ชีวิตใหม่ในดราโทก้า ดินแดนมังกร - ตอนที่ 6: การฝึกจากสิ่งมีชิวิตต่างเผ่า

“แล้ว จะตอบคำถามของข้าได้รึยัง ว่าพวกเจ้ามาทำอะไรกัน”

 

เมื่อเราใช้เวลาปรับตัวกันใหม่อยู่ครู่หนึ่ง คุณโรเวิร์ตก็ถามเคียร่าด้วยน้ำเสียงเชิงกดดันเล็กน้อย นั่นทำให้เด็กสาวเผลอลนลานจนหลับตาหนีไปทางอื่น

และพยายามเบี่ยงประเด็นแต่ก็ไม่เนียนเลยสักนิด อีกหน่อยก็คงถูกจับได้แหง ๆ เฮ้อ…เตรียมรอรับคำดุดีกว่าแฮะ

 

“ดาบไม้นั่น…หรือว่าเจ้าพยายามจะฝึกใช้ดาบรึ”

 

นั่นไง เขาจับได้ง่าย ๆ เลย เมื่อรู้ว่าปิดไปไม่ได้แล้วเคียร่าก็สารภาพออกมาตามตรงทันที ว่าเพราะคึกที่อยากเป็นนักผจญภัยจึงพรวดพราดมาฝึกทันที

นั่นทำให้เธอถูกคุณโรเวิร์ตสับหัวด้วยฝ่ามือเข้าให้ อะ ฉันก็โดนด้วย…ไหงงั้นอะ แค่ตามเธอมาเองนะนี่ฉันก็ผิดด้วยเหรอ

แต่เจ็บจังวุ้ย ดูทำไม่แรงมากแท้ ๆ

ฉันคิดแบบนั้นพลางยกขาหน้าขึ้นมาลูบหัวที่โดนสับเพราะความเจ็บปวด แถมยังน้ำตาเล็ดออกมาอีก แง๊ ตีหนูทำไมกัน…

 

“ไม่ได้ ต่อให้ร้องไห้ที่ถูกตีก็ไม่ดุไม่ได้ พวกเจ้าต้องไม่ลืมสิ ว่าเด็กสาวอายุ 8 ปีในป่าแบบนี้มันอันตรายแค่ไหน กลับไปในหมู่บ้านได้แล้ว”

 

“ค่า…”

 

‘ค่า~’

 

ฉันส่งเสียงออกไปพร้อม ๆ กับที่เคียร่าตอบรับเอลฟ์หนุ่ม ทำให้เขาพึมพำออกมาพลางพยักหน้าว่า ‘ดี’ แล้วพวกเราทั้งคู่ก็ต้องจำใจเดินกลับไปที่หมู่บ้านพร้อมกับเขา

ในระหว่างนั้น โรเวิร์ตก็เหลือบมองเคียร่าแล้วถามว่าใช้ดาบเป็นเหรอ เธอจึงทำเพียงขำแห้งแล้วบอกว่าไม่เป็น ไม่รู้ว่าจะเริ่มฝึกตรงไหนด้วยซ้ำ

นั่นทำให้ทางนี้เผลอหน้านิ่วเล็กน้อย แล้วเดินเข้าไปร้องเรียกพยายามบอกให้เธอแสดงการควงนั่นให้ดูอีก จนโรเวิร์ตได้ส่งเสียงด้วยความสงสัย

 

“มีอะไรรึริเกล…เคียร่า เจ้ามีอะไรปิดบังข้าอีกหรือเปล่า”

 

“เอ๋ ก็…”

 

‘เอาหน่า แสดงออกไปเลย!’

