก็ใช้ผ้าพันคอเพียงผืนเดียวในการมอบความอบอุ่นให้เราสองคน และยิ่งเพราะใช้ผืนเดียวกันตัวจึงยิ่งต้องใกล้กันมากกว่าเดิม อุ่นจัง แถมยัง…

 

“กลิ่นดีจัง”

 

“เอ๋!!”

 

“เป็นกลิ่นที่อบอุ่นแล้วก็สบายใจ เหมือนริเกลน่ะ”

 

“อะ อ้า…งี้นี่เอง”

 

แต่ว่าภายในสถานการณ์ที่อบอุ่นเช่นนี้ แฟร์กับนิ่งเงียบไม่พูดอะไรออกมาอีกเลยจนฉันได้แต่สงสัย แต่ว่าในตอนนั้นฉันก็ได้รู้สึกบางอย่าง มีอะไรเย็น ๆ มาสะกิดที่มือซ้ายซึ่งอยู่ทางเดียวกันกับแฟร์อยู่

เมื่อเหลือบลงไปมองก็พบกับมือของแฟร์ ที่เหวี่ยงไปมาพยายามมาแตะฉันราวกับอยากจะจับ…แต่ก็ดึงกลับไปซะอย่างงั้น งี้นี่เอง…

 

“?!”

 

“ความรู้สึกที่มือเย็นนี่แย่เนอะ งั้นมาจับเอาไว้กัน”

 

“อะ- อืม…”

 

ทำไมกันนะ ทั้งที่อยู่กับริเกลจะรู้สึกอบอุ่นและสบายใจก็จริง แต่ว่าแฟร์ทั้งที่ก็คล้ายกันแต่รู้สึกต่างออกไป เหมือนอะไรบางอย่างในใจได้ถูกเติมเต็ม

จริงสิ พอนับตามวันของโลกนี้แล้ว ตอนนี้ก็เดือน 12 วันที่ 25 ถ้าเป็นโลกเก่านี่ก็คือวันคริสต์มาสสินะ ไวท์คริสต์มาสงั้นเหรอ…

 

“ดีจังนะ…ฉันอยากทำแบบนี้กับเพื่อนมานานแล้วน่ะ”

 

“…”

 

“กับพวกเจ้าชายก็เป็นคนต่างเพศกัน มาทำอะไรแบบนี้คงมีข่าวว่อนไปทั่วเมืองแน่ ส่วนท่านมารีนก็เป็นคนเข้มงวดเกินไป คงบอกว่านี่เป็นเรื่องไม่เหมาะสมแถมยังอันตรายเวลาเดินด้วย เลยไม่มีโอกาสได้ทำอะไรแบบนี้เลยน่ะ”

 

“ฮะ ๆ นั่นสินะ”

 

แฟร์ที่เหมือนจะหายประหม่าแล้วนั้นขำแห้งออกมาอย่างน่าสงสัย ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีความสุขเช่นกัน…และจู่ ๆ เธอก็ปล่อยมือจากฉันทั้งยังหยุดเดิน แถมยังขอให้ถอดผ้าพันคอออก

 

“เอ๊ะ มีอะไรเหรอแฟร์?”

 

“นี่รู้ไรไหม ฉันไม่เคยคิดว่าเธอผิดเลยนะที่ไม่รับรู้ความรู้สึกของคนอื่น”

 

“อือ…ขอบใจนะ”

 

“ก็นะ พวกนั้นมันยังรู้จักเธอไม่ดีมากพอ คนอย่างเธอน่ะนะ ต้องเจอแบบนี้…”

 

หือ? ฉันส่งเสียงออกมาจากลำคอด้วยความสงสัย แต่ว่าแฟร์ไม่สนใจเรื่องแบบนั้นแล้วปัดใบหน้าที่หมองก่อนหน้านี้ หรือแม้แต่ความกระอักกระอ่วนเมื่อครู่ออก แล้วก็ค่อย ๆ คุกเข่าลงกับพื้นพร้อมทั้งชันเข่าข้างซ้ายขึ้น โดยบนใบหน้าของเธอนั้น…

คือรอยยิ้มที่เจิดจ้าราวกับพระอาทิตย์ อันเป็นเอกลักษณ์และตัวตนของเธอ ก่อนจะยื่นมือขวามาทางฉัน

 

“แต่งงานกับฉันนะ! เคียร่า!!”

 

“…เอ๊ะ”

 

เอ๊ะ เอ๋!!! ฉันที่ได้ยินคำพูดที่กะทันหันของเธอก็ทำตัวไม่ถูกและได้แต่ร้องลั่นออกมาในใจ ขะ- ขอแต่งงาน?!!

