“นี่ แวะที่ห้างสรรพสินค้าด้วยนะ”

 

               “ทำไมหรอ? ไม่ใช่ว่าเมื่อวานก็พึ่งจะซื้อของไปตุนไว้หรอครับ?”

 

               ทั้งๆที่เมื่อวานก็ว่าซื้อไปตุนในตู้เย็นเยอะแล้วนะ?

 

               “ก็เพราะว่าฉันจะซื้อไปเพิ่มเพื่อทำอาหารชุดใหญ่หลังสอบเสร็จยังไงล่ะ!”

 

               อืม งี้นี่เอง ดูเหมือนว่าอุเอโนะฮาระซังจะคงอยากที่จะฉลองหลังสอบเสร็จสินะ ก็ดูสิ
 

               ผมก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อมองใบหน้าของอุเอโนะฮาระซังในตอนนี้ ใบหน้าที่สวยงามเปี่ยมไปด้วยความน่ารักที่สลัดความเท่และสุขุมตอนในปกติไปหมดกับสายตาที่มองมาทางผมด้วยดวงตาเปร่งประกาย อุเอโนะฮาระซังคงจะเป็นคนชอบงานฉลองสินะ…

 

               “ครับๆ เข้าใจแล้วครับ งั้นเดี๋ยวครั้งนี้ผมจะออกค่าวัตถุดิบให้เองครับ”

 

               “เยี่ยม! งั้นก็ไปกันเถอะ!”

 

               จากนั้นพวกผมก็เดินเข้าไปเลือกซื้อของข้างในห้างด้วยกัน และก็มีสายตาจากพวกคุณป้าไม่ก็กลุ่มคุณแม่บางกลุ่มมองมาทางผมด้วย ก็พอเข้าใจได้ล่ะนะ เด็กม.ปลายสองคนมาซื้อของสำหรับทำอาหารด้วยกันแถมยังไม่ใช่เพศเดียวกันอีก
 

               ผมหัวเราะแห้งๆออกมาเล็กน้อยก่อนจะโฟกัสกลับไปที่อุเอโนะฮาระซังที่กำลังเลือกของอยู่

 

               “นี่ๆ ระหว่างอันนี้กับอันนี้ นายเลือกอันไหนหรอ?”

 

               “หืมม เอาอันข้างขวาก็แล้วกันครับ”

 

               “งั้นก็ไปที่ต่อไปกัน”

 

               แล้วอุเอโนะฮาระซังก็วางของชิ้นนั้นลงไปในรถเข็นที่ผมกำลังเข็นอยู่ และมุ่งหน้าไปที่โซนต่อไป…
 

               หลังจากที่เลือกซื้อของเสร็จแล้วพวกผมก็ไปคิดเงินที่แคชเชียร์ ผมยกของออกจากรถเข็นไปวางไว้ที่รางเลื่อนบริเวณที่คิดเงินให้พนักงานสแกนราคาของ จากนั้นผมก็หยิบเงินในกระเป๋าสตางค์ของตัวเองออกมา เนื่องจากมีสอบเก็บคะแนนที่ถ้าผมทำคะแนนได้ดีก็จะสามารถขอค่าขนมเพิ่มจากทางบ้านได้อยู่แล้ว ใช้เงินซื้อของนิดหน่อยคงจะไม่เป็นไร

 

               “นายจะจ่ายเองหมดนี่เลยหรอ?”

 

               “ใช่ครับ ของแค่นี้เอง”

 

               “แต่มันก็ค่อนข้างเยอะอยู่นะ? ให้ฉันออกเงินด้วยอีกคนไหม?”

 

               “ไม่ต้องหรอกครับ ผมก็บอกไปแล้วนิว่าครั้งนี้จะออกให้เอง”

 

               “งั้นก็ตามใจนายก็แล้วกัน”

 

               ผมจ่ายเงินให้พนักงานที่ยืนมองพวกผมคุยกันอยู่ด้วยรอยยิ้ม ผมก็ยิ้มเจื่อนตอบกลับไปและรับใบเสร็จกับถุงพลาสติกที่ใส่ของที่ซื้อมาและเดินกลับอพาร์ทเม้นท์พร้อมกันกับอุเอโนะฮาระซัง

 

               “ถือคนเดียวไม่หนักหรอ? ให้ฉันช่วยถือไหม?”