 

เมื่อฉันส่งเสียงร้องดังขึ้นก็เหมือนเธอเองก็จะทนความกดดันไม่ไหว แล้วถอนหายใจออกมาเบา ๆ พร้อมทั้งพึมพำออกมาอย่างหน่าย ๆ

 

“เฮ้อ…เข้าใจแล้วหน่า”

 

แล้วจากนั้นเธอก็หยิบดาบไม้ขึ้นมาตั้งตรงอกอย่างสง่างามโดยที่ไม่หยุดเดิน ทั้งยังขยับให้ห่างจากทุกคนอีกด้วย ก็นะมันใช้พ้นที่เยอะนี่นา

การกระทำแบบนั้นสร้างความฉงนให้กับทั้งสองที่กำลังมองอยู่ แล้วเธอก็เริ่มควงมันอย่างคล่องแคร่วงอีกครั้งด้วยท่าทีที่ขึงขังกว่าเดิม

เป็นเพราะเดินอยู่หรือเปล่านะ? ชวนให้นึกถึงขบวนอะไรสักอย่างเลย เท่ชะมัด แถมยังมีโยนขึ้นฟ้าทั้งที่มันยังหมุนอยู่ด้วยนะ พอหล่นลงมาเคียร่าก็รับมันได้โดยจับที่ด้ามและมาตั้งท่าตรงกลางอกเช่นเดิมทันที

และนั่นก็เป็นสัญญาณจบการแสดงของเธอ ที่ถูกมองโดยสายตาตกตะลึง ก่อนที่โรเวิร์ตจะเป็นคนปรบมือแสดงความชื่นชม เป็นไงล่ะ เจ๋งใช่ไหมล่ะเคียร่าน่ะ

 

“แล้วทำไมริเกลต้องทำท่าภูมิใจแบบนั้นด้วยล่ะ”

 

เคียร่ามองฉันแล้วยิ้มเจื่อน ๆ ให้ก่อนที่จะหันไปคุยกับโรเวิร์ตต่อ และแน่นอนคำถามที่ฉันเองก็อยากรู้คำตอบก็ออกมาจากปากของเขา

 

“เจ้าฝึกมาจากที่ไหน”

 

ใช่ มันเป็นเรื่องที่ฉันอยากรู้มากที่สุด จะบอกว่าจู่ ๆ เด็กอายุ 8 ขวบก็ทำได้ขนาดนี้เนี่ยนะ ไม่มีทางหรอก! ต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังแน่ ๆ

แต่แล้วเมื่อได้เห็นสีหน้าของเคียร่าความอยากรู้อยากเห็นก็ปลิวหายไปในทันที เธอ…กำลังทำสีหน้าเจ็บปวด ตอนนี้เด็กสาวหลบหน้าเอลฟ์แล้วแสดงสีหน้าแบบนั้นออกมา

ถึงมองเผิน ๆ คงจะบอกว่าแค่ลำบากใจที่ถูกถาม แต่ถ้ามองลึกลงไปก็จะพบว่ามีความเศร้าและเจ็บปวดอยู่ด้านในนั้น อะไรล่ะนั่น ไอ้สีหน้าแบบนั้นน่ะ…ไม่ชอบใจเอาซะเลย

และเพราะแบบนั้นก็กลายเป็นว่าฉันเองก็หน้ามุ่ยเหมือนกัน แถมความรู้สึกผิดที่รบเร้าให้เธอทำก็ถาโถมเข้ามา ฉันเผลอทำเรื่องแย่ ๆ ลงไปรึเปล่านะ?

 

“เปล่าค่ะ แค่…ก่อนหน้านี้พอได้ลองจับไม้ก็อยากลองควงเล่นขึ้นมาดูน่ะค่ะ ฮะ ๆ ”

 

เธอปรับอารมณ์ตัวเองใหม่แล้วหันขึ้นมายิ้มหัวเราะพลางตอบกลับไปอย่างร่าเริง โกหกไม่เก่งเลยสักนิด ดูยังไงก็ไม่ใช่แค่นั้นแน่นอน

แต่เพราะว่าคุณโรเวิร์ตก็สังเกตเห็นแบบนั้นเหมือนกันหรือเปล่านะ เลยไม่ได้ถามอะไรต่อ ทำเพียงแค่พูดออกไปว่า ‘งั้นรึ’ แล้วเดินต่อแบบเงียบ ๆ

จนเมื่อเริ่มมองเห็นหมู่บ้าน เขาก็พูดขึ้นมา

 

“ถ้าแบบนี้ดาบอาจจะไม่เหมาะกับเจ้าเท่าไรนัก”

 

“เอ๊ะ”

 

เมื่อจู่ ๆ ชายที่เงียบมาตลอดทางก็พูดขึ้นมาแบบนั้น ทั้งเคียร่าและฉันก็หันขวับไปมองแล้วเอียงคอด้วยความสงสัย หมายถึงยังไงหว่า

