ชีวิตวัยรุ่นแสนยุ่งวุ่นวายของมาซาโตะ! - ตอนที่ 7 ‘เป้าหมาย’และเอาคืนนิดหน่อย
“ และก็มาคุยเรื่องของนายต่อด้วย ”
“ เอ๊ะ? ”
ผมตอบสนองออกไปโดยไม่รู้ตัว
“ อะไร? จะตกใจทำไม? ไม่ใช่ว่าเป็นนายเอาแต่จ้องมาที่ฉันหรอกหรอ? ”
“ ก็จริงอยู่ที่ผมจ้องเธออยู่ตอนที่เดินเข้ามาในร้านแต่ที่ผมเอาแต่จ้องก็เพราะว่าผมตกใจว่าทำไมเธอถึงมากินข้าวที่ร้านอาหารต่างหาก ”
“ แล้วทำไมถึงต้องตกใจด้วยล่ะ ฉันเข้ามากินข้าวเย็นในร้านอาหารมันดูแปลกขนาดนั้นเลย? ”
“ ก็แค่แปลกใจน่ะ ทั้งๆที่เธอก็ทำอาหารเป็นนิ ”
“ ฉันทำอาหารเป็นแค่นิดหน่อยเท่านั้นเอง และฉันก็ไม่ได้ทำอาหารกินเองบ่อยขนาดนั้นด้วยบางทีฉันก็อยากกินอาหารดีๆบ้าง ”
“ เป็นงั้นเองหรอ… ”
“ แล้วก็เรื่องที่ฉันอยากจะคุยกับนายก็ไม่ใช่เรื่องนี้ด้วย ”
“ เอ๊ะ? งั้นจะเป็นเรื่องไหนได้อีกล่ะ? ”
“ เป้าหมายของนายที่เราคุยกันไม่จบเมื่อตอนวันเสาร์ไงล่ะ ”
“ ผมจำได้ว่าเธอเป็นคนหนีไปก่อนไม่ใช่หรอ? ”
“ ขอโทษเรื่องนั้นด้วยก็แล้วกันที่ฉันหนีไปก่อนจะได้ถาม ”
“ ผมไม่ถือหรอก แล้วเรื่องเป้าหมายของผมที่จะถามนี่มันหมายถึงเรื่องอะไร ”
“ ก็ตามคำพูดเลยไงล่ะ ‘เป้าหมาย’ ของนายน่ะคืออะไร? ”
“ ถึงเธอจะพูดแบบนั้นแต่ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่า ‘เป้าหมาย’ ที่เธอหมายถึงมันคืออะไรถ้าเธอไม่ยอมบอกผมให้ชัดเจนอ่ะนะ ”
“ ฉันว่าถ้าดูเกรดนายที่ค่อนข้างสูงแล้วนายน่าจะเข้าใจความหมายที่ฉันหมายถึงนะ หรือว่าสมองนายมีดีแค่ตอนเรียนกับทำข้อสอบ? ”
“ ผมก็แค่ทบทวนบทเรียนเป็นประจำเพื่อไม่ให้สอบตกเท่านั้นเอง ”
“ งั้นหรอ? ถ้างั้นฉันคงต้องบอกว่านายค่อนข้างโง่กับการเข้าสังคมเพื่อหาเพื่อนสินะ ”
“ ก็ไม่ปฏิเสธเรื่องที่ผมเข้าสังคมไม่เก่งล่ะนะ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็พอจะมีเพื่อนที่สนิทกันอยู่นะ ”
ผมไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าทำไมอุเอโนะฮาระซังถึงถามเรื่อง ‘เป้าหมาย’ ของผมและผมก็ไม่ข้าใจเลยสักนิดว่าทำไมอุเอโนะฮาระซังถึงถามอะไรแบบนั้นทั้งๆที่ผมก็ตอบเรื่องนี้ไปตั้งแต่วันเสาร์แล้ว
“ แล้วอีกอย่างไม่ใช่ว่าผมบอกเรื่องเป้าหมายของตัวเองไปตั้งนานแล้วไม่ใช่หรอ? ”
“ ‘ไม่มี’ น่ะหรอ? ”
“ ใช่ ”
“ งั้นหรอ… ”
เมื่อผมบอกไปว่าผมตอบเป้าหมายของตัวเองไปแล้วอุเอโนะฮาระซังก็ทำท่าเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ พอผ่านไปสักพักเธอก็พูดขึ้น
