​

 สรุปแล้วหลังจากตอนนั้นฉันก็โดนโยนลงมาจากต้นไม้นับครั้งไม่ถ้วน ในที่สุดก็บินได้แล้ว เอาจริง ๆ แค่ไม่กี่ครั้งร่างกายฉันมันก็บินเองแล้วแหละ แต่ยังควบคุมไม่ได้เพราะจัดการความรู้สึกไม่ถูก

ดังนั้นที่ต้องโดนโยนอีกหลายรอบก็เพราะให้รับรู้ ว่าไอ้อะไรสักอย่างตรงหลังนี่มันเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย ซึ่งแน่นอน ไอ้นั่นที่ว่าก็คือกล้ามเนื้อปีกนั่นเอง

พอเริ่มควบคุมการบินได้ตามใจนึกแล้วฝึกตามแผนเดิม ลากซุงเพื่อเพิ่มกำลังกาย ถึงการบินจะช่วยทุ่นแรงได้บ้างแต่สุดท้ายมันก็หนักโคตร ๆ อยู่ดี

แต่ก็นะ ขึ้นชื่อว่าการฝึกก็ต้องทำไปเรื่อย ๆ แหละเนอะ จนกว่าจะเก่งขึ้นดังนั้นฉันจึงมาหาดีอาร์เพื่อขอฝึกทุกวัน ยกเว้นวันที่เคียร่าต้องไปเก็บของป่าช่วยที่บ้าน

แน่นอนว่านอกจากนั้นเคียร่าเองก็ฝึกหลาย ๆ อย่างจากคุณโรเวิร์ตเช่นกัน มีเพียงเวทมนตร์ที่ไม่มีใครสอนให้พวกเราทั้งคู่ เพราะบอกว่ามันอันตรายเกินไปที่จะฝึกตอนนี้

เพราะอะไรกันนะไม่เห็นเข้าใจเลย…แต่ก็ไม่รบเร้าอะไรมากเพราะว่าเวลาว่าง ๆ ก็จะอ่านหนังสือเวทมนตร์กับเคียร่าอยู่ดี จนเวลาล่วงเลยไปถึงครึ่งปี

เวลานี่ผ่านไปเร็วจนน่ากลัวเลยนะเหมือนร่างกายของฉัน ที่โตจนมีขนาดเท่า ๆ สุนัขพันธุ์ใหญ่แล้ว โดยที่ทางเคียร่าก็ยังตัวเท่าเดิมไม่เปลี่ยน

น่าเศร้าจังเลยน้า นั่งบนตักของเธอไม่ได้แล้วเนี่ย อยากให้ตัวเล็กนานกว่านี้อีกหน่อยจัง เอาเถอะอย่างน้อยก็ยังกอดกันได้อยู่…ถึงเธอจะทำหน้าตาอึดอัดก็เถอะ

 

“ริเกล มาทางนี้เร็ว!”

 

ฉันตั้งคอขึ้นสูงทันทีที่ถูกเรียกชื่อ เมื่อหันไปทางต้นเสียงก็เจอเคียร่าที่ยืนโบกมือเรียกด้วยความร่าเริง ทำเอาเผลอเอียงคอเล็กน้อยด้วยความสงสัย

มีอะไรหรือเปล่านะ ปกติเข้ามาเก็บของป่าก็ไม่ได้มีอะไรน่าตื่นเต้นมากนี่นา

 

‘เข้าใจแล้ว กำลังไป’

 

ฉันส่งเสียงร้องกลับไปแน่นอนว่าเธอไม่มีทางรู้ความหมายที่อยากจะสื่อ แต่ว่า มันก็เคยชินไปซะแล้วการขานรับในแบบของมังกรเนี่ย

คนส่วนมากในหมู่บ้านฉันก็ขานรับเช่นกัน นั่นทำให้โดนเอ็นดูยกใหญ่เลย ไม่ต่างจากไอดอลประจำหมู่บ้านเลยน้า ฉันเนี่ย

และไม่นานก็วิ่งไปถึงจุดที่เคียร่ายืนอยู่ ก่อนเธอจะนั่งลงและคุ้มที่พุ่มหญ้าตรงหน้า อะ เห็นอะไรส่องแสงแวววาวอยู่ด้วย!