และเมื่อเห็นท่าทีที่แสนน่ารักของพวกเรา เขาก็หลุดหัวเราะออกมาจากลำคออย่างแผ่วเบา ก่อนจะอธิบายขยายความต่อ

 

“ข้าแค่คิดว่า เมื่อกี้ตรงที่คั่นดาบขวางเจ้าพอควรเลยหนิ แถมหากมีพื้นที่จับมากกว่านี้คงทำอะไรได้อีกเยอะเลยใช่ไหมล่ะ”

 

“นั่นก็…ค่ะ คิดว่าถ้ามีด้ามจับกว้างกว่านี้น่าจะถนัดมือขึ้น”

 

เอ๋เป็นงั้นเหรอ เห็นว่าดูคล่องซะขนาดนั้นนึกว่าไม่มีปัญหาอะไรซะอีก ยากจังเลยนะเรื่องอาวุธเนี่ย ฉันที่คิดตามพวกเขาไม่ทันก็ทำสีหน้ามุ่ยทันที

พวกเขาที่มองฉันก็หัวเราะออกมาอย่างอบอุ่น อะไร มีอะไรน่าหัวเราะตรงไหน! จากท่าทีของพวกเขาทำให้ฉันทำแก้มป่องออกมาด้วยความไม่พอใจ

แล้วคุณโรเวิร์ตก็หันไปคุยกับเคียร่า นี่เมินกันเลยเรอะ…

 

“ข้าพอคิดอะไรออกนิดหน่อย พรุ่งนี้เจ้ามาหาข้าที่บ้านนะ ข้าจะสอนการต่อสู้ให้เจ้าเอง”

 

“จริงเหรอคะ!”

 

เคียร่าตอบรับคำนั้นกลับไปด้วยคำถามอย่างรวดเร็ว โดยที่บนใบหน้าของเธอนั้นแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม ไฟแรงดีจริง ๆ แฮะ

เมื่ออีกฝ่ายตกลงรับปากด้วยรอยยิ้มเอ็นดู เด็กสาวก็กระโดดโลดเต้นไปมาด้วยความดี จนทำเอาทางนี้ยังเผลอยิ้มตามเลย

น่ารักจังน้า~ คิดว่าเด็กๆ จะน่ารำคาญกว่านี้ซะอีก แต่แบบนี้ก็น่าเอ็นดูชะมัดเลย

และเราทั้งสองก็กลับไปที่บ้านแล้วอ่านหนังสือกันจนถึงตอนเย็น และเข้านอนรอให้ถึงวันพรุ่งนี้อย่างตื่นเต้น

 

———- ———-

 

“วันนี้ขอรบกวนด้วยนะคะ!”

 

ในเช้าวันต่อมาหลังจากจัดการธุระส่วนตัวที่บ้านเสร็จ เคียร่าก็รีบพาฉันมายังบ้านของคุณโรเวิร์ตทันที เมื่อเจอหน้าอีกฝ่ายเธอก็พูดออกมาเสียงดังฟังชัด พร้อมกับก้มหัวขอร้องทันที

นั่นทำให้เอลฟ์หนุ่มพยักหน้ารับอย่างพึงพอใจทันที

 

“กระตือรือร้นดีมาก เข้ามาสิข้าเตรียมสิ่งที่น่าจะเหมาะกับเจ้าให้แล้ว”

 

พูดจบเขาก็หันหลังกลับเข้าไปในบ้านแล้วเดินนำพวกเราให้ตามไปจนถึงห้องด้านในที่ปิดประตูเอาไว้ เมื่อเห็นด้านในฉันก็ต้องอ้าปากค้างและส่ายหางไปมาอย่างตื่นเต้น

เพราะด้านในไม่ได้มีเพียงหนังสืออีกแล้ว มันมีพวกของสะสมและอีกหลาย ๆ อย่าง ที่ดูเก่าจนงดงามอย่างน่าประหลาด จนชวนให้คิดว่าต้องมีมูลค่าสูงมากแน่

แน่นอนว่าทางเคียร่าเองก็ดูตื่นตาตื่นใจกับสิ่งรอบตัวเช่นเดียวกัน ก่อนที่พวกเราจะถูกดึงสติด้วยเสียงเรียกของคุณโรเวิร์ต

