ชีวิตเกษตกรในต่างโลก - ตอนที่ 1:ความต้องการที่จะไปต่างโลก

 

ฉันชื่อว่า มาจิโอะ ฮิราคุ

หลังจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัย ตอนนั้นฉันได้เริ่มใช้ร่างกายตัวเองทำงานหนักในแบล็ก คอมพานี* ในช่วงอายุยี่สิบ จากนั้นก็ได้แต่ใช้ชีวิตในโรงพยาบาลตอนอายุสามสิบ

(*แบล็ก คอมพานี หรือบริษัทมืด เป็นบริษัทให้พนักงานทำงานหนักมาก ทำโอทีไม่ได้ค่าแรง ฯลฯ)

เพศชาย

อายุในตอนที่ตาย: 39 ปี

และตอนนี้ ฉันก็ได้พบกับพระเจ้า

 

[เกิดใหม่ในต่างโลก?]

[ไม่ เป็นย้ายไปน่ะ]

[ย้ายไป? ผมคิดว่าผมตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ]

[ถูกแล้ว ดังนั้น ก็เลยจะฟื้นคืนชีพในต่างโลกให้น่ะ]

[เอ๋ ร่างกายผมมัน…]

[จะจัดการอาการป่วยและฟื้นฟูอวัยวะที่เสียหายให้ มิฉะนั้น เจ้าจะตายในไม่ช้า จะทำให้หนุ่มขึ้นด้วยนะ]

[ขอบคุณครับ]

[ไม่จำเป็นต้องขอบคุณ เราก็ได้ประโยชน์จากส่งเจ้าไปอีกโลก ถ้าให้พูดล่ะก็ เจ้าจะถูกคืนชีพในต่างโลกเพื่อเรา]

[อย่างนี้เอง แล้วผมมีสิ่งที่ต้องทำไหม?]

[ไม่ แค่ใช้ชีวิตที่นั่น แล้วสนุกกับชีวิตที่สองเถอะ]

[อย่างนั้นเหรอครับ?]

[…… เจ้ามีอะไรจะขอไหม?]

[ไม่ล่ะ]

[ยอมง่ายดีนะ แต่…จะดีเหรอ?]

[อ่า ใช้ชีวิตในโรงพยาบาลมาเกือบสิบปี คงไม่มีอะไรจะบ่นเกี่ยวกับร่างกายที่หนุ่มและสุขภาพดีขึ้นอยู่แล้วครับ]

[งั้นเหรอ?…นั้นมัน…ทางนี้ต้องขอโทษสำหรับการส่งเจ้าไปนั้นก็เพื่อประโยชน์ของเรา ดังนั้นมาทำความปรารถนาของเจ้าให้เป็นจริงกันเถอะ]

[ความปรารถนาของผม?]

[อืม…ตัวอย่าง พวกความสามารถพิเศษ หรือทำให้โชคดีอะไรพวกนั้นน่ะ]

[ถ้างั้น ได้โปรดให้ร่างกายที่ไม่มีวันเจ็บป่วยด้วยครับ]

[…… ร่างกายที่ไม่มีวันเจ็บป่วย?]

[ใช่ครับ ผมทรมานกับการเจ็บป่วยมามาก ถ้าเป็นไปได้ ผมไม่อยากมีประสบการณ์พวกนั้นอีกแล้ว]

[อ..อืม เข้าใจแล้ว ร่างกายที่ไม่มีวันเจ็บป่วย งั้นจะให้【ร่างกายที่แข็งแรง】ไปนะ]

[ขอบคุณครับ]

[จะขออีกสักอย่างไหม]

[เอ๋? แต่…]

[เอาน่า บอกมาเถอะ]

[อ่า ถ้างั้น ถ้าเป็นไปได้ช่วยส่งไปอยู่ในที่ที่ไม่ค่อยมีคนได้ไหมครับ]

[ที่ที่ไม่มีผู้คน?]