 

“ดูนี่สิ ถึงช่วงนี้ของปีแล้วล่ะ”

 

เธอพูดแบบนั้นพลางหยิบบางอย่างที่ส่องแสงอยู่ตรงนั้นขึ้นมา มันเป็นเศษผลึกบางอย่างสีออกเทา ๆ มีขนาดเท่ากำปั้นของเคียร่า เล็กจังแฮะ

 

“อะไรเล่า ตื่นเต้นหน่อยสิริเกล”

 

‘เอ๋ ก็มันไม่รู้นี่นาว่าคืออะไรอะ’

 

ฉันร้องครวญครางออกไปเบา ๆ พลางย่นคิ้วด้วยความสงสัย เธอถึงถอนหายใจออกมาและเริ่มอธิบาย เหมือนว่าแถวนี้จะเป็นถิ่นที่อยู่อาศัยของมังกรดินสายพันธุ์ อัลละวา

ซึ่งในที่สุดฉันก็นึกออกว่าเหมือนเคยเจอที่ไหน มังกรที่ไล่กวดฉันในตอนที่เกิดมานั่นเอง เอ๋ แล้วไหงมาตกอยู่ที่พื้นแบบนี้ล่ะเนี่ย ได้ไงอะ

 

“ตอนนี้เริ่มเข้าช่วงฤดูใบไม้ร่วงแล้วล่ะ ซึ่งผลึกบนตัวของอัลละวาจะค่อย ๆ หลุดออกมา จนหมดไปในช่วงฤดูหนาวเพื่อนเตรียมตัวจำศีล โดยระหว่างนั้นพวกเขาจะกินแร่บนร่างกายของตัวเองเป็นอาหารน่ะ”

 

อ้อ แบบนี้นี่เองช่วงจำศีลสินะ มังกรเองก็ต้องจำศีลด้วยเหรอเนี่ย ความรู้ใหม่เลย…เดี๋ยวนะ แล้วฉันล่ะ งั้นก็ต้องจำศีลด้วยรึเปล่านะ แล้วต้องทำยังไงหว่า…

เพราะเอาแต่คิดถึงเรื่องที่ไม่รู้เลยเผลอเหม่อไปเล็กน้อย จึงถูกดึงสติกลับมาด้วยเสียงเรียกของเคียร่า ที่จะอธิบายต่อ

 

“แล้วเพราะแบบนั้นแหละ ถ้าเป็นเศษเล็ก ๆ แบบนี้พวกมังกรจะไม่สนใจกันน่ะ ดังนั้นเลยเก็บเอาไว้ไปขายได้ราคาสูงอยู่”

 

เห๋ เพราะงั้นเลยตื่นเต้นสินะ งี้นี่เอง

 

“เห็นก้อนแค่นี้อาจจะซื้อไข่ได้ตั้ง 10 ฟองเลยนะ!”

 

‘ไข่!’

 

ฉันส่งเสียงออกมาทันทีเมื่อได้ยินคำนั้น จะว่าไปตั้งแต่เกิดมาครึ่งปีก็ไม่เคยเห็นเมนูที่ใช้ไข่เป็นส่วนประกอบเลย เพราะดูเหมือนว่านอกจากจะแพงแล้วยังหาซื้อยากอีก

ถ้าให้เดาที่นี่คงยังไม่มีการทำฟาร์มปศุสัตว์ล่ะมั้ง แทบจะลืมรสชาติของไข่ไปแล้วนะเนี่ยอดใจแทบไม่ไหวเลย แค่คิดก็น้ำลายไหลแล้ว

 

“ฮะ ๆ ถ้าหาซื้อได้ล่ะนะ คงต้องรอลุ้นกับพ่อค้าเร่ในช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงล่ะนะ”

 

‘อื้ม!’

