พวกเราพนมมือขึ้นมาแล้วพูดว่า ‘จะกินแล้วนะครับ/คะ’ พร้อมๆกัน จากนั้นก็เริ่มกินข้าวไปด้วยพูดคุยกันไปด้วย

 

               “ทำอุเอโนะฮาระซังถึงต้องมานั่งข้างๆผมด้วยล่ะครับ…”

 

               “ก็ฉันอยากจะนั่งตรงนี้ไง”

 

                    “ฮะฮะฮะ…..”

 

               ก็จริงของเธอถ้าเธอไม่อยากก็คงไม่มานั่งข้างๆผมหรอกเนอะ

 

               “แล้วทำไมไม่ไปนั่งต้องนั้นที่ยังว่างอยู่ล่ะครับ”

 

               ผมชี้ไปที่เก้าอี้อีกตัวที่ยังว่างอยู่อีกมุมหนึ่งของโต๊ะ

 

               “ก็เพราะฉันไม่อยากนั่งตรงนั้นไง”

 

               “นั่นสินะครับ…”

 

               ผมยิ้มออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย อาา ผมจะไม่ถามเรื่องแบบนี้อีกแล้วล่ะนะ… 
 

               ผมปรับสีหน้าของตัวเองและมองไปที่อีกด้านนึงของโต๊ะและพบเข้ากับสายตาสองคู่กำลังมองมาทางนี้โดยที่ในถาดข้าวของพวกเขาแทบไม่ได้มีปริมาณลดลงเลย

 

               “นี่ ช่วยหยุดมองมาทางนี้แล้วกินข้าวในถาดของตัวเองให้หมดก่อนไม่ได้รึไง”

 

               มาซาโอะกับฮายาชิซังทั้งสองคนเอาแต่มองมาที่พวกผมตอนคุยกันโดยไม่ได้แตะถาดข้าวของตัวเองเลย

 

               “ก็แหม~ พวกเธอสองคนออกจะเข้ากันดีนี่นา~ มันก็เลยเผลอมองนานไปหน่อยน่ะ ใช่ม่ะ?”

 

               ฮายาชิซังพูดขึ้นมาก่อนจะมองไปทางมาซาโอะ

 

               “นั่นสินะ ถึงนายจะไม่รู้ก็เถอะ”

 

               ทั้งสองคนมองหน้ากันก่อนจะผงกหัวให้กัน ‘อืมๆ’
 

               ผมไม่ค่อยเข้าใจพฤติกรรมของสองคนนั้นสักเท่าไหร่ แต่ว่าที่ผมพอจะเข้าใจเห็นเพียงจะมีแต่เรื่องที่ฮายาชิซังพูด ที่ว่าผมกับอุเอโนะฮาระซังเหมือนกัน ผมพอจะเข้าใจแล้วล่ะ เพราะผมสามารถผ่อนคลายได้เวลาอยู่ใกล้ๆเธอ

 

               “นี่ หยุดพูดสักที แล้วก็กินข้าวได้แล้ว”

 

               ขณะที่ผมกำลังคิดเรื่องอื่นอยู่อุเอโนะฮาระซังก็บอกให้ทั้งสองคนหยุดแล้วก็กลับมากินข้าวกันตามปกติ ผมเหลือบมองไปที่เธอเล็กน้อย ก่อนที่จะกินข้าวในถาดของตัวเองจนหมด
 

               หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จพวกผมก็แยกย้ายกับอุเอโนะฮาระซังแล้วกลับไปที่ห้องเรียนของตัวเอง ระหว่างที่ผมก็นึกอะไรขึ้นมาได้

 

               “ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม? มาซาโอะ”

 

               “อะไรล่ะ?”

 

               มาซาโอะหยุดเดินแล้วหันหน้ากลับมาที่ผม

 

               “ทำไมถึงต้องทำเพื่อฉันขนาดนี้งั้นหรอ?”

 

               เมื่อปีก่อนเจ้ามาซาโอะมันไม่ใช่คนแบบนี้อยู่ๆก็เปลี่ยนไปตั้งแต่ตอนต้นเทอมแล้ว ถึงจะพึ่งรู้จักกันแค่ปีเดียวแต่ผมก็เป็นคนที่มองคนออกอยู่บ้างและก็รู้ด้วยว่ามาซาโอะไม่ใช่คนดีถึงขนาดช่วยคนอื่นแบบนี้ ทำไมถึงพยายามผลักดันผมให้เข้าหาอุเอโนะฮาระซังด้วยกันล่ะ? ทั้งๆที่รู้ความรู้สึกของผมอยู่แล้ว

 

               “อืมม ก็ไม่มีอะไรหรอก ฉันทำก็เพื่อตัวฉันเองด้วยน่ะ แล้วก็ที่ฉันทำแบบนี้ก็เพื่อประโยชน์ของตัวนายเองด้วยเหมือนกัน”

 

               “เพื่อตัวฉันเอง?”

