วันนี้เป็นวันศุกร์ของสัปดาห์แรกหลังจากเปิดเทอม หรือก็คือวันพรุ่งนี้เป็นวันหยุดนั่นเอง! ผมตื่นเช้ามาด้วยกำลังใจเต็มเปี่ยมและพลังกายเต็มร้อย หลังจากเตรียมตัวเพื่อที่จะไปโรงเรียนเสร็จ ผมก็เปิดประตูห้องในอพาร์ทเม้นท์ของผมออกไป

 

               “ อะ ”

 

               “ เอ๊ะ? ”

 

               ดูเหมือนว่าวันนี้จะเป็นอีกวันที่ผมบังเอิญเปิดประตูมาเจออุเอโนะฮาระซังในตอนเช้า

 

               “ อรุณสวัสดิ์ครับ อุเอโนะฮาระซัง ”

 

               “ สวัสดีตอนเช้า มัตสึบาระซัง ”

 

               “ เมื่อวานเป็นยังไงบ้างหรอครับ? ของหวานร้านนั้นน่ะอร่อยมากเลยใช่ไหมครับ! ”

 

               “ อะ อืม อร่อยมากเลยล่ะ! ”

 

               “ เหรอครับ! นั่นเป็นร้านที่อร่อยที่สุดในย่านนี้เลยล่ะครับ แต่น่าเสียดายตรงที่ไม่ค่อยจะมีใครไปกินเพราะราคามันแพงกว่าร้านอื่นๆ แถวนั้นน่ะครับ ”

 

               “ นั่นสินะ ราคามันก็แพงกว่าร้านอื่นๆ แถวนั้นจริงๆ ”

 

               “ ผมเคยไปกินแค่ไม่กี่ครั้งเองเมื่อปีที่แล้วเพราะราคาของมันแพงเกินไป ถึงจะอร่อยมากก็เถอะ ”

 

               “ นายกินพวกเค้กหรือขนมหวานด้วยหรอ? ”

 

               “ เค้กน่ะ! ของชอบของผมเลยล่ะครับ! ”

 

               “ ระ เหรอ… ว่าแต่เมื่อไหร่ฉันจะได้ไปโรงเรียน? ”

 

               “ ขะ ขอโทษที่ยืนขวางทางนะครับ ”

 

               “ ไม่เป็นไร ฉันก็แค่แปลกใจน่ะว่านายก็ชอบพวกเค้กหรือของหวานเหมือนกัน ”

 

               เธอพูดก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเพราะปกติใบหน้าของเธอมันจะเรียบๆ หรือเพราะเป็นคนสวย รอยยิ้มน้อยๆ ของเธอมันมีเสน่ห์มากเลยล่ะ 

 

               “ ว่าแต่เมื่อวานทำไมถึงเข้าโรงเรียนสายหรอครับ? ทั้งๆ ที่ออกมาก่อนผมแท้ๆ ”

 

               “ เรื่องนั้นเหรอ… ”

 

               เธอทำหน้าลำบากใจเล็กน้อยก่อนที่จะพูดต่อ

 

               “ ฉันบังเอิญไปเจอแมวที่ติดบนต้นไม้และก็ไปเจอคนเจ็บนอนอยู่น่ะสิ พอช่วยแมวลงมาจากต้นไม้มันก็วิ่งหนีไปซึ่งไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แล้วพอเดินต่อไปสักพักก็ดันเจอคนนอนล้มอยู่ข้างถนนฉันก็เลยต้องเข้าไปช่วยพาไปส่งโรงพยาบาล จากนั้นก็ต้องโทรเรียกญาติของคนคนนั้น และก็ต้องนั่งรอจนกว่าเขาจะมา แถมยังต้องมานั่งเล่าเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นให้ฟังอีก ฉันก็เลยไปโรงเรียนสายไป 2 คาบ ยังดีที่ไม่โดนคุณครูที่สอนอยู่บ่นเรื่องที่มาสาย ”

 

                    “ เจอเรื่องให้ลำบากตั้งแต่เช้าเลยสินะครับ… นึกว่าจะหลงทางซะอีก ”

 

                   “ ฉันไม่หลงทางกับอีแค่เดินไปโรงเรียนหรอก ฉันความจำดีจะตาย ”

 

                   “ แล้วที่เมื่อวานหาทางไปไม่ถูกนี่มันยังไงหรอครับ? ”

 

                   เมื่อผมจี้ถามไปเรื่อยๆ อุเอโนะฮาระซังก็เริ่มทำท่าทางเลิ่กลั่กขึ้นมา

 

                   “ พะ เพราะว่าฉันยังไม่คุ้นกับที่แถวๆ นี้นิ! ”

 

                   “ งั้นหรอครับ? ผมนึกว่าอุเอโนะฮาระซังจะเป็นคนที่สมบูรณ์แบบไปซะทุกอย่างซะอีก ”

 

                   “ ไม่มีมนุษย์คนไหนบนโลกสมบูรณ์แบบไปซะทุกอย่างหรอก! ”

 

                   หลังจากที่ผมกับอุเอโนะฮาระซังเถียงกันไปเรื่อยๆ รู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าใกล้จะถึงคาบโฮมรูมแล้ว

 

                   “ อ่ะ ใกล้จะคาบโฮมรูมแล้วนี่นา ”

 

                   “ อะไรนะ เป็นเพราะนายเลยที่ไม่ยอมปล่อยฉันไปสักที จนเราทั้งคู่จะไปโรงเรียนสายอยู่แล้วเนี่ย! ”

 