 

               “ถึงจะเห็นแบบนี้แต่ผมก็เป็นผู้ชายนะครับ จะปล่อยให้ผู้หญิงถือของหนักแบบนี้ได้ไง”

 

               เมื่อมาถึงหน้าห้องของตัวเองก็พบว่าเป็นเสลาเกือบๆจะหนึ่งทุ่มแล้ว ผมเปิดประตูแล้ววางของไว้ที่โต๊ะในห้องครัวและจัดของออกมาวางเรียงกัน

 

               “เอาล่ะต่อจากนี้ก็เป็นหน้าที่ของฉันสักทีสินะ เชิญนายไปนั่งรอที่โซฟาหรือไม่ก็หาอะไรทำรอไปก่อนนะ ไว้เสร็จเมื่อไหร่แล้วจะเรียก”

 

               “เข้าใจแล้ว”

 

               จากนั้นผมก็หยิบพวกสมุดหนังสือไปที่โซฟาเพื่อจดบันทึกเกี่ยวกับการสอบในครั้งนี้เพื่อใช้เป็นแนวทางข้อสอบครั้งต่อไป และโน๊ตสำหรับสอบซ่อมของมาซาโอะ
 

               ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมงกว่าๆอุเอโนะฮาระซังก็เดินมาเรียกผมให้ไปช่วยจัดโต๊ะ

 

               “เอาล่ะ มากินข้าวกันเถอะ”

 

               ตอนนี้บนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยกับข้าวจำนวนมาก จานผัก น้ำซุป ฯลฯ เรียกได้ว่าครั้งนี้อุเอโนะฮาระซังจัดเต็มมากเลยทีเดียว

 

               “อุเอโนะฮาระซังนี่ชอบงานฉลองงั้นหรอครับ?”

 

               “อืม เพราะมันเป็นงานฉลองนี่นา ใครๆก็ต้องชอบอยู่แล้ว”

 

               “นั่นสินะครับ…”

 

               น่าคิดถึงจังแหะ รู้สึกว่าเมื่อก่อนผมน่าจะเคยรู้จักคนแบบนี้อยู่นะ น่าจะสมัยอนุบาลถึงประถมต้นได้
 

               ขณะที่ผมกำลังคิดถึงเรื่องในอดีตอยู่อุเอโนะฮาระซังก็ยื่นมือมาสะกิดแขนผมจากอีกฝั่งของโต๊ะ

 

               “เหม่ออะไรของนายน่ะ รีบๆกินก่อนที่มันจะเย็นเถอะ”

 

               ผมสลัดความคิดของตัวเองออกไปแล้วกลับมาโฟกัสกับข้าวเย็นตรงหน้าก่อน ผมพนมมือขึ้นมาแล้วพูดว่า ‘จะกินแล้วนะครับ’ ก่อนจะเริ่มกินอาหารที่อยู่ตรงหน้า
 

               หลังจากกินอาหารเสร็จอุเอโนะฮาระซังก็ช่วยเก็บโต๊ะก่อนจะกลับห้องของตัวเองไป ส่วนผมก็รับหน้าที่ล้างจานอยู่ในห้องครัว หลังจากทำทุกอย่างเสร็จแล้วผมก็กลับไปนอนที่ห้องนอนพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยและจมอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง

 

***************************

 

               “เน่ๆ มาซาโตะ! มาเล่นตรงนี้กันเถอะ!”

 

               ผมได้ยินเสียงของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านข้าง เมื่อผมหันไปมองก็เห็นว่ามีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆกำลังโบกมือให้ผมอยู่

 

               “มาซาโตะ~! มาเล่นด้วยกันเถอะ!”

 

               “รู้แล้วน่า กำลังจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”

 

               มีเสียงผมตอบกลับไปและต่อจากนั้นภาพตรงหน้าผมก็เลื่อนลาง
 

               จากนั้นผมก็เห็นภาพตรงหน้าเป็นเนินเขาแห่งหนึ่งที่บ้านเกิดของตัวเอง

 

               “มาซาโตะๆ ในอนาคตถ้าเราโตขึ้นเมื่อไหร่ไว้เรามาเล่นด้วยกันอีกนะ!”

 

               เด็กผู้หญิงคนก่อนหน้านี้ได้ยื่นนิ้วก้อยจากมือซ้ายมาไว้ข้างหน้าผม

 

               “อื้ม! ฉันสัญญาเลย!”

 

               ผมยื่นมือออกไปเกี่ยวก้อยสัญญากับเด็กสาวคนนั้น จากนั้นภาพตรงหน้าก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง
 

               ภาพตรงหน้าของผมตอนนี้เป็นภาพของเด็กผู้หญิงคนนั้นกับผู้ใหญ่สองคนยืนอยู่ข้างหลังเธอ ดูเหมือนว่าจะเป็นพ่อแม่ของเธอด้วย ผมมองไปข้างหลังก็เห็นพ่อแม่ของผมยื่นอยู่ด้วยเหมือนกัน

 

               “ในอนาคตไว้เราค่อยเจอกันใหม่นะ มาซาโตะ!”

 

               “อื้ม! ไว้เจอกันใหม่นะ! *** ”

 

***************************

ช่วงนี้ผมก็จะติดเรียนกับติดเข้าค่ายอ่ะครับ เลยจะขอเขียนดองตอนไว้ก่อนแล้วค่อยลงทีหลังจนถึงประมาณช่วงกุมภาพันธ์โน้นเลยล่ะครับ
 

ฝากเพจน้อยๆของผมด้วยนะครับ : Facebook

สามารถสนับสนุนพวกผมได้ที่ 

: ธนาคารกสิกรไทย : 169-1-56504-8

: ทรูมันนี่วอลเล็ท : 085-564-7921