 

ฉันส่งเสียงขานรับไปอย่างร่าเริง แล้วก็กระตือรือร้นในการตามหาเศษผลึกที่หล่นออกมา ถ้าหามาได้เยอะ ๆ ก็จะช่วยเรื่องการเงินของพวกเคียร่าได้สินะ

ถึงชีวิตประจำวันจะไม่ต้องใช้เงินมากก็เถอะ แต่ถ้ามีไว้ก็คงทำอะไรได้มากกว่า และแบบนั้นก็จะยิ่งออกเดินทางได้ง่ายด้วย

เอาล่ะ รีบกอบโกยให้เยอะ ๆ เลย!!

 

———– ————-

 

สุดท้ายจนพวกพ่อค้าเร่มาพวกเราก็หาเจอกันแค่สองก้อนเท่านั้น แถมขนาดก็เล็กๆ เท่ากำมือของเคียร่า หายากจริง ๆ ก็นะพวกมังกรปฐพีก็ต้องเก็บไปเป็นเสบียงนี่นา ไม่แปลกหรอกมั้ง…

แต่จนจะหมดฤดูใบไม้ร่วงแล้วหาเจอแค่นี้จะไม่น้อยไปหน่อยรึไง

 

“นี่ริเกล ไปดูของขายจากกองคาราวานพ่อค้าเร่กันเถอะ!”

 

เอ๋ ฟังจากเคียร่าเหมือนว่าพ่อค้าเร่จะมากันเป็นกองคาราวานเหรอ ตอนแรกนึกว่าแค่เดี่ยวๆ ซะอีก แต่เพราะแบบนี้ถึงน่าสนใจ ขึ้นชื่อว่าเดินทางไปเรื่อยแสดงว่าต้องมีของแปลกตาเวียนเข้ามาแน่ๆ

ดังนั้นจึงเดินตามหลังของเคียร่าไปเหยาะ ๆ ก่อนที่จะต้องสั่นสะท้านไปทั่วทั้งตัวเมื่อเจอเข้ากับอากาศภายนอก

ลมที่พัดประจำในฤดูนี้เริ่มมีความเย็นแฝงมา บ่งบอกให้รู้ว่าอีกหน่อยฤดูหนาวจะผ่านมาเยือน รู้สึกไม่ชอบเลยแฮะหนาวสุด ๆ ไม่อยากให้ฤดูหนาวมาถึงเลย

เราทั้งคู่เดินไปไม่นานก็ถึงใจกลางหมูบ้านซึ่งปกติจะเงียบสงบ แต่บัดนี้กลับคับคั่งไปด้วยผู้คนมากมาย พร้อมทั้งเกวียนจำนวนมากที่จอดตั้งแผงในหมู่บ้าน

 

‘ว้าวว’

 

ฉันทึ่งกับภาพตรงหน้าจึงส่งเสียงร้องออกมาเบา ๆ ทำให้เคียร่าหันมามองและยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ราวกับว่าเป็นไปตามที่เธอคาดการเอาไว้

 

“เป็นไงบ้างริเกล น่าสนุกขึ้นมาหน่อยไหม”

 

‘อื้อ! น่าสนุกสุด ๆ เลย!’

 

และหลังจากนั้นพวกเราทั้งคู่ก็เดินดูร้านค้าต่าง ๆ อย่างเพลิดเพลิน ซึ่งถึงแม้ฉันจะเป็นมังกรพวกเขาก็ไม่มีท่าทีรังเกียจเลยแม้แต่น้อย สมแล้วล่ะนะก็เป็นโลกที่อาศัยอยู่กับมังกรนี่เนอะ

แต่ก็รู้สึกได้ มีบางสายตาที่โดนมองแล้วไม่สบายใจเอาซะเลย เป็นสายตาจากคนที่มองตามหลังตอนเดินผ่านมา รู้สึกขนลุกยังไงชอบกล