 

“ข้านึกขึ้นได้ ว่าเคยเห็นอาวุธจากประเทศเกียร์มัวมาก่อน ถ้าเป็นเจ้าต้องกวัดแกว่งมันได้แน่”

 

พูดแล้วเขาก็นำไม้ที่ถูกขัดอย่างดีมาให้ มันมีด้ามจับยาวจนพอ ๆ กับคุณโรเวิร์ต แน่นอนว่านั่นทำให้มันสูงกว่าตัวเคียร่าไปอีก

และที่ปลายหัวของมันเป็นใบมีดขนาดค่อนข้างใหญ่และโค้งงอเหมือนพระจันทร์ เหมือนเคยเห็นผ่านตาในชีวิตก่อนอยู่หรอก แต่ไม่รู้แฮะว่ามันเรียกว่าอะไร…

เคียร่าเองก็รับมันมาด้วยความสงสัยพลางจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็เก็บคำพูดนั้นกลับเข้าไปในลำคอ ราวกับว่าเป็นสิ่งที่ไม่ควรพูดออกมา

 

“มันคือง้าว ถึงมองเผิน ๆ อาจจะเหมือนกับหอกก็ตาม แต่เท่าที่ข้าเคยเห็นมานั้นใช้ค่อนข้างต่างกัน”

 

จากนั้นเขาก็เริ่มอธิบายเกี่ยวกับง้าวต่อทันที ว่าการใช้งานมันเป็นยังไงพร้อมกับพาออกไปทางด้านหลังของบ้าน ซึ่งมีที่โล่งอยู่ติดกับป่านอกหมู่บ้าน

ฉันฟังคำอธิบายของคุณโรเวิร์ตได้ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่ถ้าให้คิดง่าย ๆ ก็คงเหมือนกับดาบที่มีด้ามจับยาวเหมือนหอกล่ะมั้ง

และฉันก็นั่งมองทั้งคู่ฝึกการต่อสู้กันอย่างดุเดือดอยู่ข้างสนาม…เบื่อจังเลยนะ แล้วฉันควรทำอะไรดีล่ะ? สุดท้ายก็ได้แต่คิดแล้วถอนหายใจออกมา

 

‘เป็นอะไรรึ เจ้าหนู’

 

ในตอนนั้นเอง เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นจากด้านหลังแบบไม่ได้ตั้งตัวจนเผลอสะดุ้งโหยง เมื่อหันไปมองก็พบกับดีอาร์ที่มานั่งข้างๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วก็ไม่รู้

ถึงจะตกใจแต่ก็ดึงให้ตัวเองกลับมาใจเย็นแล้วตอบกลับไป

 

‘เปล่า แค่ไม่รู้จะทำอะไรดี ได้แต่มองแบบนี้น่าเบื่อชะมัด…’

 

เมื่อฉันตอบกลับไปแบบนั้นเขาก็ทำท่าทางคิดเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นยืน และพูดด้วยรอยยิ้มทั้ง ๆ ที่น้ำเสียงก็ยังคงนิ่งเรียบเช่นเดิม

 

‘ถ้าพวกนั้นฝึกกัน เจ้าก็ไปฝึกด้วยสิ’

 

‘เอ๋ ได้เหรอ แล้วฉันต้องฝึกยังไงอะ!’

 

เมื่อได้ยินคำว่าฝึก จู่ ๆ หัวใจก็เต้นระรัวขึ้นมา ราวกับว่าเลือดในตัวมันเดือดพล่านขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก นั่นทำให้ดีอาร์หัวเราะต่ำ ๆ ด้วยความพอใจ และบอกว่าให้ตามมา

ฉันเดินตามหลังเขาต้อย ๆ ราวกับลูกหมาที่เดินตามจ่าฝูง เพราะถึงทางนี้จะดูดีดขนาดไหน อีกฝ่ายก็เดินช้า ๆ และสง่าผ่าเผยไม่เปลี่ยนแม้แต่น้อย

แล้วในตอนนั้นเองฉันก็สังเกตอะไรบางอย่าง ตอนนี้เขาเดินก็ปกติดีนี่นา ทำไมเมื่อวานที่เจอกันถึงรู้สึกว่าเสียงดังมากเลย หรือเพราะใส่แรงลงไปจงใจขู่ฉันรึเปล่านะ?