“ ฉันพอจะรู้แล้วล่ะเรื่องเป้าหมายของนายน่ะ ”
“ ผมว่าผมก็พูดไปตั้งหลายครั้งแล้วนะ ”
“ อืม ฉันขอโทษด้วยก็แล้วกัน ”
“ เธอเข้าใจก็ดีแล้ว ”
“ แล้วก็มีอีกเรื่องนึง ”
“ ยังจะมีเรื่องอะไรอีกหรอ? ”
เมื่อผมถามออกไปอุเอโนะฮาระซังก็มองไปทางด้านข้าง
“ คุณพนักงานเขาจ้องเราไม่หยุดมาตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว ”
แล้วผมก็มองตามไปทางที่อุเอโนะฮาระซังมองแล้วก็เห็นว่าคุณพนักงานกำลังมองมาที่พวกผมด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น คงเป็นเพราะเธอน่าจะอายุประมาณพวกผมด้วยล่ะนะ แต่ถ้าสังเกตจากเบ้าหน้าและสัดส่วนขนาดตัวด้วยแล้วน่าจะอายุเท่ากับผม
“ จริงด้วย ถ้าเธอไม่บอกผมก็ไม่รู้เลยนะเนี่ย ”
“ งั้นพวกเราก็รีบๆกินให้หมดแล้วรีบๆกลับกันได้แล้ว ”
“ อืม นั้นสินะ ”
หลังจากนั้นผมก็รีบกินอาหารให้หมดก่อนจะรีบเช็คบิลแล้วก็กลับอพาร์ทเม้นท์ของตัวเอง
******************************
เช้าวันต่อมา ผมรีบตื่นมาตั้งแต่เช้า อาบน้ำ ล้างหน้า แปลงฟันตามปกติ เมื่อใส่เครื่องแบบนักเรียนเสร็จผมก็เช็คของในบ้าน แล้วเปิดประตูออกไป
และผมก็ได้ยินเสียงเปิดประตูมาจากห้องข้างๆ
“ ฉันชักจะสงสัยแล้วสิว่านายไม่เปิดประตูออกมาจังหวะเดียวกับฉันแล้วมันจะตายรึไง ”
“ มันจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไงกันล่ะครับ ”
“ แล้วมันจะเป็นเพราะอะไรกันล่ะ? ”
ถึงอุเอโนะฮาระซังถามผมแบบนั้นก็เถอะแต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเราถึงได้เจอกันบ่อยขนาดนี้ทั้งๆที่พึ่งจะรู้จักกันได้ไม่นานเอง
“ อาจจะเป็นเพราะจังหวะชีวิตแล้วก็ความคิดของพวกเราคล้ายๆกันก็ได้มั้งครับ? ”
“ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็พอจะอธิบายเรื่องนี้ได้อยู่ ”
“ ถ้าเป็นแบบนั้นได้ก็ดีนะครับเพราะผมจะได้ไม่ต้องระวังว่ามีใครคอยดักรอผมอยู่อะไรแบบนี้ ”
“ หมายถึงใคร? ”
“ อุเอโนะฮาระซังไงครับ ”
เช้านี้ผมก็เจอเข้ากับอุเอโนะฮาระซังอีกแล้วจนผมชักจะเริ่มสงสัยแล้วว่าที่ได้เจอกันบ่อยๆแบบนี้เป็นเพราะเธอแอบดักรอผมออกมาอยู่หรือเปล่า เอาเถอะถึงจะไม่อยู่แล้วแต่ได้เอาคืนแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
“ หาาา… ทำไมฉันต้องดักรอนายด้วยล่ะ? ไปเอาความคิดแบบนั้นมาจากไหน ”
นั้นไงว่าแล้วเชียวว่ายังไงก็ไม่ใช่ แล้วก็ช่วยอย่ามองผมด้วยสายตาเย็นชาสุดขั้วแบบนั้นสิ