 

“เคียร่า เธอน่ะเป็นคนที่ไม่เข้าใจอะไรเลย ทึ่มเรื่องพวกนี้สุด ๆ ไม่ใช่แค่โอเรลหรอก เจ้าชาย แล้วก็ฉัน คิดกับเธอแบบเดียวกันเท่านั้นแหละ แต่ว่า!!”

 

ดะ- เดี๋ยวสิ มะ- หมายความว่าไงน่ะ? เจ้าชายด้วยเหรอ เอ๋!!

 

“ฉันไม่เหมือนเจ้าพวกนั้นหรอกเฟ้ย! เอาแต่ทำอะไรครึ่ง ๆ กลาง ๆ แบบนั้นจะไปเหมาะสมกับเธอได้ยังไงกัน!! เพราะงั้นนะเคียร่า!! ฉันรักเธอ!! แต่งงานกับฉันน่ะ!!”

 

คำสารภาพที่กะทันหันของแฟร์ทำให้ฉันรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวไปหมด นี่ฉันตกใจจนแทบจะช็อกเลยรึเปล่านะ? หัวใจถึงได้เต้นรัวอย่างน่าประหลาดจนแทบอึกอัก แต่แปลกตรงที่ไม่ได้รู้สึกแย่เลยสักนิด…

เป็นความรู้สึกที่แปลกจัง ไม่รู้เลยว่าคืออะไร และด้วยความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยมันเอ่อล้นมาจากหัวใจนั้น ก็ทำให้ฉันตอบออกไปทันทีด้วยเสียงแข็ง

 

“ขอปฏิเสธค่ะ!!”

 

————————— ————————–

(บทส่งท้าย)

 

ภายในถ้ำขนาดใหญ่ที่ไร้ซึ่งกลิ่นอายของผู้คนนั้น มีแสงแวววาวจากสมบัติจำนวนมากที่กองพะเนินอยู่ ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าหนักเดินเข้าไปใกล้กับกองสมบัติเหล่านั้น

ทำให้มังกรตัวสีเหลือผู้หลับใหลบนที่นอนของตนเองอย่างมีความสุขนั้น ลืมตาขึ้นมามองผู้ที่มาเยือนด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข

 

“อ้า ก็ว่าใคร…หายากนะที่เจ้ามาหาข้า ไคซารัส”

 

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ แมมม่อน”

 

มังกรสีฟ้าและมังกรสีเหลืองยืนเผชิญหน้ากันและทักทายเช่นนั้น มังกรพิภพสีฟ้าเฟรริเคียที่ชื่อไคซารัสนั้น ยังคงมีใบหน้าที่ดุดันและเคร่งเครียดอยู่ตลอดเวลาเช่นเดิม ต่างกับมังกรสีเหลืองแมมม่อนที่หาวหวอดออกมาอย่างสะลึมสะลือ โดยไม่มีทีท่าจะลุกออกจากที่นอนของตนเลย

 

“มีธุระอะไรล่ะ เรื่องของฟัวกราเรอะ?”

 

“ใช่…คงไม่ได้แทรกแซงอะไรอีกใช่ไหม”

 

“ฮะ ๆ เจ้าเห็นข้าออกจากรังด้วยเหรอ? ก็จริงอยู่ที่ข้าเคยติดต่อกับพวกนั้น แต่ก็…ผ่านมากี่ปีกันแล้วนะ”

 

แมมม่อนพูดเช่นนั้นแล้วเงยหน้าขึ้นนึกถึงอดีตอันไกลโพ้น ก่อนจะหัวเราะในลำคอออกมาแล้วบอกว่า ‘ช่างมันเธอ’ พร้อมทั้งก้มตัวลงนอนกกสมบัติที่ตนเองสะสมเอาไว้อย่างหวงแหน พลางเขี่ยพลอยก้อนใหญ่สีแดงสดเล่นไปมาอย่างเพลิดเพลิน

 

“เรื่องของฟัวกรา…ข้าจำได้แค่เจ้าพลอยนี่นั่นแหละ มันสวยมากจนข้าอยากได้เก็บไว้เลยล่ะ…รู้สึกว่าจะขอแลกกับอะไรนะ?”