เพราะเอาแต่เดินตามเงียบ ๆ ทางนี้เลยเผลออะไรคิดไปเรื่อยเปื่อยและไม่ได้มองด้านหน้า ว่าดีอาร์หยุดเดินแล้ว ทำให้หัวชนกับขาหลังของเขาโดยไม่รู้ตัว

 

‘มีสมาธิหน่อยสิ’

 

‘อะ อืม…’

 

เมื่อถูกดุด้วยน้ำเสียงเอื่อยตามปกติก็ทำให้เผลอตอบไปอย่างลนลาน แต่เราเดินมาลึกขนาดไหนกันนะ ไม่ได้สังเกตเลยแฮะ

ตอนนี้พวกเราหยุดอยู่ที่ต้นไม้ขนาดใหญ่ จนแค่กิ่งก้านจากต้นเดียวก็สามารถสร้างร่มเงาที่คลุมพวกเราทั้งสองได้ทั้งหมด แถมที่ลำต้นก็มีโพรงบางอย่างอยู่ด้วย

แล้วดีอาร์ก็มุดเข้าไปในโพรงนั้นราวกับกำลังขุดคุ้ยบางอย่างอยู่ นั่นทำให้ทางนี้ได้แต่เอียงคอสงสัยและนั่งรอ กำลังหาอะไรอยู่นะ?

 

‘ถึงการฝึกที่ดีที่สุดจะเป็นการให้มนุษย์มาขี่หลังก็เถอะ แต่ด้วยขนาดตัวเจ้าตอนนี้คงยังทำไม่ได้ ดังนั้นก็ต้องเพิ่มพละกำลังไปก่อน’

 

เขาส่งเสียงร้องออกมาจากลำคอเหมือนกำลังคาบอะไรบางอย่างอยู่ แต่ถึงกระนั้นก็เข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อ สุดยอดเลยแฮะ นับว่าเป็นเวทมนตร์ไหมเนี่ย

แล้วนาทีต่อมาเขาก็นำร่างออกมาจากโพรงพร้อมสิ่งที่ลากออกมาตรงหน้า นั่นทำให้ฉันได้แต่จ้องมันแล้วกะพริบตาปริบ ๆ

เพราะมันคือท่อนซุงขนาดใหญ่ที่ถูกมัดด้วยเชือกอย่างแน่นหนา ถึงตอนนี้จะผูกไว้แค่ท่อนเดียวก็เถอะ แต่จากที่แอบเหลือบไปมองในโพรงก็ได้รู้ว่ามีอีกเยอะเลย

 

‘เริ่มจากลากเจ้านี่ให้คล่องก่อน แล้วข้าจะเพิ่มให้อีกเรื่อย ๆ จะบินก็ได้นะ’

 

‘จะ- จะลากไหวจริงเหรอ…’

 

‘ฮ่ะ ฮ่ะ ไม่ต้องกังวลไป เจ้ามีแรงเยอะกว่าที่ตัวเองจะรู้เสียอีก’

 

เมื่อเขาหัวเราะด้วยเสียงหนัก ๆ อย่างขบขันจบ ทางนี้ก็กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่แล้วเดินเข้าไปหาเชือกที่ผูกเอาไว้ โดยจับด้วยขาหน้าทั้งสองข้างและออกแรง

 

‘นะ- หนัก!’

 

ฉันร้องด้วยเสียงอู้อี้ออกมาในขณะลากอย่างสุดแรงเกิด มันแทบจะไม่ขยับเลยสักนิด มีเพียงแค่เท้าของฉันที่จมลงไปในดินแล้วขยับอยู่กับที่แทน

 

‘โอ้ พยายามเข้า ๆ พวกมีปีกเช่นเจ้า ถ้าบินจะช่วยทุ่นแรงได้นะ’

 

ฉันยังคงลากต่อไปโดยที่มีเสียงให้กำลังใจจากดีอาร์อยู่ข้าง ๆ ทำไมกันนะ รู้สึกได้ว่าเขากำลังสนุกอยู่…นี่แอบแกล้งกันอยู่รึไงกัน แต่ว่านะ

 

‘บินงั้นเหรอ?’