เหมือนว่าเคียร่าจะได้หน้าที่ให้ลองมาขายผลึกด้วยตัวเองดู ตอนนี้พวกเราจึงต่อแถวขายให้กับหัวหน้าคาราวานนั่นเอง ซึ่งเพราะเรามาเร็วมากจึงอยู่หน้าแถวและรออีกฝ่ายเตรียมตัวอยู่

นี่เป็นวิธีการฝึกเด็กของโลกนี้สินะโยนให้ปฏิบัติจริงเนี่ย เพราะว่าคนในแถวคนอื่นก็คือเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันกับเคียร่าทั้งนั้นเลย สุดยอดเลย

แต่ก็แอบกังวลอยู่หน่อย ๆ ว่าอีกฝ่ายจะเอาเปรียบเธอซึ่งเป็นเด็กหรือเปล่า แถมเจ้าตัวก็ยังไม่มีท่าทีกลัวอะไรเลยจนแอบเป็นห่วง

หวังว่าจะผ่านไปด้วยดีล่ะนะ

 

“ขอรบกวนหน่อยนะคะ พอดีอยากมาขายผลึกจากมังกรอัลละวาค่ะ”

 

“โอ้ เธอสินะคนแรก”

 

คนที่นั่งอยู่บนโต๊ะซึ่งคุณโรเวิร์ตจัดเอาไว้ให้เป็นชายผมสั้นสีน้ำเงินเข้มและดวงตาสีเดียวกันกำลังนั่งจดบางอย่างอยู่ โดยที่มีเงินจำนวนมากเตรียมเอาไว้

 

“ค่ะ”

 

พูดแล้วเคียร่าก็วางผลึกทั้งสองก้อนให้เขาดู อีกฝ่ายจึงหยิบขึ้นมาและมองวิเคราะห์อะไรสักอย่างพลางพึมพำออกมาเบา ๆ คงจะกำลังตรวจสอบสินค้าอยู่ล่ะมั้ง

เห็นว่าพ่อค้าเก่ง ๆ น้อยคนจะใช้สกิลประเมินได้ ซึ่งหัวหน้ากองคาราวานนี้เป็นหนึ่งในนั้น

 

“อืม ทั้งสองผลึกนี้เป็นแร่ทั่วไปที่หาได้ในประเทศฟาเรเรีย น่าเสียดายนะแต่ราคาไม่ค่อยดีนักหรอก…หมดนี่ฉันให้ 15 กิล”

 

ฉันได้แต่เอียงคอด้วยความสงสัยในค่าเงินที่ไม่รู้จัก กิลนี่ค่าเงินของโลกนี้สินะ แล้วนี่มันเยอะหรือน้อยกันล่ะเนี่ย? และเหมือนเคียร่าจะรู้ว่าฉันงงจึงกระซิบให้ฟัง

 

“ประมาณอาหารธรรมดา 12 จานน่ะ”

 

ประมาณ 12 จานถ้างั้นกับบ้านเราก็ได้ประมาณ 4 มื้อสินะ…ไม่น้อยเกินไปหน่อยเรอะนั่นน่ะ!

 

‘เฮ้ มันหายากหน่า!’

 

เพราะความรู้สึกว่ามันน้อยเกินไปฉันจึงร้องออกมาเหมือนเห่าใส่เขา ทำให้อีกฝ่ายประหลาดใจเล็กน้อย และเคียร่าก็ลนลานพลางบอกให้ฉันสงบลง

ก็มัน…

 

“เอาหน่าริเกล ฉันจัดการเอง…จะดีหรือคะ ถึงจะเป็นแร่ที่หาได้ทั่วไป แต่นี่มาจากร่างกายของมังกรอัลละวาที่อาศัยอยู่แค่แถบนี้นะคะ”

 

“…ถึงฉันจะจ่ายแพงไปที่อื่นก็คงไม่รับซื้อราคาต่างจากเดิมหรอกนะ เพราะเท่าที่ดูก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษจากเดิมเลย”

 

อะ เคียร่าเริ่มเปิดหัวข้อสนทนา การต่อรองราคาล่ะ มีแผนอะไรหรือเปล่านะ ด้วยความสนอกสนใจฉันจึงสงบลงและยืนมองดูทั้งคู่คุยกัน