 

เขานึกหวนกลับไปอีกครั้ง แต่ก็ลงเอยเช่นเดิม สำหรับแมมม่อนแล้วไม่มีสิ่งใดสำคัญไปกว่าสมบัติล้ำค่าที่ตนเองชอบอยู่แล้ว เรื่องอื่นจะเป็นเช่นไรนั้นเขาก็ไม่คิดจะสนใจ ขอแค่เพียงสมบัติยังอยู่ครบสมบูรณ์ก็พอ

นี่คือมังกรแห่งความโลภ แมมม่อน

 

“นั่นแหละการแทรกแซง รู้ไหมตอนนี้สิ่งที่เจ้าให้ไปมันกลายเป็นอะไรไปแล้ว”

 

“อ้า ไม่รู้สิ…แต่ไม่เกี่ยวกับข้าหรอกมั้ง ยังไงเสียผู้ที่พามันไปจุดนั้น ก็คือเหล่ามนุษย์อยู่ดี”

 

เมื่อได้ยินคำตอบเช่นนั้นไคซารัสก็แยกเขี้ยวส่งเสียงขู่ออกมา แมมม่อนจึงเบะปากออกมาด้วยความรำคาญเล็กน้อย

 

“ลูกสาวของเจ้าก็ใช่ย่อยมิใช่รึ ระเบิดนั่นป่านนี้พลังเวทของนางคงกระจายไปทั่วทั้งทวีปแล้ว”

 

“…”

 

“เจ้าหนู มังกรพิภพอย่างพวกเรา ต่อให้อยู่เฉย ๆ ก็เป็นการแทรกแซงแล้ว เจ้าจะยึดติดกับพวกมนุษย์ข้าก็ไม่ว่าอะไรหรอก…แต่อย่ามาเอาพวกข้าไปพัวพัน”

 

“…เข้าใจแล้ว”

 

เมื่อได้ยินคำตอบแบบนั้น ไคซารัสก็หันหลังให้กับแมมม่อนและเดินออกมาอย่างเงียบเฉียบ มังกรสีเหลืองที่กล่าวตักเตือนนั้นจึงถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกที่ช่วยไม่ได้ ก่อนจะกล่าวทิ้งท้ายเอาไว้

 

“หากจะเป็นห่วงเรื่องร้ายแรง เจ้าไปดูลิเวียธานเถอะ เจ้านั่นหนักกว่าข้าเยอะ”

 

และแล้ว ร่างของไคซารัสก็หายเข้าไปในเงามืด…

 

——————- ————————

(มุมคนเขียน)

 

จบ ภาค 3…แล้ว!!! ลงคู่ไปกับวันคริสต์มาสเลยแล้วกันเนอะ!! (ฮา) ที่จริงว่าจะปั่นให้จบภาคก่อนค่อยทำตอนพิเศษแยกแหละ แต่ดันติดอะไรหลายอย่างแถมเนื้อหายังยาวกว่าที่คาดไว้เยอะด้วย ก็เลย…นะ ฉิวเฉียด! เย้ย!!

ยังไงก็ตาม… Merry Christmas ค่า~

​(เครดิตผู้วาด : letTER)

ในที่สุดก็ถึงช่วงเวลาที่ทุกคนรอคอย เราเองก็รีบปั่นเพื่อให้ทันลงรูปนี้ในวันนี้นี่แหละค่ะ ถึงไฟจะลนก้นเลยก็เถอะ 555

และด้วยเหตุนั้นแหละค่ะ หลังจากจบภาคนี้เราน่าจะเว้นช่วงไปพักนึงเลย…อะไรนะ? ก็พูดแบบนี้ทุกภาค สุดท้ายก็มาลงตามปกติเหรอ? บ้าน่า~

รอบนี้คงจนกว่าจะเคลียร์งานหลายๆ อย่างเสร็จแหละค่ะ 55 และเหมือนเดิมคือจะพยายามไม่หายเกิน 1-2 เดือนก็จะกลับมาลงภาค 4 ต่อนั่นเองงง

ถ้างั้นก็ ขอขอบคุณที่ติดตามจนถึงตอนนี้ และถ้าติดตามต่อไปจนเรื่องนี้จบบริบูรณ์ก็จะขอบคุณมากเลยค่ะ ซึ่งเวลานั้นก็เริ่มเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ แล้ว!!

 

วันนี้ก็จบไปกับอีกภาคกับ

 

“ชีวิตใหม่ในดราโทก้า ดินแดนมังกร ภาค 3 กำเนิดสงครามแห่งความละโมบ ”

 

แล้วพบกันใหม่ที่ Comic Square วันที่ 13 มีนาคม 2022 เวลา 11.00-17.00 น. ณ ศูนย์การค้ายูเนี่ยนมอลล์ ค่ะ!! //ขอตัวไปปั่นของออกบูธต่อ—

 

ปล.ข้อมูลเพิ่มเติมเร็วๆ นี้ หรืออาจจะอีกสักพัก หรือ—

​