                   “ ขอโทษนะครับ รีบๆ ไปโรงเรียนกันก่อนเถอะครับ ”

 

                   หลังจากนั้นผมกับอุเอโนะฮาระซังก็รีบวิ่งไปโรงเรียนด้วยกันและพอไปถึงโรงเรียนก็หมดคาบโฮมรูมพอดี

 

                   “ โย่ มาซะโตะ วันนี้มาสายอีกแล้วสินะ ”

 

                   เมื่อผมเข้าไปในห้องและนั่งลงที่ที่นั่งของตัวเอง มาซาโอะก็เข้ามาคุยกับผม

 

                   “ อ่า เพราะเมื่อกี้ก่อนจะมาโรงเรียนดันไปเจอเข้ากับอุเอโนะฮาระซังพอดีน่ะสิ ”

 

                   “ อีกแล้วหรอ? นายจะบังเอิญเจอเธอบ่อยไปไหม? ”

 

                   “ เรื่องนั้นฉันก็สงสัยเหมือนกันว่าฉันจะบังเอิญไปเจอเธอบ่อยไปไหม ครั้งก่อนก็เกือบโดนเธอแจ้งตำรวจมาจับแล้วด้วย ”

 

                   “ อาจจะเป็นโชคชะตาของนายก็ได้ที่ดึงนายเข้าเข้าไปพบเจอกับเธอบ่อยๆ ”

 

                   “ จะบ้าหรอ? โชคชะตามันมีอยู่จริงด้วยหรอ? ”

 

                   หลังจากนั้นผมก็คุยกับมาซาโอะไปเรื่อยจนครูเข้ามาในห้อง หลังจากนั่งฟังครูสอนไปเรื่อยๆ จนหมดคาบเรียนช่วงเช้า ผมกับมาซาโอะก็ไปกินข้าวกลางวันด้วยกันที่โรงอาหาร หลังจากนั้นก็เข้าเรียนคาบบ่าย หลังเลิกเรียนก็ไปซ้อมการแสดงที่ชมรมตามปกติ

 

                   ( วันนี้รุ่นพี่ชิอินะไม่มาสินะ… รู้สึกเหมือนกำลังใจในการซ้อมโดนลดลงไปเยอะเลย… ) 
 

****************************************************************************

 

               หลังจากซ้อมกิจกรรมชมรมเสร็จผมก็เตรียมตัวไปกินอาหารเย็นตามห้างหรือร้านอาหารข้างทางตามปกติ แต่ก็ดันไปเจอเข้ากับอุเอโนะฮาระซังที่กำลังเดินออกมาจากห้างสรรพสินค้าพร้อมกับวัตถุดิบสำหรับทำอาหารพอดี

 

               “ นายอีกแล้วหรอ? แน่ใจจริงๆนะว่าไม่ได้แอบตามฉันมาน่ะ? ”

 

               “ ก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วสิครับ ทางกลับอพาร์ทเม้นท์ก็ทางเดียวกันด้วยแถมห้องเรายังอยู่ข้างๆ กันอีก ”

 

               “ ก็จริงที่ห้องเราอยู่ข้างๆ กันแต่ไม่ใช่ว่านายจะบังเอิญเจอฉันบ่อยเกินไปหน่อยหรอ? ”

 

               “ นั่นสินะครับ บางที่นี่อาจจะเป็นโชคชะตาก็ได้นะครับ? ”

 

               “ โชคชะตาหรอ? นายเชื่อเรื่องงมงายอะไรแบบนั้นด้วยรึไง ”

 

               “ ผมก็ไม่เชื่อหรอกครับแต่ว่าที่เราบังเอิญเจอกันบ่อยๆ ก็เป็นเรื่องจริงนิครับ ”

 

               “ เหรอ? ว่าแต่นายมาที่นี่เพื่อกินข้าวเย็นไม่ใช่หรือไง รีบๆ ไปซะสิจะมัวมายืนคุยกับฉันอยู่ทำไม ”

 

               “ นั่นสินะครับ ถ้างั้นไว้เจอกันคราวหน้าถ้ามีโอกาสนะครับ ”

 

               หลังจากที่ผมบอกลาอุเอโนะฮาระซังเธอรีบก็เดินกลับไปทางอพาร์ทเม้นท์อย่างรวดเร็ว
 

               เมื่อผมมองอุเอโนะฮาระซังที่เดินกลับไปจนลับตาแล้ว ผมก็เดินเข้าไปในห้างสรรพสินค้าเพื่อหาร้านอาหารสำหรับการรับประทานข้าวของผม หลังกินข้าวเย็นเสร็จผมก็ซื้ออุปกรณ์การเรียนไว้เผื่อนิดหน่อย เพราะของเดิมของผมเมื่อปีที่แล้วใกล้จะหมดแล้ว และมุ่งหน้ากลับบ้านของตัวเองโดยไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นหลังจากนั้นอีก

 

****************************************************************************

ปล.นี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่ผมเขียนครับ เป็นนิยายไว้ใช้ประกอบเนื้อหาของเกมที่กำลังจะสร้างครับ จะพยายามอัพเรื่อยๆนะครับประมาณ 3 ตอน/สัปดาห์

สามารถสนับสนุนพวกผมได้ที่ 

: ธนาคารกสิกรไทย : 169-1-56504-8

: ทรูมันนี่วอลเล็ท : 085-564-7921

ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ ถ้ามีอะไรหรือตรงไหนที่อ่านแล้วติดขัดสามารถคอมเม้นท์ไว้ได้เลยนะครับ ผมจะปรับปรุงอยู่เรื่อยๆครับ