“ ผมก็แค่อยากจะเอาคืนนิดหน่อยก็เท่านั้นเอง ”
“ หาโอกาสเอาคืนได้ดีจังนะ… ”
“ เอาเถอะ อย่ามัวแต่ยืนคุยกันตรงประตูทางเดินแบบนี้เลย รีบไปโรงเรียนก่อนจะสายกว่านี้กันเถอะครับ ”
“ อืม นั่นสินะ ”
เมื่อคุยกันเสร็จก็ได้เวลาที่จะไปโรงเรียนกันสักที
“ งั้นก็แยกกันเดินไปโรงเรียนนะครับ เดี๋ยวผมจะตามไปทีหลัง ”
“ ทำไมต้องทำอย่างงั้นด้วยล่ะ? ”
“ เพื่อประโยชน์ของผมและก็ของอุเอโนะฮาระซังด้วยยังไงล่ะครับ ”
“ งั้นหรอ? ถ้างั้นก็ไม่เป็นไร ”
จากนั้นอุเอโนะฮาระซังก็ออกจากอพาร์ทเม้นท์ไปโรงเรียนก่อน เว้นช่วงไว้สักพักนึงผมก็ค่อยตามออกไป เมื่อถึงโรงเรียนแล้วแต่ผมก็รู้สึกถึงการจ้องมองแปลกจากคนรอบๆ
ผมถอดรองเท้าใส่ไวในล็อคเกอร์แล้วเปลี่ยนมาเป็นรองเท้าสำหรับเดินข้างในอาคาร แล้วก็เดินไปที่ห้องเรียนของตัวเองโดยที่ยังมีสายตาจากบางคนที่อยู่รอบๆมองมาที่ผม ซึ่งผมก็พอจะรู้ตัวแล้วว่าทำไม
พอผมเดินมาจนถึงห้องของตัวเอง เข้าในห้องแล้วนั่งลงที่ที่นั่งของตัวเอง จากนั้นมาซาโอะก็เข้ามาคุยกับผมเหมือนปกติ
“ ไง มาซาโตะ เมื่อวานนายไปทำอะไรมาน่ะ ทำไมนายถึงเป็นที่จับจ้องขนาดนี้ล่ะ? ”
“ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงต้องมองกันแบบนี้ด้วย ”
“ หรอ? เหมือนว่าเมื่อวานจะมีคนไปเห็นนายอยู่กับอุเอโนะฮาระซังอีกแล้วน่ะสิ ”
“ งั้นทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ล่ะ ”
“ เขาบอกว่า ‘เห็นมัตสึบาระคุงกับอุเอโนะฮาระซังกินข้าวในร้านอาหารด้วยกันล่ะ’ ”
“ อาจจะแค่บังเอิญเจอกันเฉยๆก็ได้นิ? ”
“ ก็อาจจะใช่แหละแต่เขาก็บอกต่อมาอีกว่า ‘เหมือนว่ามัตสึบาระคุงกับอุเอโนะฮาระซังกำลังคบกันอยู่ล่ะ’ มันก็เลยกลายเป็นประเด็นนี่ไง ”
“ …ว่ายังไงนะ! ”
ทุกคนในห้องหันมามองที่ผม แย่แล้ว! ผมเผลอตะโกนเสียงดังออกไปซะแล้ว!
******************************
ปล.นี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่ผมเขียนครับ เป็นนิยายไว้ใช้ประกอบเนื้อหาของเกมที่กำลังจะสร้างครับ จะพยายามอัพเรื่อยๆนะครับประมาณ 3 ตอน/สัปดาห์
สามารถสนับสนุนพวกผมได้ที่
: ธนาคารกสิกรไทย : 169-1-56504-8
: ทรูมันนี่วอลเล็ท : 085-564-7921
ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ ถ้ามีอะไรหรือตรงไหนที่อ่านแล้วติดขัดสามารถคอมเม้นท์ไว้ได้เลยนะครับ ผมจะปรับปรุงอยู่เรื่อยๆครับ
YOU MAY ALSO LIKE