โดยที่เริ่มจากเคียร่าซึ่งอธิบายว่าทำไม

 

“ก็จริงอยู่ที่ภายนอกมันดูไม่มีอะไร แต่ว่า ไม่สงสัยบ้างหรือคะ”

 

“สงสัย? อะไรรึ”

 

นั่นสิ เธอหมายถึงเรื่องอะไรหว่า ในตอนนี้ไม่ได้มีเพียงหัวหน้าคาราวานที่งง ฉันเองที่อยู่ข้าง ๆ เธอก็เอียงคอเช่นกัน เกิดเป็นภาพที่มังกรตัวน้อยกับชายวัยกลางคนกำลังเอียงคอมองสาวน้อยตัวเล็ก

เธอยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยอย่างดีใจ ราวกับสีหน้าตอนมีเหยื่อมากินเบ็ดที่โยนไปเลย

 

“สงสัยว่าทำไมผลึกพวกนี้ถึงหลุดออกมาในช่วงฤดูใบไม้ร่วงไงคะ”

 

“ทำไมน่ะเหรอ เรื่องแบบนั้นก็มีเขียนไว้ทั่วไป ว่าพวกมันจะเก็บเป็นเสบียงในฤดูหนาวไงล่ะ”

 

“ถ้างั้นทำไมถึงกินเป็นผลึกพวกนี้ล่ะคะ”

 

“…”

 

โอ้ เธอทำให้ชายคนนั้นพูดอะไรต่อไม่ได้แล้วได้แต่มองหน้าเธอด้วยหน้านิ่วคิ้วขมวด จัดการได้อยู่หมัดเลยแฮะ…และเธอก็เปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างอย่างสุภาพ

ชวนให้นึกถึงพวกพนักงานขายของในชาติก่อนเลย

 

“ทำไมพวกมังกรอัลละวาถึงเก็บผลึกบนร่างกายตัวเองเป็นอาหารช่วงจำศีล? ทั้ง ๆ ที่สัตว์อื่นก็ยังหาพวกผลไม้ไว้เลยแท้ ๆ และถ้าเป็นเพราะพวกสามารถเปลี่ยนแร่ให้กลายเป็นพลังงานให้ตัวเองได้จริง ทำไมต้องเป็นผลึกบนร่างกายตัวเองด้วยล่ะ? ถ้าแบบนั้นก็กินแร่ตามธรรมชาติก็ได้หนิไม่จำเป็นต้องสลัดผลึกบนตัวออกเลย”

 

“เพราะมันเป็นธรรมชาติ…”

 

“ธรรมชาติมีเหตุผลในตัวของมันเสมอค่ะ เหมือนที่ว่าทำไมมังกรวารีถึงอยู่ในทะเล และมังกรปฐพีอยู่บนพื้นดิน”

 

เธอสวนกลับได้ทุกคำโต้แย้งของหัวหน้าคาราวานเลยแฮะ เป็นการคุมเกมที่สมบูรณ์แบบมาก จนถึงขั้นว่าอีกฝ่ายที่เป็นผู้ใหญ่ถึงกับต้องทำท่าทางครุ่นคิดใหญ่เลย

และนั่นก็เหมือนการเปิดโอกาสใหญ่ให้กับคู่ค่าทันที

 

“ฉันคิดว่าที่พวกมันกินผลึกตนเองไม่ใช่เพราะแปรเป็นพลังงานได้ แต่เป็นผลึกต่างหากที่มีพลังงานค่ะ”

 

“?! หมายความว่าไง”

 

เป็นครั้งแรกเลยที่อีกฝ่ายแสดงสีหน้าประหลาดใจและตกตะลึงออกมา เพราะว่าก่อนหน้านี้เขาทำเพียงสีหน้าเอือม ๆ ราวกับรำคาญการพูดร่ายยาวของเคียร่า

หนนี้จึงดูเหมือนว่าเขากำลังสนใจที่จะฟังจริง ๆ

 