 

               “อืม”

 

               และประโยคสนทนาของผมกับมาซาโอะก็จบลงแค่ตรงนั้นจนถึงห้องเรียน
 

               คาบเรียนช่วงบ่ายก็ยังคงเหมือนปกติ เพราะเนื้อหาที่จะสอบเก็บคะแนนอาจารย์ก็สอนไปหมดแล้ว เมื่อถึงเวลาเลิกเรียนผมก็เดินเข้าไปคุยกับมาซาโอะ

 

               “ไปชมรมกันเถอะ”

 

               “อืม เข้าใจแล้ว”

 

               ผมกับมาซาโอะเก็บของที่โต๊ะของตัวเองใส่กระเป๋าและมุ่งหน้าไปที่ห้องชมรมที่อยู่ด้านหลังอาคารเรียน ระหว่างทางผมก็พยายามหยิบเรื่องขึ้นมาคุย

 

               “นี่ นายจะไม่พูดอะไรหน่อยหรอ?”

 

               ผมทนบรรยากาศที่อึดอัดไม่ไว้ก็เลยพูดออกไปแบบนั้น

 

               “ก็ตอนเที่ยงเห็นนายทำหน้าเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมาฉันก็เลยไม่พูดขัดความคิดนายไง”

 

               “งั้นหรอ?”

 

               “ใช่ เพราะแบบนั้นแหละ แล้วก็นายไม่ต้องคิดมากเรื่องของคนอื่นก็ได้ เดี๋ยวจะกลายเป็นเหมือนปีที่แล้วอีก ที่นายปล่อยบรรยากาศมืดมนออกมาน่ะ”

 

               “ขอโทษด้วยก็แล้วกันที่ทำให้ต้องลำบาก”

 

               “นั่นสินะ ตอนนั้นนายน่ะขี้ระแวงคนอื่นมากอย่างกับแมวไม่มีเจ้าของเลย จนเพื่อนร่วมห้องหลายๆคนเริ่มยอมแพ้ที่จะเข้าหานาย”

 

               “แต่นายก็ยังเข้ามาคุยกับฉันอยู่ดีนี่”

 

               “ก็ใช่ เพราะเมื่อตอนนั้นฉันก็ไม่ค่อยจะมีเพื่อนแบบนายและก็เห็นว่านายตัวคนเดียวด้วย”

 

               “ก็นายชอบใช้งานคนอื่นเป็นว่าเล่นเลยนี่นา ถ้าฉันไม่ฉลาดมากพอก็อาจจะตกหลุมพรางของนายไปแล้วก็ได้”

 

               “ฮ่าฮ่าฮ่าๆๆ ก็จริงของนาย”

 

               หลังจากนั้นผมกับมาซาโอะก็พูดคุยกันต่อไปเรื่อยๆจนถึงห้องชมรม ดูเหมือนว่าบรรยากาศระหว่างพวกผมจะกลับมาเป็นปกติแล้วล่ะนะ

 

               เวลาประมาณเกือบๆหกโมงเย็นคนในชมรมก็เริ่มเก็บของของตัวเองกันเพื่อเตรียมที่จะกลับบ้าน
 

               เมื่อผมเก็บของของตัวเองใส่กระเป๋าเสร็จก็ไปทักทายสมาชิกคนอื่นก่อนจะเดินกลับบ้านของตัวเอง โดยแวะซื้อของข้างทางนิดหน่อย

 

               เมื่อผมกลับมาถึงห้องของตัวเองผมก็ไปอาบน้ำและเปลี่ยนชุดก่อนจะนั่งรอเวลาที่โซฟา ผ่านไปสักพักผมก้หยิบมือถือขึ้นมาและกดไปที่กล่องข้อความล่าสุด

 

               ‘เปิดประตูให้หน่อย’

 

               จากนั้นผมก็เดินไปเปิดประตูและให้เธอเข้ามาในห้อง
 

               อุเอโนะฮาระซังที่ถือถุงพลาสติกเดินเข้ามาในห้องของผมและตรงไปที่ห้องครัว เธอเริ่มเข้ามาทำอารหารในห้องผมมาได้สามวันแล้วถ้ารวมวันนี้ด้วย

 

               “แล้วทำไมเธอถึงได้ทำเหมือนเป็นบ้านของตัวเองแบบนั้นล่ะเนี่ย…”

 

***************************

หาคนวาดรูปได้แล้วครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะลงให้อีกสองตอนนะครับ 
ส่วนสุขภาพผู้เขียนนั้นถึงจะยังไม่หายดีแต่ก็จะพยายามพักผ่อนให้เพียงพอเพื่อไม่ให้สุขภาพย่ำแย่ไปกว่านี้ครับ
 

ฝากเพจด้วยนะครับ : Facebook

สามารถสนับสนุนพวกผมได้ที่ 

: ธนาคารกสิกรไทย : 169-1-56504-8

: ทรูมันนี่วอลเล็ท : 085-564-7921