[อ่า คือ…ตอนพ่อแม่ผมตาย มีคนมากมายบอกว่าพวกเขาเป็นญาติ แม้แต่ในบริษัทที่ผมเข้า…ดังนั้น…ผมเลยหมดความเชื่อในผู้คนไปบ้างน่ะ เอาเถอะ มันค่อนข้างต่างออกไปนะ บางที ผมคิดว่าผมสื่อสารกับคนอื่นได้ไม่ค่อยดีเท่าไร ผมว่าควรผ่านไปให้ได้นะแต่ว่า… ]

[ดังนั้น เลยเป็นที่ที่ไม่มีผู้คนสินะ? เข้าใจแล้ว เราจะพิจารณาที่ที่จะส่งเจ้าไปให้ ]

[จะขออีกสักอย่างก็ไม่ว่านะ]

[เอ๋?]

[เอาน่า ๆ พูดมาเถอะ]

[อ่า ถ้าอย่างนั้น ได้โปรดทำให้ผมพูดภาษาของโลกที่ต้องไปด้วยทีครับ]

[อันนั้นไม่เป็นไร เจ้าสามารถพูดภาษาพื้นฐานของสิ่งมีชีวิตรูปแบบมนุษย์ได้อยู่แล้ว มันเป็นอะไรแบบแพ็คผู้เริ่มต้นน่ะ]

[ค..ครับ]

[เร็วสิ บอกความปรารถนาของเจ้ามา]

[ถ้าพูดขนาดนั้น…ผมอยู่ติดเตียงในโรงพยาบาลมานานแล้ว แค่ขยับตัวได้ด้วยตัวเอง ความปรารถนาส่วนใหญ่ก็เป็นจริงแล้วครับ]

[งั้น ไอ้นั้นน่ะ มีสิ่งที่เจ้าอยากทำไหม สถานที่ที่จะไปมันเป็นโลกดาบและเวทมนตร์ในเกมที่นายรู้จักนะ จะเป็นสุดยอดนักผจญภัยของโลกบ้างล่ะ? เป็นผู้ใช้เวทมนต์ที่หายากบ้างล่ะ? หรืออยากเป็นราชาที่ไหนสักแห่งดี?]

[อะฮ่าฮ่า ไม่ล่ะ พวกนั้นมันหนักเกินไปสำหรับผม …… เอาล่ะ มันมีบางสิ่งที่ผมอยากทำถ้าขยับร่างกายได้แล้วอยู่นะ!]

[งั้นเหรอ บอกมาสิ]

[ทำฟาร์มน่ะ]

[…]

[เมื่อตอนที่ยังเด็ก ผมจำได้มาตลอดว่าเคยมีการฝึกนอกสถานที่อยู่ มันน่าสนใจด้วยเหตุผลอะไรสักอย่าง นั้นแหละทำไมผมถึงอยากทำฟาร์ม]

[อย่างนั้นเหรอ? ทำฟาร์ม…]

[ไม่ดีเหรอครับ]

[ไม่ใช่ไม่ได้ แต่คำขอเจ้ามันอยู่นอกเหนือขอบเขตอำนาจเราน่ะ รอเดี๋ยวนะ ]

[ครับ]

 

ขณะที่ฉันกำลังรอ พระเจ้าตรงหน้าก็เอาบางอย่างออกมามันดูเหมือนโทรศัพท์เก่า ๆ และเริ่มพูดกับใครบางคน

ฉันได้ยินที่พูดนะ แต่ไม่เข้าใจความหมายเลยล่ะ

เป็นภาษาอื่นเหรอ?

ดูเหมือนคนที่อยู่อีกฝั่งจะดูตื่นเต้นมากเลยล่ะ

 

[ขอโทษที่ให้รอ เจ้าเอานี่ไป]

 

มีจอบได้ถูกส่งมาให้

ด้ามจับเป็นไม้ มีเพียงส่วนคมเท่านั้นที่ทำจากโลหะ

 

[【อุปกรณ์ทำฟาร์มอเนกประสงค์】]

 

(คนแปล ENG:万能(bannou) – อเนกประสงค์ยังหมายถึงสารพัดประโยชน์ เช่นกัน)

 

[สารพัดประโยชน์? ผมคิดจอบนี่ตัวมันเองต้องดีอยู่แล้ว แต่เป็นอุปกรณ์ทำฟาร์มสารพัดประโยชน์ไม่เกินไปหน่อยเหรอครับ]

[มันอาจดูเหมือนจอบ แต่ถ้าเจ้าของจินตนาการถึง มันสามารถเปลี่ยนไปตามความต้องการได้นะ]

[เปลี่ยนไป?]