 

ในตอนที่ฉันพักหายใจก็หันไปถามเขา นั่นเป็นสีหน้าแปลกใจอย่างที่รู้สึกได้ว่าหายากจากเขา ก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดออกมาราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

 

‘ก็บินน่ะสิ เจ้าคิดว่าปีกบนหลังตัวเองเป็นของประดับรึไง’

 

อุ๊ ไม่เห็นต้องพูดแรงขนาดนั้นเลยหนิ ก็แค่ลืมเอง…แถมยังควบคุมไม่เป็นอีกต่างหาก เป็นส่วนแปลก ๆ ของกล้ามเนื้อที่กี่ครั้งๆ ก็ไม่ชินซะที

เมื่อเห็นว่าฉันเงียบไปแล้วทำสีหน้าซับซ้อนก็ทำให้เขาสรุปบางอย่างได้พลางพึมพำว่า ‘งั้นรึ’ ออกมาเบา ๆ และลุกขึ้นเดินมาทางนี้

…และงับเข้าที่คอของฉันเบา ๆ

 

‘เอ๋ เดี๋ยว นี่ทำอะไรเนี่ย!’

 

แน่นอนว่าฉันไม่อยู่เฉยและตกใจสุดขีด พร้อมทั้งพยายามดิ้นออกให้หลุดแต่ก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากปากของเขาได้เลย อีกฝ่ายก็ตอบกลับมาสั้น ๆ

 

‘รอดูเงียบ ๆ เถอะ’

 

เพราะเขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง สุดท้ายก็เลยนิ่งเงียบไปตามที่บอก ในระหว่างนั้นเขาก็ปีนป่ายขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่อันแข็งแรง

จนพวกเราอยู่กันสูงขึ้น สูงขึ้น…สูงเกินไปแล้ว!

 

‘มะ- ไม่ขึ้นมาสูงเกินไปหน่อยเหรอ’

 

‘เอาหน่า มังกรไม่ตายง่าย ๆ หรอกนะ’

 

เอ๊ะ พูดแบบนี้หมายความว่าไงน่ะ…ถึงจะสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป จนเขาหยุดลงโดยที่ให้ตัวฉันลอยอยู่กลางอากาศ

จึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะมองลงไปที่พื้นด้านล่างที่แทบจะมองไม่เห็นพื้นแล้ว…

 

‘ข้าไม่รู้วิธีฝึกบินของพวกมีปีกหรอกนะ แต่ถ้าได้ตกที่สูงคงจะกระตุ้นสัญชาตญาณได้อยู่กระมัง’

 

‘เดี๋ยวสิ! มันบินยังไงก็ไม่รู้ แถมพูดแบบนี้แสดงว่าจะปล่อยลงไปสินะ!!’

 

‘นั่นสินะ…ก็ขยับเหมือนปีกนกแหละ’

 

‘เดี๋ยว ๆ ๆ ๆ หยุดนะ- อา!!!’

 

เมื่อร่างของฉันหลุดออกจากปากของดีอาร์ ตัวของฉันก็ตกลงไปตามแรงโน้มถ่วงของโลกในทันที แน่นอนว่าเพราะไม่ทันตั้งตัวจึงดิ้นไปมาและร้องออกมาเสียงดัง

ตาย ๆ ๆ ๆ แบบนี้ได้ตายอีกรอบแหง ๆ แล้วในตอนที่รู้สึกว่าตัวเองใกล้ถึงพื้นแล้วก็หลับตาลงเตรียมรับแรงกระแทก แต่สัมผัสต่อมาก็เป็นเพียงความนุ่มนิ่มเท่านั้น

 

‘ไม่คิดว่าจะไม่กางปีกบินจริง ๆ เอาเถอะ ข้าจะพาขึ้นมาอีกเรื่อย ๆ จนกว่าจะบินได้คล่องเอง’

 

ถึงแม้จะเป็นคำพูดในขณะที่ถอนหายใจเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู แต่ประโยคหลังทำให้ทางนี้ยิ้มไม่ออก เพราะนั่นหมายความว่า…

ฉันต้องติดอยู่ในการฝึกบ้า ๆ นี่ต่อไปน่ะสิ!