“ลองคิดดูสิคะ หลังผลึกหลุดจนหมด พวกมังกรอัลละวาก็จะใช้เวลาสักพักถึงจะงอกขึ้นมาใหม่ แล้วพอลองคิดทบทวนดู ถ้ามันเกิดขึ้นใหม่ได้ตลอดแล้วสาเหตุกับต้นกำเนิดคืออะไร ฉันว่ามันดูเหมือนการสะสมพลังงานแล้วพัฒนาเป็นผลึกบนตัวของพวกมันนะคะ”

 

“…ยัยหนูเป็นใครกัน ฉลาดเป็นกรดเลยนะคิดได้ขนาดนี้”

 

ในที่สุด อีกฝ่ายก็เลิกทำหน้าครุ่นคิดแล้วคลี่ยิ้มบาง ๆ ออกมาพลางกล่าวชมเคียร่า หึ แน่นอน! เคียร่าน่ะเป็นเด็กฉลาดมาก อัจฉริยะเลยแหละ!

ขนาดฉันเองยังภูมิใจแทนพ่อกับแม่เลย

 

“ไม่เลยค่ะ ฉันไม่ได้ฉลาดแค่สงสัยไปเรื่อยแหละค่ะ”

 

“งั้นเหรอ สงสัยตามประสาเด็กสินะ…”

 

เขาพึมพำออกมาแบบนั้นพร้อมกับดันร่างของตนเองให้ลุกขึ้นยืน ก่อนจะยิ้มให้เคียร่าแล้วยื่นมือมาหาเธอ เพื่อขอจับมือ

 

“ฉัน บิลลี่ เวลเลอร์ เป็นหัวหน้ากองคาราวานแห่งนี้ รู้สึกยินดีจริง ๆ ที่ได้เจอเด็กมีพรสวรรค์แบบเธอ ชื่ออะไรรึ?”

 

เขาแนะนำตัวอย่างเป็นทางการแล้วถามชื่อของเธอ แต่ว่า เคียร่ากลับไม่ยื่นมือไปตอบรับพลางปั้นยิ้มไว้อย่างมั่นคง

 

“ให้ราคาเท่าไหร่คะ”

 

จริงด้วยจนแล้วจนรอดเขาก็ยังไม่ได้เสนอราคาใหม่เลยนี่หว่า คำพูดเมื่อกี้นี้คือปิดการขายสินะ ใช่สินะ นี่กะจะฉวยโอกาสเคียร่าเรอะ!

เมื่อฉันประมวลผลออกมาแบบนั้น ก็เผลอแยกเขี้ยวไปตามสัญชาตญาณ แต่ดูเหมือนทั้งคู่จะไม่มีใครสะทกสะท้านเลย จนเวลาผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็ทำสีหน้าเสียดายเล็กน้อยพลางพึมพำบางอย่าง

 

“ไม่ประมาทเลยนะ…นั่นสินะ ถ้าจากสิ่งที่เธอพูดมาล่ะก็คงให้สัก…”

 

จากนั้นเขาก็ทำท่าทางคิดหนักเล็กน้อย ไม่สิ สุด ๆ จนหน้าตาน่ากลัวเลยล่ะ คงกำลังคำนวณราคาให้อย่างจริงจังล่ะมั้ง ไม่นานนักเขาก็พูดออกมา ด้วยท่าทีสบาย ๆ

 

“500 กิลล่ะมั้ง”

 

หลังคำพูดนั้นของบิลลี่เคียร่าก็ยังคงยืนปั้นยิ้มนิ่ง ๆ อยู่ครู่หนึ่งโดยไม่ตอบอะไรเลย ก่อนที่จะ…

 

“เอ๋!!”