[อืมมม ตัวอย่างเช่น อยากให้เป็นเคียว มันก็จะกลายเป็นเคียว เจ้าสามารถใช้มันเป็น เลื่อย, ค้อน, ชะแลง, หรือ พลั่วก็ได้เหมือนกัน]

[ว้าว]

[ยิ่งกว่านั้น นี่จะเป็นของเจ้าคนเดียว มันอจะยู่ข้างกายเจ้าตลอด แม้ว่าขว้างมันออกไป มันก็จะกลับมา]

[ประสิทธิภาพสูงมาก!]

[ยังไงก็เถอะ เจ้าสามารถเก็บมันไว้ในร่างกายตัวเองได้ ดังนั้นไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีที่เก็บ เจ้าเอามันเข้าออกได้ตามต้องการเลย ลองสิ]

เมื่อถูกบอกมา ฉันลองเอาอุปกรณ์ทำฟาร์มอเนกประสงค์เข้าไปในร่างกาย และลองเอามันออกมา

[เจ๋งมาก!]

[ดูแลมันให้ดี]

[ครับ ผมจะดูแลมันอย่างดี]

[……เอาล่ะ ได้เวลาไปแล้ว เจ้าพร้อมนะ?]

[ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่ง]

[อืม ขอให้สุขภาพแข็งแรงนะ]

 

ขณะที่กำลังฟังคำพูดเหล่านั้น ฉันรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังละลาย 

และเมื่อรู้สึกตัวอีกที ฉันก็อยู่ในป่าแล้ว

 

…..

 

บอดี้เช็ค

ร่างกายฉัน เคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ

ไม่มีความเจ็บปวดอีกแล้ว

มันคือร่างกายที่แข็งแรง

ถึงจะไม่มีกระจก แต่ฉันรู้เลยว่าหนุ่มขึ้นจากมือแล้วเท้าของตัวเอง

ยี่สิบต้น ๆ เหรอ?

ไม่สิ วัยรุ่นตอนปลาย?

เอาเถอะ ไม่มีปัญหา

ส่วนเสื้อผ้า ดูเหมือนฉันจะใส่ชุดที่ไม่คุ้นเคย

มันดูเหมือนชาวบ้านที่โผล่ในเกมแฟนตาซีด้วยเสื้อหยาบ ๆ กับกางเกงของฉัน

ชั้นในนั้น…เป็นกางเกงในทีผูกไว้ด้วยเชือก

ยังไงก็ ดีแล้วที่ไม่ตาย

ฉันคิดว่านี่คงเป็นหนึ่งในแพ็คเริ่มต้นที่พระเจ้าบอก

จากนั้น ฉันเอาอุปกรณ์ทำฟาร์มอเนกประสงค์ออกมา

มีจอบปรากฎขึ้นในมือของฉัน

พระเจ้า ขอบคุณครับ

พูดถึงแล้ว ฉันยังไม่ได้ยินชื่อของพระเจ้าเลยสินะ

ไม่รู้เลยว่าฉันต้องภาวนาถึงใคร

เอาเถอะ ความรู้สึกกตัญญูมันก็เป็นอะไรสำคัญ

ตอนนี้

ฉันลุกขึ้นและมองไปรอบ ๆ

มันเป็นป่า

ไม่ว่าฉันจะมองไปข้างหน้าหรือข้างหลัง สิ่งเดียวที่เห็นคือป่า

ไม่ว่ามองไปทางซ้ายหรือขวา สิ่งเดียวที่เห็นก็คือป่า

 

…

 

ฉันหวังจะถูกเคลื่อนย้ายไปที่ที่มีคนอยู่บ้างเล็กน้อย… แต่ที่นี่มันไม่มีคนเลยไม่ใช่เหรอ