 

ร้องออกมาด้วยความตกใจสุดขีดจนดังสนั่นไปทั่ว เรียกสายตาของผู้คนรอบ ๆ ให้หันมามองอย่างพร้อมเพรียงกัน ซึ่งเต็มไปด้วยสายตาแห่งความสงสัย

แต่บิลลี่ก็ส่งสัญญาณให้สงบลงทำให้กลุ่มสายตาสลายหายไปอย่างรวดเร็ว มอบความเป็นส่วนตัวให้กับพวกเราทั้งคู่

 

“ถึงจะเป็นเพียงแค่ข้อสันนิษฐาน แต่คำพูดของเธอมีโอกาสเป็นจริงสูง และถ้าเป็นแบบนั้นมันก็มีค่าไม่ต่างจากหินเวทมนตร์ ซึ่งหายากมาก”

 

“ขะ- ขนาดนั้นเลยเหรอคะ…”

 

“? ไม่ใช่ว่าทำเพราะรู้อยู่แล้วเหรอ”

 

คราวนี้ก็กลายเป็นทางฝั่งบิลลี่ก็ตกใจจนหน้าเหวอเช่นกัน และเคียร่าก็ส่ายหน้าไปอย่างแรงเพื่อบอกว่าตนไม่รู้ อ้าว ไหงกลายเป็นงี้ได้กัน…

 

“คิดว่าอาจจะเพิ่มมูลค่าได้สักครึ่งนึงก็ดีค่ะ…ไม่รู้ว่ามันจะมีค่ามากขนาดนี้”

 

ตอนนี้บรรยากาศของทั้งคู่อยู่ในความอึดอัด ถ้าให้ฉันเดาก็…ทางฝั่งบิลลี่ก็คิดว่าเคียร่ารู้ทุกอย่างอยู่แล้ว และตัวเองก็ตกอยู่ในกำมือเรียบร้อย

ต่างจากเคียร่า ที่ตามจริงไม่รู้อะไรเลยแค่ลองบลัฟดูแล้วผลมันก็ออกมาดีกว่าที่คาดเอาไว้มาก แต่ก็จริงๆ แหละนี่มันกี่เท่าแล้วนะ

 

“นี่ฉันคนนี้โดนเด็กปั่นหัวเหรอเนี่ย…”

 

บิลลี่ใช้มือกุมหัวของตัวเองพร้อมกับเดินเซเล็กน้อยจนล้มลงไปนั่งที่เก้าอี้ เคียร่าเองก็ยังตัวแข็งอยู่ไม่พูดอะไรต่อซะที ตอนนี้คนที่ต่อแถวรอขายต่อก็เริ่มมองอย่างสงสัยแล้ว

เพราะว่าจุดที่เราอยู่ไม่มีใครได้ยินที่คุยกันล่ะนะ แย่ล่ะ ถ้ามีคนสงสัยจนแอบฟังรู้ข่าวเรื่องนี้นี่ยุ่งยากแน่ ต้องให้รีบจบ…

 

‘นี่! ตั้งสติกันได้แล้ว!!’

 

ฉันร้องออกมาเพื่อเรียกสติทั้งคู่ที่ล่องลอยไปไกล ก่อนจะเดินไปด้านหลังเคียร่าและใช้หัวดันเธอให้เดินไปหาบิลลี่ รีบตกลงขายแล้วกลับได้แล้ว!

 

“อะ- อา ค่ะ ฉันเองก็ยินดีที่ได้เป็นคู่ค้ากับคุณนะคะ ชื่อว่า เคียร่า ค่ะ”

 

แล้วหลังจากนั้นทั้งคู่ที่กลับมาแล้วก็จับมือปิดการขายกันเรียบร้อย

 

———- ————-

ภาพมังกรปฐพีอัลละวา (ตัวเดียวกันกับตอนที่ 1 แต่รูปพึ่งมา 55)

(เครดิตผู้ออกแบบ : Kola-rabbit )

หมายเหตุ : สีและชนิดของผลึกบนตัวแตกต่างไปตามแต่ละตัว หรือถิ่นที่อยู่อาศัย อย่างเช่นบางตัวเป็นแร่สีฟ้า แร่สีเขียว หรือคริสทัลสีต่างๆ

ภาพมังกรปฐพีอัลละวา ในช่วงไม่มีผลึกบนตัว

​

 

 

 

 

 

 

 

 

 

​